คุกน้ำที่มืดมิด อากาศอับชื้นปะปนกลิ่นคาวเืคละคลุ้ง อวี๋เคอสวมเพียงเสื้อซับด้านในที่ขาดรุ่งริ่ง ฝ่ามือทั้งสองโดนแยกออกและถูกตะปูเหล็กขึ้นสนิมแทงทะลุ เืสีแดงสดหยดลงเป็ครั้งคราว ท่ามกลางน้ำที่เย็นเยือกจนถึงกระดูก เืสีแดงพุ่งกระฉูดออกมา
ตะปูเชื่อมติดกับโซ่เหล็กสีดำมืดถูกตอกเข้ากับกำแพงหินสีดำทั้งสองฝั่งอย่างแ่า ้าของกำแพงยังมีตะขออีกแถวหนึ่งแขวนเรียงอยู่ ข้างบนนั้นมีเครื่องมือสำหรับใช้ทรมานซึ่งเต็มไปด้วยคราบเื
ดูจากสภาพของเขาแล้ว สามารถบรรยายได้ว่าช่างน่าเวทนาเกินกว่าจะทนมองได้จริงๆ ผมที่ยาวจนถึงเอวเป็สีขาวอมเทา ใบหน้าส่วนใหญ่เปรอะเปื้อนไปด้วยคราบเืจนแทบจำไม่ได้ รอยแผลบนหน้าอกและแผ่นหลังเป็รูปกากบาท มีทั้งรอยใหม่และรอยเก่า บางรอยาแเหวอะหวะ เห็นเนื้อหนังที่โผล่ออกมา
ทว่าาแที่ร้ายแรงมากที่สุดกลับไม่ใช่าแเหล่านี้
แต่เป็จุดที่โซ่เหล็กสีดำสองเส้นแทงไปยังกลีบปอดทั้งสองข้างของเขาและถูกห้อยลงไปใต้น้ำ ทุกครั้งที่หายใจล้วนทำให้เขาเ็ปราวกับจะขาดอากาศ ในทุกๆ ่ระยะเวลาหนึ่งเขาอดไม่ได้ที่จะกระอักเืสีแดงสดออกมา ซึ่งนั่นเป็สาเหตุทำให้ภายในคุกใต้ดินนี้มีแต่กลิ่นคาวเืติดอยู่ไม่จางหายไป
อวี๋เคอถูกทำลายพลังยุทธ์ไปทั้งหมดแล้ว เวลานี้เขาอาศัยเพียงร่างกายธรรมดาๆ ประคองเอาไว้ หากไม่มีซ่งฉียวนที่คอยกุมชะตาชีวิตของเขาเอาไว้ล่ะก็ เกรงว่าิญญาคงจะกลับคืนสู่์ไปนานแล้ว
น้ำที่อยู่ใต้เท้าเริ่มก่อตัวเป็คลื่น โดยค่อยๆ แหวกออกจากตรงกลาง รองเท้าหนังหุ้มข้อเท้าสีขาวสะอาดที่ปักเป็ลายก้อนเมฆปรากฏสู่สายตาของเขา ไร้สิ่งสกปรกเปรอะเปื้อน เมื่อเทียบกับฝ่าเท้าขาวซีดของเขาที่ถูกตะปูเหล็กทิ่มและตอกติดกับพื้นอย่างแ่าแล้วนั้นช่างแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง
“ทรมานหรือไม่? ”
ผู้มาสวมชุดสีขาว ไม่มีมงกุฎ ใช้เพียงปิ่นหยกอันหนึ่งม้วนผมขึ้นไป ใบหน้างดงามอย่างยิ่ง เป็ซ่งฉียวนที่โผล่ออกมาอย่างกะทันหัน รอยยิ้มอ่อนโยนปรากฏบนใบหน้า
“...”
เมื่อเห็นว่าอวี๋เคอเงียบไม่พูดไม่จา ดวงตาของซ่งฉียวนจึงเปลี่ยนเป็ลึกล้ำ เอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงดุร้าย
“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เ้าตายง่ายๆ เช่นนั้นหรอก ความเ็ปทรมานที่เ้ามอบให้ข้า ข้าจะคืนให้เป็สองเท่า”
เมื่อพิมพ์ประโยคนี้จบ ค้างอยู่ตรงฉากที่ซ่งฉียวนปรากฏตัวขึ้นอย่างสมบูรณ์แบบ ผมถอนหายใจยาวๆ แล้วยิ้มอย่างชั่วร้าย
หลังจากปิดโปรแกรมที่ใช้เขียนนิยายแล้ว เปิดกลุ่มหน่วยบัญชาการนาวิกโยธินใน QQ จากนั้นนิ้วทั้งห้าแตะลงบนคีย์บอร์ดอย่างรวดเร็ว พิมพ์ประโยคหนึ่งลงไปในกลุ่มอย่างสบายอารมณ์
อวี๋เสี่ยวเคอ : ฮ่าๆๆ ในที่สุดผมก็จะเขียนให้ตัวเองตายแล้ว! (^0^) -_- (^0^) (^O^)/~~
เยาวชนฮีโร่ผู้ติดอินเทอร์เน็ต : ...พี่ใหญ่จะเขียนให้ตัวเองตายจริงเหรอ?
เน็ตไอดอลพี่อวี่ : ยอมความคิดของคุณจริงๆ
ลูกอมพิษ : คุณนี่พูดจาไม่ดีเหมือนอมอุจจาระไว้ในปากจริงๆ เสียใจเบาๆ
ถังจิ่งเทียน : ใช่เลย นี่มันอวี๋เคอมาก
อยากกลับบ้าน : ใช่เลย นี่มันช่างอวี๋เคอจริงๆ
...
เห็นคำว่า “ใช่เลย นี่มันช่างอวี๋เคอจริงๆ ” เต็มหน้าจอ ผมก็เกาะเก้าอี้แล้วหัวเราะร่า
เมื่อนึกถึงเนื้อเื่ตอนต่อไปคือการแก้แค้นตอบโต้ของพระเอกลูกรักของผมแล้ว ผมก็รู้สึกดีใจสุดๆ ตัวร้ายในนิยายเดิมทีแล้วไม่ได้ใช้ชื่อของผม แต่เป็เพราะว่าตอนแรกที่วางโครงเื่ผมรู้สึกว่าตัวละครนี้เก่งและโดดเด่นมาก สามารถไปยังจุดสูงสุดและประสบความสำเร็จได้อย่างยอดเยี่ยม
เมื่อเป็เช่นนี้แล้ว เพื่อเข้าถึงความรู้สึกของตัวละคร ผมจึงใช้ชื่อตัวเองลงไปโดยอัตโนมัติ ทำให้ทุกครั้งที่พิมพ์รู้สึกสะดวกและมีชีวิตชีวา
ทว่าตัวร้ายมักจะรังแกพระเอกเสมอ ขณะที่ดูพระเอกของเื่หรือลูกชายสุดที่รักของตัวเองต้องมาถูกทำร้ายเพราะการดำเนินเื่ที่ตัวเองเขียนขึ้นครั้งแล้วครั้งเล่า เมื่อผ่านไปนานวันเข้าผมก็รู้สึกทุกข์ใจ
ในที่สุดตอนนี้ก็เขียนถึงตอนที่ลูกรักของผมกำลังจะได้แก้แค้นครั้งใหญ่ ผมดีใจจนแทบจะทุบคีย์บอร์ดแล้ว!
ทว่าผลที่ตามมาก็คือ หัวเราะจนรู้สึกหายใจลำบาก เกิดอาการจุกแน่นบริเวณหน้าอก
แย่แล้ว! จบสิ้นแล้ว เขากำลังตื่นเต้นมากเกินไป...
ผมกุมหน้าอก ค่อยๆ ผ่อนลมหายใจ เอื้อมไปด้านหน้าคลำหาขวดยาที่อยู่บนโต๊ะแล้วคว้าเอาไว้ในมือ
อาการเจ็บบริเวณหน้าอกหนักมากขึ้นเรื่อยๆ จนเริ่มวิงเวียนศีรษะ ผมกัดริมฝีปากล่างอย่างรุนแรง เปิดฝาขวดยาแล้วเทใส่มือ ก่อนจะพบว่าในมือตนเองนั้น…
ว่างเปล่า...
ซวยแล้ว!!!
ทันใดนั้นก็นึกขึ้นได้ว่า ใน่สองสามวันที่ผ่านมานี้ผมขังตัวเองอยู่ภายในบ้านแล้วแต่งนิยายตลอด ยาก็กินหมดไปตั้งนานแล้ว ยังไม่ได้ซื้อใหม่สักที
ผมรู้สึกเจ็บแน่นบริเวณหน้าอก มือเท้าเริ่มอ่อนแรง ภาพตรงหน้าเลือนรางมากขึ้นเรื่อยๆ คอมพิวเตอร์จากหนึ่งเครื่องกลายเป็สองเครื่อง บ้านทั้งหลังคล้ายกับกำลังสั่นะเื
จากนั้นดวงตาของผมก็เบิกโพลง หมดสติไปในทันที
มารดามันเถอะ ใครก็ได้รีบมาช่วยที...
ผมสลบไปไม่นานเท่าไร พูดให้ถูกก็คือตื่นขึ้นมาเพราะความเ็ป
การวิจัยทางวิทยาศาสตร์แสดงให้เห็นว่าความเ็ปถูกแบ่งออกเป็สิบสองระดับ ความเ็ปขณะที่ผู้หญิงคลอดลูกนับเป็ระดับสูงสุด เทียบเท่ากับไข่ของผู้ชายถูกเตะติดต่อกันหกสิบครั้ง
สิ่งที่ผมอยากจะพูดก็คือ ตอนนี้ความรู้สึกของผมเหมือนมีไข่อยู่ทั่วร่างกาย แถมแต่ละอันยังถูกเตะหกสิบครั้ง!
เจ็บๆๆ เจ็บจะตายอยู่แล้ว!!
ผมเจ็บจนกัดฟันกรอด ร่างกายเดี๋ยวร้อนเดี๋ยวหนาว ฟันบนและล่างสั่นกระทบกัน
หรือว่าผมได้รับการผ่าตัดเปลี่ยนหัวใจแล้ว?
บนเปลือกตาคล้ายกับถูกกาวติดอยู่ รู้สึกแย่จนแทบจะทนไม่ไหวแล้ว เมื่อสูดหายใจเข้า กลิ่นคาวเืและกลิ่นน้ำเน่ารุนแรงโชยเข้าสู่โพรงจมูกในทันที ผมรู้สึกสะอิดสะเอียนจนอดที่จะอาเจียนเป็ของเหลวที่ไม่รู้จักออกมาไม่ได้
จากนั้นรู้สึกว่าร่างกายถูกคว้านเนื้อ...
ขณะที่กำลังจะขาดอากาศหายใจอยู่นั้นทำให้ผมได้สติ ผมสูดหายใจเข้าลึกๆ เตรียมที่จะลืมตาขึ้นแล้วดูว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์แบบไหนกันแน่
“วางใจเถอะ ข้าจะไม่ยอมปล่อยให้เ้าตายง่ายๆ เช่นนั้นหรอก ความเ็ปทรมานที่เ้ามอบให้ข้า ข้าจะคืนให้เป็สองเท่า”
??!!!
เมื่อฝืนลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกขยะแขยงสิ่งที่แห้งติดอยู่บนเปลือกตาอย่างมาก ฝ่ามือ ฝ่าเท้า และบริเวณทรวงอกเ็ปราวกับจะฉีกขาด ผมกัดฟันแน่นและพยายามเงยหน้าขึ้นให้ได้มากที่สุด ปรับระดับสายตาให้อยู่ที่คนตรงหน้า
ชุดคลุมสีขาวขอบสีน้ำเงินปนแดง คางมนโค้งงดงามไร้ที่ติ เส้นผมถูกม้วนขึ้นโดยใช้ปิ่นหยก ใบหน้างดงามและ... สายตาเ็าที่อยากจะถลกหนังของผมออกมา
จะเป็ใครไปได้ถ้าไม่ใช่ซ่งฉียวน?
ผมกลืนน้ำลายที่เต็มไปด้วยเือึกใหญ่ แหงนหน้าขึ้นแล้วมองไปบริเวณรอบๆ ทันใดนั้นจิตใจก็หดหู่ราวกับเถ้าถ่านที่ดับมอดลง
คุกน้ำ เครื่องมือทรมาน ตัวร้ายที่น่าเวทนาอย่างยิ่งและพระเอกที่กำลังจะแก้แค้น สถานการณ์นี้ชัดเจนมาก
ผมข้ามมิติมาเป็ตัวร้ายในนิยายที่ตัวเองเขียน! แถมยังไม่ใช่ครึ่งแรกที่เก่งและมีความโดดเด่น แต่เป็ครึ่งหลังที่จะต้องถูกพระเอกทรมานจนตาย
นี่ผมทำกรรมอะไรไว้นะ?
เมื่อมองไปที่ใบหน้าเฉยชาของพระเอกลูกรักของตัวเองอีกครั้ง ผมก้มหน้าแล้วหลับตาลง รู้สึกว่าชีวิตไร้ซึ่งความหวังจริงๆ
ใครจะรู้ว่าเพิ่งจะหลับตาลง ซ่งฉียวนก็เริ่มมีปฏิกิริยาแล้ว เขาเขยิบเข้ามาใกล้มากขึ้น ยื่นมือเข้ามาบีบคางของผมอย่างแม่นยำ ผมที่เกร็งเป็ไม้กระดานค่อยๆ เงยหน้าขึ้นให้อยู่ในระดับเดียวกับเขา ั์ตาสีดำสนิทคล้ายกับมีเปลวไฟที่ลุกไหม้ด้วยความโกรธซึ่งทำให้ผู้คนหวาดกลัวแผดเผาอยู่ในนั้น
“อวี๋เคอ ทำไมเ้าถึงต้องฆ่าล้างครอบครัวข้า? ”
เอ่อ... ผมก็ไม่รู้เหมือนกัน นี่มันแค่โครงเื่ที่ผมวางไว้เองนะ! ตอนแรกเพื่อให้พระเอกเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว การดำเนินเื่จะต้องให้เขามีชีวิตในวัยเด็กที่ทุกข์ทรมานและมีเป้าหมายที่จะต้องแก้แค้น ดังนั้นจึงมีการฆ่าล้างทั้งครอบครัว
ลูกชายที่รัก [1] ผมผิดไปแล้ว แก้ตอนนี้จะยังทันไหม?
ผมมองเข้าไปภายในดวงตาคู่นั้นของเขา พบว่าข้างในนั้น นอกจากความโกรธแค้นแล้ว สิ่งที่มากกว่านั้นก็คือความโดดเดี่ยวและความโศกเศร้าที่ไม่สามารถข่มเอาไว้ได้ นั่นเป็เื่ที่น่าเวทนาจนทำให้ผู้คนเ็ปใจอย่างแท้จริง
ผมรีบเบือนหน้าหนี จู่ๆ ก็ไม่กล้าสบตากับเขาตรงๆ
“เ้ายังไม่ตอบอีกหรือ? ”
เสียงพูดยังไม่ทันหยุดลง ความเ็ปอย่างรุนแรงก็เกิดขึ้นฉับพลัน ผมเจ็บจนอยากจะะโออกมา ทว่าผลสุดท้ายเมื่อเริ่มอ้าปากกลับทำได้แค่ส่งเสียงอู้อี้เพราะฟันกรามแตก
ซวยจริง! คางผม!
ความเ็ปกระตุ้นต่อมน้ำตา ผมที่ไม่ชอบร้องไห้ก็ยังรู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่ามีน้ำตาไหลลงเป็ทางจนเปรอะเปื้อนใบหน้าอันสกปรก
ผมน้ำตาคลอมองไปที่ซ่งฉียวน
“ฮือๆๆ (คางแตกแล้วจะให้ตอบคำถามเ้าอย่างไร!) ฮือๆ (ซ่งฉียวน! เ้าจะลงมือโเี้เกินไปแล้ว! ) ”
ซ่งฉียวนหัวเราะเสียงเย็น “ไม่อยากพูดต่อไปก็ไม่ต้องพูดอีก! ถึงอย่างไรข้าก็คงจะรู้สึกเพียงแค่ความขยะแขยงเท่านั้นเมื่อได้ยินเ้าพูด”
ผมไม่ได้ไม่อยากจะพูดสักหน่อยนี่!
เขาปล่อยมือออกจากคางของผม เอื้อมไปดึงโซ่เหล็กสีดำที่แทงทะลุปอดแล้วลากห่างออกมาเป็ระยะห่างหลายสิบเิเ ทำให้ผมต้องกระอักเืออกมาสามสี่คำแล้วจึงค่อยหยุดมือ
“อวี๋เคอ ตราบใดที่ข้ายังกุมชะตาชีวิตของเ้าเอาไว้ เ้าก็ยังตายไม่ได้”
ฆ่าล้างทั้งครอบครัว ทำลายเส้นลมปราณ ตัดมือและเท้า ทำให้ข้าตาบอด ความทรมานเหล่านี้ที่เ้ามอบให้ข้า ข้าจะทำให้เ้าได้ลิ้มรสมันทั้งหมด
“ตั้งตารอไว้เถอะ! ” พูดจบ ก็กวาดตามองผมอีกครั้ง ก่อนจะสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินจากไป
สายน้ำที่อยู่ภายในคุกแหวกออกเป็เส้นทางให้เขาเดินผ่านโดยอัตโนมัติ ทำให้รองเท้าหนังหุ้มข้อสีขาวที่ปักเป็ลายก้อนเมฆไม่มีสิ่งสกปรกเปรอะเปื้อนแม้แต่น้อย
ผมหอบหายใจหนัก อวัยวะภายในเ็ปอย่างมหาศาล มองไปยังประตูของคุกน้ำที่ค่อยๆ ปิดลง อยากจะร้องไห้แต่ก็ร้องไม่ออก
ใครบอกผมได้บ้างว่าไอ้บ้านี่มันเป็ใคร?
เอาพระเอกลูกที่น่ารักของผมคืนมา!
......
เชิงอรรถ
[1] ลูกชาย หรือลูกรัก เป็คำที่อวี๋เคอ(ตัวละครที่เป็นักเขียนนิยาย) ใช้เรียกแทนพระเอกในนิยายที่เขาเขียนซึ่งก็คือซ่งฉียวน เขารักตัวละครตัวนี้มาก จึงเปรียบเปรยให้เป็ลูกชายหรือลูกรัก