ทะลุมิติไปเป็นฮองเฮา พร้อมระบบเชฟเทพนักปรุง

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

     ยังไม่ทันพูดออกไปลั่วหยิ่งกลับตัดบทเขาทันควัน “หานไท่ฟู่ เฟิงเอ๋อร์บ้านข้าได้ยินว่าหานไท่ฟู่จะเดินหมากกับผู้อื่น จึงพาสหายของเขามาชมการเดินหมาก ท่านคงไม่ว่าอะไรกระมัง”

        หานไท่ฟู่รีบเก็บงำสีหน้าพยักหน้า “ศิษย์มาให้กำลังใจอาจารย์ ข้าย่อมไม่รังเกียจ”

        องค์ไท่จื่อน้อยกลับส่ายหน้า “ไท่ฟู่ ท่านเข้าใจผิดแล้ว! ข้าและลั่วเฟิงไม่ได้มาให้กำลังใจไท่ฟู่ แต่มาเพื่อให้กำลังพี่หญิงเฟิง!”

        หานไท่ฟู่หน้าบึ้งทันที

        องค์ไท่จื่อน้อยกำหมดเล็กๆ แล้วพูดอีกว่า “แน่นอนว่าไท่ฟู่เองก็ต้องสู้ๆ! จะแพ้อย่างน่าเกลียดเกินไปไม่ได้เด็ดขาด!”

        หานไท่ฟู่หน้าดำทะมึนจนแทบดูไม่ได้!

        เฟิ่งเฉี่ยนเม้มปากกลั้นยิ้ม บุตรชายนางช่างน่ารักเหลือเกิน เขาได้สืบทอดพันธุกรรมยั่วโทสะคนจนตายแต่ไม่รับผิดชอบจากนางไปเต็มเปี่ยม!

        หานไท่ฟู่มีโทสะจนกล้ามเนื้อบนใบหน้าถึงกับกระตุก “พวกเ๯้ามิใช่กล่าวว่าไม่รู้จักนางหรือ”

        องค์ไท่จื่อน้อยกระพริบตาปริบๆ ด้วยท่าทีไม่รู้เ๱ื่๵๹รู้ราว “ไท่ฟู่ไม่ได้ถามให้ชัดเจนว่านางเป็๲ใครนี่นา สตรีที่อยู่นอกห้องเรียนมีตั้งมากมาย พวกเราไม่รู้ว่าท่านหมายถึงพี่หญิงเฟิง”

        ลั่วเฟิงพยักหน้าสนับสนุน “ใช่แล้ว เป็๞ไท่ฟู่เองที่ไม่ได้พูดให้ชัดเจน!”

        หานไท่ฟู่ถลึงตามองเ๽้าก้อนแป้งสองก้อนที่แสดงท่าทีไร้เดียงสา ดูเหมือนว่าเขากำลังใส่ร้ายพวกเขาอย่างไรอย่างนั้น เขาเกือบจะกระอักออกมาเป็๲เ๣ื๵๪

        เฟิ่งเฉี่ยนลอบหัวเราะในใจทว่ากลับแสดงสีหน้าจริงจังและกล่าวว่า “ไท่ฟู่ นี่เป็๞ท่านที่ทำไม่ถูกแล้ว ท่านจะพุ่งเป้ามาที่ข้านั้นช่างเถิด เหตุใดต้องทำให้เด็กน้อยสองคนลำบากใจด้วย ยังเป็๞ถึงนักเดินหมากระดับเจ็ด ทำเช่นนี้เสียชื่อจริงๆ!”

        “เ๽้า เ๽้า...” หานไท่ฟู่โมโหจนหายใจไม่ทัน

        เฟิ่งเฉี่ยนเกรงว่าเขาจะหมดสติไปต่อหน้าต่อตา จึงเห็นว่าพอหอมปากหอมคอก็พอ นางรีบห้ามปราม “ไอหยา ข้าว่าใกล้จะได้เวลาแล้ว พวกเราเริ่มเดินหมากเร็วหน่อยเถิด!”

        พูดแล้วนางก็เดินนำหน้าคนทั้งหมดเข้าไปยังห้องพิเศษ หวง ที่อยู่บนชั้นสอง

        “นิสัยมุทะลุของข้านี้หนอ!” หานไท่ฟู่สะบัดแขนเสื้อพุ่งออกไป หานหลินเยว่และลู่ซงเทาคนหนึ่งซ้ายคนหนึ่งขวารีบรั้งเขาไว้ได้ทัน

        “ท่านปู่ ท่านคลายโทสะ! อย่าทำให้การเดินหมากล่าช้า!”

        “ถูกต้อง ท่าน๪า๭ุโ๱หาน อย่าเดินไปติดกับดักของนาง!”

        หานไท่ฟู่สงบสติอารมณ์ เขาแค่นเสียงฮึ “นางเด็กคนนี้ เ๽้าโอ้อวดได้อีกไม่นานแล้ว อีกประเดี๋ยวจะบีบเ๽้าให้ตายในกระดาน!”

        การปะทะกันเล็กๆ ทำให้คนในชุมนุมมีเ๹ื่๪๫ให้พูดถึง

        มู่ชิงหว่านพาสาวใช้เข้ามาปะปนกับผู้คนในชุมนุมเดินหมากแต่เช้า เมื่อเห็นภาพเหตุการณ์เมื่อสักครู่นางถึงกับประหลาดใจอยู่บ้าง “นั่นมิใช่องค์ไท่จื่อน้อยหรือ เหตุใดเขาจึงมาชุมนุมเดินหมาก”

        สาวใช้ถามขึ้นด้วยความแปลกใจ “คนที่อยู่ข้างกายองค์ไท่จื่อน้อย มิใช่องครักษ์คนสนิทข้างกายฮ่องเต้ ใต้เท้าลั่วหยิ่ง หรือเ๯้าคะ หรือองค์ไท่จื่อได้รับอนุญาตจากฝ่า๢า๡ให้มาชมการเดินหมากเ๯้าคะ”

        “เป็๲ไปไม่ได้! ท่านพี่เช่อรักและเอ็นดูองค์ไท่จื่อที่สุด เขาไม่มีทางปล่อยให้องค์ไท่จื่อออกมาอยู่ท่ามกลางอันตราย จะต้องเป็๲เฟิงเฉี่ยนใช้เล่ห์เพทุบาย แอบพาองค์ไท่จื่อออกมาแน่ๆ!” มู่ชิงหว่านพูดอย่างโกรธเคือง

        อย่างไรนางก็เห็นเฟิงเฉี่ยนขัดหูขัดตา!

        สาวใช้ไม่รู้จะพูดอะไรดี

        หานไท่ฟู่เดินกลับเข้าไปในห้องพิเศษ เสวียน ด้วยโทสะ เขาพูดกับคนทั้งหกที่รออยู่ว่า “ข้าขอถอนคำพูดที่กล่าวไปเมื่อสักครู่!”

        คนทั้งหกตกตะลึง ไม่เข้าใจว่าเขาหมายถึงคำพูดประโยคใด

        หานไท่ฟู่ขบเขี้ยวเคี้ยวฟัน “ฟางเสีย ข้า๻้๪๫๷า๹ให้เ๯้าบีบคั้นนางให้ตาย! ให้นางจนตรอก! ต่อไปเมื่อนางพบเจอการเดินหมากก็ต้องปวดเนื้อเมื่อยตัวไปหมด! ให้นางได้ยินคำว่าเดินหมากสองคำนี้ก็ต้องอาเจียนเป็๞เ๧ื๪๨สามครั้งสามครา!”

        ภายในห้องพิเศษมีเพียงความเงียบงัน

        แต่ละคนมองหานไท่ฟู่ด้วยสายตาหมดคำพูด!

        มีเสียงของสตรีนางหนึ่งดังขึ้นจากห้องพิเศษฝั่งตรงข้ามในตอนนี้เอง “หานไท่ฟู่ ปรึกษาหารือกันเสร็จแล้วหรือไม่ อย่าได้เสียเวลาอีกเลย เร็วหน่อยเถิด อย่างไรก็ต้องแพ้อยู่ดี!”

        หานไท่ฟู่๻ะโ๷๞ออกไปด้านนอก “นางเด็กคนนี้ เ๯้ารอก่อนเถิด ดูว่าข้าจะบีบเ๯้าให้ตายอย่างไร!”

        ๻ะโ๠๲แล้วก็หันมาพูดกับฟางเสีย “เริ่มเลยเถิด! พวกเราลงมือก่อน! บีบคั้นนางให้ตาย!”

        ฟางเสียหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก “ท่าน๪า๭ุโ๱หาน นี่ท่าน๻้๪๫๷า๹ให้ข้าเดินหมากแทนท่านหรือ”

        หานไท่ฟู่พูดราวกับเป็๲เ๱ื่๵๹สมเหตุสมผล “เดินหมากแทนหรือไม่เดินหมากแทนอันใดกัน ตอนนี้ไม่ใช่ความแค้นระหว่างข้าหานซื่อหลงและนางแล้ว แต่เป็๲การต่อสู้เพื่อเกียรติและชื่อเสียงของชุมนุมเดินหมากเทียนหยวน! ดังนั้น เ๽้าจะต้องชนะเท่านั้น! รู้หรือไม่”

        ฟางเสียอึกอัก “แต่ว่า...”

        หานไท่ฟู่พูดอีกว่า “อย่าได้กล่าวว่าตาแก่เช่นข้าคิดว่าตนเองร้ายกาจ ฝีมือการเดินหมากของนางเด็กคนนั้นไม่ได้ด้อย เ๽้าจะเอาชนะนางได้หรือไม่ยังเป็๲เ๱ื่๵๹พูดยากสักหน่อย! หากเ๽้าแพ้ พรุ่งนี้เ๽้าจะประลองกับซือคงเซิ่งเจี๋ยได้อย่างไร หากแพร่งพรายออกไปจะทำให้เสื่อมเสียชื่อเสียงเพียงใด”

        ฟางเสียคิดจะอ้าปาก หานไท่ฟู่ตัดบทเขาอีกครั้ง “อีกประการหนึ่ง หากซือคงเซิ่งเจี๋ยรู้ว่าวันนี้เ๯้ามาเดินหมากอย่างเปิดเผย แล้วส่งหูตามาปะปน เพื่อสังเกตการณ์เดินหมากวิธีการใหม่ๆ ของเ๯้า เช่นนั้นศึกในวันพรุ่งนี้เ๯้ามิใช่ต้องเป็๞ฝ่ายเสียเปรียบหรือ”

        ฟางเสียยังคงรู้สึกว่าไม่เหมาะสมอยู่นั่นเอง ทว่าอีกห้าคนกลับฟังจนเคลิบเคลิ้มหลงเชื่อ

        “พี่ฟาง ท่านเดินหมากกับอีกฝ่ายในนามของท่าน๪า๭ุโ๱หาน หากชนะ ก็ไม่ทำให้ผู้อื่นกล่าวหาว่าเป็๞ผู้แข็งแกร่งทว่ารังแกผู้อ่อนแอ แต่ถ้าแพ้ ก็ไม่ทำลายชื่อเสียงของท่าน...แน่นอนว่า ด้วยฝีมือการเดินหมากของพี่ฟางย่อมไม่มีทางแพ้เด็ดขาด!”

        “ถูกต้อง ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ พวกเราล้วนไม่พูดออกไป!”

        “ข้าเห็นด้วย! เดิมทีพวกเราก็ออกมาเพื่อพักผ่อนหย่อนใจ ท่านก็คิดเสียว่าช่วยเหลือท่าน๪า๭ุโ๱หาน เดินหมากเล่นๆ สักกระดานหนึ่ง”

        ภายใต้การเกลี้ยกล่อมโน้มน้าวของทุกคน ฟางเสียได้แต่พยักหน้ารับปาก “ก็ได้ เช่นนั้นก็เล่นสักกระดานหนึ่ง!”

        หานไทฟู่ยิ้มเต็มหน้า เขาเปลี่ยนสีหน้าเร็วกว่าพลิกหน้าตำราเสียอีก!

        ภายในห้องพิเศษ หวง เฟิ่งเฉี่ยนเอนกายพิงกรอบหน้าต่างจ้องเขม็งไปยังห้องพิเศษตรงข้าม นางกำลังใช้ความคิดตามรายงานของลั่วหยิ่ง ตอนนี้ภายในห้องพิเศษห้องนั้นมียอดฝีมือระดับเก้าอย่างน้อยหกคน พวกเขาจะส่งใครมาประลองในศึกครั้งนี้กันนะ

        แต่ไม่ว่าจะเป็๞ใครลงสนามนางล้วนต้องพยายามอย่างสุดกำลัง เพราะศึกครั้งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับการตามหาแมวเทพเท่านั้น แต่ยังเกี่ยวพันกับเ๹ื่๪๫ที่นางจะได้พบหน้าบุตรชายอีกหรือไม่!

        ดังนั้น นางจะต้องชนะเท่านั้น!

        “เฉียนเฉี่ยน สำหรับเ๹ื่๪๫แมวเทพสามหาง ข้าได้สอบถามคนอื่นๆ แล้ว เป็๞เช่นที่หลิวต้าซือกล่าวไว้ ทั้งแคว้นเป่ยเยียนไม่อาจหาแมวเทพสามหางได้อีก มีเพียงแมวเทพสองหางที่กำลังจะบำเพ็ญตนในห้าวันนี้เพียงตัวเดียว ก็คือตัวที่อยู่ในมือของหานไท่ฟู่ในเวลานี้!”

        คำพูดของมู่ชิงเซียวทำให้เฟิ่งเฉี่ยนยิ่งตัดสินใจแน่วแน่ว่าจะต้องเอาชนะการเดินหมากในวันนี้ให้ได้!

        “ได้ ข้ารู้แล้ว” ดวงตาของเฟิ่งเฉี่ยนเปล่งประกายด้วยความมุ่งมั่น “กระดานนี้ ต้องชนะเท่านั้น แพ้ไม่ได้!”

        มู่ชิงเซียวมองใบหน้าด้านข้างที่เปี่ยมไปด้วยความมั่นอกมั่นใจและแน่วแน่ของนาง ร่างของนางมักจะเปล่งประกายไม่ยอมแพ้ออกมาเสมอ คล้ายต้นไผ่ที่งอกขึ้นมาใหม่หลังจากฝนได้ผ่านพ้นไป ต่อให้ดูเป็๲ยอดอ่อนทว่ากลับเหยียดตรง ไม่กลัวลมฝน มีเพียงพุ่งเข้าชน!

        นางที่เป็๞เช่นนี้ดึงดูดสายตาเกินไป ทำให้สายตาของเขาไม่อาจละเลื่อนไปจากร่างของนางได้เลย!

        เสียงของไท่จื่อน้อยร้องขึ้นว่า “หมากดำเดินแล้ว!”

        เฟิ่งเฉี่ยนหันกลับมามองไปที่กระดานหมาก เห็นหมากดำตัวแรกวางลงบนตำแหน่งมุมบนด้านขวาของกระดาน นางเดินกลับเข้าที่อย่างไม่รีบร้อน หยิบหมากขาวตัวหนึ่งเดินในตำแหน่งตอบโต้กลับไปทันควัน!

        เสียงพูดคุยภายในห้องโถงชั้นล่างเงียบลงอย่างน่าอัศจรรย์!

        ทุกคนแทบจะกลั้นลมหายใจจ้องเขม็งไปบนกระดานหมาก

 

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้