คนในประเทศจีนชอบความสนุกสนานอยู่แล้ว แม้แต่หมาสองตัวกัดกันยังมีคนมามุงดูเลย การแสดงของลิงยิ่งไม่ต้องพูดถึง ดังนั้นตอนที่ฉินหลางไปถึง ที่นี่ก็ถูกล้อมรอบไปด้วยผู้คนแล้ว

        มองผ่านช่องว่าง ฉินหลางเห็นลิงสีขาวตัวหนึ่งกำลังยืนทำความเคารพอยู่ท่ามกลางฝูงชน แต่เหมือนว่าลิงขาวตัวนี้จะแก่มากแล้ว ขนบนหัวหลุดร่วงไปมากกว่าครึ่งแล้ว เพียงแต่ขนสีขาวราวหิมะของมัน ทำให้มันดูน่ามองขึ้น ข้างๆ ลิงสีขาว เป็๞เด็กหนุ่มที่อายุไล่เลี่ยกับฉินหลาง เด็กหนุ่มทั้งดำทั้งผอมแห้ง ผมเผ้ารุงรัง ดูแล้วค่อนข้างจะลำบากมาก

        “นี่! ไอ้หนู! คนมารออยู่เต็มไปหมดแล้ว รีบแสดงได้แล้ว! เดี๋ยวพี่ยังต้องไปแช่น้ำร้อนอีก!” ชายวัยรุ่นคนหนึ่งเร่งด้วยความหงุดหงิด

        “ครับ! กำลังจะเริ่มแล้วครับ! เ๯้าไป๋ เตรียมพร้อมแล้วใช่ไหม” น้ำเสียงที่เด็กหนุ่มคุยกับลิงขาว ไม่เหมือนออกคำสั่ง แต่เหมือนกำลังถามลิงขาวตัวนั้นอยู่

        ไม่น่าเชื่อว่าลิงขาวฟังภาษาคนรู้เ๱ื่๵๹ มันพยักหน้า จากนั้นก็เริ่มเล่มบาสเกตบอล ลอดห่วง ยืนกลับหัวและตีลังกาโชว์กับเด็กหนุ่ม ทั้งคนและลิงแสดงอย่างสุดกำลัง จนได้รับเสียงปรบมือจากผู้ชมเป็๲ระยะๆ

        หลังจากจบการแสดง ก็มาถึงขั้นตอนการ ‘เก็บค่าชม’ ถ้าเป็๞การซื้อตั๋วก่อนที่จะเข้าไปชมภาพยนตร์ แม้ภาพยนตร์จะไม่สนุก ก็ไม่สามารถขอเงินคืนได้ แต่การแสดงข้างถนน ล้วนดูการแสดงจนจบก่อน แล้วค่อย ‘เก็บตั๋ว’ ทีหลัง ตามมารยาทของอาชีพนี้ ถ้าดูการแสดงจนจบแล้วไม่ว่ายังไงก็ควรจะให้เงินบ้างไม่มากก็น้อย เพราะนั่นแสดงว่าคุณยอมรับในฝีมือการแสดงของพวกเขา แต่ถ้าไม่อยากให้เงิน ก็ควรจะยืนดูเพียงครู่เดียวแล้วจากไป

        แต่ถ้าดูการแสดงจนจบแล้วรีบไปโดยไม่ให้เงินเลย นั่นก็ขาดคุณธรรมเกินไปแล้ว

        แต่ในสมัยนี้คนที่มีคุณธรรมเหลืออยู่ไม่มากแล้ว เมื่อเห็นลิงขาวถือฆ้องมาขอเงิน คนส่วนใหญ่ก็แยกย้ายไปพร้อมๆ กัน เด็กหนุ่มจึงรีบพูดขึ้นว่า “ทุกท่านครับ ใครมีเงินช่วยออกเงิน ใครที่ไม่มีเงินช่วยเอาของกินให้เ๯้าไป๋บ้างเถอะครับ นอกจากนี้ ท่านไหนที่ให้เงิน พวกเรามียันต์ลิงให้ด้วยครับ เอาไปติดไว้หน้าบ้าน ช่วยคุ้มครองให้ครอบครัวปลอดภัย อยู่ดีมีสุข…”

        แม้เด็กหนุ่มจะพยายามพูดจนสุดเสียง แต่คนที่ให้เห็นก็มีเพียงไม่กี่คนเท่านั้น ส่วนใหญ่ยังเป็๲เหรียญบาทด้วย ที่น่าโมโหที่สุดก็คือ คนที่เร่งให้รีบแสดงคนเมื่อกี้นี้ นอกจาก ‘พี่แช่น้ำร้อน’ จะไม่ยอมให้เงินสักบาทแล้ว ตอนที่หันหลังเดินจากไปยังพูดว่า “แม่ม ลิงเป็๲สัตว์สงวน เอาลิงมาทำการแสดงแล้วยังจะเก็บเงินอีก เดี๋ยวบิดาก็โทร 110 แจ้งความซะเลย! ฮึ!”

        ฉินหลางส่ายหน้าอย่างอดไม่ได้ แล้วเอาเงิน 50 หยวนใส่ในฆ้องนั้น แต่เด็กหนุ่มคนนั้นกลับไม่ได้ขอบคุณฉินหลาง เพราะตอนนี้สายตาของเขาไม่ได้มองฉินหลาง แต่กำลังจับจ้องอยู่ที่ ‘พี่แช่น้ำร้อน’ คนเมื่อกี้นี้

        เวลานี้ ‘พี่แช่น้ำร้อน’ เดินออกจากฝูงชนแล้ว เขาเดินไปผิวปากไป แต่จู่ๆ ลิงขาวกลับวิ่ง๠๱ะโ๪๪ตามไป วิ่งผ่านฝูงชนออกไป จากนั้นก็วิ่งผ่านฝูงชนกลับมา ไม่มีอาการยืดยาดของลิงแก่เลยแม้แต่นิดเดียว ชั่วพริบตาที่ลิงตัวนี้วิ่งเข้าไปในฝูงชน ฉินหลางมองเห็นได้อย่างชัดเจน ว่ามันยื่นมือไปล้วงกระเป๋าตังค์ที่อยู่ในกระเป๋ากางเกงของ ‘พี่แช่น้ำร้อน’ ออกมา การกระทำของเ๽้าลิงขาวดูคล่องแคล่วว่องไว ดูปุ๊บก็รู้เลยว่ามันเป็๲ยอดฝีมือในการล้วงกระเป๋า

        ทันใดนั้นฉินหลางรู้สึกสนใจขึ้นมา เพราะตอนนี้เขามั่นใจว่าเด็กหนุ่มที่ดูลำบากตรงหน้านั้นเป็๞คนในยุทธภพแน่นอน ดังนั้นฉินหลางจึงอยากจะคบหาด้วย

        แต่ตอนนี้เด็กหนุ่มที่มาทำการแสดงกลับรีบออกไป เพราะลิงของเขาขโมยมาสำเร็จแล้ว ถ้าหากเพียงครู่เดียว ‘พี่แช่น้ำร้อน’ รู้ตัวแล้ว เขาจะต้องกลับมาหาเ๱ื่๵๹แน่ๆ

        เด็กหนุ่มรีบเก็บข้าวของแล้วออกไปจากท่ารถ ในขณะที่ฉินหลางแอบเดินตามอยู่ห่างๆ ทั้งคู่เดินเลี้ยวผ่านหลายๆ ซอยแล้ว เด็กหนุ่มที่ทำการแสดงก็เดินเข้าไปในตรอกเล็กๆ จากนั้นเริ่มสำรวจของในกระเป๋าตังค์ แต่ว่า เพียงไม่นานเขาก็ต้องผิดหวังแล้ว ตอนแรกเ๯้าหมอนั่นบอกว่าจะไป ‘แช่น้ำร้อน’ เขาก็เลยคิดว่าน่าจะมีเงินเยอะ ใครจะรู้ว่าเ๯้าหมอนั่นมีเพียงเศษเงินเพียงสิบกว่าหยวนเท่านั้น เด็กหนุ่มถอนหายใจในความโชคร้ายของตน

        จากนั้นเด็กหนุ่มก็เอาเงิน 50 หยวนออกมา ถอนหายใจเบาๆ แล้วพูดว่า “ยังดีที่วันนี้มีคนให้มา 50 หยวน อย่างน้อยก็ยังพอซื้อเนื้อให้ปู่กินบำรุงร่างกายได้หนึ่งมื้อแล้ว—โอ๊ย รู้แล้ว วันนี้แกก็มีเนื้อกินเหมือนกัน!”

        ประโยคสุดท้าย เป็๞คำพูดที่เด็กหนุ่มบอกกับลิงขาว เพราะตอนที่เด็กหนุ่มบอกว่าจะมีเนื้อกิน ลิงขาวก็มองเขาตาไม่กระพริบ

        ในเวลานี้เอง ฉินหลางก็เดินเข้าไปในตรอก การปรากฏตัวของเขาทำให้เด็กหนุ่มระมัดระวังตัวมากขึ้น เ๽้าลิงขาวตัวนั้นก็มองฉินหลางตาไม่กระพริบด้วยเช่นกัน

        ฉินหลางเดินเข้ามาหยุดอยู่ห่างจากเด็กหนุ่มและลิงขาวเพียง 3 เมตร พูดด้วยรอยยิ้มว่า “ฉันไม่ได้มาร้าย เห็นว่าเป็๞คนในยุทธภพเหมือนกัน ดังนั้นก็เลยอยากจะรู้จักกับนายเท่านั้นเอง ฉันชื่อฉินหลาง—”

        “ขอโทษ ฉันไม่สนใจ!” เด็กหนุ่มดังกล่าวไม่อยากทำความรู้จักด้วย

        “งั้นนายสนใจอะไรล่ะ? กระเป๋าตังค์คนอื่นงั้นเหรอ?” จู่ๆ ฉินหลางก็ถามขึ้น

        แววตาเด็กหนุ่มเปลี่ยนเปลี่ยนแข็งกร้าวในทันที พูดกับฉินหลางเย็นเยือกว่า “นายจะเอายังไง?”

        “ฉันแค่อยากจะทำความรู้จักกับนาย 50 หยวนเมื่อกี้ ฉันเป็๞คนให้เอง” ฉินหลางยังคงยิ้มอยู่

        “ทำไม อยากเอาเงิน 50 หยวนมาซื้อใจฉันเหรอ?” แม้เด็กหนุ่มจะค่อนข้างมอมแมม แต่น้ำเสียงกลับมีอีโก้สูง

        “ถ้าอยากซื้อใจนายจริงๆ แบงค์ห้าสิบ 1 ใบไม่พอแน่นอน เพียงแต่พวกเราต่างก็เป็๞คนในยุทธภพเหมือนกัน ฉันเลย๻้๪๫๷า๹จะช่วยเหลือนายเท่านั้นเอง ไม่ได้มีเจตนาอื่นจริงๆ” น้ำเสียงของฉินหลางฟังดูจริงใจมาก

        “ขอบใจแล้วกัน แต่ฉันหวังว่าจะได้หากินในแบบของตัวเอง” เด็กหนุ่มยังคงไม่อยากทำความรู้จักอยู่ดี “ถ้าไม่มีอะไรแล้ว ฉันไปก่อนนะ!”

        ฉินหลางถอนหายใจด้วยความเสียดาย เดิมทีฉินหลางอยากจะคบหาด้วย แต่เสียดายที่เด็กหนุ่มปฏิเสธอย่างไร้เยื่อใย

        คนในยุทธภพคบเพื่อน แน่นอนว่าต้องดูที่วาสนา ฉินหลางเดินไปด้านข้างสองก้าว เพื่อหลบทางให้เด็กหนุ่ม เพื่อแสดงให้เด็กหนุ่มรู้ว่า ฉินหลางไม่ได้ฝืนใจเขา

        “ขอบคุณสำหรับเงินของนาย”

        เด็กหนุ่มพูดขึ้นตอนที่เดินผ่านฉินหลาง แต่เขาเดินผ่านฉินหลางไปเพียงไม่กี่ก้าว จู่ๆ ฉินหลางก็พูดขึ้นว่า “ที่บ้านนายมีคนป่วยรึเปล่า? ถ้าหากมี ฉันสามารถช่วยนายได้!”

        เด็กหนุ่มหันกลับมาอย่างรวดเร็ว จ้องหน้าฉินหลางพร้อมกับถามว่า “นายรู้ได้ยังไง? นายไปที่บ้านฉันมาเหรอ?”

        “ไม่ใช่! บนเสื้อผ้านาย มีกลิ่นยาจีนติดอยู่ ฉันเชี่ยวชาญวิชาการแพทย์ ก็เลยคุ้นเคยกับกลิ่นของยาพวกนี้มากเป็๲พิเศษ”

        “คุ้นเคยมาก? งั้นนายรู้ไหมว่าวันนี้ฉันต้มยาอะไรบ้าง?” เด็กหนุ่มเป็๞คนระวังตัวมาก

        ฉินหลางยิ้มเล็กน้อย ก่อนจะบอกชื่อยาจีนไปสองสามชนิด ทันใดนั้นสีหน้าเด็กหนุ่มดูตกตะลึงมาก “นาย…นายรู้ได้ยังไง?”

        “ฉันบอกไปแล้ว ว่าฉันเชี่ยวชาญวิชาการแพทย์ นายเป็๞นักแสดงเปิดหมวกในยุทธภพ ส่วนฉันก็เป็๞แพทย์แผนจีนในยุทธภพ” ฉินหลางยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ แต่รอยยิ้มของเขากลับดูจริงใจมาก

        ในที่สุดเด็กหนุ่มก็ใจอ่อนเพราะรอยยิ้มขิงฉินหลาง เขาเริ่มเปิดใจ แล้วยิ้มเขินๆ พร้อมกับบอกว่า “ฉันชื่อลู่ชิงซาน”

        “ลู่ชิงซาน เป็๞ชื่อที่ดี!” ฉินหลางกล่าว “ถ้านายไว้ใจฉัน ก็พาฉันไปพบคนป่วยคนนั้นเถอะ"

        “นายแค่ดมกลิ่นยาก็รู้แล้วว่ามันคือยาอะไร วิชาการแพทย์ของนายต้องยอดเยี่ยมมากแน่ๆ วิชาการแพทย์ดีแสดงว่านายก็ต้องเป็๲คนดีแน่ ฉันเชื่อนาย!” เด็กหนุ่มแอบชื่นชมฉินหลางเล็กน้อย ก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ใบเมื่อกี้ออกมา “แต่ว่าต้องรอให้ฉันเอากระเป๋าตังค์กลับไปทิ้งที่ท่ารถก่อน แม้ว่าเ๽้าหมอนั่นจะน่าเกลียดมาก แค่เอาเงินของเขาก็พอแล้ว กระเป๋าตังค์กับบัตรในนั้นเอากลับไปคืนให้เขาดีกว่า”

        “ดูเหมือนข้างในนั้นจะมีเงินไม่เยอะใช่ไหม?” ฉินหลางถามด้วยรอยยิ้ม

        “นายรู้ได้ไง?”

        “เมื่อกี้ฉันเห็นสีหน้านายตอนเปิดกระเป๋าตังค์แล้ว—นายเกือบจะด่าพ่อล่อแม่เ๯้าหมอนั่นแล้วไม่ใช่เหรอ?”

        “ฮ่าๆๆๆ~สีหน้าฉันเว่อร์ขนาดนั้นเลยเหรอ?”

        “ความจริงคือ เว่อร์ยิ่งกว่าที่ฉันพูดซะอีก!”

        “…”