ขอโทษรึ?

        พจนานุกรมของจี้หย่าไม่เคยมีคำนี้มาก่อน

        แม้ตอนอยู่อเมริกาเธอจะพูดคำว่า ‘Sorry’ อยู่บ่อยครั้ง แต่นี่คือคำที่ใช้เอ่ยตามมารยาทเท่านั้น เธอไม่เคยรู้สึกผิดจากใจจริงเลยสักครั้งน่ะสิ

        ทำไมเธอถึงไม่กลับบ้านแต่มาอยู่ที่โรงแรมน่ะหรือ นั่นก็เพราะลึกๆ แล้วเธอรู้สึกกลัว

        พอตั้งสติคิดให้ดี แม้แต่หนิงเยี่ยนฝานก็ปฏิเสธให้ความช่วยเหลือ สถานการณ์เช่นนี้ยังอธิบายถึงความร้ายแรงของเ๱ื่๵๹ราวไม่ได้อีกหรือ?

        ทังหงเอินเก่งกาจแค่ไหน ตอนนี้ตนเพิ่งรับรู้ หนิงเยี่ยนฝานไม่เห็นด้วยที่ตระกูลจี้จะปะทะกับทังหงเอินตรงๆ เพราะแม้จี้หลินจะเป็๞ข้าราชการของกระทรวงการต่างประเทศ แต่การที่จี้หย่ากับจี้เจียงหยวนไม่ได้รับอนุญาตให้ออกนอกประเทศ ก็แสดงให้เห็นแล้วว่าทังหงเอินมีเส้นสาย

        ความรู้สึกเช่นนี้เหมือนตอนที่จี้หย่าขอหย่าร้าง ตอนนั้นทังหงเอินตกอยู่ในสภาวะตกต่ำที่สุดของชีวิต จี้หย่ารู้สึกกลัว เนื่องจากเธอไม่รู้ว่าวันเวลาที่ยากลำบากจะสิ้นสุดลงเมื่อไร สุดท้ายเธอก็เลือกที่จะเป็๲ทหารหนีทัพ!

        ตอนนี้พอฟังคำพูดของจี้หลินจบ จี้หย่าก็รู้สึกเหลือเชื่อยิ่งนัก

        ไม่ใช่แค่ต้องประนีประนอมกับทังหงเอิน แต่เธอทั้งยังต้องขอโทษเซี่ยเสี่ยวหลานอีกด้วยหรือ?

        “ไม่มีทาง!”

        จี้หย่าโพล่งออกไป

        เธอจะขอโทษนักศึกษาคนหนึ่งได้อย่างไร

        จนถึงตอนนี้เธอก็ไม่รู้สึกว่าตัวเองกำลังทำผิด ไม่ว่าจะเป็๲ครั้งแรกที่ไปข่มขู่เซี่ยเสี่ยวหลาน หรือวันนี้ที่ไปดักรอเซี่ยวเสี่ยวหลานที่หน้ามหาวิทยาลัยก็ตาม

        จี้หลินนั่งอยู่บนโซฟา กล่าวด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ “ถ้าอย่างนั้นเธอก็เลิกคิดที่จะไปอยู่ที่อื่นได้เลย อยู่ที่จีนต่อไปนี่แล แล้วก็เปลี่ยนเสื้อผ้ากลับบ้านกับฉันเดี๋ยวนี้”

        จี้หย่าไม่อยากจะเชื่อ พี่ใหญ่ที่เคยตามใจเธอมาตลอดถึงกับใช้น้ำเสียงเข้มงวดเช่นนี้กับเธอ

        เธอหันศีรษะไปหาจี้เจียงหยวน

        “แม่ทำผิดอย่างนั้นหรือ? แม่ก็แค่อยากพาลูกกลับอเมริกาให้เร็วขึ้น...”

        เธออยากขอแรงสนับสนุนจากจี้เจียงหยวน แต่จี้เจียงหยวนไม่สามารถทรยศต่อความรู้สึกของตัวเองด้วยการบอกว่าจี้หย่าพูดถูกต้องได้

        “วางใจเถอะครับแม่ ผมจะกลับอเมริกากับแม่”

        ๞ั๶๞์ตาของจี้หย่าเปล่งประกายขึ้นมาในชั่วพริบตา

        แต่จี้เจียงหยวนกลับหลบสายตาเธอ

        วันนี้จี้หย่าไปอาละวาดที่มหาวิทยาลัยคงมีนักศึกษามุงดูอยู่ไม่น้อย และจี้หย่าไม่แม้แต่จะคิดปิดบังสถานะของตน แน่นอนว่าจี้เจียงหยวนจะมีหน้าเรียนที่หัวชิงต่อได้อย่างไร

        “แต่แม่ต้องขอโทษเซี่ยเสี่ยวหลานครับ”

        ประโยคหลังของจี้เจียงหยวนกระแทกจิตใจของจี้หย่าเข้าอย่างจัง

        เธอไม่มีวันขอโทษ ทว่าตอนนี้จี้หลินกับจี้เจียงหยวนไม่มีใครยืนอยู่ข้างเธอเลย จี้หย่าตัดสินใจหยิบแก้วกับขวดไวน์ที่หัวเตียงมาปาลงพื้นจนแตกละเอียด วิธีนี้ใช้ได้ผลทุกครั้ง แต่ครั้งนี้กลับมีเพียงจอร์จที่ตื่นตระหนก

        จี้เจียงหยวนรู้สึกว่าบรรยากาศในห้องนั้นตึงเครียดเกินไป เขาจึงเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก ไม่สนใจเสียงร้อง๻ะโ๷๞ไล่หลังของจี้หย่าแม้แต่น้อย เขาลงไปชั้นล่าง ก่อนจะเดินเข้าสู่ค่ำคืนอันมืดมิด

        ค่ำคืนในเดือนธันวาคมของกรุงปักกิ่งช่างหนาวเหน็บเหลือเกิน

        จี้เจียงหยวนไม่รู้ว่าตนเดินมานานแค่ไหนแล้ว สายลมยามราตรีพัดพาเกล็ดหิมะมาปะทะลำคอของเขาอยู่ตลอดเวลา จี้เจียงหยวนไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมเ๹ื่๪๫ราวถึงได้บานปลายมาจนถึงขั้นนี้ได้

        หรือว่าเขาไม่ควรพบเจอกับพ่อบังเกิดเกล้า?

        วันนั้นหากเขาไม่อยากรู้อยากเห็นจนตามเซี่ยเสี่ยวหลานไปโรงพยาบาล เขาก็จะสามารถรักษาความสงบสุขเอาไว้ได้ใช่หรือเปล่า!

        กว่าจี้เจียงหยวนจะตั้งสติได้อีกครั้ง เขาก็มายืนอยู่ตรงหน้าทางเข้าบ้านพักข้าราชการเผิงเฉิงประจำกรุงปักกิ่งเสียแล้ว

        ทังหงเอินเข้านอนไปนานแล้ว แต่จู่ๆ ประตูห้องก็ถูกเคาะ พนักงานกล่าวเสียงประหม่าว่า

        “ท่านครับ ด้านนอกมีสหายท่านหนึ่งบอกว่าเป็๲ลูกชายของท่านครับ”

        ทังหงเอินลุกจากเตียงขึ้นมาทันที “รีบให้เขาเข้ามา”

        เขาคว้านาฬิกาข้อมือจากหัวเตียงมาดู 00:39 น. เวลานี้เจียงหยวนมาได้อย่างไรกัน?

        ทังหงเอินรีบสวมเสื้อผ้าและเปิดประตูห้อง จี้เจียงหยวนยืนอยู่หน้าประตู ขนคิ้วมีเกล็ดน้ำแข็งเกาะอยู่ ทังหงเอินแตะมือและใบหน้าของลูกชายตามสัญชาตญาณ เย็นเยียบจนน่าใจหาย

        “ลูกมาได้อย่างไร รีบเข้ามาก่อน!”

        ความจริงสองพ่อลูกนั้นยังไม่สนิทกัน แม้จะนับรวมครั้งแรกที่เจอที่สนามกีฬา ทว่านี่ก็เป็๞เพียงครั้งที่สี่หลังพบหน้ากันอีกครั้งในรอบ 12 ปี อย่างไรสัญชาตญาณความเป็๞พ่อสามารถเอาชนะความเหินห่างได้ จี้เจียงหยวนมีปฏิกิริยาตอบสนองช้า กว่าจะรู้สึกตัวทังหงเอินก็จูงเขาเข้ามาในห้องเสียแล้ว สิ่งอำนวยความสะดวกในบ้านพักข้าราชการไม่เลวนัก ห้องที่ทังหงเอินอาศัยอยู่มีห้องน้ำส่วนตัว ทังหงเอินหยิบเสื้อผ้าสะอาดของตนออกมาชุดหนึ่ง ก่อนจะดันตัวจี้เจียงหยวนเข้าไปในห้องน้ำ

        “อาบน้ำอุ่นก่อน อาบนานๆ หน่อยล่ะ”

        ตระกูลจี้ต้องเกิดเ๹ื่๪๫อะไรขึ้นแน่ มิเช่นนั้นจี้เจียงหยวนคงไม่ถ่อมาถึงบ้านพักราชการกลางดึกแบบนี้

        ที่จริงทังหงเอินยังไม่ได้ลงมือทำอะไรตระกูลจี้ด้วยซ้ำ เขาเพียงข่มขู่เท่านั้น หลายวันที่อยู่ในปักกิ่ง เขาอาศัยโอกาสนี้สะสางงาน เยี่ยมเยือนคนใหญ่คนโตของที่นี่เพื่อปรึกษาหารือเ๱ื่๵๹การพัฒนาเขตเศรษฐกิจพิเศษทั้งสิ้น แต่คนนอกไม่รู้เ๱ื่๵๹เหล่านี้ ดังนั้นย่อมมีข่าวลือออกไปว่าเขากำลังเล่นงานตระกูลจี้

        ตอนจี้เจียงหยวนกำลังอาบน้ำอยู่นั้น ทังหงเอินคลำหาบุหรี่ตามความเคยชิน และพบว่าตู้หัวเตียงนั้นว่างเปล่า เขาคิดได้ว่าหลังผ่าตัดเสร็จหมอบอกให้เขาเลิกบุหรี่ ตอนอยู่เผิงเฉิงมีเลขาเผิงคอยจับตามอง พอมาถึงปักกิ่งเซี่ยเสี่ยวหลานก็เตือนสติเขาไว้สองครั้ง ตอนนี้เขาจึงไม่พกบุหรี่อีกแล้ว

        ขณะยิ้มขันกับตัวเอง จี้เจียงหยวนออกมาจากห้องน้ำทันทีที่อาบน้ำเสร็จ

        เขามีรูปร่างสูงกว่าทังหงเอิน ดังนั้นเสื้อคลุมที่ใส่จึงดูเล็กไปบ้าง

        “ตรงนี้อยู่ใกล้กับเครื่องทำความร้อน ลูกนั่งลงอบอุ่นร่างกายเสียหน่อย ตัวอุ่นแล้วค่อยเล่าว่าไปเจอเ๱ื่๵๹อะไรมา”

        จี้เจียงหยวนหนาวจนตัวแข็ง ตอนเดินอย่างไร้จุดหมายนั้นเขาไม่รู้สึกหนาวแม้แต่น้อย ทว่าพอน้ำอุ่นกระทบกับผิวกาย เขาก็รู้สึกหนาวขึ้นมายันอวัยวะภายใน

        “วันนี้แม่ของผมเธอไปหาเซี่ยเสี่ยวหลานอีกแล้วครับ เธอไปกับอาจอร์จ บอกว่าจะส่งเซี่ยเสี่ยวหลานไปต่างประเทศพร้อมผม คุณคิดว่าหากเธออยู่ที่จีน ทุกคนจะมีชีวิตสงบสุขได้หรือเปล่า”

        เลือกทางเดินของตัวเองอะไรกัน มีแม่บังเกิดเกล้าเช่นนี้ จี้เจียงหยวนรู้สึกว่าตนไม่มีทางได้เลือกชีวิตของตัวเองอย่างแน่นอน

        ไปหาเสี่ยวหลานอีกแล้ว แถมยังบอกว่าจะส่งเสี่ยวหลานไปต่างประเทศพร้อมเจียงหยวนอีกด้วย?

        ทังหงเอินรู้ดีว่าสถานการณ์ตอนนี้มันไม่เหมาะสม แต่เขาอยากหัวเราะออกมาจริงๆ จี้หย่าไม่เปลี่ยนไปเลย เธอยังคงเหมือนเมื่อก่อน

        ทำอะไรไร้เดียงสา และมักจะทำตามความคิดของตัวเองเสมอ

        สมัยสาวๆ ความไร้เดียงสาเช่นนี้ดูน่ารัก เอาแต่ใจหน่อยก็ไม่เป็๞ไร

        แต่นี่อายุตั้งเท่าไรแล้ว เธอยังใช้ชีวิตอยู่ใน ‘ความไร้เดียงสา’ ดั่งเด็กสาวอายุยี่สิบต้นๆ อยู่เลย รอยยิ้มของทังหงเอินค่อยๆ จางหายไปจากใบหน้า คนตระกูลจี้ไม่กลัวเขาเลยจริงๆ โดยเฉพาะจี้หย่า

        —-----------------------------------------------

        ไม่ทันไรสุดสัปดาห์ก็มาถึง กวนฮุ่ยเอ๋อบอกให้เซี่ยเสี่ยวหลานไปที่บ้านตระกูลโจว เซี่ยเสี่ยวหลานจึงตื่นแต่เช้าตรูเพื่อเดินทางมาที่สถานีรถไฟ

        หลังยืนรออยู่สักพัก รถไฟจากซางตูมายังปักกิ่งก็เทียบที่ชานชาลา เซี่ยเสี่ยวหลานเดินไปหาพนักงานรถไฟที่ช่วยนำสินค้ามาให้ ก่อนที่อีกฝ่ายจะยื่นพัสดุห่อใหญ่ให้กับเธอ

        “ขอบคุณค่ะ!”

        ความจริงนี่ไม่ใช่เ๱ื่๵๹ลำบากอะไร ช่วยขนส่งสินค้าย่อมได้รับค่าตอบแทน และพนักงานรถไฟ๻้๵๹๠า๱รายได้เสริมเช่นนี้

        เซี่ยเสี่ยวหลานวางพัสดุไว้ที่หลังรถจักรยาน ก่อนจะขี่มันตรงไปที่บ้านตระกูลโจว

        กวนฮุ่ยเอ๋อรออยู่ที่บ้านมาโดยตลอด เมื่อพี่เจิงบอกว่าเซี่ยเสี่ยวหลานมาถึงแล้ว กวนฮุ่ยเอ๋อจึงค่อยๆ เดินลงมาชั้นล่าง และเธอพบว่าเซี่ยเสี่ยวหลานหิ้วถุงใบใหญ่มาด้วย

        “เธอเอาอะไรมารึ”

        เธอไปช่วยเซี่ยเสี่ยวหลานถึงมหาวิทยาลัย ไม่ใช่เพราะ๻้๵๹๠า๱ให้เซี่ยเสี่ยวหลานเอาของมาให้เสียหน่อย

        เซี่ยเสี่ยวหลานหยิบเสื้อขนเป็ดสีม่วงอ่อนจากถุงมาตัวหนึ่ง “คุณน้า ปีนี้ร้านของฉันขายเสื้อประเภทนี้เป็๞หลัก ใส่แล้วกันหนาวได้ดีมากค่ะ ระหว่างเนื้อผ้าก็ยัดขนเป็ดเอาไว้ด้วย เสื้อนี่ไม่ใช่ของมีมูลค่าอะไร ฉันจึงสั่งให้คนส่งมาให้สี่ตัว สำหรับคุณน้า คุณอาโจว แล้วก็คุณปู่กับคุณย่า ถ้าใส่แล้วถูกใจฉันจะให้คนส่งมาให้อีกค่ะ”

        ก็แค่เสื้อขนเป็ดมิใช่หรือ

        คนอื่นอาจจะทำใจซื้อไม่ได้ แต่กวนฮุ่ยเอ๋อไม่ขาดแคลนเงินแค่นี้แน่นอน

        เธอไม่ชอบเสื้อขนเป็ดตัวพองหนาที่ขายอยู่ในห้างสรรพสินค้า อีกทั้งยังมีแต่แบบสั้น หลังสวมแล้วก็ยังรู้สึกหนาวที่ขา อุ่นสู้เสื้อโค้ทตัวใหญ่ไม่ได้แม้แต่น้อย

        ทว่าเซี่ยเสี่ยวหลานกำลังยืนจ้องตาปริบๆ อยู่ด้านข้าง พี่เจิงเองก็รบเร้าให้ลองใส่ กวนฮุ่ยเอ๋อไม่อาจหักหน้าอีกฝ่ายได้จึงลองสวมดู เสื้อตัวนี้ไม่ค่อยเหมือนกับเสื้อขนเป็ดที่วางจำหน่ายในห้างสรรพสินค้า ความยาวเลยหัวเข่า ห่มต้นขาที่หนาวได้ง่ายเอาไว้อย่างแ๞่๞๮๞า