ปังงง..
เมื่อดวงจิตอสูรของอสรพิษชิงิได้เข้าสู่ร่างกายของเจียงเฉิน พลังงานวิ่งพล่านอยู่ภายในได้ไหลเวียนทั่วร่างของเขาในทันใด ทำให้ร่างกายเจียงเฉินสั่นะเื เมื่อผ่านไปได้สักระยะ การสั่นะเืนั้นยิ่งทวีความรุนแรงมากขึ้นเรื่อยๆ ทำให้เจียงเฉินขมวดคิ้วเป็ปม เม็ดเหงือปกคลุมทั่วใบหน้า
สิ่งที่อยู่ภายในดวงจิตอสูรของอสรพิษชิงิมิได้เป็พลังงานบริสุทธิ์แต่เป็พิษที่ร้ายแรงที่น่าหวาดกลัวที่สุด เมื่อของเหลวสีเขียวได้เข้าไปในร่างของเจียงเฉิน ฤทธิ์กัดกร่อนอันรุนแรงของมันจะทำลายอวัยวะภายในของเจียงเฉินทั้งหมด
ในตอนนั้นเอง เจียงเฉินได้โคจรทักษะร่างแปลงัทันที ตราประทับัปกคลุมของเหลวสีเขียวทั้งหมดและดูดซับพวกมันจนเกลี้ยง เจียงเฉินรู้สึกได้อย่างชัดเจนครั้งนี้ ตราประทับัไม่ได้ดูดซับของเหลวสีเขียวนั่นโดยสมบูรณ์
เปรี๊ยะ...!
ภายในทะเลปราณ พลังงานได้เคลื่อนไปมา ดวงจิตอสูรของอสรพิษชิงิฉีไห่ขั้นปลายนั้น ดวงจิตอสูรฉีไห่ขั้นกลางไม่อาจเทียบได้แม้แต่น้อย มันมีพลังงานมหาศาลกว่ามาก ด้วยการโคจรทักษะร่างแปลงั พลังงานเหล่านี้ได้ถูกเจียงเฉินดูดซับอย่างรวดเร็วและตราประทับดวงที่หกก็ขึ้นรูปอย่างสมบูรณ์ ตราประทับัสีแดงเืที่เพิ่งสร้างสั่นไม่หยุด ราวกับว่ามันมีความสุข ไม่เพียงเท่านั้นเงาของตราประทับดวงที่เจ็ดก็ปรากฏให้เห็นอีกด้วย พละกำลังของเจียงเฉินได้ก้าวหน้าขึ้นอีกครั้ง และอีกไม่ไกลนักที่เขาจะทะลวงขึ้นสู่ขอบเขตฉีไห่ขั้นปลาย
หลังจากสร้างตราประทับัดวงที่หกเสร็จสมบูรณ์และตราประทับัดวงที่เจ็ดปรากฎลางๆแล้ว การเปลี่ยนแปลงยังคงไม่เสร็จสิ้น ภายในทะเลปราณของเจียงเฉินเผยกลุ่มน้ำวนสีเขียวขึ้น น้ำวนเ่าั้มีขนาดเท่ากับกำปั้น มันอยู่อย่างสงบร่วมกับตราประทับัและพลังหยวนของเจียงเฉิน
"นี่คือแก่นแท้พิษร้ายของอสรพิษชิงิ! ฮะฮ่า! ทักษะร่างแปลงัช่างสุดยอดจริงๆ มันสามารถดูดซับพิษร้ายได้จริงๆ ไหนขอข้าลองใช้ความสามารถนี้ดูหน่อยสิ"
เจียงเฉินรู้สึกมีความสุขอย่างมาก
เจียงเฉินชี้นิ้วของเขาออกมา ปลายนิ้วของเขามีแสงสีเขียวเปล่งกะพริบออกมา แสงสีเขียวนั้นไร้รสไร้กลิ่น ไม่เหนียวเหมือนพิษของอสรพิษชิงิ เจียงเฉินชี้นิ้วอีกครั้งแสงสีเขียวนั้นเปลี่ยนเป็รูปดาบคมกริบ และบินตรงไปยังต้นไม้ใหญ่ที่อยู่หน้าเขา
ซู่ๆๆๆๆๆ
แสงสีเขียวได้เจาะทะลุต้นไม้ต้นนั้นเป็รูขนาดเท่านิ้วมือ วินาทีถัดมาก็เกิดเสียงกัดกร่อนขึ้นที่ต้นไม้ ควันสีเขียวปล่อยออกมาจากด้านใน ไม่นานหลังจากนั้นท่อนล่างของต้นไม้กลับกลายดำสนิทได้สูญเสียความมีชีวิตชีวาไป เจียงเฉินได้ปลดปล่อยพลังหยวนใส่ต้นไม้ ต้นไม้ตายในทันที หากมองดูรูปร่างต้นไม้จะเห็นได้ว่ามันแตกหัก และภายในต้นไม้ก็เป็สีดำสนิท
"พิษร้ายนี่ช่างรุนแรงยิ่งนัก ด้วยไพ่ตายใบนี้ ข้าสามารถที่จะสังหารคนได้โดยไม่รู้ตัว"
เจียงเฉินไม่สามารถมีความสุขยิ่งกว่านี้ มันเป็พิษแห่งความตายจากอสรพิษชิงิและในตอนนี้เขาสามารถที่จะควบคุมมันได้โดยสมบูรณ์ มันเป็วิชาเพื่อสังหารโดยแท้
ในชีวิตที่แล้วของเขา เจียงเฉินได้สู้กับจ้าวแห่งพิษ ตู้เฉียนโจว และได้แลกเปลี่ยนกระบวนท่านับพันกระบวนท่า ถึงแม้ว่าท้ายสุดแล้วเขาจะสามารถจัดการจ้าวแห่งพิษได้ด้วยทักษะอันทรงอำนาจของเขา แต่เขาก็เกือบต้องตายเพราะพิษ หากเขาทำการบ่มเพาะทักษะร่างแปลงัเมื่อชีวิตที่แล้ว จ้าวแห่งพิษไม่สามารถที่จะทำอะไรเขาได้เป็แน่
"การเก็บเกี่ยวครั้งนี้มากมายนัก"
เจียงเฉินพึงพอใจ เขาไม่สนใจศพของอสรพิษชิงิแล้วเขาก็เดินทางต่อในูเา
ไม่ไกลจากที่นี่มากนัก มีหุบเขา ภายในหุบเขาปกคลุมไปด้วยเมฆหมอก หุบเขาแห่งนั้นเงียบมาก เขาได้ใช้ััเทวะไปตรวจสอบ ทว่าเขาพบว่าไม่มีอะไรผิดปกติ ััเทวะของเจียงเฉินยังอ่อนแอเกินไป ระยะที่ส่งได้มีจำกัด การที่จะใช้มันตรวจสอบทั่วทั้งหุบเขา มันจึงเป็ไปไม่ได้
"ไปสำรวจดูก็แล้วกัน"
เจียงเฉินะโลงไปสู่หุบเขา ครั้งหนึ่งเขาเคยอยู่ในหุบเขา เขาพบว่าทุกหนทุกแห่งเต็มไปด้วยหลุมบ่อ ทำให้เดินทางไปได้ด้วยความยากลำบาก
ร่างกายเจียงเฉินเคลื่อนไหวดั่งแมวปราดเปรียว เขาได้ผ่านพื้นที่หลุมบ่อ หลังจากที่เดินได้สักพักเขามาถึงด้านหน้าของถ้ำ ถ้ำนี้มืดสนิท หนาวและชื้น ความรู้สึกนี้มาจากในถ้ำ เจียงเฉินใช้ััเทวะตรวจสอบถ้ำ แต่เขาไม่พบสิ่งที่ผิดปกติ
ถึงอย่างนั้น ด้วยความกล้าได้กล้าเสียและเชื่อมั่นในความสามารถของเขา เจียงเฉินได้เตรียมตัวที่จะเข้าไปตรวจสอบภายในถ้ำ บางทีเขาอาจจะได้พบสมบัติที่ซุกซ่อนอยู่ก็เป็ได้
เจียงเฉินเข้าไปในถ้ำที่อับชื้น และหลังจากที่เดินได้สองสามก้าว ทันใดนั้นเขาได้รู้สึกเสียวสันหลัง มันรู้สึกเหมือนมีดวงตาคู่หนึ่งกำลังจับจ้องเขาท่ามกลางความมืด
เจียงเฉินหันไปรอบๆ และพบว่าไม่ไกลจากเขานัก มันมีอะไรนั่งอยู่ ตาทั้งคู่ของมันส่องสว่างจับจ้องมายังเจียงเฉิน ราวกับโดนจ้องมองในระยะประชิด
เจียงเฉินได้สิ่งมีชีวิตที่ถูกปกคลุมไปด้วยขนสีเหลืองทอง มันทั้งดูเหมือนอาชาและก็ยังเหมือนหมา ร่างมันแข็งแกร่งยิ่งกว่าหมาทั่วไป ถ้ามันเทียบกับอาชาแล้วมันตัวเล็กกว่าหลังจากได้วิเคราะห์แล้ว แท้จริงแล้วมันก็หมาดีๆนี่เอง
"ที่นี่มีหมานอนอยู่ แต่เมื่อครู่ข้าตรวจสอบด้วยััเทวะกลับไม่พบมันซะนี่"
เจียงเฉินนั้นใและเพิ่มความระมัดระวังมากขึ้นต่อหมาตัวใหญ่สีเหลืองทันที ด้วยความสามารถของเขา แม้จะไม่ใช้ััเทวะ มันมิใช่สิ่งที่สามารถปกปิดตัวเองได้จากประสาทััของเขาในระยะเพียงแค่นี้
ที่ทำให้เจียงเฉินประหลาดใจหนักกว่าเก่า เขาไม่สามารถรับรู้ถึงระดับการบ่มเพาะของเ้าหมาสีเหลืองได้
ฟ้าว!
เมื่อเจียงเฉินกำลังคิดในใจ เ้าหมาเหลืองก็ได้เคลื่อนไหวอย่างฉับพลัน มันอ้าปากกว้างกระโจนไปกัดเจียงเฉิน
กร้วม!
การเคลื่อนไหวของมันรวดเร็วราวสายฟ้าฟาด ในใจของเขาตื่นตระหนก เขารีบหลบอย่างรวดเร็ว แต่การตอบสนองของหมาเหลืองนี่มันรวดเร็วมาก ด้วยการกัดครั้งเดียว มันกัดไปยังก้นด้านหนึ่งของเจียงเฉิน
"เวรเอ๊ย!!"
เจียงเฉินก่นด่าเสียงดังลั่น มารดามันเถอะ! ข้าเป็ถึงนักบุญผู้ยิ่งใหญ่ที่สุดในใต้หล้าแต่ข้ากลับโดนหมากัดเนี่ย แล้วมันดันกัดก้นข้าอีก....หากใครรู้เข้าชื่อเสียงที่สั่งสมมาป่นปี้หมดแน่
"เ้าหมาระยำ เ้ากล้าดีอย่างไรมากัดบิิดา!"
เจียงเฉินเ็ปก้นเขายิ่งนัก เขาหันกลับมาซัดฝ่ามือใส่มันอย่างรวดเร็ว แต่เขาไม่คิดเลยว่าความเร็วของเ้าหมาเหลืองมันรวดเร็วยิ่งกว่า มันปล่อยก้นเจียงเฉินดุจสายฟ้าฟาดและหลบไปอีกด้าน
"ถุย... ทำไมก้นเ้าถึงได้แข็งอย่างนี้? เวรเอ้ย ฟันข้าระบมไปหมด ถุย!"
เ้าหมาเหลืองถ่มน้ำลายไปยังรอบๆ เจียงเฉินที่อยู่ตรงข้ามมันตัวแข็งทื่อ ไอ้หมานี่มันพูดได้ด้วยรึ? หมาบ้านเ้าสิพูดได้
สัตว์อสูรทั่วไปสามารถที่จะแปลงกายเป็มนุษย์ได้ต่อเมื่อได้สร้างแก่นแท้์และอยู่ระดับขอบเขตแก่นแท้์ มันสามารถที่จะพูดได้อย่างเดียว สัตว์อสูรบางชนิดที่มีสายเืหายากและมีศักยภาพและพลังที่แข็งแกร่งนั้นยิ่งยากมากในการที่จะแปลงเป็มนุษย์ โดยปกติแล้ว พวกมันต้องสร้างแก่นแท้ศักดิ์สิทธิ์ หรือกระทั่งอยู่ขอบเขตที่สูงยิ่งกว่านี้ พวกมันถึงสามารถแปลงเป็มนุษย์ได้ ไม่ว่าอย่างไรก็ตาม การแปลงกายต้องอยู่ขั้นต่ำที่ขอบเขตแก่นแท้์
หมาที่อยู่ตรงหน้าเขามันไม่ได้อยู่ในขอบเขตแก่นแท้์แน่นอน ไม่เช่นนั้นล่ะก็เจียงเฉินคงไม่ได้มายืนอยู่โดยไม่ได้รับาเ็เช่นนี้
นี่มันแปลกมาก!
เจียงเฉินลูบก้นของเขา มองสำรวจไปยังเ้าหมาเหลืองที่อยู่ตรงหน้าเขา เขาได้บ่มเพาะทักษะร่างแปลงั ด้วยเหตุนี้ร่างกายแข็งแกร่งราวเหล็กไหล นอกจากนี้การที่เ้าหมาเหลืองนี่ได้กัดเขา เขาได้ใช้พลังหยวนป้องกันส่วนที่กัดไว้ นั่นสามารถที่จะบอกได้ว่าทำไมหมาเหลืองตัวนี้จึงทำร้ายเขาไม่ได้
"เ้าหมาเหลือง.. อย่าบอกนะว่าเ้าเป็หมาที่บรรดาศิษย์นิกายเทียนเจี้ยนกำลังหาตัวอยู่ พวกเขาไล่ล่าเ้านับหมื่นลี้น่ะ?"
เจียงเฉินเบิกตากว้าง หมาที่อยู่ตรงหน้าเขามีลักษณะเหมือนกับศิษย์นิกายเทียนเจี้ยนบอกมาเลย
"ไอ้หนู พลังปราณและโลหิตของเ้าช่างกล้าแข็งยิ่งนัก และร่างกายของเ้าแข็งแกร่งดีด้วย เ้าสามารถเป็อาหารที่มีคุณค่าทางโภชนาการสูงให้แก่ข้าได้ จงอยู่เฉยๆอย่าได้ขยับนะ ให้บิดาผู้นี้กินเ้าเถอะ"
เ้าหมาเหลืองมองไปยังเจียงเฉินแล้วกล่าวออกมา
เจียงเฉินแทบกระอักเืออกมา 'ท่านย่าทวดมันเถอะ เ้าหมาตัวนี้มัน้ากินข้า? และมันพูดออกมาหน้าด้านๆเลย พอที! พอกันที!'
"เ้าเป็หมาที่ดูอ้วนและอ่อนแอดีนะ หากข้านำเ้าไปตุ๋นนี่ท่าทางจะอร่อย"
เจียงเฉินพูดไปพลางยิ้มพลาง สายตาเขามองสำรวจร่างกายของเ้าหมาเหลืองทุกส่วน
"เ้าหนู เมื่อครู่เ้าบอกว่าข้าอ้วนงั้นเรอะ? ระยำ อย่างบิดาเขาเรียกว่ามัดกล้าม เ้ารู้จักว่าบึกบึนไปด้วยกล้ามเนื้อไหม หากเ้าบอกเพียงว่าข้าอ้วน ข้าจะไว้ชีวิตเ้า แต่เ้ากล้าบอกว่าข้าอ่อนแอ ส่วนใดของบิดาที่ดูอ่อนแอกัน บิดาเ้าจะอ่อนแอได้อย่างไร ระยำ เ้ากล้าพูดว่าบิดาอ่อนแองั้นเรอะ วันนี้บิดาจะกินเ้าแน่ จะกินเ้า!"
เ้าหมาเหลืองะโไปมาสามครั้ง เห่าหอนด้วยความเดือดดาล
เจียงเฉินที่อยู่ตรงข้ามมันได้ตกตะลึงจนปากอ้าค้าง เขาเพียงแค่พูดว่าอ้วนและอ่อนแอเพียงแค่นั้น เ้าหมานี่ช่างเว่อร์เสียจริง
กรรรรร!
เ้าหมาเหลืองโกรธเกรี้ยว ที่มันอารมณ์เสียเพราะมีใครบางคนบอกว่ามันอ้วนและอ่อนแอ ลำแสงสีทองเปล่งออกมาจากร่างกายมัน สายตาเปล่งประกายโเี้ มันสาบานว่าวันนี้มันจะจับเ้าเด็กที่พูดว่ามันอ้วนและอ่อนแอกิน
ท่าทางเจียงเฉินได้แปรเปลี่ยน จากพลังปราณที่เ้าหมานี่ปลดปล่อยออกมา เขารู้สึกได้ถึงกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ได้อย่างชัดเจน กลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์นี้มาจากสายเื หากว่าเป็คนธรรมดาคงไม่อาจรับรู้ถึงมัน แต่เจียงเฉินนั้นเคยเป็ยอดนักบุญ มีประสบการณ์มากมายเกี่ยวกับสัตว์อสูรทุกประเภท เ้าหมานี่ ไม่ธรรมดาอย่างแน่นอน
ยิ่งไปกว่านั้น เมื่อรู้สึกได้ถึงกลิ่นอายศักดิ์สิทธิ์ ตราประทับัภายในทะเลปราณของเขาได้สั่นะเืเล็กน้อย
"กิเลน? คาดไม่ถึงเลยว่าเ้าหมานี่จะเป็ลูกหลานของกิเลน? ์... ข้าช่างโชคดีจริงๆ"
ในใจเจียงเฉินเต็มไปด้วยความปิติยินดี เขาสามารถที่จะบอกได้ว่าหมาตัวนี้กลิ่นอายของกิเลนอยู่ภายในสายเืของมัน กิเลนเป็ทายาทของเทพัและอาชา์ มันหายากอย่างยิ่ง ถึงแม้ว่าเป็สมัยยุคา กิเลนเป็ตัวตนที่หายากมากอยู่ดี
เขาไม่เคยคาดคิดเลยว่าจะได้มาพบลูกหลานของกิเลนที่นี่ ไม่แปลกใจที่เ้าหมานี่ดูเหมือนอาชา ในฐานะลูกหลานกิเลน กลับมีภาพลักษณ์เหมือนหมา มันน่าประหลาดใจยิ่งนัก
"หากข้าสามารถที่จะสังหารมันได้และดูดซับสายเืของมัน ทักษะร่างแปลงัจะพัฒนาขึ้นจนจินตนาการไม่ได้ มันจะเปลี่ยนแปลงจากรากฐาน ข้าก็จะได้ความสามารถของกิเลนมาอีกด้วย"
ในใจของเจียงเฉินตื่นเต้นอย่างมาก เขาตัดสินใจว่าเขาจะฆ่าหมาตัวนี้และดื่มเืของมัน
ดังนั้น หนึ่งคนและหนึ่งหมา หมา้ากินคน ส่วนคน้าดื่มเืหมา ได้เกิดการปะทะกันขึ้นในถ้ำบัดเดี๋ยวนี้
ฟ้าว!
เ้าหมาเหลืองจู่โจม มันเคลื่อนไหวราวกับสายฟ้าสีทองฟาดลงมา และทันทีที่มาถึงหน้าเจียงเฉิน เวลานี้หมาเหลืองไม่ได้อ้าปาก แต่มันใช้หัวโจมตี ดูเหมือนว่ามันใช้หัวของมันสังหารเจียงเฉิน
"ฮึ่ม!"
เจียงเฉินแค่นเสียงอย่างเ็า และต่อว่าไอ้หมาโง่ในใจ 'เ้าสามารถที่จะใช้ส่วนไหนโจมตีมาก็ได้ เ้ากล้าดีอย่างไรที่ใช้หัวโจมตีมา มันรนหาที่ตายโดยแท้' ความเร็วของหมาเหลืองนี่รวดเร็วมาก หากเป็คนทั่วๆไปคงไม่มีโอกาสตอบสนอง อย่างไรก็ตามเจียงเฉินไม่ใช่คนธรรมดา ก่อนหน้าเขาโดนเ้าหมานี่กัดโดยไม่ทันตั้งตัว แต่สถานการณ์ในตอนนี้เขาไม่ยอมให้เกิดขึ้นซ้ำสองอย่างแน่นอน
ภายในทะเลปราณของเขาสั่นะเื เจียงเฉินได้ปล่อยหมัดออกมาอย่างฉับพลัน หมัดที่แข็งดั่งเหล็กไหลได้เข้าปะทะกับหัวของเ้าหมาเหลืองอย่างรุนแรง
ปัง!
เสียงที่ออกมาเหมือนค้อนกระทบกัน เกิดประกายไฟขึ้นเป็จำนวนมาก ผลจากการปะทะ เจียงเฉินกับหมาเหลืองต่างกระเด็นถอยหลังไปทั้งคู่
