SET สายรหัส #จะจีบคุณเขม
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ตอนที่ 4
หลายวันต่อมา
“วันนี้ไม่มาเหรอครับเฮีย”
“หมายถึงอะไร”
“คุณไฉไงครับ ดอกกุหลาบเต็มอู่แล้วเฮียไม่เห็นเหรอ”
ประโยคดังกล่าวทำให้คนที่ซ่อมรถอยู่ต้องกวาดสายตามองไปรอบ ๆ เห็นช่อดอกกุหลาบที่อาไฉหอบมาให้ในแต่ละวันเต็มไปหมด ก่อนจะก้มหน้าลงไปสนใจกับงานตรงหน้าอีกครั้งโดยไม่พูดอะไร
“เฮียครับ สองช่อนี่มันแห้งหมดแล้ว ผมเอาไปทิ้งให้นะ”
“เอาไว้ที่เดิมนั่นแหละ แค่คอยกวาดพวกกลีบกับใบที่ร่วงก็พอ”
“เฮียไม่ชอบดอกกุหลาบไม่ใช่เหรอ” คราวนี้เขมนัษฐ์ชะงักมือที่ แล้วหันกลับไปมองคู่สนทนาทั้งเรียวคิ้วที่ขมวดมุ่น
“ว่างมากนักเหรอ ทำไมถึงมีเวลามาจุ้นจ้านกูนัก”
เพียงเท่านั้นคนที่ถูกตำหนิก็รีบวิ่งไปทำงานของตนทันที ท่ามกลางเสียงหัวเราะเยาะจากเพื่อนร่วมงาน เหลือเพียงเขมนัษฐ์ที่นั่งคิดอะไรบางอย่างอยู่นาน ก่อนจะลุกเดินไปหยิบโทรศัพท์มาเพื่อเปิดเข้าแอพพลิเคชั่นที่ตนไม่ค่อยจะเข้ามากนัก เห็นโพสของอาไฉที่เพิ่งจะอัพเดตเมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้านี้ เป็ภาพหาดทรายริมทะเลยามเย็น
‘หนีออกจากบ้านครั้งแรก ใครมาตามก็จะไม่กลับไปด้วย’
เรียวคิ้วแอบขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ด้วยความสงสัยว่าอีกฝ่ายไปทะเลาะอะไรกับคนในครอบครัวจึงได้ตัดสินใจหนีออกไปอย่างนั้น ทั้งยังคิดว่าเด็กคนนี้ประหลาด หนีออกจากบ้านแต่อัปโหลดภาพลงโซเชียลให้ทุกคนรู้ว่าตนอยู่ที่ใด ดูย้อนแย้งอยู่ไม่น้อย
“ไอ้แฟ้มมานี่หน่อย”
“ครับเฮีย”
“รู้หรือเปล่าว่าที่นี่ที่ไหน” เ้าของชื่อชะโงกหน้ามองภาพในโทรศัพท์แล้วพยักหน้า
“รู้จักครับเฮีย แถวบ้านเก่าผมเอง...แต่ว่าแอบไกลอยู่นะ เฮียอย่าเพิ่งไปเลย ผมฟังข่าวเขาบอกว่าจะมีพายุรุนแรงที่นั่น”
เอ่ยพูดเพียงเท่านั้นก่อนจะไปทำงานต่อ ในขณะที่ร่างสูงยืนมองรูปในหน้าจออยู่อย่างนั้น ก่อนจะตัดสินใจส่งข้อความไปให้เ้าของโพสต์ในที่สุด
รีบกลับบ้าน : เขมนัษฐ์
ผ่านไปไม่นานฝ่ายนั้นก็เปิดอ่าน ทว่าข้อความที่ตอบกลับมาก็ยิ่งทำให้เขมนัษฐ์อารมณ์เสียทันที
อาไฉ: คุณเขมไม่ต้องมายุ่ง อยากให้กลับนักก็มาลากเรากลับไปเอง
อาไฉ: คุณเขมไม่กล้ามาหรอก ถ้ามาเราจะเอาหัวโหม่งต้นมะพร้าวให้ดูเลย
“ดื้อด้านไม่มีใครเกิน”
“ฮะ เฮียไปไหนครับ!”
เอ่ยพูดอย่างหงุดหงิด แล้วเดินไปหยิบกุญแจรถขับออกไปทันที ท่ามกลางสายตาของลูกน้องที่ได้แต่ยืนเกาหัวแกรก ๆ มองตามท้ายรถของผู้เป็นายไปด้วยความสงสัย
รถยนต์ขับเลียบตามถนนมาเรื่อย ๆ จนเห็นทะเล ทว่ากว่าจะมาถึงก็หัวค่ำเข้าไปแล้ว รอบกายเริ่มมีลมพัดอู้แรงขึ้น เมื่อชะลอรถมองข้างชายหาดไปเรื่อย ๆ จึงเห็นอาไฉนั่งกอดเข่าอยู่ริมทะเล คล้ายกับกำลังพูดคุยอยู่กับนักท่องเที่ยวสาวคนหนึ่ง หญิงสาวเมื่อหันมาเห็นเขมนัษฐ์ก็มีท่าทีดูเงอะงะ ไม่รู้ว่าควรจะลุกไปดีหรือไม่ ทว่าชายหนุ่มกลับโบกมือปัดน้อย ๆ เท่านั้น
อาศัยจังหวะค่อย ๆ ลุกออกไป โดยให้ชายหนุ่มมานั่งข้างกายแทน ในขณะที่อาไฉซึ่งสนอยู่แต่กับการพูดเจื้อยแจ้ว จึงไม่ได้รู้ตัวเลยสักนิด ร่างสูงยังคงเงียบ ทอดสายตามองเสี้ยวใบหน้าของคนอายุน้อยกว่าที่พอไม่รู้ว่าจะทำอะไรก็หยิบเปลือยหอยมาขว้างลงทะเลไปเรื่อย ๆ เพื่อระบายอารมณ์
“เราไม่ชอบเวลาทะเลาะกับที่บ้านแบบนี้เลย”
“...”
“เพื่อนที่ไทยก็แทบไม่มี ที่เหลืออยู่ก็ทำงานกันหมดแล้ว ไม่มีใครมีเวลามานั่งคุยเล่นกับเราสักคน...คู่หมั้นก็ใจร้าย”
“...”
“น่าเบื่อ อยากกลับอเมริกา”
“อยู่ที่นี่ ไม่สนุกถึงขนาดนั้นเลยเหรอ”
สิ้นคำถาม พลันอาไฉชะงักไปในทันที เอ่ยพึมพำกับตัวเองตาตื่น ไม่กล้าแม้จะหันไปมองข้างกายด้วยซ้ำ
“ไม่ใช่คุณเขมหรอก ถ้าคุณเขมมาจริง ๆ เราจะเอาหัวโหม่งต้นมะพร้าวให้สลบไปเลย”
แม้จะพูดอย่างนั้น บรรจุข้อมูลใส่สมองตัวเองว่าต้องไม่ใช่แน่ ๆ ทว่าถึงอย่างนั้นก็ยังไม่วายแอบเหลือบสายตาไปมอง ก่อนจะสะดุ้งสุดตัวเมื่อคนที่นั่งอยู่ข้างกายของตนเป็คุณเขมจริง ๆ
“ดูสิว่าว่าเธอจะเอาหัวโหม่งต้นมะพร้าวให้สลบยังไง”
คราวนี้อาไฉอ้าปาก กลอกตาล่อกแล่กมองต้นมะพร้าวอย่างมีพิรุธ แค่คิดว่าต้องเอาหัวไปโหม่งจนสลบก็ขนลุกขนพองไปหมด กระทั่งคนอายุมากกว่ายืนขึ้นเพื่อเอ่ยพูด
“กลับบ้าน”
“คุณเขมมาเพื่อลากเรากลับบ้านจริง ๆ หรือไง”
“พี่มาพาเธอกลับดี ๆ แต่ถ้ายังดื้ออย่างนี้พี่คงต้องลากเธอไป”
“...”
“อาไฉ”
“เราไม่อยากกลับบ้านนี่---เฮือก!!”
เปรี้ยง!
เสียงฟ้าร้องดังขึ้นกะทันหัน ดังกระหึ่มไปทั่วจนอาไฉที่กลัวฟ้าเป็ทุนเดิมอยู่แล้วรีบขดตัว ยกมือขึ้นปิดหูทันทีด้วยความใ
“กลับบ้าน”
“กะ กลับแล้ว เรากลับแล้ว!!”
อาไฉรีบลุกตามทันที ทั้งยังว่าง่ายไม่ดื้อดึงเหมือนก่อนหน้านั้น เขมนัษฐ์เอามือบังศีรษะให้คู่หมั้นแล้วพาวิ่งเข้าไปในรถของตัวเอง ฝนตกลงมาห่าใหญ่อย่างกะทันหัน บ่งบอกว่าพายุซัดเข้าถึงชายฝั่งแล้ว แม้จะเป็ระยะทางที่ไม่ไกลมาก ทว่าสภาพของคนทั้งสองกลับเหมือนคนวิ่งฝ่าฝนมาหลายนาที ร่างสูงหยิบผ้าผืนเล็กที่มีติดรถมาวางโปะลงบนศีรษะเล็กแล้วเช็ดผมให้ทันที
“กลัวเหรอ”
เอ่ยถามเสียงเบา เมื่อเห็นว่าคนอายุน้อยกว่านั่งตัวสั่นเป็ลูกนก...อาไฉกลัวเสียเสียงฟ้าร้อง กลัวมาั้แ่ไหนแต่ไร ร่างเล็กช้อนดวงตาขึ้นมองกันเล็กน้อยทั้งท่าทีที่ดูคล้ายอยากจะร้องไห้อยู่รอมร่อ คราวนี้ดวงตาสีรัตติกาลอ่อนแสงลง ดึงร่างน้อยเข้ามากอด กระทั่งแก้มนุ่มแนบกับแผงอกกว้างแล้วลูบกลุ่มเส้นผมนุ่มให้อย่างเบามือ น้ำเสียงทุ้มนุ่มเอ่ยปลอบประโลม
“โอ๋...”
“...”
“ก็แค่ฟ้าร้อง อย่ากลัวเลย”
เรียวนิ้วสอดสางเข้าไปในกลุ่มเส้นผมนุ่มแล้วลูบไปมาแ่เบา พลางโยกตัวไปมาเล็กน้อยคล้ายกับกำลังกล่อมเด็ก อาไฉที่หูลู่หางตกอยู่ในอ้อมกอดซุกหน้าเข้าหาแผงอกกว้างมากยิ่งขึ้น หมดคราบคนดื้อดึงเมื่อหลายนาทีก่อน กระทั่งเนื้อตัวที่เคยสั่นเทาเริ่มกลับมานิ่งเป็ปกติ กระนั้นก็ยังคงมุดหน้าตัวเองอยู่ที่เดิม ทั้งยังแอบสอดมือกอดรอบเอวสอบไว้แน่น
“นั่งดี ๆ ได้แล้วไฉ”
“...”
“อาไฉ”
เอ่ยเรียกเป็ครั้งสุดท้าย ทว่าคนที่กอดตนอยู่ทั้งใบหน้ายิ้มกริ่มก็ไม่ได้มีท่าทีว่าจะสำนึกแต่อย่างใด ดวงตาคมหลุบลงมองคนที่ซุกหน้าอยู่กับอกตนนานเกินพอดีครู่หนึ่ง ก่อนจะเขกหน้าผากมนเบา ๆ หนึ่งครั้ง เมื่อตนไม่สามารถขับรถต่อได้เสียที
โป๊ก!
“โอ๊ย! คุณเขมเขกกะโหลกเราอีกแล้วนะ!”
ดูคล้ายว่าความรุนแรงของพายุจะยิ่งทวีคูณขึ้นเรื่อย ๆ กระทั่งทุกอย่างดูจะเกินความคาดหมายไปมาก เสียงฝนเม็ดใหญ่ตกกระทบตัวรถและเสียงลมพัดอู้จากภายนอกดังมากเสียจนแทบจะกลบเสียงรอบตัวทุกอย่างไปจนหมด เขมนัษฐ์เริ่มลดความเร็วลงเรื่อย ๆ เมื่อฝนตกหนักมากเสียจนมองทางข้างหน้าแทบไม่เห็น
“คุณเขม...ขับช้าอีกได้ไหม”
อาไฉหันไปพูดกับคนข้างกายด้วยน้ำเสียงที่แฝงไปด้วยความสั่นเครืออยู่ในนั้น ยิ่งได้ยินเสียงฟ้าร้องดังโครมครามก็เผลอสะดุ้งทุกครั้งที่ได้ยิน เขมนัษฐ์ไม่ได้เอ่ยตอบสิ่งใดกลับไป กระนั้นก็ยังลดความเร็วของรถยนต์ลงอีกหน่อย ก่อนจะตัดสินใจจอดรถที่ข้างไหล่ทางเพื่อประเมินสถานการณ์ ก่อนจะเอ่ยพูดออกมา
“คืนนี้คงกลับกรุงเทพฯ ไม่ได้แล้ว”
“ฮะ”
“คงต้องหาที่พักแถวนี้นอนไปก่อน”
ตัดสินใจให้ตัวเองเสร็จสรรพ ก่อนจะเหยียบคันเร่งพารถเคลื่อนไปข้างหน้าอีกครั้ง ไม่ได้ไปตามทางเพื่อกลับกรุงเทพฯ ทว่ากลับเลี้ยวเข้าซอยเล็ก ๆ ซอยหนึ่ง พลางมองซ้ายมองขวาเพื่อหาที่พัก ในขณะที่อาไฉเมื่อเห็นบรรยากาศแสนวังเวงก็อดไม่ได้ที่จะแอบยกมือขึ้นลูบแขนตัวเอง ไม่เหลือเค้าของอาไฉจอมแก่นที่ดั้นด้นขับรถมาไกลจนคู่หมั้นต้องมาลากตัวกลับถึงที่นี่
“ที่แบบนี้ไม่มีที่พักหรอก”
“ใครว่าไม่มี”
น้ำเสียงทุ้มนุ่มตอบกลับมาแ่เบา เป็จังหวะเดียวกันที่บังเอิญพบกับป้ายที่พักแห่งหนึ่งเข้าพอดี ชายหนุ่มเลี้ยวรถเข้าไปจอดทันทีโดยไม่ลังเล สถานที่ตรงหน้าเป็ที่พักขนาดไม่ใหญ่มาก มีหญิงวัยกลางคนคนหนึ่งเดินกางร่มฝ่าฝนมารับกันทั้งใบหน้ายิ้มแย้ม
“มากันดึกเชียว เข้ามาก่อนสิพ่อหนุ่ม”
“จองห้องพักสองห้องครับ” เขมนัษฐ์เอ่ยพูดทันทีที่ถูกพาเดินมาถึงชายคาของที่พัก หญิงมากอายุซึ่งน่าจะเป็ผู้ดูแลหลักในที่พักแห่งนี้หันมาตอบกลับอย่างใจดี
“ที่นี่มีห้องพักแค่ไม่กี่ห้อง ห้องอื่นก็มีคนพักไปหมดแล้ว มาด้วยกันก็นอนห้องเดียวกันไปก่อนนะพ่อหนุ่ม”
ว่าจบก็หันไปสนใจกับการคุ้ยหากุญแจห้องให้อีกครั้ง ร่างสูงเมื่อได้ฟังดังนั้นก็ชะงักไปครู่หนึ่ง ก่อนจะยอมพยักหน้ารับ ไม่มีปากเสียงต่อแต่อย่างใด หยิบกระเป๋าเงินออกมาเพื่อจ่ายเงิน ในขณะที่อาไฉซึ่งยืนอยู่ด้านหลังยังหูผึ่งไม่หาย ดวงตากลมทอดมองแผ่นหลังของคู่หมั้นแล้วเผยแย้มรอยยิ้มกริ่ม เมื่อคุณเขนหันกลับมาก็รีบปรับสีหน้า ยกมือขึ้นเช็ดน้ำลายแทบไม่ทัน
“คิดอะไรอยู่”
คนอายุมากกว่าหรี่ตาขมวดคิ้วถามอย่างไม่ไว้ใจ คนตัวเล็กเมื่อเห็นปฏิกิริยาดังนั้นก็ยิ่งได้ใจ กระตุกยิ้มที่คิดว่าดูร้ายกาจ แม้ว่าความจริงจะดูเหมือนลูกแมวหัดแยกเขี้ยวก็ตามที ลอบเลียริมฝีปากเบา ๆ พลางจ้องมองคนตรงหน้าอย่างกับนักล่ากำลังจ้องเหยื่อ
“คืนนี้คุณเขมเสร็จเราแน่”
“ตัวแค่นี้ จะมีแรงมาทำอะไรพี่”
ทว่าแทนที่จะกลัว ชายหนุ่มกลับกระตุกยิ้มแค่นหัวเราะพลางเอ่ยตอบ รับกุญแจห้องมาถือไว้แล้วเดินนำไปก่อนทันที โดยมีอาไฉแยกเขี้ยวมองตามหลัง ก่อนจะต้องรับกึ่งเดินกึ่งวิ่งตามไปอย่างทุลักทุเลเมื่อเริ่มแอบรู้สึกขนลุกกับบรรยากาศวังเวงรอบตัว
“ห้องนี้ค่ะ”
เขมนัษฐ์ส่งยิ่งบางให้กับเด็กผู้หยิงตัวเล็ก ซึ่งน่าจะเป็ลูกหลานของใครสักคนที่ดูแลที่นี่ ครั้นเมื่อเปิดประตูเข้ามา อาไฉก็รีบกวาดสายตาเพื่อสำรวจรอบห้องก่อนทันทีเป็ลำดับแรก...ห้องดังกล่าวขนาดไม่ใหญ่มาก มีไว้เพียงนอนค้างคืนได้ก็เท่านั้น มีเตียงขนาดสามฟุตอยู่ตรงกลางและมีโซฟาตั้งอยู่ไม่ไกล จะดีหน่อยก็ตรงที่ทีระเบียงเอาไว้เพื่อชมบรรยากาศด้านหลัง
“อ๊ะ!”
ขั้นตอนการสำรวจห้องที่ไม่คุ้นเคยถูกหยุดไว้ก่อนเพียงเท่านั้น เมื่อจู่ ๆ ก็ถูกผ้าขนหนูวางโปะลงคลุมศีรษะอย่างกะทันหัน ร่างขาวเมื่อดึงผ้าออกได้ก็หน้ามุ่ยหันไปมองหาตัวต้นเหตุทันที เพื่อพบกับคุณเขมที่ยืนกอดอกอยู่ไม่ไกล
“พี่จะไปรอด้านนอกก่อน เธอรีบอาบน้ำแต่งตัวให้เสร็จ”
อาไฉก้มหน้าลงมองผ้าขนหนูในมือของตน ก่อนจะเริ่มเผยรอยยิ้มกริ่มออกมาเมื่อปีศาจตัวน้อยภายในหัวเริ่มจะวาดแผนการร้ายนึกอยากจะท้าทายขึ้นมา เมื่อถูกจูงใจตัวเองได้ดังนั้นก็เอ่ยพูดออกไปทันทีโดยยั้งปากไม่ทัน
“คุณเขมมาอาบด้วยกันก็ได้นี่”
“...”
คราวนี้คนที่กำลังจะเดินออกไปด้านนอกหยุดชะงักไปในทันใด ก่อนจะค่อย ๆ หันกลับมามองสบกันอีกครั้ง ภายในดวงตาคมกริบคู่นั้นสะท้อนภาพคู่หมั้นตัวน้อยของตน บ่งบอกว่าในยามนี่เขมนัษฐ์กำลังทอดสายตามองไปยังบุคคลเพียงคนเดียวโดยไม่ได้ละไปหาสิ่งอื่นใด ใบหน้าหล่อเหลากดลงเล็กน้อยพลางเลิกคิ้วถามเชื่องช้าทว่าฟังดูชัดเจน
“เธอแน่ใจจริง ๆ เหรอ ว่าจะให้พี่เข้าไปอาบด้วย?”
“...” คราวนี้คนอายุน้อยกว่าชะงักไปในทันใด กลายเป็อาไฉเสียเองที่เริ่มกลอกตาล่อกแล่กไปมาอย่างทำตัวไม่ถูก เมื่อเริ่มเล่นจ้องตากันต่อไม่ไหวจึงสะบัดหัวไปมาไล่ความคิด หันหลังเดินหนีเข้าห้องน้ำทันทีพลางเอ่ยพูดเสียงอุบอิบ
“ระ เราจะอาบคนเดียวอยู่แล้ว”
กระทั่งเวลาผ่านไป อาไฉที่เข้าไปอยู่ในห้องน้ำเสียนานก็ได้ฤกษ์ออกมาเสียที ทว่าต่อให้ผ่านไปนานมากเพียงใด ก็ยังไม่มีทีท่าว่าฝนจะหยุดตกเสียที ดูท่าคงจะต้องนอนฟังเสียงฟ้าเสียงฝนอย่างนี้ไปตลอดทั้งคืน
“...”
เดินเอาผ้าขนหนูเช็ดหัวไปพลาง ก่อนจะหยุดลงที่หน้ากระจกบานใหญ่ เพราะตัดสินใจนอนค้างอย่างกะทันหัน ในตอนนี้ทั้งตัวจึงมีแค่เสื้อยืดตัวใหญ่ของคุณเขมที่มีติดรถไว้ ทว่าขนาดตัวที่ต่างกันพอสมควรจึงทำให้ชายเสื้อยาวมากพอที่จะคลุมส่วนต้นขาของเขาได้มากพอสมควร หมุนซ้ายหมุนขวาสำรวจตัวเองอยู่นาน ก่อนจะเปลี่ยนมายืนเท้าสะเอวแล้วเอ่ยพูดอย่างก๋ากั่น
“เรานี่มันก็เซ็กซี่ไม่เบาเหมือนกันนะเนี่ย”
ชมตัวเองไม่พอ ทั้งยังทำสีหน้าอย่างกับภูมิใจในตัวเองมากเสียเต็มประดา ก่อนจะทำการริเริ่มพยายามโพสท่าที่ตัวเองคิดว่าเซ็กซี่ทว่าแท้จริงแล้วดูออกไปทางตลกเสียมากกว่า...ผ่านไปสักพักจึงเริ่มมีความสงสัยว่า
คนอย่างคุณเขมที่ดูไม่สนใจโลกถึงขนาดนั้น จะมีมุมที่สนใจหรือยอมพ่ายแพ้ต่อความยั่วยวนบ้างหรือไม่
“หรือว่าจะต้องลองโชว์เนื้อโชว์หนังให้มากกว่านี้?”
คิดได้ดังนั้นก็ทำท่าจะเลิกชายเสื้อขึ้นมาเล็กน้อย เผยเรียวขาขาวเปลือยเปล่า และอาจจะเห็นไปถึงไหนต่อไหนได้อีกหากถกขึ้นไปให้มากกว่านี้ เป็จังหวะเดียวกันที่ประตูซึ่งเชื่อมกับทางระเบียงถูกเปิดออก พร้อมกับร่างสูงที่เดินกลับเข้ามาถามอีกครั้งเมื่อเริ่มรู้สึกว่ารอนานเกินไปแล้ว
“เสร็จหรือยังอาไฉ---”
น้ำเสียงในท้ายประโยคค่อย ๆ แ่เบาลง ก่อนจะถูกกลืนหายไปในที่สุด เช่นเดียวกันกับบรรยากาศภายในห้องที่ตกอยู่ในความเงียบสงัดเมื่อดันเปิดประตูเข้ามาได้ถูกดจังหวะทันที อาไฉกลอกสายตาล่อกแล่กไปมา ทั้งยังยืนเงอะงะทำตัวไม่ถูก
“ไปหาอะไรมาปิดเดี๋ยวนี้”
ทว่าเมื่อคุณเขมเริ่มขมวดคิ้วเอ่ยสั่งด้วยน้ำเสียงเข้มงวด ฝ่ายผู้ฟังก็เริ่มหน้ามุ่ยทันที เป็คู่หมั้นกันแท้ ๆ ทำไมจะเห็นต้นขากันไม่ได้ ร่างเล็กทำท่าจะเลิกชายเสื้อขึ้นสวนทางกับคำสั่งอย่างดื้อดึง ทว่าก็ยังคงช้ากว่าเขมนัษฐ์ที่รีบหยิบผ้าห่มมาห่อคู่หมั้นเอาไว้ทันทีไม่ให้เห็นอะไรไปมากกว่านี้ ก่อนจะพากันเสียหลักล้มลงไปกองทับกันบนโซฟา
“อย่าทำอีก”
“เราจะอยู่ข้างบน!”
คนอายุมากกว่าซึ่งคร่อมทับอยู่้าเอ่ยพูดกำชับด้วยใบหน้าเคร่งเครียด ในขณะที่อาไฉยังคงดิ้นไปมาอยู่ในอาณัติ ใช้มือดันแผงอกกว้างร้องงอแงจะขึ้นมาอยู่้าให้ได้ ไม่ได้สนใจสิ่งที่คู่หมั้นกำลังกำชับกันเลยสักนิด ทำเอาผู้มองคิ้วขมวดทันที
“พี่พูดอะไรอยู่เธอฟังบ้างไหม”
“...”
อาไฉเริ่มหน้างอทันทีเมื่อถูกดุอีกครั้ง ไม่ต่อล้อต่อเถียงอีก กระนั้นก็ยังไม่วายเอามือทุบแผงอกกว้างเรื่อย ๆ ไม่แรงนักเป็การประท้วงกัน เขมนัษฐ์ถอนหายใจออกมาเสียงเบา ยอมผ่อนแรงลงให้อาไฉสามารถผลักตนเมื่อมานั่งคร่อมทับกันได้อย่างตามใจ
“ได้อยู่ข้างบนสมใจแล้วก็ลงไปได้แล้ว”
“คุณเขมจืดชืดชะมัด เป็หนุ่มจืดของแท้เลย”
ถ้อยคำปรามาสทำเอาผู้ฟังแอบขมวดคิ้วเข้าหากันทันที กระนั้นก็ยังไม่เอ่ยตอบโต้อะไร เพียงทอดสายตามองคนอายุน้อยกว่าที่นั่งคร่อมตนทั้งที่มีผ้าห่มพันตัวเองเป็ก้อน อาไฉเมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายดูคล้ายจะยอมรับว่าตัวเองจืดเชิดก็เชิดหน้าขึ้นเอ่ยใส่ไฟเข้าไปอีก
“คุณเขมอายุก็เยอะแล้ว ไม่หาเมียตอนนี้จะไปหาตอนแก่หรือไง ถึงตอนนั้นจะมีแรงที่ไหนไปอึ๊บเมีย”
“ปากดี!”
“ใช่ เราปากดีมาก เอาสิจูบเราเลย!” คราวนี้ชายหนุ่มแค่นหัวเราะ กดรอยยิ้มร้ายอย่างรู้ทัน
“จูบไปเธอก็ได้ใจ พี่จะตามใจเด็กดื้ออย่างเธอทำไม?”
เหมือนว่าคนหนึ่งรู้วิธีปั่นประสาทให้รู้สึกหงุดหงิด ทว่าอีกคนหนึ่งก็รู้วิธีสวนกลับให้รู้สึกหงุดหงิดยิ่งกว่า อาไฉหน้ามุ่ยอย่างขัดใจ รู้สึกคล้ายกับกำลังถูกท้าทายอยู่อย่างไรอย่างนั้น ตัดสินใจสูดลมหายใจเข้าลึกรวบรวมความกล้าอย่างสุดชีวิตของตน ก่อนจะโฉบใบหน้าลงไป
...พลันทุกอย่างถูกหยุดชะงัก เมื่อริมฝีปากแตะัักันเป็ครั้งแรก
“...”
หัวใจภายในอกที่เต้นกระหน่ำอย่างกับมีใครมารัวกลองอยู่ข้างในแม้จะเป็เพียงการนำปากแตะปากเท่านั้น ร่างขาวค่อย ๆ ขบเม้มริมฝีปากล่างของร่างในอาณัติแ่เบากระทั่งรับรู้ได้ถึงัันุ่มหยุ่น พลันทั้งใบหน้าและข้างใบหูขึ้นสีแดงก่ำจนเริ่มทำอะไรเงอะงะไปหมด ตัดสินใจจะผละตัวออกหนีปัญหา ทว่า
“อ้ะ อื้อ!”
ดวงตาเบิกกว้างอย่างใ เมื่อคนที่นอนนิ่งอยู่ใต้ร่างในคราวแรกค่อย ๆ ยกมือทั้งสองข้างขึ้นประคองที่ข้างแก้มขาว ใบหน้าหล่อเหลาเอียงให้ได้องศาที่ถนัด ก่อนจะขยับริมฝีปากจูบตอบกลับด้วยจังหวะทีทั้งเชื่องช้า ละเมียดละไม คล้ายกับ้าละเลียดชิมทุกััให้ละเอียด ไม่ได้เร่งรีบหมายจะเอาชนะกันแต่อย่างใด
อาไฉตัวแข็งเป็หุ่นปั้น หูอื้อตาพร่าไปหมด แทบไม่รับรู้ถึงสิ่งใด นอกจากััเปียกชื้นของริมฝีปากที่ัักัน เสียงฉ่ำแฉะของหยาดน้ำลายยามแลกเปลี่ยนัั หรือแม้กระทั่งปลายจมูกโด่งที่จุ่มลงที่ข้างแก้มนุ่มทุกครั้งยามที่อีกฝ่ายขยับใบหน้าเข้าหาเพื่อป้อนจุมพิตให้ลึกซึ้งยิ่งขึ้น
“อึก อื้อ! พะ พอ ฮื่อ พอแล้ว---อื้อ!!”
เอ่ยพูดเสียงสั่นเครือ ได้รับโอกาสให้ผละออกมาหอบโกยอากาศเข้าปอดเพียงแค่ไม่กี่วินาที อาไฉหอบหายใจทั้งริมฝีปากที่บวมเจ่อ ก่อนจะถูกจับประคองที่ข้างแก้มอย่างถนอมแล้วดึงลงไปให้รับััที่ถูกป้อนให้อีกครั้ง คราวนี้จังหวะการบดจูบเริ่มหนักหน่วงยิ่งขึ้น กระนั้นก็ยังแฝงไปด้วยความละเมียดละไมและใจเย็นอยู่ในนั้น
ความรู้สึกวาบหวามแล่นปราดไปทั่วร่างกาย เรียวขาสั่นเทากระทั่งร่างแน่งน้อยทรุดฮวบลงกับคนใต้ร่างอย่างสิ้นฤทธิ์ ดวงตาหลับพริ้มรับััของนิ้วหัวแม่มือซึ่งลูบเกลี่ยที่ข้างแก้มแ่เบา หรือริมฝีปากของอีกฝ่ายที่ขบเม้มกันภายนอกอย่างหยอกเย้าพอให้หายใจหายคอ ก่อนจะมอบััของสิ่งที่เรียกว่า ‘จูบ’ อย่างแท้จริงให้อีกครั้ง
“อือ...”
อาไฉรู้สึกเหมือนตัวเองกำลังล่องลอยอยู่ในอวกาศ ถูกฉุดให้ดำดิ่งลงไปสู่หลุมลึกด้วยความรู้สึกวาบหวาม คล้ายกับมีผีเสื้อนับหลายสิบตัวบินว่อนอยู่ในช่องท้อง...ไม่รู้เลยด้วยซ้ำว่าถูกมอมเมาไปด้วยััดังกล่าวนานมากแค่ไหน ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าถูกจับพลิกให้กลายเป็ฝ่ายที่นอนอยู่ใต้ร่างั้แ่เมื่อใด...
ก๊อก ก๊อก ก๊อก
“พ่อหนุ่ม เห็นบอกว่าอยากได้กางเกง ป้าหามาให้ ขนาดน่าจะพอดีกับเ้าตัวเล็กนะ”
ััเคลิบเคลิ้มถูกขัดจังหวะอย่างกะทันหันเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูและเสียงของผู้พูดดังอยู่หน้าห้อง อาไฉสะดุ้งสุดตัว หันไปมองหน้าประตูทั้งดวงตาที่เบิกโพลง ครั้นเมื่อได้ยินเสียงเคาะประตูอีกครั้งก็ทำท่าจะลุกพรวดพราดขึ้นไป ทว่ากลับถูกจับให้นอนลงจนตัวเองจมไปกับโซฟา พร้อมกับร่างสูงที่ก้มลงมาจูบต่ออีกครั้ง โดยไม่ได้สนใจว่ามีใครมาเรียกหรือไม่
“...หายไปไหนกัน”
“อื้อ พอแล้ว ฮึก พอแล้ว...เรา อึก หายใจไม่ทัน แฮ่ก”
เสียงของหญิงวัยกลางคนค่อย ๆ เดินจากไปไกล ในขณะที่อาไฉที่เคยปรามาสคู่หมั้นของตนอย่างปากดี เมื่อได้รับอิสระอีกครั้งก็ทั้งหอบทั้งร้องไห้ออกมาเพราะถูกจูบอย่างหนักจนเสียท่าไปหมด เขมนัษฐ์ทอดสายตามองคนที่นอนงอแงอยู่ใต้ร่าง พลางเกลี่ยปลายนิ้วเช็ดน้ำตาออกไปแ่เบา เมื่อไม่กี่นาทีก่อนหน้าท้าเขาไว้เสียดิบดี มาตอนนี้กลับต้องมานั่งลูบหัวเช็ดน้ำตาให้เสียแล้ว
“อย่าร้อง...”
“ถะ ถ้าเขาเข้ามาอีกจะทำยังไง”
อาไฉยกมือขึ้นขยี้ตาที่ขึ้นสีแดงเรื่อ ช้อนสายตาขึ้นมองคู่หมั้นของตนทั้งใบหน้างอง้ำ ทำท่าจะมุดตัวเองลงไปในผ้าห่มที่ห่อกายอยู่ หากไม่ติดว่ารอบนี้เขมนัษฐ์กลับรั้งเอาไว้ ไม่อนุญาตให้หนีกันเสียอย่างนั้น น้ำเสียงทุ้มต่ำที่เริ่มแหบพร่าเล็กน้อยเอ่ยพูดแ่เบา
“แอบจูบไง”
“...”
“หรือจะเข้าไปจูบในห้องน้ำดี พี่จะได้อุ้มเธอไป”
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
