“ไม่ติดค้าง?” เฉิงอิงแค่นหัวเราะแล้วโยนจอกสุราในมือทิ้ง ไม่มีทางหายกันได้ เขาไปเฝ้ารอที่วัดฝ่าหวาอย่างทุกข์ทนนับสิบปี อีกทั้งยังสอนสั่งลู่จิ่นกับอวี๋ฉี่เจ๋อด้วยความเหนื่อยยาก ไม่ใช่เพื่อรับศิษย์ แต่เป็นเพราะต้องการรอคนผู้นั้นที่ไม่อาจปราก...