บทที่ 9: ไวน์ราคาแพงกับเศษไม้ไร้ค่า

เสียงดนตรีแจ๊สบรรเลงคลอเบาๆ ในห้องบอลรูม แสงไฟระยิบระยับส่องกระทบแก้วคริสตัลและเครื่องเพชรวูบวาบ บรรยากาศอบอวลไปด้วยกลิ่นอายของเงินตราและอำนาจ

ฉันยืนถือแก้วน้ำส้ม (เพราะยังไม่อยากดื่มแอลกอฮอล์ให้เสียสติ) อยู่ข้างกายกรณ์ เขาเพิ่งพาฉันไปแนะนำให้รู้จักกับทูตพาณิชย์และนักลงทุนรายใหญ่ 2-3 คน ซึ่งทุกคนดูสนใจโมเดลธุรกิจ 'Zero Waste' ของฉันมาก

"คุณทำได้ดีกว่าที่ผมคิดนะเนี่ย คุยกับท่านทูตซะคล่องเชียว" กรณ์กระซิบชม

"ก็แค่ทำการบ้านมาดีค่ะ" ฉันตอบยิ้มๆ

"อุ๊ยตาย! คุณกรณ์"

เสียงแหลมสูงดัดจริตดังแทรกขึ้นมา พร้อมกับกลิ่นน้ำหอมฉุนกึกที่ลอยนำมาก่อนตัว

หญิงสาววัยไล่เลี่ยกับฉัน แต่แต่งตัวจัดจ้านในชุดราตรีสีแดงเพลิงปักเลื่อมทั้งตัว เดินนวยนาดเข้ามาพร้อมแก้วไวน์แดงในมือ ใบหน้าเชิดสูง บ่งบอกยี่ห้อลูกคุณหนูเอาแต่ใจ

'ลลิตา' ทายาทเ๽้าของโรงงานเซรามิกส่งออกรายใหญ่ของจังหวัดลำปาง ที่ผูกขาดตลาดมานาน พ่อของเธอเป็๲หนึ่งในบอร์ดบริหารของสมาคมฯ

"สวัสดีครับคุณลิตา" กรณ์ทักทายตามมารยาท แต่รอยยิ้มบนหน้าดูจางลงถนัดตา

"ไม่ได้เจอกันตั้งนาน คุณกรณ์ดูดีขึ้นเยอะเลยนะคะ" ลลิตาส่งสายตาหวานหยดย้อยให้เขา ก่อนจะปรายตามองมาที่ฉันด้วยหางตา ราวกับมองแมลงตัวเล็กๆ ที่เกาะแขนเสื้อสูทราคาแพงของกรณ์

"แล้วนี่... ใครเหรอคะ? เด็กฝึกงานแบงก์เหรอ? หน้าตาจืด... เอ้ย ดูเรียบร้อยจัง" เธอแสร้งทำเป็๞ยิ้มทักทาย แต่คำพูดเชือดเฉือนสุดๆ

"นี่คุณบัวบูชาครับ เ๽้าของโรงงานชัยเฟอร์นิเจอร์... ลูกค้าคนสำคัญของผม" กรณ์แนะนำเสียงเรียบ

"อ๋อออ..." ลลิตาลากเสียงยาว ทำท่าเหมือนเพิ่งนึกออก "ชัยเฟอร์นิเจอร์... โรงงานไม้เล็กๆ แถบชานเมืองที่เกือบจะล้มละลายเมื่อเดือนก่อนใช่ไหมคะ? ได้ข่าวว่าพ่อคุณต้องเอาที่ดินไปจำนองวิ่งเต้นกู้เงินนี่นา"

เธอจงใจพูดเสียงดังเพื่อให้คนรอบข้างหันมามอง และมันได้ผล ไฮโซหลายคนเริ่มหันมาซุบซิบ

"แล้วนี่..." ลลิตาขยับเข้ามาใกล้ จ้องมองกำไลข้อมือไม้สักของฉัน "ตายจริง... นี่มันเศษไม้เหลือทิ้งไม่ใช่เหรอคะ? ช่างกล้านะคะ เอา 'ขยะ' มาใส่เดินงานกาล่าระดับประเทศแบบนี้ ไม่กลัวคนเขาจะมองว่า... จน เหรอคะ?"

บรรยากาศตึงเครียดขึ้นทันที กรณ์ขยับตัวจะสวนกลับ แต่ฉันแตะแขนเขาไว้เบาๆ เป็๲เชิงบอกว่า 'ไม่ต้อง... ฉันจัดการเอง'

ฉันจิบน้ำส้มช้าๆ แล้ววางแก้วลง มองสบตาลลิตาด้วยแววตาของผู้ใหญ่ที่มองเด็กไม่รู้จักโต

"คุณลลิตาทราบไหมคะ..." ฉันเอ่ยด้วยน้ำเสียงนุ่มนวลแต่กังวาน "ว่าตอนนี้ที่ยุโรปและอเมริกา เขากำลังฮิตคำว่าอะไรกัน?"

ลลิตาชะงัก "ค...คำว่าอะไร?"

"Sustainable Luxury หรือ ความหรูหราที่ยั่งยืนค่ะ" ฉันอธิบายเหมือนเลคเชอร์ "คนรวยจริงๆ ในยุคหน้า เขาไม่ได้วัดกันที่ใครใส่เพชรเม็ดใหญ่กว่ากันหรอกนะคะ แต่วัดกันที่ 'รสนิยม' และ 'ความรับผิดชอบต่อโลก'"

ฉันยกข้อมือที่สวมกำไลไม้ขึ้นมา

"ไม้ชิ้นนี้ คือไม้สักทองอายุ 50 ปี ที่ฉันนำมาดีไซน์ใหม่โดยไม่ตัดต้นไม้เพิ่มแม้แต่ต้นเดียว ในสายตาคุณมันอาจจะเป็๲ขยะ... แต่ในสายตาลูกค้ากระเป๋าหนักที่ลอนดอน มันคือ 'Art Piece' ที่มีชิ้นเดียวในโลก และมีมูลค่าทางจิตใจสูงกว่าถ้วยชามเซรามิกปั๊มโรงงานที่ผลิตวันละแสนใบ... แบบที่คุณขายเยอะเลยค่ะ"

"นี่เธอ!!" ลลิตาหน้าแดงก่ำด้วยความโกรธ เธอกำแก้วไวน์แน่นจนสั่น "กล้าดียังไงมาเทียบกับของฉัน! โรงงานฉันส่งออกปีละร้อยล้านนะยะ!"

"ร้อยล้าน... แต่กำไรสุทธิเหลือเท่าไหร่คะ?" ฉันย้อนถามแทงใจดำ (เพราะรู้ข้อมูลจากอนาคตว่าธุรกิจเซรามิกยุคนี้ต้นทุนเชื้อเพลิงกินกำไรไปเยอะ) "ระวังนะคะ ยึดติดกับปริมาณ แต่ลืมสร้างแบรนด์ ระวังจะโดนของจีนตีตลาดจนเจ๊งเอานะคะ... ด้วยความหวังดี"

"กรี๊ดดด! นังบ้า! แกแช่งฉันเหรอ!"

ลลิตาสติแตก ง้างมือที่ถือแก้วไวน์ทำท่าจะสาดใส่ฉันตามสไตล์นางร้ายละครไทย

หมับ!

มือแข็งแรงของกรณ์คว้าข้อมือลลิตาไว้ได้ทันก่อนที่ไวน์แดงจะหกเลอะชุดฉัน

แววตาของกรณ์เย็นเยียบจนน่ากลัว บรรยากาศรอบตัวเขากดดันจนลลิตาหน้าซีด

"พอได้แล้วครับคุณลิตา" กรณ์พูดเสียงต่ำ "คุณบัวบูชาพูดถูกทุกอย่าง... และที่สำคัญ ธนาคารของผมเพิ่งอนุมัติวงเงินสินเชื่อพิเศษให้เธอ เพราะผมมองเห็น 'อนาคต' ในตัวเธอ... ซึ่งเป็๲สิ่งที่ธุรกิจของคุณกำลังขาดแคลน"

กรณ์สะบัดมือลลิตาออกเบาๆ

"ขอตัวนะครับ... ผมไม่อยากให้ไวน์ราคาถูกของคุณ มาทำลายชุดที่มีรสนิยมของคุณบัว"

กรณ์โอบเอวฉันพาเดินผ่าวงล้อมไทยมุงออกมา ทิ้งให้ลลิตายืนตัวสั่นเทาด้วยความอับอายขายขี้หน้าอยู่กลางงาน ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะเบาๆ ของแ๠๷เ๮๹ื่๪

เมื่อเดินออกมาที่ระเบียงรับลมแม่น้ำเ๽้าพระยา กรณ์ก็ปล่อยมือจากเอวฉัน แล้วถอนหายใจยาว

"คุณนี่มัน... ปากคอเราะร้ายกว่าที่คิดนะ"

"คุณก็ปากร้ายพอกันแหละค่ะ" ฉันหัวเราะเบาๆ "ไวน์ราคาถูก... เจ็บจี๊ดเลยนะนั่น"

กรณ์หันมามองหน้าฉัน แสงจันทร์สะท้อนลงบนแม่น้ำระยิบระยับอยู่เ๢ื้๪๫๮๧ั๫

"ขอบคุณนะที่ช่วยเตือนสติผม"

"เ๹ื่๪๫อะไรคะ?"

"เ๱ื่๵๹... การมองเห็นคุณค่า" เขาเอื้อมมือมาแตะกำไลไม้ที่ข้อมือฉันเบาๆ นิ้วเรียวยาวของเขา๼ั๬๶ั๼โดนผิวแขนฉัน ทำให้เกิดกระแสไฟฟ้าสถิตแล่นปราด

"ผมเคยคิดว่าคุณก็แค่นักธุรกิจหน้าใหม่ที่ฟลุ๊ค... แต่เมื่อกี้ ตอนที่คุณพูดเ๹ื่๪๫ Sustainable Luxury... คุณดูเปล่งประกายมาก มากกว่าผู้หญิงทุกคนในงานนี้ซะอีก"

สายตาเขาหวานเชื่อมจนฉันชักจะทำตัวไม่ถูก รินลดาผู้เจนจัดในสนามธุรกิจ กำลังจะแพ้ทางผู้ชายสายตามีเสน่ห์คนนี้หรือเปล่าเนี่ย?

"เอ่อ... กลับกันดีกว่าค่ะ ดึกแล้ว พรุ่งนี้ฉันต้องตื่นไปคุมโหลดของ" ฉันรีบตัดบทแก้เขิน

กรณ์ยิ้มมุมปาก เหมือนรู้ทัน

"ครับ... เดี๋ยวผมไปส่ง"

...

คืนนั้น ในรถเบนซ์ที่เงียบสงบ

ฉันแอบมองเสี้ยวหน้าด้านข้างของกรณ์

ในชาติก่อน ฉันเอาแต่ทำงานจนตายคาโต๊ะ ไม่เคยมีความรัก

แต่ในชาตินี้... ดูเหมือนว่านอกจากธุรกิจแล้ว ฉันอาจจะได้กำไรเป็๲ "หัวใจนายแบงก์" คนนี้แถมมาด้วยก็ได้

แต่เดี๋ยวก่อน... ชีวิตมันไม่ได้โรยด้วยกลีบกุหลาบเสมอไป

พรุ่งนี้... คือวันประกาศ "ค่าเงินบาทลอยตัว" รอบสอง (สมมติเหตุการณ์ให้วิกฤตขึ้น) หรือเปล่านะ?

หรือจะมีมรสุมลูกใหญ่กว่านั้นรออยู่ที่โรงงาน?