ลอนดอน อังกฤษ เขตเวสต์มินส์เตอร์ ถนนชาร์ลิงครอส เลขที่ 117
ศาสตราจารย์มักกอนนากัลพาเดม่อนมายืนอยู่หน้าบาร์ทึ่มโทรมคับแคบแห่งหนึ่ง
ประตูไม้ผุ ๆ ด้านหน้าแขวนป้ายเก่าฉ่ำน้ำค้างจนเลอะเทอะ ตัวอักษรเลือนลางจนแทบมองไม่ออก
“ถึงแล้ว เด็กน้อย นี่คือ ‘บาร์หม้อผุ’ ที่ฉันบอกน่ะ สถานที่เชื่อมระหว่างโลกมักเกิ้ลกับพ่อมดแม่มด”
มักกอนนากัลอธิบาย
เดม่อนเป่าปากมองเหล่าผู้คนรีบผ่านไปผ่านมาโดยไม่สนใจบาร์นี้ และรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาทันที
ภายในบาร์
พอเขาผลักประตูเข้าไป เสียงระฆังเล็กๆ ก็ดังขึ้นพร้อมกับบรรยากาศเปลี่ยนเป็อึกทึก หนึ่งมุมมีหญิงชราหลายคนจิบเหล้าเชอร์รีในถ้วยเล็ก บางคนก็กำลังสูบท่อยาสูบยาว ผ่านไปรอบ ๆ มีเสียงหัวเราะดังกระจัดกระจาย
เดม่อนยืนยิ้ม มันเหมือนเขาบังเอิญหลุดเข้ามาในโลกแห่งความบันเทิงขนาดใหญ่ แต่ทันใดนั้น เมื่อคนในบาร์เห็นเสื้อคลุมสีเขียวของมักกอนนากัล หลายคนก็เงียบลงทันทีเพราะหลายคนเคยเป็ลูกศิษย์เธอ
บาร์เทนเดอร์เห็นรอนกอนนากัลก็กราบทักทาย
“สวัสดีครับ ศาสตราจารย์มักกอนนากัล มีศิษย์ใหม่มาด้วยรึ?”
เธอพยักหน้า ก่อนจะนำเดม่อนไปหลังเคาน์เตอร์ แล้วพาเดินผ่านลานเล็กกลางร้านที่โอบล้อมด้วยกำแพง
“นับขึ้นบนสามก้อน แล้วเลื่อนไปทางขวาสองก้อน”
มักกอนนากัลกระซิบบอก เดม่อนค่อย ๆ เคาะกำแพงสามครั้ง ก้อนอิฐนั้นสั่นโครม จากนั้นเคลื่อนเปิดเป็ช่องโค้งกว้าง พาเขาสองคนลอดออกไปสู่ถนนหินกรวดโค้งยาว มองไม่เห็นปลายทาง
“เดม่อน จำที่นี่ไว้ดีๆ นะ นี่คือทางเดียวที่พาเธอไปตรอกไดแอกอนได้”
เธอเตือน ขณะเดินนำเขาเข้าไป ช่องโค้งก็ปิดสนิทหลังพวกเขาเข้ามา
ตรอกไดแอกอน (Diagon Alley)
เดม่อนเหลือบมองรอบ ๆ เจอบาร์ขายหม้อบ่มวิชา หน้าร้านแขวนป้าย “ร้านพ็อตตี้ แอนด์ เพิร์ตช์” (Potage & Perch) ฮึ เขาอ่านภาษาอิ้งได้ลื่นไหล!
มักกอนนากัลพาเขาไปยังจุดแรก กริงกอตต์
ตึกสีขาวสะอาดตา อาคารสูงเด่นเหนือร้านค้ารอบข้าง หน้าประตูทองแดงวาวมีภูติคนแคระแต่งชุดแดง-ทองยืนทักทาย
พอเดินผ่านประตูแรก ฤกษ์ดีจึงมาถึงประตูเงินบานที่สอง บนประตูสลักกลอนบทกวีเตือนใจคนโลภ:
“ข้าเชื้อเชิญเ้าผู้ไม่รู้จัก
แต่จงรู้เถิด ระวังใจให้ดี
หากเอาแต่ได้ไม่ยอมให้
ฟ้าลงโทษสาหัสเกินจะทน
ขโมยเอาทรัพย์นอกสิ่งที่เ้าควรได้
จงรู้ไว้ ใจจะโดนพิพากษา”
เดม่อนก้าวเข้าสู่ห้องโถงหินอ่อนกว้างใหญ่ บนด้านในยาวเป็ร้อยๆ ภูติแคระนั่งเรียงกันหลังเคาน์เตอร์สูง บางคนใช้น้ำหนักทองชั่งเหรียญ บางคนใส่แว่นขยายตรวจอัญมณี แล้วจดลงในสมุดบัญชีอย่างว่องไว
แลกเงิน
เดม่อนเดินขึ้นเคาน์เตอร์จ้องภูติแคระด้วยความสนใจ
“บ่ายสวัสดีครับ ผมอยากแลกเป็ทองกัลลอนสักหน่อย”
เขาหยิบธนบัตรมักเกิ้ล 20 ปอนด์จำนวน 10 ใบ (รวม 200 ปอนด์) ขอแลกเป็ 200 ทองกัลลอน ตามเรทแลกตอนนี้พอดี
ภูติแคระขมวดคิ้ว
“ธนบัตรมักเกิ้ล? แลกได้ แต่ค่าธรรมเนียมสูงนิดหน่อย แลก 200 ปอนด์ ได้ 200 ทองกัลลอนพอดีเลย”
เดม่อนยักไหล่อย่างชิลล์ “ได้ตามนี้แหละ”
ภูติแคระทำหน้าเย็น จ้องเขาเหยียด ๆ พึมพำเื่ธนบัตร ทอง เพชรอะไรนั่นนี่
เดม่อนไม่ใส่ใจบริ้ว ภูตพวกนี้ชอบทองกับอัญมณีมากกว่า แต่เขายังเด็ก แลกเศษทองแค่นี้ก็พอแล้ว
พอแลกเสร็จ มักกอนนากัลกำลังจะสอนอะไรต่อ แต่เดม่อนหยิบ ทองกัลลอน มาหนึ่งเหรียญแล้วสะบัดนิ้วโป้งปล่อยให้เด้งลงตรงหน้า
“นี่ทิปเล็กน้อยครับ” เขาบอกเบา ๆ พร้อมตาเป็ประกาย
ภูติแคระรับเหรียญแล้วหน้าเปลี่ยนเป็ยิ้มกว้าง
“โอ้! ถึงผมจะเกลียดท่าทีเหยียด ๆ ของเ้า แต่ทิปแบบนี้ผมยอม!
เ้าคือพ่อมดใจกว้างมาก ถ้ามีอะไรอีกก็มาหาผมได้เสมอนะ”
เดม่อนยิ้ม “ไม่เป็ไรครับ นี่สำหรับความรู้จักกันครั้งแรก”
มักกอนนากัลถึงกับอึ้ง ก่อนจะถาม
“ทิป… พ่อมดใช้กันด้วยหรือ?”
“ใช่ครับศาสตราจารย์ ทิปคือวิธีแสดงความขอบคุณในโลกมักเกิ้ล เป็มารยาททั่วไป”
เธอพยักหน้า
“มารยาทมักเกิ้ลกับกฎของเรานี่ต่างกันจริง ๆ”
เธอเงียบไปสักพัก แต่ก็หันไปมองเดม่อน รอยยิ้มเจือความอ่อนโยนผุดขึ้นมาแทน
ช้อปปิ้งต่อชุดนักเรียน & นกฮูก
“ไปกันเถอะ เพื่อความคล่องตัว เราจะไปซื้อชุดนักเรียนกับนกฮูกก่อน แล้วค่อยซื้ออุปกรณ์ในห้องเรียน”
รายการสิ่งจำเป็ ปี 1
(จบบทที่ 4)
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้