ยังไม่ทันที่หลินเมิ้งหยาจะได้รับคำตอบอากาศในปอดของนางเริ่มจะหมดไปแล้ว
นางเก็บเื่นี้เอาไว้ หากภายภาคหน้ายังมีโอกาสนางจะกลับมาที่นี่อีกอย่างแน่นอน
“เฮือก” หลินเมิ้งหยางดงามดั่งนางเงือกนางว่ายน้ำช้าๆ ขึ้นมาบนฝั่ง
แม้ตอนนี้จะอยู่ใน่กลางฤดูร้อน แต่เมื่อสายลม่เวลากลางคืนพัดเข้ามากระทบร่างนางก็อดไม่ได้ที่จะรู้สึกหนาว
“ฮัดชิ้ว...” หลินเมิ้งหยาอดไม่ได้ที่จะจามออกมานางรีบวิ่งกลับไปทางเรือนหยาเตีย
หลงเทียนอวี้นั่งตัวตรงอยู่บนเตียงเขาอยากใช้กำลังภายในเข้ามาถอนยาพิษออกจากร่างกาย
แต่คิดไม่ถึงเลยว่ายาพิษตัวนี้จะยังคงไม่สลายไป
หากเทียบกับยาพิษทั่วไปยาพิษชนิดนี้ช่างถอนออกไปได้ยากเหลือเกิน
ซ่างกวนฉิง! หลินเมิ้งหวู่! พวกเ้าสมควรตาย!
จู่ๆ ประตูเรือนก็ถูกเปิดออกอีกครั้ง
หลงเทียนอวี้ลืมตาขึ้นโดยสัญชาตญาณหรือว่าหลินเมิ้งหวู่จะยังไม่ยอมแพ้แล้วหวนกลับมาอีกครั้งกัน?
ั์ตาฉายชัดให้เห็นถึงร่องรอยแห่งความเ็าแต่หลังจากที่เขาได้เห็นร่างของคนตรงหน้าแล้ว ความเ็าเ่าั้กลับสูญสลายหายไปในบัดดล
ร่างบางเปียกปอนไปด้วยหยดน้ำนางมิใช่หลินเมิ้งหวู่ผู้น่ารังเกียจ แต่เป็หลินเมิ้งหยา!
เกิดอะไรขึ้น? ทำไมนางถึงตกน้ำกันเล่า?
“ท่านอ๋องหลับตาก่อน หม่อมฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้านี่...นี่เป็อุบัติเหตุ!”
แม้หลินเมิ้งหยาจะมีร่างกายบอบบางแต่อันที่จริงเรือนร่างของนางก็นับว่าไม่เลวเลยทีเดียว
เรือนร่าง...มีส่วนเว้าส่วนโค้งดั่งหญิงสาวโตเต็มวัยเรียบร้อยแล้ว
ท่าทางกระสับกระส่ายระคนเขินอายภายใต้แสงไฟสลัว ล้วนเป็ดั่งเปลวไฟที่เข้ามาจุดชนวนอารมณ์ของหลงเทียนอวี้ให้โหมกระหน่ำ
“ได้ยินหรือไม่ หลับตาเดี๋ยวนี้!”
หลินเมิ้งหยารู้สึกว่าเสื้อผ้าเปียกๆ เหล่านี้ทำให้นางรู้สึกไม่สบายตัวเป็อย่างมาก
แม้จะมีม่านกั้นแต่ถึงอย่างนั้นนางก็ยังรู้สึกไม่สะดวกใจอยู่ดี
แต่ใครจะรู้เล่าว่าเสียงนี้กลับทำให้ฟางเส้นสุดท้ายของหลงเทียนอวี้ขาดสะบั้น
เขาหลับตาลงอย่างเชื่อฟังแต่ในขณะเดียวกันประสาทการได้ยินกลับว่องไวมากยิ่งขึ้น
หลินเมิ้งหยาที่ไม่ได้คิดอะไรมากรีบร้อนเปลี่ยนเสื้อผ้าที่เปียกชื้นออกหลังม่านกั้น
หลงเทียนอวี้ได้ยินเพียงเสียงเนื้อผ้าเสียดสีกัน
สมองพลันหวนนึกถึงค่ำคืนวันส่งมอบตัวเ้าสาวและใบหน้างดงามของหลินเมิ้งหยา
เสียงเสียดสีที่ดังขึ้นส่งความรู้สึกประหนึ่งแมลงตัวเล็กที่ค่อยๆแทะเล็มสติสัมปชัญญะของเขาช้าๆ จนกระทั่งพาเขาไปถึงจุดะเิ
ในที่สุดความทรมานอันแสนหวานก็จบลงเมื่อหลินเมิ้งหยาเปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จแล้ว สติอารมณ์พลางหยุดลงชั่วคราว
หลินเมิ้งหยาเดินออกมาจากม่านกั้นนางอยากเข้าไปเล่าประสบการณ์ที่เพิ่งผ่านมาหมาดๆ ให้เขาได้ฟัง
ยังไม่ทันที่เสียงจะถูกส่งออกไปด้านนอกหน้าต่างกลับมีเสียงฝีเท้าดังขึ้น
คุณพระ ที่บ้านสกุลหลินแห่งนี้มีห้องแอบฟัง1ด้วยหรือ
ยังไม่ทันจะได้คิดอะไรหลินเมิ้งหยารีบเข้าไปจับมือหลงเทียนอวี้
นอนลงบนเตียง จากนั้นส่งสายตาให้หลงเทียนอวี้แสดงฉากบนเตียงกับนางอีกครั้ง
ด้านนอกหน้าต่างแม่นมหลี่ที่เพิ่งจะกำจัดหลินเมิ้งหยาได้ยืนแอบฟังเสียงภายในอยู่ที่มุมกำแพง
นี่เป็คำสั่งของฮูหยิน หากคุณหนูรองสร้างความสัมพันธ์กับท่านอ๋องอวี้ในค่ำคืนนี้ได้สำเร็จเช่นนั้นวันพรุ่งนี้ฮูหยินก็จะมีวิธีทำให้ท่านอ๋องต้องแต่งงานกับคุณหนูรองแล้ว
“รีบเขย่าเตียงซิเพคะ!”
หลินเมิ้งหยากระซิบกระซาบที่ข้างใบหูของหลงเทียนอวี้เพื่อทำให้เขาได้สติ
ด้วยกลิ่นหอมอ่อนๆ อันเป็เอกลักษณ์ของหญิงสาวแรกรุ่นอีกทั้งยังร่างกายเย็นเล็กน้อยเพราะเพิ่งขึ้นมาจากน้ำ สิ่งเหล่านี้กลายเป็เวทมนตร์ที่ทำให้เกิดความคลั่งไคล้
“อืม...”
หลินเมิ้งหยามิได้สังเกตเห็นเลยแม้แต่น้อยกลับกันนางยกมือขึ้นหยิกคอพร้อมทั้งส่งเสียงกระเส่า
หลงเทียนอวี้รู้สึกได้ถึงเืในกายที่กำลังพลุ่งพล่านสมองของเขาถูกความร้อนที่หลั่งไหลเข้ามาไม่หยุดแผดเผาเขาใกล้จะควบคุมสติไม่ไหวอีกต่อไป!
“ท่านอ๋อง อย่าอยู่เฉยสิเพคะ...เร่งหน่อยเพคะมิเช่นนั้นคนอื่นจะจับสังเกตได้”
หลินเมิ้งหยายังคงไม่รับรู้ถึงความผิดปกตินางรีบเขย่าข้อมือของหลงเทียนอวี้ััจากร่างกายนุ่มนิ่มเปรียบเสมือนยาถอนพิษให้กับร่างกายที่รุ่มร้อนดั่งถูกไฟแผดเผาของเขา
ไม่พอ ยัง้าอีก ยัง้ามากกว่านี้!
ราวกับว่าไม่อาจหักห้ามได้อีกต่อไปราวกับว่า้าระบายอะไรบางอย่าง หลงเทียนอวี้เองก็เริ่มขยับมือตามหลินเมิ้งหยาและออกแรงเขย่าเสาเตียง
แม้เสียงจะไม่ดังเท่าวันส่งตัวเข้าหอ แต่ถึงอย่างนั้นก็มากพอที่จะทำให้ความคิดของคนแอบฟังเตลิดไปไกล
หลินเมิ้งหยามิได้สังเกตเห็นเลยว่า ดวงตาซึ่งเคยเ็าของหลงเทียนอวี้กำลังร้อนรุ่มมากขนาดไหน
ตอนนี้สิ่งที่นางสนใจมีเพียงเื่การรับมือกับคนที่อยู่ภายนอกเท่านั้น
“คิดไม่ถึงเลยว่าคุณหนูรองจะจัดการอะไรได้อย่างง่ายดายเช่นนี้แม้แต่ท่านอ๋องอวี้ เมื่อถูกวางยาก็กลับกลายเป็คนเชื่อฟังอย่างง่ายดาย”
ใบหน้าของแม่นมหลี่เบ่งบานไปด้วยรอยยิ้ม
นางเป็ผู้ผสมยาตัวนั้นลงในชากุ้ยฮวาเองกับมือ
ในเมื่อได้ผลดีขนาดนี้แม่นมหลี่จึงกลับไปด้วยความสบายใจ
เมื่อััได้ว่าไม่มีการเคลื่อนไหวอยู่ด้านนอกหน้าต่างแล้วในที่สุดหลินเมิ้งหยาก็ถอนหายใจออกมา
นางคิดจะดันตัวหลงเทียนอวี้ออกเหมือนก่อน แต่จู่ๆกลับััได้ถึงไอร้อนและลมหายใจที่หนักหน่วงอีกทั้ง...หัวใจของเขายังกระตุกระรัว!
หลินเมิ้งหยาเหลือบสายตาขึ้นมองอย่างไม่เข้าใจก่อนที่นางจะพบว่าร่างกายของท่านอ๋องผิดแผกไปจากเดิม!
ดวงตาของเขาร้อนผ่าวราวกับดวงตาของนักล่าที่กำลังจ้องมองเหยื่อของตนเอง
“ท่านอ๋อง...เป็อะไรไปเพคะ?”
หลินเมิ้งหยาอ้าปากเอ่ยถามด้วยความตื่นตระหนกขณะเดียวกัน ลมหายใจอุ่นๆ รินรดร่างของอีกฝ่าย
ริมฝีปากเปิดออก กลิ่นหอมโชยออกมา
หลงเทียนอวี้ก้มหน้าลงอย่างไร้สติก่อนจะพุ่งเข้าหาเ้าของลมหายใจที่ทำให้เขาหลงใหล
หลินเมิ้งหยาที่ััได้ถึงความอันตราย รีบยกมือขึ้นเพื่อดันร่างที่กำลังยื่นใบหน้าเข้ามาใกล้นางมากขึ้นทุกทีออก!
ทว่ายิ่งได้ััร่างกายของหลงเทียนอวี้นางกลับยิ่งรู้สึกได้ถึงอุณหภูมิที่สูงจนผิดปกติ จู่ๆ นางก็ไม่รู้ว่าควรทำเช่นไร!
ััที่เย็นชื้น ระยะห่างที่เริ่มใกล้ขึ้นในที่สุด...
สมองของหลงเทียนอวี้ว่างเปล่ามือยื่นเข้าไปจับใบหน้านวลเอาไว้ก่อนจะก้มศีรษะประทับริมฝีปากลงไป!
“อุ๊บ...”
หลินเมิ้งหยาที่ไม่เคยจูบกับผู้ใดมาก่อน รู้สึกเพียงว่าสมองของตนเองกำลังว่างเปล่าร่างกายของนางแข็งทื่อ!
อุณหภูมิยิ่งสูงขึ้นร่างกายและการกระทำของชายตรงหน้ายิ่งร้อนแรง
มือหนายื่นเข้ามาลูบไล้แผ่นหลังของตนเองเบาๆ
ร่างกายที่เคยแข็งทื่อเริ่มอ่อนยวบลงไป
จูบของเขา...ร้อนแรง...ดุดัน...
ร้อนเสียจนหลินเมิ้งหยาที่ไร้ซึ่งประสบการณ์รู้สึกว่าท้องฟ้ากำลังหมุนติ้ว
ทั้งชาติภพก่อนและชาติภพนี้นี่เป็ครั้งแรกที่นางได้รับความรู้สึกเร่าร้อนจากผู้ชาย
หลินเมิ้งหยารู้สึกราวกับตนเองกำลังเต้นอย่างหนักหน่วง
จุมพิตของหลงเทียนอวี้เปรียบเสมือนคู่เต้นรำที่ยอดเยี่ยมซึ่งกำลังนำพาตนเองเข้าสู่ทำนองเพลงอันแสนสนุก
และยังเหมือนกับความรู้สึกที่กำลังลอยคออยู่กลางทะเลลึกอันสุดเวิ้งว้างสับสนและมึนงง ราวกับว่าไม่มีทางที่จะว่ายกลับฝั่งได้
คิดไม่ถึงเลยว่ารสััจากหลินเมิ้งหยาจะหอมหวานเช่นนี้
หลงเทียนอวี้รู้สึกเหมือนกับว่าตนเองกำลังมึนเมา
เขาเสมือนคนไล่ล่าตามหารสชาติอันแสนบริสุทธิ์ของเหล้าองุ่นชั้นเลิศทั้งสดใหม่และน่าหลงใหล เพียงจิบเดียวก็สามารถทำให้สติล่องลอยเพราะความเมามาย
บางทีนี่อาจเป็ฤทธิ์ของยาแต่ก็เป็ครั้งแรกที่สมองของหลงเทียนอวี้เลือนรางเช่นนี้เขาอยากปลดปล่อยตัวเองและมุ่งหน้าตามหาความสวยงามที่ใจปรารถนา
“หญ้าเชียนหยาง...มีสรรพคุณทำให้มึนงงก้านหยิ่นเยว่...มีสรรพคุณทำให้มึนงง ต้นเทียนฉีเสิ่นเป่ย...มีสรรพคุณทำให้มึนงงผลมู่หยางจื่อ...มีสรรพคุณทำให้สมองโปร่ง ส่วนผสมของยาถอนพิษต้นหลิงเพี่ยนสามสิบมิลลิกรัม น้ำแข็งก้อนสามสิบมิลลิกรัมนำส่วนผสมทั้งหมดผสมเข้ากับน้ำเย็น หรือสามารถใช้วิธีใช้ปลายเข็มเจาะที่ปลายนิ้วติ่งหูจากนั้นปล่อยให้เืไหลออกจากร่างกายประมาณสิบห้ามิลลิกรัมก็สามารถถอนพิษได้เช่นกัน”
เอ๋? นี่มันอะไรกัน?
************************
1 ห้องแอบฟังคือห้องที่คนของวังหลวงเช่นขันทีหรือนางในถูกส่งมาเพื่อแอบฟังการเข้าห้องหอของเชื้อพระวงศ์