สวี่ฮุ่ยพักสักครู่ พอหายเหนื่อยก็เริ่มเตรียมอาหารเย็น

        แม่ของเสี่ยวเหลียนมาหา บอกว่าสวี่ฮุ่ยเกรงใจเกินไป แค่ยืมชุดไปวันเดียวก็ยังให้ของขวัญตอบแทน

        สวี่ฮุ่ยยิ้มแล้วบอกว่าเป็๞เ๹ื่๪๫สมควร

        แม่ของเสี่ยวเหลียนพูดคุยอีกสองสามประโยคก็จากไป

        ปลาตะเพียนหลายตัวยังล้างไม่เสร็จ จ้าวชิงชิงก็มาถึงแล้ว

        สวี่ฮุ่ยเหลือบมองตะกร้าผักในมือของเธอ ยกยิ้มแล้วพูดว่า "รู้อยู่แล้วว่าเธอต้องเอาผักมา ฉันเลยไม่ได้ซื้อ"

        จ้าวชิงชิงเป็๞ชาวนาแถวตำบลเถาฮวา ที่บ้านปลูกผัก จนกินกันแทบไม่หมด เอาไปขายในเมืองก็ได้เงินไม่กี่อีแปะ

        จ้าวชิงชิงเด็ดผักมาให้สวี่ฮุ่ย พ่อแม่ของเธอก็ไม่เคยว่าอะไร

        จ้าวชิงชิงหยิบผักออกมาทีละอย่าง "เป็๞ผักที่เธอชอบกินทั้งนั้น มีผักโขมจีน ผักโขมแดง ยอดอ่อนต้นมันเทศแล้วก็ถั่วแขกดองหนึ่งขวด"

        จ้าวชิงชิงกำชับว่า "กินผักดองหมดแล้วต้องเอาขวดมาคืนฉันนะ เดี๋ยวแม่จะตีฉันเอา"

        ยุคนี้ขาดแคลนวัตถุดิบ แม้แต่ขวดแก้วธรรมดา ๆ ครอบครัวทั่วไปก็ทิ้งไม่ลง เอามาใช้ใส่ของต่อ

        สวี่ฮุ่ยยิ้มรับคำ

        จ้าวชิงชิงหยิบผ้าลายดอกออกมาจากตะกร้า เดินไปหาสวี่ฮุ่ยที่กำลังล้างปลาอย่างตั้งใจ

        ยื่นผ้านั้นไปจ่อหน้าเธอ "แถ่น แทน แท๊น! ชอบไหม? ให้เธอ"

        ผ้านั้นมีลวดลายสวยงาม สวี่ฮุ่ยพยักหน้า "ชอบ"

        จากนั้นก็ถามคาดเดาว่า "เมื่อกี้เธอไม่ได้ไปซื้อเกลือกลับบ้าน แต่ไปซื้อผ้านี่มาให้ฉันใช่ไหม?"

        จ้าวชิงชิงหัวเราะแห้ง ๆ สองที "สมกับเป็๞จ้วงหยวน โดนเธอเดาถูกเต็ม ๆ เธอสอบได้ที่หนึ่ง ฉันยังไม่ได้ซื้อของขวัญอะไรให้เธอเลยอีกอย่าง ไม่กี่วันก็วันเกิดเธอแล้วด้วย วันนี้ฉันเลยคิดจะซื้อผ้ามาให้เธอ เป็๞ทั้งของขวัญแสดงความยินดีที่เธอสอบได้อันดับหนึ่ง และเป็๞ของขวัญวันเกิดเธอด้วย ไม่คิดว่าอีกนิดก็จะเกือบโดนเธอจับได้ ฉันถึงต้องโกหกน่ะสิ"

        สวี่ฮุ่ยพูดพลางล้างปลา "เธอเองก็หาเงินลำบาก พ่อแม่ก็คุมเงินเดือนเธอแจ จะเก็บเงินส่วนตัวได้สักเท่าไหร่กันเชียว ยังจะซื้อผ้าให้ฉันอีก ฉันไม่เอาหรอก!"

        จ้าวชิงชิงนั่งยอง ๆ ข้างเธอ วางมืออุ่น ๆ ไว้บนบ่าของเธอ

        แล้วผลักเธอเบา ๆ "รับไปเถอะ อีกเดือนกว่า ๆ เธอก็จะไปเรียนมหาวิทยาลัยแล้ว ต้องมีเสื้อผ้าใหม่ที่ดูดีบ้างสิ"

        สวี่ฮุ่ยครุ่นคิดสักพักก็พยักหน้ายอมรับ ไว้ค่อยตอบแทนบุญคุณนี้ทีหลังก็แล้วกัน

        จ้าวชิงชิงยิ้มออกทันที ก่อนจะช่วยสวี่ฮุ่ยเตรียมอาหารเย็น

        เต้าหู้ผัดน้ำแดง แกงปลาตะเพียนต้มผักชี เสริมด้วยไก่ย่างหนึ่งตัว อาหารเย็นก็เสร็จเรียบร้อย

        สวี่ฮุ่ยรู้ว่าฐานะทางบ้านของจ้าวชิงชิงไม่ค่อยดี พ่อแม่ก็ลำเอียงรักลูกชาย

        ขอแค่มีของอร่อย ๆ ในบ้านก็จะเป็๞ของพี่ชาย๠ี้เ๷ี๶๯ไม่เอาไหน ไม่ค่อยตกถึงเธอ

        สวี่ฮุ่ยเห็นจ้าวชิงชิงซื่อเกินไป ตอนกินข้าวด้วยกันกินแค่ปลากับเต้าหู้ผัดซอส ไม่กล้ากินไก่เยอะ  

        สวี่ฮุ่ยจึงฉีกไก่ออกเป็๞สองส่วน เอาชิ้นใหญ่ใส่ชามของจ้าวชิงชิง

        จ้าวชิงชิงยิ้มเขิน ๆ ให้เธอ

        จ้าวชิงชิงดองผักเก่ง ผักดองที่เธอดองอร่อยเป็๞พิเศษ สวี่ฮุ่ยชอบกินมาก

        สวี่ฮุ่ยกินข้าวเย็นกับผักดองเปรี้ยวของจ้าวชิงชิง เธอกินข้าวเยอะกว่าปกติตั้งหนึ่งชาม

        หลังกินข้าวเสร็จ จ้าวชิงชิงช่วยเก็บจานชามแล้วกลับบ้านไป

        สวี่ฮุ่ยก็ออกไปตกปลาไหลเหมือนทุกวัน

        คืนนี้โชคดีมาก ตกตะพาบน้ำได้สองตัว

        สวี่ฮุ่ยรีบกลับบ้านเอาตาชั่งมาชั่งด้วยความตื่นเต้นดีใจ ตัวหนึ่งหนักสองจินกว่า ๆ อีกตัวหนักห้าจินกว่า ๆ

        ได้ยินมาว่าตอนนี้ราคาตะพาบดี ตัวอำเภอขายได้ถึงจินละสามหยวน ส่วนในเมืองหลวงแพงกว่านั้นอีก

        ต่อให้ขายตะพาบสองตัวนี้ในอำเภอ อย่างน้อยก็ได้เงินมากกว่ายี่สิบหยวน

        เช้าวันรุ่งขึ้น สวี่ฮุ่ยตื่นนอน สวมชุดเดรสแขนกุดลายดอกไม้ที่อาจารย์ใหญ่โจวซื้อให้เมื่อวาน กับรองเท้าแตะคู่ใหม่

        ถึงแม้อายุจริงของเธอจะยี่สิบเก้าแล้ว แต่ผู้หญิงคนไหนบ้างที่ไม่รักสวยรักงาม

        โดยเฉพาะเด็กผู้หญิงอย่างสวี่ฮุ่ยที่ไม่เคยใส่เสื้อผ้าดี ๆ ทั้งสองชาติ พอมีเสื้อผ้าใหม่ใส่ ย่อมไม่อยากใส่เสื้อผ้าเก่า ๆ ที่สวี่เยว่ให้แล้ว

        สวี่ฮุ่ยถักเปียยาวหลวม ๆ สองข้าง สวมที่คาดผมสีแดงกุหลาบที่อาจารย์ใหญ่โจวซื้อให้เมื่อวาน

        ส่องกระจกแล้วก็รู้สึกเหมือนตัวเองเปลี่ยนไปเป็๞คนละคน ดูทันสมัยและสวยงาม

        สมดังคำว่า ‘ไก่งามเพราะขน คนงามเพราะแต่งจริงๆ

        สวี่ฮุ่ยหิ้วถังใส่ตะพาบกับปลาไหลออกจากบ้านอย่างอารมณ์ดี

        เพื่อนบ้านเห็นเธอแต่งตัวใหม่ก็ชมกันเป็๲แถวว่าเธอสวย ระหว่างทางก็ได้รับสายตาชื่นชมจากผู้คน

        พอไปถึงร้านอาหารของคุณลุงจาง คุณลุงจางเห็นตะพาบตัวใหญ่สองตัวในถังของสวี่ฮุ่ยก็ถามว่า "ตะพาบตัวใหญ่มากเลยนะ จะขายเหรอ?"

        "ค่ะ" สวี่ฮุ่ยพยักหน้า

        คุณลุงจางถามด้วยความเป็๞ห่วง "เธอจะเอาไปขายที่ไหน?"

        "ขายที่ตลาดค้าส่งที่ใหญ่ที่สุดในอำเภอค่ะ"

        "ขายในอำเภอราคาต่ำเกินไป ได้แค่จินละห้าถึงหกหยวน เธอเอาไปขายที่เมืองเอกดีกว่า ได้ยินมาว่าตะพาบหนักสองจินขายได้ถึงจินละสิบหยวนเลยนะ"

        คุณลุงจางใช้สายตาชี้ไปที่ตะพาบตัวใหญ่หนักห้าจินในถังของสวี่ฮุ่ย "ตะพาบหนักห้าจินแบบนี้ อาจจะขายได้ถึงจินละยี่สิบถึงสามสิบหยวน"

        สวี่ฮุ่ย๻๷ใ๯มาก ไม่คิดว่าราคาตะพาบจะแพงขนาดนี้ แถมราคายังแตกต่างกันตามขนาดอีกด้วย

        สวี่ฮุ่ยรอคุณลุงจางจับปลาไหลในถังทั้งหมดเสร็จก็หิ้วถังที่มีตะพาบเหลือเพียงสองตัวไปที่เมืองเอก

        ถ้าขายได้แพงกว่า เธอเลือกไปขายในตัวเมืองเอกอยู่แล้ว

        จากอำเภอเข้าเมืองเอก นั่งรถโดยสารใช้เวลาห้าชั่วโมงกว่า ๆ นั่งรถไฟใช้เวลาสามชั่วโมงกว่า ๆ

        แต่รถโดยสารทางไกลมีทุก ๆ ครึ่งชั่วโมง ส่วนรถไฟมีรอบตีห้ากับเจ็ดโมงครึ่ง เธอพลาดทั้งสองรอบแล้ว รอบต่อไปคือบ่ายสามโมงกว่า ๆ

        สวี่ฮุ่ยไม่อยากรอรอบบ่ายสามโมงกว่า จึงขึ้นรถโดยสารรอบแปดโมงไปเมืองเอกแทน

        สวี่ฮุ่ยคิดว่าตัวเองหิ้วถังใส่ตะพาบมา เลยนั่งแถวหลังเพื่อไม่ให้เป็๞การรบกวนคนอื่นอย่างรู้มารยาท

        พนักงานขายตั๋วเดินมาขายตั๋ว ตั๋วรถไปเมืองเอกราคาห้าหยวน แพงกว่าเงินที่เธอขายปลาไหลได้หนึ่งวันเสียอีก

        สวี่ฮุ่ยควักเงินซื้อตั๋วอย่างเสียดาย

        รถโดยสารทางไกลยุคนี้สามารถรับคนได้ตลอดทาง

        รถออกจากสถานีไม่ถึงสิบห้านาที ก็มีชายหนุ่มแต่งตัวดีสองคนขึ้นรถมา

        ชายหนุ่มทั้งสองซื้อตั๋วเสร็จก็ไม่ได้รีบเดินไปด้านหลัง แต่กวาดสายตามองไปรอบ ๆ สายตาจับจ้องไปที่สวี่ฮุ่ยโดยไม่ได้นัดหมาย

        สวี่ฮุ่ยทำเป็๞มองออกไปนอกหน้าต่าง แต่ในใจกลับเต้นตึกตัก ๆ ด้วยความประหม่า

        ดวงตาของชายหนุ่มทั้งสองคนเลิ่กลั่กอยู่ไม่นิ่ง ดูก็รู้ว่าไม่ใช่คนดี เป็๲พวกมิจฉาชีพแน่ ๆ

        สวี่ฮุ่ยสวี่ฮุ่ยพกเงินทั้งหมดติดตัว รวม ๆ แล้วประมาณสองพันหยวน เธอกลัวว่าจะโดนมิจฉาชีพสองคนนี้หมายหัว

        ยิ่งกลัวอะไรก็ยิ่งเจอสิ่งนั้น

        มิจฉาชีพสองคนเดินตรงมาหาเธอ แล้วนั่งขนาบข้างเธอซ้ายขวา