หมู่บ้านที่กู้ชิงฮั่นพูดถึงนั้นไม่ได้ใหญ่โตมากนัก ริมหมู่บ้านอยู่ตรงตีนเขา บนเขามีต้นการบูรกับต้นโอ๊กเต็มไปหมด ของเหล่านี้เป็๲ของที่ขาดไม่ได้เลยในการเผาไหม้ จริงๆ แล้วต้นการบูรเป็๲ต้นที่หาได้ทั่วไป ที่นี่ขึ้นชื่อเ๱ื่๵๹การผลิตถ่านการบูร เมื่อถึงฤดูหนาว จะมีการส่งถ่านการบูรไปยังเมืองหลวง

        ณ ตีนเขา จะมีบ้านอยู่สิบกว่าหลัง มองจากที่ไกลๆ ก็จะเป็๲พื้นนากว้างๆ ขณะที่อาทิตย์ใกล้จะตกดิน หยางหนิงกลับเห็นยังมีชาวนาอยู่ในนา ผลผลิตจากนาที่เก็บเกี่ยวไปจนหมดแล้ว เมื่อพระอาทิตย์ตกดินจะมองไม่เห็นอะไรอีกเลย

        “ซานเหนียง ใกล้ฤดูใบไม้ร่วงแล้ว เก็บเกี่ยวไปจนหมดแล้วไม่ใช่หรือ เหตุใดถึงยังมีคนปลูกข้าวอยู่ในนาอีกเล่า?” หยางหนิงอดไม่ได้ที่จะถาม

        กู้ชิงฮั่นยิ้มแล้วพูดว่า “เ๽้าไม่เคยมาที่ไร่นาที่นี่ คงจะไม่ทราบ ว่าเมื่อเก็บเกี่ยวแล้ว ชาวนาจะมาไถนาไว้ก่อน เพื่อที่ว่าปีหน้าจะปลูกข้าวได้ง่ายขึ้น”

        “เป็๞อย่างนี้นี่เองหรือ”

        หลังจากที่ทั้งสองลงจากม้าแล้ว จึงเดินเข้าไปที่นา ชาวนาที่อยู่ในไร่มีไม่มากนัก แต่ว่าเมื่อเห็นคนแปลกหน้าสองคนจูงม้ามา ก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมอง

        “ซานเหนียง บ้านของท่านที่เจียงหลิงอยู่ที่ใดรึ?” หยางหนิงมองไปที่กู้ชิงฮั่นแล้วมองไปมองมา จากนั้นจึงถามว่า “ไกลจากตรงนี้มากหรือไม่?”

        “ไม่ไกลนัก” กู้ชิงฮั่นเหมือนจะอารมณ์ดียิ่งนัก “บ้านตระกูลกู้ก็เหมือนกับบ้านตระกูลฉี เป็๲ตระกูลใหญ่ในเจียงหลิง ความสัมพันธ์ของสองตระกูลนั้นดียิ่งนัก ในตอนนี้ เป็๲รองแค่ตระกูลฉีตระกูลเดียวเท่านั้น”

        หยางหนิงเข้าใจในทันที ตอนนั้นท่านสามของตระกูลฉีแต่งกับกู้ชิงฮั่น ก็เพราะว่าความสัมพันธ์ของทั้งสองตระกูล แล้วก็เพื่อที่จะทำให้เจียงหลิงมีความมั่นคง กู้ชิงฮั่นพูดอย่างสบายๆ แต่หยางหนิงรู้ว่าบารมีของตระกูลกู้ยังเป็๞รองตระกูลฉีอยู่ แสดงว่าบ้านตระกูลกู้ก็มีอิทธิพลที่แข็งแกร่งยิ่งนักในเจียงหลิง

        ตระกูลฉีมีบารมีมากในเจียงหลิง นี่เป็๲เ๱ื่๵๹ที่เข้าใจได้ จิ่นอีโหวทั้งสองรุ่นถือเป็๲เสาหลักของต้าฉู่ อย่าว่าแต่เจียงหลิงเล็กๆ ต่อให้เป็๲ทั่วทั้งต้าฉู่ จะหาตระกูลไหนมาเทียบกับตระกูลฉีคงยาก

        หากตัดตระกูลฉีทิ้งไป ตระกูลกู้ก็ถือเป็๞ตระกูลที่ใหญ่ที่สุดในเจียงหลิง    

        “ไร่นาของตระกูลฉีอยู่ทางทิศเหนือของเจียงหลิง หรือไม่ก็คือพื้นที่เมืองจิงโจวแห่งนี้” กู้ชิงฮั่นอธิบายต่อว่า “ส่วนตระกูลกู้อยู่ทางทิศใต้ของเจียงหลิง จากเมืองจิงโจวมุ่งไปยังทางใต้ ไม่เกินสิบลี้จะเจอแม่น้ำสายหนึ่ง ที่ชื่อว่าแม่น้ำจิ้งเยวี่ย หลายปีก่อน เพียงข้ามแม่น้ำไป พื้นที่ทั้งหมดนั้นทั้งหมดถือเป็๲เขตแดนของตระกูลกู้”

        อำนาจราชสำนักมาไม่ถึงชนบท

        คำพูดแบบนี้หยางหนิงเคยได้ยินมานานมากแล้ว แล้วก็เข้าใจความหมายนั้นดี ที่ดินในสมัยโบราณอิทธิพลของตระกูลเศรษฐีเหนือกว่าราชโองการของฮ่องเต้ เมื่อราชสำนักออกกฎหมายที่ดินมา ขุนนางท้องที่จะต้องทำการเจรจากับคหบดีในชนบทเสียก่อน หากไม่ได้รับความร่วมมือของคหบดีในชนบท ขุนนางท้องที่ก็จะจัดการได้อย่างยากลำบาก

      เ๹ื่๪๫นี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ไม่ว่าจะตระกูลฉีหรือตระกูลกู้ หลายปีก่อนก็น่าจะเป็๞คหบดีในชนบทประจำเจียงหลิง มีสิทธิ์และอำนาจในการพูดหรือทำสิ่งใด

        จากที่กู้ชิงฮั่นพูด ก่อนหน้าที่ตระกูลฉีจะรุ่งเรือง ที่เจียงหลิงตระกูลฉีกับตระกูลกู้ก็น่าจะมีศักดิ์เสมอกัน ตระกูลฉีมีอิทธิพลทางเหนือของเจียงหลิง ส่วนตระกูลกู้ก็น่าจะยิ่งใหญ่ในเขตทางใต้ แต่ว่าต่อมาตระกูลฉีกลายมาเป็๲ศักดินาใหญ่ของต้าฉู่ ตระกูลกู้จึงไม่สามารถเทียบกับพวกเขาได้อีก แต่ก็ยังถือว่าเป็๲รากฐานที่มั่นคงของเจียงหลิง

        หยางหนิงคิดในใจว่าครอบครัวของกู้ชิงฮั่นมีภูมิหลังเช่นนี้ ก็ไม่แปลกที่จะได้แต่งเข้าจวนโหว แล้วก็ได้รับความไว้วางใจจากไท่ฮูหยิน เป็๞คนดูแลทุกอย่างในจวน

        เห็นข้างหน้ามีชายชราผู้หนึ่งกำลังนั่งอยู่ริมที่นา หยางหนิงก็เดินเข้าไปหา แล้วยิ้มว่า “ท่านลุง ท่านยังไม่เลิกงานอีกหรือ?”

        ชายชราเห็นทั้งคู่นานแล้ว หยางหนิงท่าทางไม่แปลกสักเท่าไหร่ แต่ว่ากู้ชิงฮั่นหน้าตาหล่อเหลาเอาการ ผิวขาวเนียน ชายแก่รู้ทันทีว่าทั้งคู่น่าจะไม่ใช่คนธรรมดา จากนั้นเขายิ้มแล้วก็พูดว่า “ท่านทั้งสองจะไปที่ไหนกันรึ? เดินหลงทางกันรึ?”

        เขาคิดว่าพวกเขาไม่น่าจะตั้งใจเดินมาถึงที่นาแห่งนี้ อาจจะเดินหลงทางเข้ามา

        “ใช่แล้ว เรามาท่องเที่ยวยังเจียงหลิง เดินหลงทางมาถึงที่แห่งนี้” หยางหนิงพูด อีกด้านกู้ชิงฮั่นก็มองหยางหนิงแปลกๆ ในใจก็แอบคิดว่าเ๽้าเด็กคนนี้ไม่เพียงสมองหายเป็๲ปกติ แต่มีความกะล่อนเพิ่มขึ้นด้วย พูดอะไรเหลวไหลได้เป็๲ตุเป็๲ตะ ดูเป็๲ธรรมชาติ

        “แล้วจะไปที่ไหนกันเล่า? ข้ารู้จักแถวนี้ดี ช่วยบอกทางพวกเ๯้าได้” ชายชราพูดด้วยความเป็๞มิตร

        หยางหนิงคิดในใจว่ากู้ชิงฮั่นพูดถูก คนที่นี่เรียบง่าย ชายชราผู้นี้ก็ดูจิตใจดี จากนั้นก็เดินไปนั่งยองๆ ข้างๆ ชายชรา มองแล้วถามว่า “ท่านลุง ปีนี้พืชพันธุ์งอกเงยดีใช่หรือไม่? เก็บเกี่ยวหมดแล้วหรือ?”

        “ผลผลิตปีนี้ก็งอกเงยดี” ชายชรายิ้มแล้วพูดว่า “ผลผลิตเก็บแล้ว นาก็ไถดินรอปลูกปีหน้าแล้วล่ะ”

        “ผลผลิตเก็บหมดแล้ว ปีใหม่ก็คงมีมากพอที่จะเอาไว้กินไว้ใช้ใช่หรือไม่?” หยางหนิงยิ้มแล้วพูดว่า “ข้าได้ยินมาว่าที่ดินของพวกท่านเป็๲ของจิ่นอีโหว เก็บภาษีถูกกว่าที่อื่นตั้งเยอะ”

        ระหว่างทางหยางหนิงรู้มาจากกู้ชิงฮั่นแล้วว่า ที่ดินศักดินาสามพันไร่ของจิ่นอีโหว ภาษีทุกอย่างเป็๞อำนาจการควบคุมของจิ่นอีโหว ไม่อยู่ภายใต้การควบคุมของราชสำนัก

        ฮ่องเต้ต้าฉู่เองก็ทรงมีเมตตาต่อราษฎร หลายปีก่อนเก็บภาษีสามส่วน แต่ว่าหลายปีมานี้ทำศึกบ่อยครั้ง เลยเพิ่มการเก็บภาษีเป็๲สี่ส่วน ส่วนที่ดินศักดินาสามพันไร่ของจิ่นอีโหว เก็บในอัตราสองส่วนมาโดยตลอด ไม่มีการเปลี่ยนแปลง ในบรรดาขุนนางที่ได้รับที่ดินศักดินา จิ่นอีโหวเก็บภาษีต่ำที่สุดแล้ว

        สำหรับจิ่นอีโหวแล้ว จวนจิ่นอีโหวไม่ได้มีความหรูหรา ที่ดินศักดินาก็เป็๞บ้านเกิดบ้านเก่า ที่ดินก็เป็๞ของพ่อแม่ปู่ย่าตายายทั้งนั้น ดังนั้นก็ถือได้ว่าจิ่นอีโหวได้ทำประโยชน์ให้กับญาติพี่น้องในท้องที่

        ชายชรายิ้มแล้วพูดว่า “ก็แค่พอให้ผ่านไปได้เท่านั้น”

        กู้ชิงฮั่นเองก็ยืนอยู่ข้างๆ นางเป็๞คนฉลาด มองจากสีหน้าท่าทางแล้ว ชายชราผู้นี้พูดอย่างฝืนๆ ดูก็รู้ทันทีว่ามันจะต้องมีอะไรไม่ชอบมาพากลอยู่อย่างแน่นอน นางจึงถามกลับไปว่า “บ้านของท่านลุงมีกี่คนรึ?”

        “มีลูกชายสองคน รวมๆ แล้วก็เก้าชีวิต” สีหน้าของชายชราเปี่ยมไปด้วยรอยยิ้ม

        “แล้วมีที่นากี่ไร่รึ?” กู้ชิงฮั่นอย่างไรเสียก็เป็๞หญิง จะให้ไปนั่งยองๆ เช่นหยางหนิงก็คงจะไม่เหมาะ ทำได้แค่ยืนถามข้างๆ ชายชราเท่านั้น

        ชายชรายกมือแล้วชี้ไปข้างหน้า “ที่นาของข้าก็คือตรงนี้ทั้งหมดแปดไร่”

        กู้ชิงฮั่นพยักหน้า นางพอจะรู้คร่าวๆ เกี่ยวกับที่นี่ ตอนที่อดีตฮ่องเต้ประทานที่ดินศักดินาให้ ได้เลือกที่นาที่อุดมสมบูรณ์ยิ่งนัก ทั้งหมดสามพันไร่ ชาวบ้านที่นี่สามารถมีที่นาได้หนึ่งไร่ขึ้นไป แต่อย่างน้อยจะต้องมีที่นาสี่ถึงห้าไร่ขึ้นไป จิงโจวถือเป็๞พื้นที่ปลูกข้าวที่ใหญ่ที่สุด ที่นี่มีที่นามาก ชาวบ้านที่นี่ ที่นามากสุดก็มีราวสิบกว่าไร่ น้อยสุดก็มีสี่ถึงห้าไร่

        ชายชรามีที่นาถึงแปดไร่ ถือได้ว่าเป็๲ครอบครัวที่มีฐานะพอตัว

        “ที่นาหนึ่งไร่ ได้ผลผลิตประมาณเท่าไหร่หรือ?” กู้ชิงฮั่นถามอย่างละเอียด

        ชายชราไม่ได้คิดเลยว่ากู้ชิงฮั่นจะมีอย่างอื่นแฝงอยู่ด้วย คิดแค่ว่าพวกเขาสองคนผ่านมาแล้วเกิดสนใจเท่านั้น จึงอธิบายต่อว่า “สองปีที่ผ่านมานี้ฟ้าฝนเป็๲ใจ ผลผลิตก็ไม่ได้แย่ ข้ามีที่ดินแปดไร่ แต่ละไร่ก็น่าจะได้ข้าวประมาณสองสามกระสอบ”

        หยางหนิงรู้ว่า ข้าวหนึ่งกระสอบก็น่าจะมีประมาณหกสิบกิโล หรือประมาณหนึ่งร้อยกิโล ชายชรามีผลผลิตสามร้อยกิโลกรัมต่อไร่ เมื่อเทียบกับในยุคปัจจุบัน สามร้อยกรัมถือว่าน้อยยิ่งนัก แต่ว่าในยุคสมัยนี้ เนื่องจากข้อจำกัดในนวัตกรรม หนึ่งไร่สามารถได้สามร้อยกรัม ก็ถือว่าสูงมากแล้ว

        “หากเป็๲เช่นนั้นแปดไร่ ในหนึ่งปีก็น่าจะได้ผลผลิตกว่ายี่สิบกระสอบใช่หรือไม่?” กู้ชิงฮั่นพูดว่า “ได้ยินมาว่าจิ่นอีโหวเก็บภาษีแค่สองส่วน แล้วพวกที่เหลืออยู่มีเท่าไหร่ น่าจะพอให้กินอิ่ม”

        หยางหนิงยังคงพูดปกติเช่นเคย ในหนึ่งปีหักภาษีออกไปแล้ว ชายชราก็น่าจะยังเหลือผลผลิตราวสองพันกิโล ถึงแม้ในบ้านจะมีถึงเก้าคน แต่ก็น่าจะพอให้กินอิ่มนอนหลับได้สบาย

        ชายชราถอนหายใจแล้วพูดว่า “หากเป็๲อย่างนั้น ก็ไม่ต้องมาคิดมากเ๱ื่๵๹กินเ๱ื่๵๹ใช้แล้ว”

        “ท่านลุง ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไร?” หยางหนิงกับกู้ชิงฮั่นมองหน้ากัน แล้วรีบถามว่า “หรือว่าไม่ได้เป็๞เช่นนั้นรึ?”

        ชายแก่ส่ายหน้า ยิ้มแล้วพูดว่า “ไม่พูดดีกว่า พูดไปก็ไม่มีประโยชน์อันใด ตกลงพวกเ๽้าจะไปไหนกันรึ?”

        กู้ชิงฮั่นรู้แล้วว่ามีปัญหาแน่ๆ ไม่มีทางไปง่ายๆ แน่นอน นางพูดกลับไปอย่างอ่อนโยนว่า “ท่านลุง เห็นท่าทางของท่านแล้ว หรือว่าในปีหนึ่ง ท่านมีผลผลิตเหลือไม่ได้ขนาดนั้นหรือ?”

        ชายชราเห็นท่าทางและน้ำเสียงอ่อนโยน ก็ยิ้มเจื่อนๆ ว่า “ปีหนึ่งได้ข้าวยี่สิบกระสอบ มันพอแน่นอนสำหรับบ้านเรา ประหยัดหน่อย ก็เพียงพอที่จะมีฐานะที่ดีได้ แต่ว่า... เฮ้อ แต่ในปีหนึ่ง เหลือไม่ถึงสิบกระสอบ คนในบ้านก็มาก ข้าวสวยกินน้อยหน่อย กินข้าวต้มมากขึ้นก็พอผ่านไปได้”

        “เป็๞เช่นนี้ได้อย่างไร” กู้ชิงฮั่นขมวดคิ้ว “ทำไมถึงได้เหลือเพียงสิบกระสอบเล่า?”

        ชายแก่ยังไม่ทันได้พูด อีกด้านหนึ่งไม่ไกลนักก็มีการตีฆ้องดังขึ้น หยางหนิงกับกู้ชิงฮั่นมองไป เห็นชายวัยกลางคนคนหนึ่งกำลังตีฆ้องร้องเสียงดังว่า “เ๽้าคนแซ่หลัวมาแล้ว ทุกคนกลับหมู่บ้านเร็ว เ๽้าคนแซ่หลัวมาแล้ว ทุกคนกลับหมู่บ้านเร็ว...!” เสียงของเขาดังกังวาน

        ชายชราที่นั่งอยู่ขอบไร่ก็รีบลุกขึ้นมา แต่ก็ไม่ลืมที่จะบอกหยางหนิงว่า “พวกเ๯้าออกจากหมู่บ้านไปก่อน ที่แห่งนี้ไม่ควรอยู่นาน” เขาไม่ได้พูดอะไรมาก จากนั้นก็วิ่งไปทางคนตีฆ้อง ไม่เพียงแค่เขา หยางหนิงกับกู้ชิงฮั่นเห็น ทุกคนที่อยู่ในไร่ต่างก็ถืออุปกรณ์ทำนา แล้ววิ่งไปที่คนตีฆ้อง

        “ซานเหนียง เหมือนจะมีเ๱ื่๵๹ในหมู่บ้านเกิดขึ้น” หยางหนิงขมวดคิ้ว “เราไปดูกันดีกว่า”

        สีหน้าของกู้ชิงฮั่นในตอนนี้เต็มไปด้วยความสงสัย เมื่อได้ยินหยางหนิงพูด ก็รีบพยักหน้า “เราไปดูกัน เ๯้าคนแซ่หลัวคือผู้ใดกัน? เหมือนพวกเขาจะวิ่งไปหาคนแซ่หลัวกันหมด”

        เห็นกลุ่มชาวนารวมตัวกัน ตอนนี้ทุกคนต่างวิ่งไปที่ตีนเขา ไม่ว่าจะเด็กหรือคนแก่ ราวกับว่าบ้านไฟไหม้