สายตาของมู่ฮูหยินไหววูบ นางไม่ปรารถนาที่จะเชื่อว่าเฟิ่งเฉี่ยนวางยาพิษเช่นกัน แต่นอกจากเฟิ่งเฉี่ยนแล้วนางก็ไม่อาจอธิบายได้ว่าจะมีผู้ใดที่มีโอกาสอีก
“ชิงเซียว เ้าถอยไป! ไม่ว่าอย่างไรนางก็เป็ผู้ต้องสงสัยมากที่สุด ข้าไม่มีทางปล่อยให้เ้าเอาชีวิตของท่านปู่เ้ามาวางเดิมพัน!”
“ใช่แล้วพี่รอง! จิตใจของคนเราอยู่ข้างใน ไม่แน่ว่านางเพียงแค่เสแสร้งแกล้งทำ คิดจะทำให้ท่านเชื่อนางเท่านั้น” มู่ชิงหว่านพูด
มู่ชิงเซียวกลับยืนกรานหนักแน่น “ข้าเชื่อแม่นางเฟิง นางไม่มีทางทำเช่นนี้เด็ดขาด!”
“พี่รอง ท่านหมดทางเยียวยาแล้ว ท่านถูกนางทำให้ลุ่มหลง” มู่ชิงเซียวหันไปพูดกับมู่ฮูหยิน “ท่านแม่ ท่านมอบนางให้กับข้า ข้าจะต้องทำให้นางมอบยาถอนพิษออกมาเ้าค่ะ!”
มู่ฮูหยินนิ่งงันไปครู่หนึ่งแล้วจึงตัดสินใจอย่างรวดเร็ว “ได้ ข้าไม่สนใจว่าเ้าจะใช้วิธีการอย่างไร แต่ต้องทำให้นางมอบยาถอนพิษออกมาให้ได้!”
มู่ชิงหว่านได้รับอนุญาต ดวงตาทั้งคู่พลันทอประกายกล้า นางรอเวลานี้มานานเหลือเกิน
“ท่านแม่ ไม่ได้นะขอรับ...” มู่ชิงเซียวก้าวเข้าไปแล้วก็หยุดกึก มู่ฮูหยินลงมือทันที พั่บๆ สกัดจุดชีพจรใหญ่ของเขา มู่ชิงเซียวยืนนิ่งอยู่ที่นั่นขยับไม่ได้ เขามองเฟิ่งเฉี่ยนด้วยความเป็ห่วง เขาอ้าปากทว่ากลับไม่มีเสียงพูดออกมา
เฟิ่งเฉี่ยนรับรู้ว่าแย่แล้ว นางหมุนตัวหมายจะหนี
พั่บๆ จุดชีพจรบนแผ่นหลังถูกคนใช้แรงโจมตี นางยืนอยู่กับที่เช่นกัน
แย่แล้ว หรือนี่จะเป็การสกัดจุดในตำนาน
ใครใช้ให้นางไร้สามารถ พบยอดฝีมือสกัดจุด ก็แก้ไขปัญหาอะไรไม่ได้
สมควรตาย!
นางประมาทเกินไปจริงๆ!
ทว่าสายเกินไปแล้ว ครั้งนี้นางติดกับ!
เฟิ่งเฉี่ยนถูกมู่ชิงหว่านพาเข้าไปในอุโมงค์น้ำแข็ง อุโมงค์น้ำแข็งนี้ไม่ใหญ่ มันมีขนาดพอๆ กับห้องๆ หนึ่ง ด้านในวางน้ำแข็งก้อนใหญ่ก้อนเล็ก ก้อนใหญ่ขนาดสามคนโอบ ก้อนเล็กขนาดเก้าอี้ตัวเตี้ย ทันทีที่เหยียบย่างเข้าไปที่นี่ ก็รู้สึกได้ถึงความหนาวเย็นที่แทรกผ่านฝ่าเท้าขึ้นมา ความเยียบเย็นนั้นผ่านเข้ามาจากฝ่าเท้าและวิ่งขึ้นข้างบนทะลุทะลวงไปถึงศีรษะ!
“ทิ้งนางไว้ที่นี่!” มู่ชิงหว่านชี้นิ้วสั่งการ นางพูดไปพร้อมกับถูฝ่ามือไปมา “เฟิ่งเฉี่ยน ข้าดีกับเ้าไม่น้อยกระมัง หาสถานที่ดีเช่นนี้ให้เ้า!”
เฟิ่งเฉี่ยนถูกองครักษ์สองคนผลักล้มลงบนพื้นน้ำแข็ง วินาทีที่มือของนางัักับพื้นน้ำแข็ง ความหนาวเย็นก็แทรกผ่านิัและส่งตรงไปถึงกระดูกของนางทันที มันปนเปไปด้วยความเ็ปที่เสียดแทงเข้ามา และร่างของนางถูกสกัดจุดเอาไว้ นางไม่อาจขยับหรือเคลื่อนไหวได้ ได้แต่อ้าปากพูดเท่านั้น
มู่ชิงหว่านเห็นเช่นนั้นยิ่งกระหยิ่มยิ้มย่อง นางนั่งยองลงบนพื้นหยิบเส้นผมของตนเองปอยหนึ่งมาหมุนเล่นในมือ “พี่รองของข้าถูกท่านแม่ขังเอาไว้แล้ว เขาไม่มีทางออกมาช่วยเ้า! ท่านพี่เช่อออกไปนอกเมือง สามวันให้หลังจึงจะกลับมา สามวันนี้ ข้าจะให้เ้าได้ลิ้มลองรสชาติของการอยู่มิสู้ตาย!”
เฟิ่งเฉี่ยนถลึงตามองหน้านางอย่างไร้เสียง ในแววตาเปี่ยมไปด้วยรังสีสังหาร!
สมควรตาย! เสือลำบากก็ยังถูกสุนัขรังแกได้!
มู่ชิงหว่าน เ้ารอข้าได้เลย!
บัญชีแค้นนี้ ช้าเร็วข้าจะต้องทวงคืน!
มู่ชิงหว่านประสานสายเข้ากับดวงตาดำขลับที่ลึกราวกับบ่อน้ำที่มองไม่เห็นก้น ในใจสั่นสะท้านอย่างหาสาเหตุไม่ได้ นางจึงยื่นมือออกไปกระชากเส้นผมและศีรษะของเฟิ่งเฉี่ยนขึ้นมาอย่างแรง “อย่าได้ใช้สายตาเช่นนั้นมองข้า! เ้ากำลังคิดอยู่ใช่หรือไม่ว่าข้าจะใช้วิธีการอันใดมาทรมานเ้า เ้าวางใจ ข้าไม่มีทางลงมือเองแน่นอน เพราะทำเช่นนั้นมันไม่สง่างาม ท่านพี่เช่อคงไม่ชอบ...”
นางปล่อยเส้นผมของเฟิ่งเฉี่ยนแล้วลุกขึ้นยืน “เด็กๆ เอาสิ่งของออกมา!”
หนังศีรษะของเฟิ่งเฉี่ยนถูกกระชากจนเจ็บและชาไปทั้งแถบ นางขมวดคิ้วไม่รู้ว่ามู่ชิงหว่านจะมาไม้ไหนกันแน่ จากนั้นก็เห็นสาวใช้คนหนึ่งเดินเข้ามาจากด้านนอกของอุโมงค์น้ำแข็ง ในมือยังถือตะกร้าไม้ไผ่มาด้วยลูกหนึ่ง
เมื่อเดินเข้ามาใกล้ สาวใช้เปิดผ้าคลุมสีน้ำเงินที่ปิดตะกร้าออก “คุณหนู สิ่งของได้นำมาที่นี่ตามคำสั่งของท่านแล้วเ้าค่ะ”
มู่ชิงหว่านเดินเข้าไปดูปราดหนึ่งแล้วจึงพยักหน้าพออกพอใจ “ไม่เลว เป็ของชั้นดี!”
นางส่งสัญญาณทางสายตา สาวใช้รับคำสั่งทันที นางย่อกายลงแล้วนำสิ่งของออกมาจากตะกร้าไม้ไผ่ทีละชิ้นๆ
เฟิ่งเฉี่ยนเห็นสิ่งของในตะกร้าอย่างชัดเจน นางตะลึงเล็กๆ และยิ่งงงงัน
นั่นคือเนื้อหมูที่หั่นเป็ชิ้นสี่เหลี่ยมลูกเต๋าเรียบร้อยแล้ว เนื้อสีแดงสด ได้กลิ่นก็รู้ว่าสดมาก และมีกลิ่นคาว!
มู่ชิงหว่านนำเนื้อหมูมาทำอะไร ยิ่งไม่รู้ ยิ่งทำให้จิตใจของนางไม่เป็สุข!
สาวใช้และมู่ชิงหว่านประสานสายตากันปราดหนึ่ง แล้วหัวเราะเสียงชั่วร้าย จากนั้นนำเนื้อหมูเ่าั้วางล้อมรอบร่างของเฟิ่งเฉี่ยน เมื่อจัดวางเสร็จ ภาพที่ได้ออกมาราวกับกำลังจะเข้าสู่พิธีบูชายัญ...
“เสร็จแล้ว พวกเราไปเถิด! เฟิ่งเฉี่ยน อีกประเดี๋ยวข้าจะมาดูเ้า...” มู่ชิงหว่านเดินไปถึงข้างประตูก็หันกลับมามองก่อนจะแค่นหัวเราะเสียงเย็น “หากเ้ายังมีชีวิตอยู่นะ!”
พูดแล้วนางก็เดินออกไปจากอุโมงค์ด้วยความลำพองใจ
เฟิ่งเฉี่ยนจ้องมองเนื้อหมูที่หั่นเป็ชิ้นๆ เ่าั้ด้วยจิตใจที่ยากจะสงบลงได้ เท่าที่นางรู้จักมู่ชิงหว่าน นางไม่มีทางปล่อยนางไปง่ายๆ เช่นนี้แน่ ท่านปู่ของนางต้องพิษ ทว่านางกลับไม่ได้ถามถึงยาถอนพิษแม้แต่คำเดียว ในใจคิดเพียงแต่จะแก้แค้นนาง คนเช่นนี้ไหนเลยจะปล่อยให้นางอยู่ในอุโมงค์อย่างเป็สุข
เส้นประสาททั่วร่างตึงเครียด เฟิ่งเฉี่ยนไม่กล้าลดการระแวดระวังลงแม้แต่น้อย ทว่าความหนาวเย็นที่เสียดแทงผ่านิัส่งตรงไปถึงกระดูกและเืในกายนาง ความหนาวเย็นที่ตรงเข้าสู่หัวใจนั้นทำให้ร่างของนางสั่นสะท้านขึ้นมา
นางคิดไม่ตก ทั้งๆ ที่นางช่วยคนด้วยเจตนาดี เหตุใดสุดท้ายแล้วกลับกลายเป็ว่านางเอาตัวเองมาให้ผู้อื่นกระทำเช่นนี้
เซวียนหยวนเช่อหนอเซวียนหยวนเช่อ ท่านทำให้ข้าตกที่นั่งลำบากเสียแล้ว!
ทั้งๆ ที่เป็่เวลาสำคัญเช่นนี้ ท่านกลับออกไปนอกเมืองอีก หรือข้าเฟิ่งเฉี่ยนจะต้องทิ้งชีวิตเอาไว้ที่นี่ในวันนี้แล้วจริงๆ
ยังมีพิษในร่างกายของมู่ไท่ฟู่อีก มันเกิดอะไรขึ้น ใครกันแน่ที่้าให้ร้ายนาง
ในใจเฟิ่งเฉี่ยนมีเพียงความสับสน...
เวลานี้เอง ประตูอุโมงค์น้ำแข็งถูกเปิดออกอีกครั้ง ผู้ที่เข้ามาคือองครักษ์คนหนึ่ง เขามองนางปราดหนึ่ง ในแววตานั้นดูแปลกประหลาดยิ่ง คล้ายว่ายังมีความเห็นอกเห็นใจอยู่บ้าง เขาถอนใจกล่าวว่า “แม่นาง ขอโทษนะ! ต่อไปต้องเรียนรู้ที่จะฉลาดเฉลียวสักหน่อย อย่าได้ล่วงเกินคุณหนูสามอีกเลย!”
พูดแล้วเขาก็หมุนกายเดินจากไป
เฟิ่งเฉี่ยนเหล่มองเงาร่างด้านหลังของเขา หนังตาของนางเริ่มกระตุกไม่หยุด มาแล้ว ในที่สุดก็มาแล้วใช่หรือไม่ จะเป็อะไรนะ
คำตอบถูกเฉลยอย่างรวดเร็ว!
“โฮ่ง โฮ่งๆ โฮ่งๆๆ--” ด้านนอกอุโมงค์น้ำแข็ง มีเงาร่างสีดำมะเมื่อมพุ่งเข้ามาราวกับธนูที่วิ่งออกจากแล่ง
เมื่อเข้ามาใกล้ จึงพบว่ามันเป็สุนัขจิ้งจอกขนาดใหญ่ตัวหนึ่ง ร่างและขนของมันเป็สีดำเทา มันแยกเขี้ยวฉีกปากราวกับเสียสติอย่างไรอย่างนั้น ขนบนตัวของมันตั้งขึ้นทั้งตัว มันถลึงดวงตาแดงก่ำอ้าปากแยกเขี้ยวกระโจนเข้าใส่เฟิ่งเฉี่ยน!
ดวงตาทั้งคู่ของเฟิ่งเฉี่ยนเบิกกว้าง รูขุมขนบนร่างกายของนางเปิดออก คาดไม่ถึงว่า “ความประหลาดใจ” จะเป็สิ่งนี้!
สายลมวูบหนึ่งปะทะใบหน้า ขีดข่วนใบหน้าจนนางรู้สึกเจ็บ แต่ไม่ได้เป็การเข้ามาฉีกกัดอย่างที่นางจินตนาการเอาไว้ นางค่อยๆ ลืมตาข้างหนึ่งขึ้น พลันประสานสายตาเข้ากับสุนัขจิ้งจอกสีดำเทาในระยะประชิด สุนัขจิ้งจอกกำลังกินชิ้นเนื้อที่วางไว้รอบๆ ตัวนางทีละชิ้นๆ
น้ำลายไหลย้อยจากปากของมัน หยดลงบนหลังมือของเฟิ่งเฉี่ยน นางเห็นแล้วได้แต่รู้สึกหวาดกลัว!
เนื้อหมูลดน้อยลงไปเรื่อยๆ รอกระทั่งมันกินเนื้อหมูหมด อันดับต่อไปก็ถึงคราวนางที่เป็มนุษย์แล้ว!
ไม่ได้ นางจะต้องทำอะไรสักอย่าง นางจะนั่งรอความตายอยู่เช่นนี้ไม่ได้!
แต่ตอนนี้นางขยับไม่ได้เลย และพูดจาไม่ได้ด้วย นางยังจะทำอะไรได้อีกเล่า
