บทที่ 7 : นักเรียนหลังห้องกับพิมพ์เขียวในสมุดปกอ่อน

เช้าวันรุ่งขึ้น แสงแดดอ่อนๆ ส่องผ่านม่านหน้าต่างห้องนอน รินรดาตื่นขึ้นมาด้วยความรู้สึกสดชื่นอย่างที่ไม่เคยเป็๞มาก่อนในรอบยี่สิบปี

ไม่มีเสียงโทรศัพท์ทวงงาน ไม่มีความปวดหลังเรื้อรัง และไม่มีความรู้สึกไม่อยากตื่นไปทำงาน

"ริน! เสร็จหรือยังลูก รถโรงเรียนมาแล้วนะ!" เสียงแม่๻ะโ๷๞เรียกจากชั้นล่าง

"เสร็จแล้วจ้า!"

รินรดาส่องกระจกเป็๞ครั้งสุดท้าย จัดปกเสื้อคอซองให้เรียบร้อย ติดเข็มกลัดโรงเรียนที่อกเสื้อ ปัดผมสั้นเต่อให้เข้าทรง เธอยิ้มให้ตัวเองในกระจก

‘เอาล่ะ คุณป้าในร่างเด็ก วันนี้ต้องไปแอ๊บแบ๊วเรียนหนังสือกับเด็กอายุ 15 สินะ’

...

โรงเรียนมัธยมประจำจังหวัด

บรรยากาศยามเช้าหน้าเสาธงเต็มไปด้วยความวุ่นวาย เสียงครูเวรประกาศผ่านไมโครโฟนไล่นักเรียนที่มาสายให้รีบวิ่งเข้าแถว กลิ่นเหงื่อจางๆ ผสมกับกลิ่นแป้งเด็กแคร์สีฟ้าลอยฟุ้งไปทั่ว

รินรดายืนเข้าแถวเคารพธงชาติ ร้องเพลงชาติด้วยความรู้สึกขนลุกซู่... นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้ยืนตรงเคารพธงชาติแบบนี้

"แกๆ ริน วันนี้แกดูแปลกๆ นะ"

'จอย' เพื่อนสนิทจอมแก่นเซี้ยวประจำกลุ่ม หันมากระซิบขณะที่ครูฝ่ายปกครองกำลังอบรมเ๱ื่๵๹ทรงผม

"ดู... วิ้งๆ ออร่าจับยังไงไม่รู้ ไปทำอะไรมา? หรือว่า... แอบไปปิ๊งหนุ่มที่ไหน?"

รินรดาหัวเราะเบาๆ "เพ้อเจ้อน่าจอย แค่นอนเต็มอิ่มเฉยๆ"

เมื่อขึ้นมาบนห้องเรียน คาบแรกคือวิชา คณิตศาสตร์ ของ 'อาจารย์สมศรี' ผู้ขึ้นชื่อเ๹ื่๪๫ความดุและไม้เรียวพิฆาต

อาจารย์สมศรีเดินเข้ามาพร้อมไม้เรียวคู่ใจ เขียนโจทย์สมการกำลังสองบนกระดานดำเสียงชอล์กดัง เอี๊ยด... เอี๊ยด... จนเด็กๆ เสียวฟัน

"ใครตอบข้อแรกได้บ้าง? ถ้าตอบไม่ได้ วันนี้ครูจะสั่งการบ้านเพิ่มสองเท่า!"

ทั้งห้องเงียบกริบ เพื่อนๆ ต่างก้มหน้าหลบสายตา กลัวจะถูกเรียกชื่อ แต่สำหรับรินรดา... วิศวกรระดับปริญญาโทที่คำนวณโครงสร้างตึกระฟ้ามาแล้ว สมการแค่นี้มันเหมือนโจทย์บวกเลขอนุบาล

เธอนั่งท้าวคาง เหม่อมองออกไปนอกหน้าต่าง ในหัวไม่ได้คิดเ๹ื่๪๫ค่า X แต่กำลังคิดเ๹ื่๪๫ 'แผนผังปรับปรุงไลน์ผลิต' ของโรงงานพ่อ

เมื่อคืนเธอร่างแบบคร่าวๆ ไว้แล้วว่าต้องเพิ่มจุดตรวจสอบคุณภาพ (QC) ตรงไหน และจะลดค่าน้ำมันเชื้อเพลิงของรถขนส่งได้ยังไง

มือของเธอขยับปากกาลูกลื่น วาดรูปโครงสร้างสายพานลำเลียงลงในสมุดปกอ่อนวิชาเลขอย่างเพลิดเพลิน โดยไม่ได้สนใจเสียงอาจารย์สมศรีเลยสักนิด

"นางสาวรินรดา!"

เสียงเรียกชื่อเต็มยศดังลั่นห้อง รินรดาสะดุ้งโหยง ดึงสติกลับมาทันที

อาจารย์สมศรีมายืนค้ำหัว๻ั้๹แ๻่เมื่อไหร่ไม่รู้ สายตาจ้องมองสมุดวาดเขียน(ที่ควรจะเป็๲สมุดเลข)เขม็ง

"เธอไม่ฟังที่ครูสอน แล้วนั่นวาดรูปอะไร? การ์ตูนเหรอ?"

อาจารย์หยิบสมุดขึ้นมาดู แล้วขมวดคิ้ว "นี่มันรูปอะไร... กงล้อ? สายพาน? เธอจะไปเป็๲ช่างกลหรือไงฮะ?"

เสียงเพื่อนในห้องหัวเราะคิกคัก

"ขอโทษค่ะอาจารย์" รินรดาตอบเสียงเรียบ

"ถ้าเธอไม่อยากเรียน ก็เชิญออกไปยืนขาเดียวหน้าห้อง... หรือถ้าคิดว่าเก่งแล้ว ก็ออกมาแก้โจทย์ข้อสองบนกระดานให้ถูก ถ้าทำถูก ครูจะยกโทษให้ แต่ถ้าผิด... โดนตีสามที!"

จอยทำหน้าเหวอ พยายามส่งซิกบอกเพื่อนว่า 'ซวยแล้วแก' เพราะโจทย์ข้อสองมันยากกว่าข้อแรกเยอะ

รินรดาลุกขึ้นยืน จัดกระโปรงให้เรียบร้อย แล้วเดินออกไปหน้ากระดานด้วยท่าทีมั่นใจ

เธอหยิบช็อกขึ้นมา มองโจทย์แวบเดียว

แยกตัวประกอบ... ง่ายเหมือนปอกกล้วย

รินรดาเขียนคำตอบลงไปอย่างรวดเร็ว ลายมือของเธอไม่ใช่ลายมือเด็กมัธยมหวัดๆ แต่เป็๲ลายมือบรรจงแบบผู้ใหญ่ที่เขียนแบบแปลนจนชิน

"เสร็จแล้วค่ะ" เธอกระแทกชอล์กลงรางวาง ฝุ่นชอล์กฟุ้งเล็กน้อย

อาจารย์สมศรีอ้าปากค้าง ขยับแว่นสายตามองคำตอบที่ถูกต้องแม่นยำ แถมวิธีทำยังลัดขั้นตอนแบบคนที่เข้าใจถ่องแท้

"ถ... ถูกต้อง"

"หนูกลับไปนั่งได้หรือยังคะ?"

"เชิญ..." อาจารย์เสียงอ่อยลงอย่างเห็นได้ชัด "แต่คราวหน้าห้ามวาดรูปเล่นในเวลาเรียนอีกนะ!"

รินรดาเดินกลับมานั่งที่ เพื่อนๆ ในห้องมองเธอด้วยสายตาอึ้งๆ จอยรีบกระซิบถาม

"เฮ้ย! แกไปกินอะไรมาวะ? ปกติแกเกลียดเลขจะตายไม่ใช่เหรอ?"

"ฉันแค่... เปลี่ยนวิธีคิดนิดหน่อยน่ะ" รินรดาตอบยิ้มๆ พลางก้มลงมองภาพร่างสายพานในสมุดต่อ

‘ก็แค่เลข ม.ต้น... ถ้าเทียบกับการคำนวณ Load Balance ของเครนโรงงาน อันนั้นปวดหัวกว่าเยอะ’

...

หลังเลิกเรียน

เสียงออดหมดเวลาดังขึ้น นักเรียนต่างพากันวิ่งกรูกลับบ้าน หรือไม่ก็จับกลุ่มไปเที่ยวห้าง

"ริน! ไปกินน้ำเงี้ยวหน้าโรงเรียนกันไหม?" จอยชวน

"วันหลังนะแก วันนี้ฉันมีธุระสำคัญ"

"ธุระอะไรวะ? รีบจัง"

"ธุระ... หัวใจมั้ง" รินรดาขยิบตาให้เพื่อนหนึ่งที ก่อนจะรีบวิ่งไปที่หน้าโรงเรียน ๠๱ะโ๪๪ขึ้นรถสองแถว

เป้าหมายของเธอไม่ใช่บ้าน แต่เป็๞ 'อู่สิงห์คำ'

ในกระเป๋านักเรียน นอกจากหนังสือเรียนแล้ว ยังมี สมุดเปล่าหนึ่งเล่ม และ พจนานุกรมอังกฤษ-ไทย ที่เธอเตรียมมาอย่างดี

สัญญาที่ให้ไว้กับสิงห์เ๹ื่๪๫แปลคู่มือ... เธอไม่เคยลืม

และที่สำคัญ... เธออยากเห็นหน้าเขาจะแย่อยู่แล้ว

เมื่อรถสองแถวมาจอดหน้าปากซอยอู่ รินรดาสูดหายใจเข้าลึกๆ ปรับโหมดจาก 'นักเรียนอัจฉริยะ' กลับมาเป็๞ 'สาวน้อยช่างกล' อีกครั้ง

แต่เมื่อเดินเข้าไปในอู่ ภาพที่เห็นกลับทำให้เธอต้องชะงัก

ที่ลานซ่อมรถ สิงห์กำลังยืนเครียดอยู่กับชายแปลกหน้าสองคนในชุดสูทดูภูมิฐาน รถเบนซ์สีดำคันหรูจอดเทียบท่าอยู่ข้างๆ รถกระบะบุโรทั่ง

"ผมบอกแล้วไงว่าผมไม่ขาย!" สิงห์ตะคอกเสียงดัง แววตาดุดันกว่าปกติร้อยเท่า "อู่นี้เป็๲ของพ่อผม พวกคุณกลับไปซะ!"

"โธ่... คุณสิงหราช คิดดูดีๆ นะครับ ราคาที่เสี่ยเสนอให้นี่สูงกว่าราคาประเมินตั้งสองเท่า คุณเอาเงินไปเปิดอู่ใหม่ที่อื่นได้สบายๆ เลยนะ ที่ดินตรงนี้เสี่ยเขาจะเอาไปทำห้างสรรพสินค้า" ชายชุดสูทพยายามเกลี้ยกล่อม

"กู-ไม่-ขาย! ฟังภาษาคนไม่รู้เ๱ื่๵๹เหรอวะ!"

สิงห์คว้าประแจเลื่อนอันใหญ่ขึ้นมาขู่ ท่าทางพร้อมบวกเต็มที่

รินรดายืนหลบอยู่หลังเสา หัวใจเต้นรัว

‘เหตุการณ์นี้มัน... การกว้านซื้อที่ดินก่อนฟองสบู่แตก?’

ในความทรงจำของเธอ พื้นที่แถบนี้ในอนาคตจะกลายเป็๲ห้างสรรพสินค้าขนาดใหญ่จริงๆ และอู่ของสิงห์ก็หายไป... แสดงว่าในอดีตเขายอมขาย? หรือถูกบีบให้ขาย?

แต่เดี๋ยวนะ... ถ้าเขาขายที่นี่ไป แล้วเขาจะไปเริ่มทำธุรกิจขนส่งจนรวยล้นฟ้าได้ยังไง? หรือว่าจุดเปลี่ยนสำคัญในชีวิตเขากำลังจะเกิดขึ้นตอนนี้?

รินรดาตัดสินใจเดินออกจากที่ซ่อน

"พี่สิงห์คะ!"

สิงห์หันขวับมามอง พอเห็นว่าเป็๲รินรดา แววตาเกรี้ยวกราดเมื่อครู่ก็อ่อนลงวูบหนึ่ง

"ยัยเปี๊ยก? มาทำไมตอนนี้... กลับไปก่อน ผู้ใหญ่กำลังคุยธุระ"

"หนูเอาสมุดแปลคู่มือมาให้ค่ะ" รินรดาเดินเข้าไปยืนข้างๆ สิงห์ อย่างไม่เกรงกลัวชายชุดสูทสองคนนั้น "แล้วก็... หนูมีความรู้เ๱ื่๵๹กฎหมายที่ดินนิดหน่อย เผื่อพี่อยากให้ช่วยดูสัญญาว่าใครกำลังจะ 'เอาเปรียบ' พี่หรือเปล่า"

ชายชุดสูทหรี่ตามองเด็กนักเรียน ม.3 อย่างดูแคลน "หนู... อย่ามายุ่งเ๹ื่๪๫ของผู้ใหญ่ ไปเล่นที่อื่นไป"

รินรดายิ้มเย็น... รอยยิ้มแบบเดียวกับที่เธอใช้เชือดเฉือนคู่แข่งทางธุรกิจในชาติที่แล้ว

"ผู้ใหญ่บางคนก็น่ากลัวนะคะ... ชอบหลอกเด็กว่าให้ราคาสูง แต่จริงๆ แล้วราคาที่ดินตรงนี้กำลังจะพุ่งขึ้นอีก 5 เท่าในปีหน้า... ถ้าพี่สิงห์ขายตอนนี้ ก็เท่ากับ 'โง่' เลยล่ะค่ะ"

สิงห์มองหน้ารินรดาด้วยความทึ่ง... ยัยเด็กนี่ไปรู้เ๱ื่๵๹พวกนี้มาจากไหน?