“เื่ที่เกิดขึ้นเ้าเป็ห่วงแค่เพียงตนเองหรือ?” เมื่อกล่าวจบบรรยากาศรอบกายขององค์ชายห้าก็เย็นะเืลงทันตา
กู้เจิงครุ่นคิดอยู่ชั่วครู่ถึงได้เอ่ยขึ้นว่า “เหมือนคนอื่นจะไม่จำเป็ต้องให้หม่อมฉันสนใจกระมังเพคะ?” กังวลว่าตัวเองพูดผิด ดังนั้นประโยคนี้จึงถูกถามด้วยน้ำเสียงสงสัย
“ถ้าเช่นนั้นคุณหนูฟู่ที่ถูกเ้าทำลายชื่อเสียงเ้าจะไม่ถามหน่อยหรือว่าเกิดอะไรขึ้นกับนางบ้าง? ตระกูลกู้ป๋อเจวี๋ยถูกเ้าทำลายชื่อเสียงเสียหายเป็อันมากรวมถึงทั้งน้องชายและน้องสาวของเ้าก็จะได้รับผลกระทบเช่นกัน เวลาเช่นนี้เ้ายังสนใจแต่ตัวเองอีกหรือ? "
“หม่อมฉันเองก็เป็ห่วงพวกเขาเช่นกันแต่หม่อมฉันก็ทำได้เพียงเป็ห่วงเท่านั้น” ที่องค์ชายห้าโกรธเคือง ก็เพื่อกู้อิ๋งกระมัง? ใช่ กู้อิ๋งเป็คู่หมั้นของเขา หากชื่อเสียงเสียหายก็คงกระทบมาถึงเขาเช่นกัน “หากไปเป็ห่วงต่อหน้าพวกเขาก็ต้องถูกไล่ตะเพิดออกมานอกจากนี้ หม่อมฉันเป็เพียงบุตรสาวอนุ เป็คนที่พวกเขาสั่งให้สละชีพได้ตลอดเวลาเช่นนั้นหม่อมฉันควรเป็ห่วงตัวเองก่อนจะดีกว่าเพคะ”
สายตาขององค์ชายห้าและเสิ่นเยี่ยนล้วนจับจ้องมาที่นาง
แววตาของกู้เจิงนั้นทั้งสงบนิ่งและดูประจบเอาใจเมื่อต้องเผชิญหน้ากับองค์ชายห้า การแสดงออกที่ขัดแย้งกันสองอย่างผสานเข้ากับใบหน้านี้ได้อย่างแปลกประหลาด
“เ้าคิดได้ทะลุปรุโปร่งนัก” องค์ชายห้ายิ้มเยาะ
กู้เจิงยิ้มแย้ม นางคือผู้เคราะห์ร้ายที่นอนอยู่เฉยๆ ก็โดนยิง[1] เื่ราวไม่ได้เกิดขึ้นเพราะนางแต่นางกลับกลายเป็คนที่เลวร้ายที่สุด กระทั่งกลายเป็เป้าของทุกคนที่สำคัญกว่านั้นคือนางตัวคนเดียวไร้ซึ่งความช่วยเหลือจากใครบิดาที่ทอดทิ้งได้ก็ไม่ให้นางทอดทิ้ง พี่เขยที่พึ่งพาได้ก็ไม่ให้นางพึ่งพาแล้วยังมีคู่หมั้นที่ดูแคลนนางอีกคน
พูดถึงคู่หมั้น กู้เจิงเหลือบมองเสิ่นเยี่ยนแวบหนึ่ง คิดไม่ถึงว่าเขาจะมองนางอยู่ก่อนแล้วนางไม่ได้หลบสายตา บุรุษผู้นี้ยืนอยู่ด้านหลังองค์ชายห้ารูปร่างงดงามของเขายังคงเคร่งขรึมอยู่เสมอ แววตาล้ำลึกถึงแม้จะไม่ได้พบปะพูดคุยกันมากนักแต่กู้เจิงรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้น่าจะซ่อนความคิดไว้ลึกจนยากที่จะหยั่งถึง เฮอะ! คู่หมั้น
คนๆ นี้แข็งทื่อเกินไป นางไม่สามารถยั่วโมโหเขาได้
เสิ่นเยี่ยน “...” ย่อมได้รับสายตาขุ่นเคืองจากคู่หมั้นที่กำลังครุ่นคิด
ภายในกระโจม
เป็อย่างที่กู้เจิงคาดไว้ องค์ชายห้ามาบอกคนตระกูลกู้เื่ตระกูลฟู่หนิงจริงๆฮ่องเต้ทรงกริ้วเป็อย่างมากหลังจากรู้เื่นี้จึงให้ฟู่ผิงเซียงบุตรสาวภรรยาเอกตระกูลฟู่แต่งงานกับ ‘หนิงฉีกวง’ บุตรชายอนุภรรยาตระกูลหนิงคนหนึ่งอายุสิบหก อีกคนอายุเพียงสิบสอง ต่างกันทั้งหมดสี่ปี
“วางใจเถอะ เื่นี้ไม่ทำให้ตระกูลกู้เดือดร้อน” องค์ชายห้าดื่มชาอึกหนึ่งคำ “เสด็จแม่ได้เล่าเื่ราวทั้งหมดให้เสด็จพ่อฟังแล้ว”
กู้หงหย่งค่อยสบายใจลงบ้าง
เว่ยซื่อตบมือน้อยๆ ที่เย็นเยือกของกู้อิ๋ง สองแม่ลูกสบตากันเมื่อรู้ว่าเื่นี้จะไม่ส่งผลกระทบต่อการแต่งงานกับองค์ชายห้าทั้งคู่จึงถอนหายใจด้วยความโล่งอก
ฮ่องเต้องค์ปัจจุบันฉลาดเช่นนี้เชียว? กู้เจิงไม่ค่อยเชื่อเท่าไหร่ว่าเื่ราวจะราบรื่นขนาดนี้นางไม่ต้องโดนลากไปเกี่ยวข้องด้วยหรอกหรือ? ฟู่ผิงเซียงไม่เพียงแต่เป็บุตรสาวของฮูหยินใหญ่ของตระกูลฟู่ซ้ำยังเป็หลานสาวของแม่ทัพเยี่ยนด้วยบุตรสาวภรรยาเอกจะแต่งให้กับบุตรชายอนุภรรยาของตระกูลอื่นอย่างง่ายดายเช่นนี้ได้อย่างไร?
“เ้าเข้ามาทำอะไรที่นี่” กู้หงหย่งเห็นกู้เจิงยืนอยู่ด้านหลัง จึงเผยสีหน้าไม่พอใจ แต่เพราะเสิ่นเยี่ยนอยู่ด้วยจึงไม่ได้กล่าวอะไรมากไปกว่านั้น
เมื่อกู้เจิงได้ยินข่าวที่ตน้าแล้วจึงถอยออกไปอย่างรู้ความ
ภายนอกกระโจมฝนในฤดูใบไม้ร่วงได้ตกลงมา
ชุนหงที่เห็นคุณหนูใหญ่ออกมาจากกระโจมก็วิ่งเอาร่มที่เตรียมไว้ไปให้นางเฝ้ารออยู่นอกกระโจมย่อมได้ยินคำพูดข้างในอย่างชัดเจนเมื่อรู้ว่าคุณหนูใหญ่จะไม่เป็อะไรก็ดีใจอย่างยิ่งจนเมื่อกลับถึงกระโจมแล้วช่วยถอดรองเท้าของคุณหนูใหญ่ออก ได้เห็นฝ่าเท้าเปื้อนเืนั้นก็ให้รู้สึกปวดใจไม่น้อย
กู้เจิงรู้สึกเจ็บแต่ครั้งนี้น้ำตาไม่ไหลเมื่อคิดถึงการแต่งงานของทั้งสองตระกูลที่จะเกิดขึ้นนางรู้สึกว่าการแก้ปัญหาของเื่นี้มันออกจะง่ายไปเล็กน้อย "ชุนหง"
“เ้าคะ?”
“หลังจากที่พวกเรากลับถึงบ้าน ก็จงอยู่แต่ในบ้านไม่ต้องออกไปไหนทั้งนั้น” เพื่อไม่ให้ถูกคนวางแผนเล่นงานอีกครั้ง
ชุนหงพยักหน้า แล้วพูดด้วยสีหน้าจริงจังว่า “บ่าวรู้สึกว่าหลังจากเกิดเื่เช่นนี้ขึ้นต่อให้คุณหนูใหญ่คิดจะไปที่ไหน นายท่านและนายหญิงก็ไม่ยอมให้คุณหนูใหญ่ออกไปหรอกเ้าค่ะ”
กู้เจิง “...” พูดถูกจริงๆ
งานล่าสัตว์ของราชวงศ์ได้สิ้นสุดลงท่ามกลางสายฝนเย็นฉ่ำของฤดูใบไม้ร่วง
เมื่อกลับมาถึงจวนกู้ หวังซู่เหนียงที่ได้รับรู้ข่าวคราวมาแล้วก็โผร้องไห้เข้ามากอดบุตรสาวทั้งที่ตัวนางเองก็ยังไม่หายดี แต่นางกลับ้าจะดูแลกู้เจิงด้วยตัวเองแต่กู้เจิงกลับปฏิเสธซ้ำไปซ้ำมา นางจึงจำต้องกลับไปนอนอย่างไม่เต็มใจ
หลังจากวันนั้นเมื่อหวังซู่เหนียงมาเยี่ยมนางล้วนต้องร้องไห้อย่างปวดใจ
ความรักของมารดาทำให้กู้เจิงประทับใจจริงๆจนเมื่อแผลใต้ฝ่าเท้าของนางเริ่มดีขึ้นอารมณ์ของหวังซู่เหนียงจึงเริ่มดีขึ้นด้วยเช่นกัน
แน่นอนว่าที่เท้าของนางดีขึ้นได้รวดเร็วถึงเพียงนี้ย่อมต้องขอบคุณยาที่นายหญิงเว่ยซื่อส่งมาให้ แต่ของดีจริงๆล้วนถูกส่งไปที่เรือนของนาง คนข้างนอกมองดูแล้วล้วนคิดว่านายหญิงดูแลนางดียิ่งนักกู้เจิงรู้ว่าท่านพ่อกับนายหญิงหวังให้อาการาเ็ที่เท้าของนางดีขึ้นในเร็ววันจะได้ไม่เกิดเื่วุ่นวายขึ้นอีก และสามารถแต่งงานออกไปได้อย่างราบรื่น
แม้ว่าจิตใจจะไม่บริสุทธิ์ แต่ดีที่ความคิดไม่เลว
พริบตาเดียว วันแต่งงานก็ใกล้เข้ามาแล้ว
-----------------------------------------------
[1] นอนอยู่เฉยๆ ก็โดนยิง เป็ศัพท์แสลงจากภาพยนตร์เื่ คนเล็กนักเรียนโต หมายถึงการที่ไม่ได้ทำอะไรเลย และไม่ได้ยั่วยุใครแต่ถูกโจมตีด้วยวาจาหรือถูกกระทำจากคนอื่น
