เสิ่นเสวียนสังเกตเห็นคนที่ซ่อนตัวอยู่ในมิติเ่าั้ เขาเชื่อว่าด้วยพลังของาามารตะวันตกต้องสังเกตเห็นเช่นเดียวกัน แต่เพื่อช่วยสตรีผู้นั้นไว้ เขาจึงเลือกเสียสละพรมวิเศษและกระโจนออกไปเพียงลำพัง
พรมวิเศษไม่ได้เป็เพียงของล้ำค่าเท่านั้น แต่ยังติดตั้งค่ายกลเอาไว้อีกด้วย หากกระตุ้นพลังของมันขึ้นมาจริงๆ อีกฝ่ายไม่มีทางทำลายได้ทันทีอย่างแน่นอน
“หนีไป!”
าามารตะวันตกะโเสียงดังก้อง ค่ายกลที่ซ่อนอยู่บนพรมวิเศษพลันเปล่งประกายแสงสว่างจ้าออกมา กลายเป็ม่านพลังสีแดงเข้มปกป้องสตรีผู้นั้นไว้ภายใน ม่านพลังนี้แข็งแกร่งไม่ธรรมดา แม้าามารตะวันตกโจมตีด้วยพลังทั้งหมดก็ยังมิอาจทำลายได้
จากนั้นพรมวิเศษก็เหาะออกไปจากแอ่งเถียนซือในทันที
ทว่าพรมวิเศษเหาะออกไปได้ไม่นาน บุรุษไว้หนวดร่างสูงหกฉื่อผู้หนึ่งปรากฏตัวขึ้นข้างพรมวิเศษ พร้อมทั้งฟันขวานใหญ่ในมือใส่ม่านพลังนั้น
ตึงงง!!!
แม้จะทำลายไม่ได้ แต่พลังสะท้อนที่รุนแรงทำให้สตรีที่อยู่ภายในหมดสติไปทันที
บุรุษผู้นั้นโจมตีไปแล้วไม่เป็ผล จึงยกขวานขึ้นฟันลงไปบนม่านพลังซ้ำแล้วซ้ำเล่าจนเกิดเสียงดังสนั่นหวั่นไหว
ส่วนาามารตะวันตกกำลังโดนสี่คนนั้นล้อมโจมตีอยู่เหนือแอ่งเถียนซือ ตอนนี้ทำได้เพียงปัดป้องเท่านั้น พลังของทั้งสามคนต่างเทียบเท่านักปราชญ์ผู้นั้น ด้อยกว่าาามารตะวันตกเพียงเล็กน้อย เมื่อทั้งสี่คนร่วมมือกัน าามารตะวันตกจึงไม่มีโอกาสชนะได้เลย
หลังจากโดนโจมตีหลายครั้งติดต่อกัน ร่างของาามารตะวันตกเต็มไปด้วยาแจากกระบี่ เืสดๆ ไหลทะลัก ไอพลังอ่อนแรงลงไม่น้อย
“ข้าบอกแล้ว ยุคของาามารอย่างพวกเ้าจบลงแล้ว หลังจากนี้หุบเขาสุขาวดีจะถูกชำระล้างใหม่อีกครั้ง”
ฉึก!
นักปราชญ์ที่โดนกริชแทงก่อนหน้านี้แทงกระบี่ยาวใส่หัวไหล่ซ้ายของาามารตะวันตก ทำให้เืไหลทะลักออกมาไม่หยุด
“เ้าเป็ใครกันแน่”
าามารตะวันตกมองอีกฝ่ายด้วยสีหน้าเรียบเฉย าามารยังมีความเย่อหยิ่งของาามาร แม้ต้องตายก็ไม่มีทางก้มหัวให้ใคร
“คนแพ้อย่างเ้าไม่คู่ควรที่จะรู้”
“สังหารเขาซะ”
นักปราชญ์กล่าวเสียงเย็นกับอีกสามคน
สามคนนั้นเตรียมพร้อมโจมตีอยู่นานแล้ว ต่างแทงกระบี่ใส่าามารตะวันตกพร้อมกัน
กระบี่ทั้งสามแทงออกไป าามารตะวันตกต้องตายอย่างไม่ต้องสงสัย
ทันใดนั้น ขณะที่อีกฝ่ายแทงกระบี่เข้ามา ร่างกำยำของาามารตะวันตกสั่นเทิ้ม ฝืนกระชากกระบี่ของนักปราชญ์ออกจากร่าง และใช้พลังทั้งหมดแทงกริชใส่นักปราชญ์อีกครั้ง
ตายได้ แต่ต้องลากศัตรูให้ตายไปด้วย
นักปราชญ์เห็นดังนั้นพลันมีสีหน้าเปลี่ยนไป รีบถอยหลังอย่างลนลาน
เขาคิดไม่ถึงเลยว่าาามารตะวันตกจะซ่อนพลังเอาไว้อีก หากโดนาามารตะวันตกแทงอีกครั้ง คงยากที่จะรอดชีวิตไปได้
“ใกลัวจนล่าถอยไปก็พอแล้ว ข้าสู้สามคนไม่ไหวหรอก”
ขณะนั้นมีเสียงหนึ่งดังขึ้นในหูของาามารตะวันตก ทำให้าามารตะวันตกแววตาเป็ประกายขึ้นมา เขาจึงหันไปแทงกริชใส่อีกคนหนึ่ง โอกาสที่เกิดขึ้นเมื่อครู่นี้คือสิ่งที่เขาวางแผนไว้นานแล้ว แม้ต้องตายก็ต้องลากอีกฝ่ายให้ตายไปด้วย
เสียงที่ดังขึ้นในหูทำให้เขาเชื่อมั่นในเสียงนั้น จึงล้มเลิกแผนการก่อนหน้านี้ไป อีกคนหนึ่งเห็นว่าาามารตะวันตกกระโจนเข้ามาหาจึงมีสีหน้าเปลี่ยนไป กระบี่ที่แทงออกไปจึงต้องดึงกลับมาเพื่อป้องกันตัว
ตะขาบแม้ถูกตัดร่างก็ยังไม่ตาย แต่นี่เป็ถึงาามารตะวันตกเชียวนะ
ถึงแม้จะเป็เช่นนั้น าามารตะวันตกก็ยังต้องตายอย่างแน่นอน ท่ามกลางคนทั้งสี่ ขอเพียงมีสักคนหนึ่งแทงกระบี่ใส่าามารตะวันตกได้ เขาคงรอดไปได้ยาก และถ้าาามารตะวันตกโดนโจมตี อีกสามคนที่เหลือจะต้องเข้ามารุมสังหาราามารตะวันตกจนถึงตาย
เคร้ง!
คนผู้นั้นที่ดึงกระบี่กลับไปป้องกันตัวโดนาามารตะวันตกฟันกระบี่หัก แววตาของคนผู้นั้นฉายความหวาดกลัวออกมาอย่างปิดไม่มิด เพราะตอนนี้าามารตะวันตกแทงกริชเข้ามาถึงตรงหน้าแล้ว และในขณะเดียวกัน กระบี่ของอีกสองคนอยู่ห่างจากร่างาามารตะวันตกไปเพียงหนึ่งชุ่น
นี่คือการเอาชีวิตแลกชีวิต!
สำหรับาามารตะวันตก มันคุ้มค่าแล้ว
ตึง! ตึง!
ขณะที่าามารตะวันตกกำลังจะโดนแทง พลันมีเสียงดังก้องขึ้นสองครั้งจากด้านหลังของาามารตะวันตก เห็นเพียงด้านหลังของเขามีเสียงัคำรามพร้อมกับกระบี่ขนาดใหญ่ปรากฏขึ้น ต้านทานกระบี่อีกสองเล่มเอาไว้ได้
พลังสะท้อนกลับที่รุนแรงทำให้สองคนนั้นกระเด็นออกไปพร้อมกัน เพียงแต่กระบี่ใหญ่ที่ปรากฏขึ้นกลางอากาศพลันหายวับไปอย่างไร้ร่องรอย
าามารตะวันตกไม่ได้สนใจสิ่งที่เกิดขึ้นด้านหลัง กริชในมือเขาพุ่งไปที่ใบหน้าของคนผู้นั้นและแทงเข้าไปในพริบตา
“อ๊าก!!!”
เสียงร้องโหยหวนดังขึ้นพร้อมกับกริชที่แทงเข้าใบหน้าทะลุผ่านหน้าผากของอีกฝ่าย เสียงร้องโหยหวนเพิ่งดังขึ้น เืแดงฉานพลันสาดกระเซ็นโดนใบหน้าและลำตัวของาามารตะวันตก
กริชของเขาเป็ศาสตราวิเศษขั้นปฐี ทั้งยังมีพลังทำลายล้างที่แข็งแกร่งผสมผสานอยู่ด้วย รวมเข้ากับแทงใส่จุดสำคัญของอีกฝ่าย ทำให้แขนขาของคนผู้นั้นอ่อนแรงลง ไอพลังเหือดหายไปอย่างรวดเร็ว
ตายแล้ว!
ผู้แข็งแกร่งขั้นราชันคนหนึ่ง ถูกปลิดชีพด้วยกระบวนท่าเดียวโดยการโจมตีของาามารตะวันตก
“รับชะตากรรมของเ้าไป!”
เมื่อเห็นาามารตะวันตกสังหารสหายของตนเอง ทำให้นักปราชญ์และอีกสองคนมีสีหน้าโกรธแค้น ต่างแสดงพลังที่แข็งแกร่งที่สุดออกมาโจมตีใส่าามารตะวันตก าามารตะวันตกในตอนนี้เพิ่งจัดการกับคนผู้นั้นเสร็จ มิอาจหลบหลีกการโจมตีของคนที่เหลือได้เลย
สำหรับาามารตะวันตกแล้ว เขารู้สึกพึงพอใจมาก เขารู้ว่าหลบไม่ได้ก็ไม่คิดจะหลบ จึงกระชากกริชออกมาจากใบหน้าของคนผู้นั้น ทำให้ร่างของคนผู้นั้นร่วงหล่นลงไปทันที
แล้วเขาก็กางแขนออกยอมรับความตาย
ผู้เป็าา แม้ต้องตายก็ต้องตายอย่างอาจหาญ
ฝ่ายหนึ่งสามคนแสดงพลังโจมตีที่แข็งแกร่งที่สุดออกมา ส่วนอีกฝ่ายเลิกต่อต้านไปแล้ว หากสถานการณ์เป็ไปอย่างนี้ าามารตะวันตกจะต้องตายอยู่ที่นี่ภายในสองลมหายใจ กลายเป็หนึ่งในแอ่งเถียนซือ
“เลิกต่อต้านเสีย”
ขณะเดียวกัน าามารตะวันตกที่เลิกต่อต้านไปแล้วได้ยินเสียงหนึ่งดังขึ้นในหู เสียงนี้เหมือนกับที่เคยได้ยินก่อนหน้าทำให้เขาขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ความเชื่อมั่นที่เกิดขึ้นทำให้เขาเลิกต่อต้านในทันที
เคร้งๆๆ!!!
กระบี่สามเล่มของพวกนักปราชญ์ปะทะกันเองก่อให้เกิดประกายแสงออกมา ทั้งสามคนโดนพลังสะท้อนกลับจนกระเด็นถอยหลังไปเล็กน้อย
“หายไปไหนแล้ว”
นักปราชญ์มองมิติว่างเปล่าเบื้องหน้า เมื่อครู่าามารตะวันตกยังอยู่ตรงนี้ แค่ลมหายใจเดียวเขากลับหายตัวไปแล้ว
เมื่อคนหายไปทำให้พลังโจมตีของพวกเขาพุ่งเข้าใส่อากาศว่างเปล่า เขาวางแผนมาเป็อย่างดี แต่คิดไม่ถึงว่าอีกฝ่ายจะหายตัวได้ และยังหายตัวไปอย่างไร้ที่ติอีกด้วย
“หายไปแล้ว?”
อีกคนหนึ่งมองเหตุการณ์ตรงหน้าอย่างไม่อยากเชื่อ ความสามารถหายตัวไปต่อหน้าต่อตาพวกเขาเช่นนี้ไม่ใช่สิ่งที่ขั้นราชันจะทำได้ อย่างน้อยก็ต้องอยู่ในขั้นจักรพรรดิแล้ว
“ไม่มีทาง ตามหาเขาให้เจอ ตัดปีกไปก็บินไม่ได้แล้ว”
นักปราชญ์ก้มหน้ามองสหายคนหนึ่งที่ร่วงหล่นลงไปในแอ่งเถียนซือด้วยสีหน้าเคร่งขรึม าามารตะวันตกฝีมือโเี้ยิ่งนัก ตอนนี้อีกฝ่ายหายตัวไปเขาจึงต้องระวังตัว ด้วยพลังของอีกฝ่าย หากเขาแฝงกายมาข้างๆ แล้วโจมตีเข้ามา ตนเองคงต้องกลายเป็หนึ่งในแอ่งิญญาเบื้องล่างเช่นกัน
ภายในมิติของผังเมืองซานเหอ
เสิ่นเสวียน เสิ่นเสี่ยวเม่ย และเสิ่นเลี่ยนซ่อนอยู่ภายใน เบื้องหน้าของพวกเสิ่นเสวียนคือคนจากเผ่าอนธการกับเหลยต้งที่เป็หุ่นเชิด และาามารตะวันตกที่เพิ่งเข้ามาเมื่อครู่นี้
การหายตัวไปของาามารตะวันตก เป็ฝีมือของเสิ่นเสวียนที่เคลื่อนย้ายร่างของเขาเข้ามาในมิติแห่งนี้
เสี่ยวเหยียนยังอยู่ในผังเมืองซานเหอและขยายพื้นที่ไปด้วย ทำให้มิติแห่งนี้ใหญ่กว่าเดิมประมาณหนึ่งเท่า ตอนนี้จึงสามารถฝืนยัดพวกเขาเข้าไปได้ มิติที่สิ่งมีชีวิตสามารถอาศัยอยู่ได้และยังมีขนาดใหญ่เพียงนี้ หากล่วงรู้ไปทั่วทั้งทวีปไม่รู้จะก่อให้เกิดความโกลาหลมากแค่ไหน
“เ้าเองหรือ”
าามารตะวันตกมองเสิ่นเสวียนที่ยืนอยู่ตรงหน้าตนเองด้วยความใ ระหว่างทางที่ผ่านมาก่อนหน้านี้เขาได้เห็นเสิ่นเสวียนเพียงแวบเดียว ไม่ได้ประทับใจมากนัก รู้เพียงว่าอีกฝ่ายเป็เด็กที่มีพร์ไม่เลวคนหนึ่ง จากนั้นก็ไม่มีอะไรแล้ว
“ข้าอยากทำการแลกเปลี่ยนกับผู้าุโ ไม่ทราบว่าผู้าุโมีความเห็นอย่างไร”
เสิ่นเสวียนมองาามารตะวันตกด้วยรอยยิ้มบางๆ พลางกล่าว