ลู่ิเป็เมืองพรมแดนอยู่ติดกับเมืองยงหนิง แคว้นหลีส่งทูตไปถวายบรรณาการให้แคว้นฉีทุกปี ชายแดนของทั้งสองแคว้นจึงสงบสุขไม่เคยมีเื่บาดหมาง
ดังนั้นชีวิตของประชาชนเมืองลู่ิจึงสงบสุขกว่าที่อื่น
ปวงประชาสงบร่มเย็น เศรษฐกิจการค้ารุ่งเรือง เมืองย่อมจะคึกคัก
เซวียเสี่ยวหรั่นจูงเซวียเสี่ยวเหล่ยกับอูหลันฮวาเดินไปตามถนนที่มีคนคับคั่ง มองซ้ายมองขวาอย่างตื่นตาตื่นใจ
"เสื้อผ้าเครื่องประดับของที่นี่แตกต่างจากเมืองชางตานอยู่บ้าง รูปแบบหลากหลายกว่าเยอะเลย"
"ใช่แล้ว ประชาชนของที่นี่น่าจะได้รับอิทธิพลมาจากทางแคว้นฉี การแต่งกายจึงค่อนไปทางนั้น"
เซวียเสี่ยวหรั่นกับอูหลันฮวาหันมากระซิบกระซาบคุยกัน
เซวียเสี่ยวเหล่ยฟังดูเฉยๆ แต่ไม่ร่วมสนทนาจุกจิกเหล่านี้
"เอ๋ ที่นี่มีร้านเป่าฟางไจด้วยหรือนี่ การค้าของเมิ่งเฉิงเจ๋อขยายมาไกลจริงๆ" เซวียเสี่ยวหรั่นเงยหน้าขึ้นเห็นป้ายผ้าคุ้นตาแขวนอยู่เหนือชายคา
"ต้าเหนียงจื่อจะเข้าไปดูหน่อยหรือไม่" อูหลันฮวาถาม
"ไม่ล่ะๆ ไม่มีอะไรน่าดูหรอก" เซวียเสี่ยวหรั่นรีบส่ายหน้าปฏิเสธ
เมื่อคืนเธอนับเงินดู เงินสองร้อยตำลึงที่ขายเห็ดหลิงจือได้ ผ่านไปไม่กี่วันก็ใช้จ่ายไปเกือบหนึ่งในห้าส่วนแล้ว
ค่าเช่าเรือนหลังเล็กที่เหลียนเซวียนเลือกค่อนข้างแพง รวมกินอยู่สองวันก็ต้องจ่ายไปอีกก้อนใหญ่
เดินทางยังไม่ถึงครึ่งทาง แต่เงินกลับไหลออกพรวดๆ ราวกับสายน้ำ
หากไม่เริ่มประหยัด ก็ไม่รู้ว่าเงินส่วนนี้จะอยู่ได้จนไปถึงเมืองหลวงหรือเปล่า
เซวียเสี่ยวหรั่นเริ่มวิตกกังวล ดังนั้นแม้บอกว่าออกมาเดินเล่น แต่ซื้อของน้อยหน่อยจะดีกว่า
โดยเฉพาะสถานที่ขายของแพงอย่างร้านเป่าฟางไจ ยิ่งควรอยู่ให้ไกล
ทั้งสามเดินเล่นอย่างเอ้อระเหย ในมือมีของกินเล่นมาเพิ่มเป็อยู่เป็ระยะ ทั้งขนมข้าวเหนียวเอย แป้งคลุกงาทอดเอย แป้งทอดคลุกน้ำตาลเอย ต้าหมาฉิวเอย [1] ล้วนแต่เป็ขนมจากแป้งข้าวเหนียว นอกจากไม่แพง ยังอร่อยมาก
หลังจากเดินชมบรรยากาศถนนหลักของเมืองลู่ิั้แ่ทิศตะวันตกไปถึงทิศตะวันตก ก็หิ้วขนมจากแป้งข้าวเหนียวหอบใหญ่กลับโรงเตี๊ยมผิงอัน
ข่งจินกับข่งหยินกลับมาถึงโรงเตี๊ยมแล้ว ทั้งสองรับหน้าที่พาพวกเขามาส่งถึงเมืองลู่ิ ดังนั้นพรุ่งนี้เช้าพวกเขาก็จะติดตามสำนักคุ้มภัยเจิ้นเวยอีกขบวนกลับเมืองชางตาน
เซวียเสี่ยวหรั่นกับเหลียนเซวียนปรึกษากันแล้วว่าจะให้ซองแดงพวกเขาเพิ่มคนละสิบตำลึง
ข่งจินกับข่งหยินปฏิเสธถึงสามครา แต่สุดท้ายก็รับไว้พร้อมกล่าวขอบคุณ
ตอนเย็น เซวียเสี่ยวหรั่นนั่งขัดสมาธินับเงินบนเตียง ใบหน้าเหี่ยวย่นราวกับผลขู่กวา [2]
เมื่อเช้ายังคิดอยู่ว่าต้องเริ่มหารายได้ลดรายจ่าย ผลที่ได้ไม่ถึงครึ่งวันเงินก็หายไปอีกยี่สิบตำลึง
เงินจ๋าเงิน... ไฉนจึงจ่ายออกไปง่ายดายเช่นนี้
รุ่งเช้าวันต่อมา ฟ้ายังไม่สว่าง ข่งจินกับข่งหยินก็อำลาจากไป
เมื่อไม่ต้องรีบเร่งเดินทาง เซวียเสี่ยวหรั่นจึงยังคงนอนี้เีเหมือนเคย
นึกถึงเื่เงินที่แทบจะไม่มีแล้ว วันนี้เซวียเสี่ยวหรั่นจึงไม่มีแก่ใจออกไปเดินเล่นอีก
หมกตัวอยู่แต่ในห้องโดยดี หลังฝึกเขียนอักษรกับอูหลันฮวาเสร็จเรียบร้อย ก็ตัดเย็บชุดฤดูร้อนให้เซวียเสี่ยวเหล่ยต่อ
จนกระทั่งถึงเที่ยงวัน เซวียเสี่ยวหรั่นไม่ได้สั่งอาหารจากโรงเตี๊ยม แต่ลากอูหลันฮวากับเซวียเสี่ยวเหล่ยไปกินหมี่ผัดสามเซียนที่ถนนถัดไป เป็ร้านเก่าแก่ที่ค่อนข้างมีชื่อเสียงในละแวกนี้
อาหารประจำท้องถิ่นไม่เพียงแต่ดูดีมีเอกลักษณ์ ราคาก็ย่อมเยายุติธรรม
เซวียเสี่ยวหรั่นไปสอบถามลูกจ้างของโรงเตี๊ยมจนรู้ความถึงมา
รสชาติหอมอร่อย น้ำแกงเข้มข้น ทั้งสามกินกันจนพุงกาง
"หากถามว่าสิ่งใดมีความหมายที่สุดสำหรับการเดินทางไปทั่วทุกสารทิศ ก็คงไม่พ้นการได้ลิ้มอาหารเลิศรสอันเป็เอกลักษณ์ของแต่ละท้องถิ่น"
เซวียเสี่ยวหรั่นวางกล่องอาหารบนโต๊ะ แล้วหยิบหมี่ผัดสามเซียนที่ยังร้อนอยู่ออกมา
"อร่อยรึ?" เหลียนเซวียนมองดวงหน้าที่เต็มไปด้วยรอยยิ้มของนางพลางเลิกคิ้วเอ่ยถาม
"อื้อ อร่อย ชามนี้ของท่านไม่ใส่ไส้กับตับ มีแค่เนื้อสดอย่างเดียว ใส่พริกแค่นิดหน่อย รีบชิมสิ รสชาติไม่เลวเลยนะ"
เซวียเสี่ยวหรั่นคีบให้อาเหลยครึ่งชาม ที่เหลืออีกครึ่งก็ผลักให้เขา
เหลียนเซวียนชินเสียแล้ว ค่อยๆ กินผัดเส้นหมี่จนหมด
"อร่อยไหม" เซวียเสี่ยวหรั่นถามด้วยรอยยิ้ม
"ใช้ได้" ตราบใดที่ไม่มีส่วนผสมที่เขาไม่ชอบ เหลียนเซวียนก็จะประเมินอย่างยุติธรรม ประกอบกับรสชาติของอาหารจานนี้ก็ไม่เลวจริงๆ
เซวียเสี่ยวหรั่นยิ้มจนตาหยีทันที
เธอเก็บชามและตะเกียบใส่กลับลงไปในกล่องไม้ คิดจะเอาไปส่งคืน แต่เซวียเสี่ยวเหล่ยก็วิ่งมาอย่างรู้ทัน ชิงเอางานไปทำเอง
เงาหลังผอมบางวิ่งผลุนผลันออกไป เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ขณะคิดจะกลับห้อง ก็ได้ยินเสียงเหลียนเซวียนเรียกจากด้านหลัง
"อะไรหรือ" เซวียเสี่ยวหรั่นเดินกลับไปหาเขา
"นั่ง" เหลียนเซวียนชี้ไปที่เก้าอี้ด้านข้าง
เซวียเสี่ยวหรั่นทำตาปริบๆ มีเื่สำคัญจะคุยหรือ? จู่ๆ ก็รู้สึกเครียดขึ้นมาเล็กน้อย หลังจากนั่งลงแล้ว ก็จ้องเขาตาแป๋ว
เหลียนเซวียนถูกจ้องจนต้องหลุบตาลง นึกถึงเื่ที่จะพูด ก็รู้สึกลำบากใจอยู่บ้าง
"มีอะไรลำบากใจจะเอ่ยหรือ"
รออยู่นานแต่ไม่ได้ยินเขาเอ่ยปากเสียที เซวียเสี่ยวหรั่นก็เริ่มนั่งไม่ติด
เหลียนเซวียนช้อนตาขึ้น ดวงเนตรสีนิลไปจับอยู่ที่มวยผมที่เกล้าสูงของนาง
นางเกล้าผมเยี่ยงสตรีออกเรือนมานานแล้ว นานจนเขาเองก็เกือบลืมเื่สำคัญไปสนิท
"เสี่ยวหรั่น..."
"หือ?" เซวียเสี่ยวหรั่นตั้งใจฟังอย่างตื่นเต้น
"เ้า... เปลี่ยนทรงผมใหม่ดีกว่า" เหลียนเซวียนอ้ำอึ้งอยู่สักพักถึงเอ่ยออกมา
"หา? ทรงผม?" เซวียเสี่ยวหรั่นอึ้งงัน หลังจากนั้นก็ยกมือขึ้นไปจับมวยผมที่เกล้าเป็รูปซาลาเปาบนศีรษะ ก็ไม่หลุดนี่นา "เปลี่ยนเป็ทรงไหนล่ะ ข้าก็ทำเป็แค่มวยกลมแบบนี้แหละ"
เธอรู้สึกจับต้นชนปลายไม่ถูก เขาทำสีหน้าจริงจัง เรียกเธอมาคุยแค่ให้เปลี่ยนทรงผมใหม่เนี่ยนะ?
หรือเพราะเธอทำผมอยู่ทรงเดียวทุกวัน เห็นแล้วก็เลยเบื่อ? เอ่อ... ไม่น่าใช่ เขาไม่ใช่คนแบบนั้น
เซวียเสี่ยวหรั่นมองเขาด้วยสีหน้างุนงง
"แฮ่ม เปลี่ยนเป็ทรงผมแบบหญิงสาวน่ะ" เหลียนเซวียนกำมือขึ้นมาวางบนริมฝีปากพลางกระแอมเบาๆ
"ทรงผมแบบหญิงสาว? แล้วที่ข้าทำไม่ใช่ทรงผมของหญิงสาวหรอกหรือ" เซวียเสี่ยวหรั่นลูบผมของตนเอง กะพริบตาถี่ๆ อย่างครุ่นคิด ในที่สุดก็ตระหนักได้ "ความหมายของท่านคือ..."
ให้เธอคืนสถานะเป็หญิงสาวที่ยังไม่ออกเรือน?
"เื่นั้นเดิมทีก็เพราะมีเหตุจำเป็ ตอนนี้พวกเราออกมาจากขู่หลิ่งถุนแล้ว เ้าควรกลับไปทำผมแบบหญิงสาว ผู้อื่นจะได้ไม่เข้าใจผิด" เหลียนเซวียนเอ่ยเสียงเบา
ผู้อื่นเข้าใจผิด? สีหน้าของเซวียเสี่ยวหรั่นซีดลงเล็กน้อย
จริงด้วยสิ พวกเขาสองคนไม่ได้มีความสัมพันธ์กันแบบนั้น เธอเกล้ามวยเช่นสตรีออกเรือนแล้วมาโดยตลอด ทำให้ผู้อื่นเข้าใจเขาผิด
"ขออภัยด้วย ข้า... ทำให้ท่านถูกผู้อื่นเข้าใจผิด"
หลังขบริมฝีปาก เซวียเสี่ยวหรั่นก็กล่าวขอขมาอย่างจริงจัง
เธอไม่ได้ตั้งใจจริงๆ
เดิมทีตอนอยู่ขู่หลิ่งถุน เธอนึกถึงแต่วันหน้าว่าการอาศัยสถานะสตรีออกเรือนแล้วน่าจะไม่ยุ่งยาก ดังนั้นจึงทำผมทรงนี้มาโดยตลอด
ต่อมาออกจากขู่หลิ่งถุน ด้วยความที่หวีผมจนชินจึงไม่คิดจะเปลี่ยนเป็ทรงอื่น
แต่สาเหตุหลักเป็เพราะเธอคิดว่าไม่ช้าก็เร็วเขาและเธอก็ต้องแยกจากกันแล้ว จึงไม่เก็บเื่เหล่านี้มาใส่ใจ
ที่แท้ นี่กลับเป็การสร้างความลำบากใจให้เขา
พอเห็นนางหน้าซีด เหลียนเซวียนก็รู้ว่านางต้องเข้าใจความหมายของเขาผิดไปแน่นอน
"เสี่ยวหรั่น ข้าไม่ได้หมายความเช่นนี้"
...
[1] ต้าหมาฉิว คือขนมแป้งทอดคลุกงา ทำมาจากแป้งข้าวเหนียว น้ำเปล่า ผงฟู น้ำตาล มีลักษณะกลมคล้ายลูกบอลขนาดใหญ่ คล้ายขนมไข่หงส์ของไทยแต่มีขนาดใหญ่กว่า
[2] ขู่กวา คือมะระ
