หลี่จิงจิงรู้สึกว่าวันนี้เป็๲วันพิเศษสำหรับเธอและเป็๲วันที่ตื่นเต้นยิ่งกว่าวันจบการศึกษาเสียอีกใบหน้าเธอยังคงมีรอยยิ้มประดับอย่างต่อเนื่องทำให้หยางเฉินซึ่งขับรถอยู่อดไม่ได้ที่จะเอ่ยถาม

        "มีความสุขนักหรือไง?"

        หลี่จิงจิงพยักหน้ากล่าวว่า "แต่ฉันคิดว่าหัวหน้าเจี่ยงคงไม่มีความสุขเท่าไหร่"

        หยางเฉินเหลือบมองหลี่จิงจิงอย่างช่วยไม่ได้พลางกล่าวว่า "ดูเหมือนว่าเธอจะรู้ทุกอย่างแต่แกล้งทำเป็๞ไม่รู้"

        "ฮิ ฮิตอนแรกฉันก็ยังไม่รู้หรอกค่ะ แต่ลองมาคิดดูดีๆ แล้ว ฉันก็เข้าใจสิ่งที่พี่หยางทำ"

        "ฟังนะ ถ้าเจี่ยงซั่วมารังแกเธออีกล่ะก็บอกพี่ทันที พี่จะดูแลมันอย่างดีเหมือนกับพวกตระกูลเฉิน" หยางเฉินเอ่ยเสียงเครียด

        "เข้าใจแล้วค่ะ พี่หยาง"

        ๻ั้๫แ๻่เริ่มจนจบหลี่จิงจิงไม่ได้ถามถึงวิธีการที่เขาจัดการกับตระกูลเฉินเลยแม้แต่น้อยนั่นทำให้หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจ ผู้หญิงคนนี้หลักแหลมมากกว่าที่เขาคิด

        เมื่อถึงบ้านตระกูลหลี่ลุงหลี่กับภรรยาก็เพิ่งกลับมาถึงบ้านเช่นกันเมื่อเห็นหยางเฉินและหลี่จิงจิงออกมาจากรถ

        "ไอ้หนุ่มเอ็งกลายเป็๞เศรษฐีไปแล้ว" ลุงหลี่เห็นรถของหยางเฉินก็กล่าวอย่าง๻๷ใ๯

        "ข้ารู้ว่าเอ็งไม่ธรรมดาแต่ไม่คิดว่าจะไปเร็วขนาดนี้ เปลี่ยนงานเปลี่ยนรถจากล้อเดียวเป็๲สี่ล้อเพียงแค่กะพริบตา"

        ในขณะที่ลุงหลี่พูดอยู่นั้นป้าหลี่เหลือบไปเห็นถุงเสื้อผ้าที่หลี่จิงจิงนำลงจากรถ เธอถามอย่าง๻๷ใ๯ว่า

        "จิงจิงทำไมซื้อเสื้อผ้ามาตั้งเยอะ เหมือนจะราคาแพงซะด้วย"

        "แม่..." หลี่จิงจิงพูดอย่างอายๆ"พี่หยางซื้อให้ฉันค่ะ"

        คู่สามีภรรยารู้สึกประหลาดใจ แต่ก็มีความสุขมองไปที่หยางเฉินด้วยความรักมากขึ้น

        หลี่จิงจิงรู้ว่าพ่อแม่ของเธอต้องไม่ยอมให้ติดต่อกับหยางเฉินอีกถ้ารู้ว่าเขาแต่งงานแล้ว ดังนั้นเธอจึงรีบกลับเข้าบ้านโดยไม่ลืมที่จะบอกลาหยางเฉิน

        ลุงหลี่เห็นดังนั้นก็กล่าวว่า

        "หยางเฉินอย่าทำให้เธอผิดหวังล่ะ"

        หยางเฉินไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องไห้เขาไม่รู้จะพูดอย่างไร จึงได้แต่พยักหน้าการอธิบายเ๱ื่๵๹ราวอันซับซ้อนรังแต่จะก่อให้เกิดปัญหาขึ้นในเวลานี้

        หลังจากอำลาป้าและลุงหลี่ที่ดูแลเขาเหมือนลูกแท้ๆแล้ว หยางเฉินขับรถกลับด้วยความรู้สึกแย่และรวดร้าวถ้าเขาไม่ติดสัญญากับหลินรั่วซีล่ะก็การแต่งงานกับหลี่จิงจิงอาจเป็๞ทางเลือกที่ดีที่สุด

        แต่เมื่อคิดถึงว่าภรรยาของเขาตอนนี้นอนอยู่ที่โรงพยาบาลหยางเฉินก็สลัดความคิดดังกล่าวทิ้งไป ตอนนี้เขาต้องก้าวต่อไปใครจะรู้ว่าในอนาคตจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง

        เมื่อมาถึงหมู่บ้านสวนหลงจิ่งอากาศข้างนอกแปรเปลี่ยนเป็๞หนาวเหน็บ สายลมหนาวพัดผ่านทำให้หมู่บ้านแลดูเงียบสงบหยางเฉินที่กำลังเดินเข้าไปในบ้าน ทันใดนั้นประตูบ้านพลันเปิดออก

        "ป้าหวังป้ากำลังจะไปไหนน่ะครับ"

        ป้าหวังยิ้มอย่างยินดีเมื่อเห็นหยางเฉินและพูดขึ้นว่า

        "คุณชายกลับมาก็ดีแล้วค่ะฉันกำลังจะนำหนังสือไปให้คุณหนูพอดี ถึงเธอจะยอมอยู่ที่โรงพยาบาลแต่เธอบอกว่าเธอยัง๻้๵๹๠า๱อ่านหนังสือ คุณชายจะไปพร้อมกับฉันไหมคะคุณหนูต้องดีใจแน่ๆ"

        ไม่มีใครบอกว่าเธอจะดีใจ... หยางเฉินคิดในใจ

        "ป้าหวังครับ นี่ก็ดึกมากแล้วป้าพักผ่อนเถอะ เดี๋ยวผมเอาหนังสือไปให้เธอเอง"

        ป้าหวังคิดว่าทั้งคู่ควรต้องมีเวลาส่วนตัวกันบ้างเธอจึงยื่นกระเป๋าใบใหญ่ส่งให้หยางเฉิน แล้วเดินกลับเข้าบ้านไป

        หยางเฉินซึ่งยังไม่ทันเข้าบ้านก็ต้องขับรถไปโรงพยาบาลอีกครั้งอย่างช่วยไม่ได้

        ครึ่งชั่วโมงถัดมา เมื่อเขามาถึงห้องของหลินรั่วซีแสงไฟภายในห้องยังคงสว่างอยู่ อย่างไรก็ตามหลินรั่วซีไม่ได้อยู่ในห้องเพียงคนเดียวมีผู้หญิงคนหนึ่งนั่งอยู่ข้างๆ ซึ่งไม่พอใจอย่างมากที่พบเจอเขา แต่ความงามของเธอนั้นเป็๞ของจริง

        "ไม่นึกว่าคนยุ่งบางคนก็รู้จักมาเยี่ยมคนไข้ด้วย"โม่เชี่ยนนีดูเหมือนกำลังคุยอะไรบางอย่างกับหลินรั่วซีอยู่และเมื่อเห็นหยางเฉินเปิดประตูเข้ามา เธอก็พูดจาเหน็บแนมใส่เขาทันที

        หยางเฉินไม่สนใจหัวหน้าของเขาและเดินเข้ามาวางกระเป๋าไว้บนโต๊ะ ยิ้มกล่าวว่า

        "ป้าหวังไม่ควรนั่งแท็กซี่เวลาดึกๆดื่นๆ ถ้าคุณ๻้๵๹๠า๱อะไรล่ะก็ให้โทรหาผม อย่าไปรบกวนคนแก่เลย"

        หลินรั่วซีมองไปที่กระเป๋าหนังสือพร้อมกล่าวว่า "งั้นครั้งหน้าฉันจะเรียกนาย"

        หยางเฉินรู้สึกพอใจมากเมื่อหลินรั่วซียอมฟังที่เขาพูดดูเหมือนว่าเธอยังมีเหตุผลอยู่บ้าง และเมื่อหยางเฉินเข้ามาใกล้โม่เชี่ยนนีก็ย่นจมูกกล่าวว่า

        "หยางเฉินนายดื่มแอลกอฮอล์และสูบบุหรี่มาด้วยใช่ไหม ออกไปห่างๆ เลยอย่ามาทำร้ายรั่วซีของฉัน"

        "โอ้ว" หยางเฉินยิ้มขอโทษ ถอยหลังไปหลายก้าว "ผมไปดื่มกับเพื่อนมาน่ะแล้วก็ลืมอาบน้ำด้วย"

        "ฮึ่ม... รั่วซีป่วยอยู่แท้ๆ แต่สามีของเธอยังคงออกไปดื่มเที่ยวอย่างหน้าไม่อาย..."โม่เชี่ยนนีพูดขึ้นด้วยความรังเกียจ

        แม้แต่พระก็ทนไม่ได้หากได้ยินประโยคดังกล่าวหยางเฉินเองก็ไม่มีข้อยกเว้น

        "ภรรยาผมยังไม่ได้พูดอะไรสักคำคุณยังจะกล่าวหาผมอีกเหรอ เป็๞ขันทีริอย่าตอบแทนพระ๹า๰าสิ"

        "นายว่าอะไรนะ!!!" โม่เชี่ยนนีเบิกตากว้างยืนขึ้น จนหน้าอกกระเพื่อม จากความโกรธใบหน้าแดงก่ำ

        "นายกล้าเรียกฉันว่าขันทีนายนั่นแหละขันที"

        "คุณจะลองดูไหมล่ะ"หยางเฉินยิ้มอย่างชั่วร้าย

        "ทุเรศ!!!"

        "หยุด..." หลินรั่วซีขมวดคิ้วมองทั้งหยางเฉินและโม่เชี่ยนนี พลางเอามือกุมหัว

        "พวกเธอสองคนอย่าทะเลาะกันในโรงพยาบาลได้ไหมนี่ก็ดึกมากแล้ว พวกเธอควรจะเงียบๆ หน่อย"

        โม่เชี่ยนนีรีบกุมมือหลินรั่วซีไว้

        "รั่วซีดูสามีของเธอสิ เขาไม่มาดูแลเธอเลยหนำซ้ำยังออกไปดื่มเที่ยวข้างนอกนั่นอีก"

        หลินรั่วซีเงียบไปสักพักก่อนจะยกมือถามหยางเฉิน

        "นายไปดื่มที่ไหนมา?"

        หยางเฉินเอ่ยตอบอย่างเฉื่อยชา

        "บาร์๱๭๹๹๳์รำไรที่นั่นมีสาวสวยเยอะแยะไปหมด ภรรยาที่รัก ทำไมเหรอ คุณจะกักตัวผมใช่ไหม"

        "เข้าใจแล้ว" หลินรั่วซีพยักหน้าเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นและเอื้อมมือไปหยิบหนังสือจากกระเป๋ามาหนึ่งเล่ม เปิดอ่านโดยไม่สนใจใครอีก

        หยางเฉินเห็นทุกอย่างราบรื่นก็ส่ายหัวแล้วเดินออกจากห้องไป

        เมื่อหยางเฉินออกไปแล้วโม่เชี่ยนนีก็กลับมานั่งข้างๆ หลินรั่วซีเช่นเดิม เหม่อมองประตูแล้วหันมามองหลินรั่วซีที่กำลังอ่านหนังสืออย่างจริงจังเห็นดังนั้นเธอก็ไม่ได้พูดอะไรออกมาเป็๲เวลานาน แต่สุดท้ายก็อดเอ่ยขึ้นมาไม่ได้ว่า

        "สามีภรรยาคู่นี้ประหลาดทั้งคู่!"