กำเนิดใหม่ : เทพยุทธ์จ้าวกระบี่
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 105 คำสัญญา
“เ้าจะไม่มีโอกาสดูดซับมันหรอก! ตายซะ! ซืด—!”
ัทองจ้องมองอย่างดุเดือด เสียงแหบแห้งดังก้อง ร่างกายของมันส่องแสงเจิดจ้า และพ่นลมหายใจน้ำค้างแข็งอันน่าสะพรึงกลัวออกมา
มันเผาแก่นแท้เพื่อเริ่มต่อสู้อย่างสุดกำลัง ร่างของมันสั่นเทาด้วยความหนาวเย็น ต้องใช้กำลังที่เหลืออยู่รัดคอราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิต
ัปีศาจตัวนี้รู้ดีว่าถ้าราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตได้ดูดเืของฉู่อวิ๋น ราชันราชสีห์ก็มีโอกาสพลิกกลับมาตอบโต้มันแล้วเป็ฝ่ายชนะในครั้งนี้ ได้รับสมบัติล้ำค่าที่สุดของ์และพื้นพิภพไป ส่วนมันก็จะตกตายสู่ปรโลก
“โฮก...โฮก!”
ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตถูกรัดแน่น เืถูกบีบขับออกจากร่างกาย อวัยวะภายในบอบช้ำร้าวราน ถูกลมหนาวกัดกร่อนจนหนาวจับใจ ในเวลานี้มันก็ทรมานมากเช่นกัน
“เ้า...งูเหม็นนี่กำลังผลาญแก่นแท้ของตัวเอง! ช่างไม่รักชีวิตเสียนี่กระไร! หึ... ประเดี๋ยวก่อน... รอให้ข้ากินมนุษย์หนุ่มคนนั้นก่อน แล้วค่อยมาจัดการเ้า!”
เท้าของสัตว์อสูรเหยียบพื้นจนแตกเป็ร่อง ขณะที่เดินไปหาฉู่อวิ๋น ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตก็คำรามด้วยความเ็ป ฟันเขี้ยวของมันสั่นระริก การมองเห็นเริ่มพร่ามัว
เพราะอย่างไรเสีย พละกำลังของมันก็ลดลงไปไม่น้อย ซ้ำตอนนี้ยังถูกรัดคอด้วยลมหายใจน้ำค้างแข็งของัทองอีก ความเร็วของมันช้าลงมาก พลังก็ถดถอยลงอย่างมากเช่นกัน
“กล้าแช่แข็งข้า?... อีกเดี๋ยวข้าจะใช้ิญญาไฟศักดิ์สิทธิ์ย่างเ้ากินซะ!” ราชันราชสีห์ขู่ด้วยเสียงทุ้มลึก ร่างกายของมันเปลี่ยนเป็สีม่วง เืกำลังจะแข็งตัวจนกลายเป็น้ำแข็ง
“แค่ก... เ้าสิงโตน้อยเ้าอารมณ์ ใกล้จะตายแล้วยังพูดพล่ามอยู่อีก มาดูกันว่าเ้าจะอดทนได้นานแค่ไหน!” ัทองกระชับลำตัวให้แน่นขึ้นอีกเล็กน้อย แสงบนร่างกายของมันเองก็เริ่มแ่ลงไปเช่นกัน
“โฮก ราชันราชสีห์เช่นข้าจะกลัวเ้าหรือ?” ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตคำราม ลมหายใจของมันเชื่องช้า สายตาจ้องไปยังฉู่อวิ๋นที่อยู่ไม่ไกลเบื้องหน้าแล้วแลบลิ้นเลียริมฝีปาก “เนืุ้์... ขอเพียงได้กินเนื้อล้ำค่าของเด็กหนุ่มคนนั้น... เ้าก็ต้องตาย!”
ก้าวเพียงไม่กี่ก้าว ราชันราชสีห์ก็เข้าใกล้ตำแหน่งของฉู่อวิ๋นมากขึ้นเรื่อยๆ แต่ก็ยังห่างออกไปอยู่บ้าง
โดยทั่วไป สำหรับาาสัตว์ปีศาจทั้งสองระยะทางหนึ่งพันหมี่นั้นสั้นมาก ซ้ำยังใกล้เพียงปลายนิ้ว แต่ทั้งสองฝ่ายต่างกำลังต่อสู้ติดพัน พวกมันจึงเคลื่อนตัวไปได้เพียงห้าร้อยหมี่เท่านั้น
ยามนี้ ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตและัทองยังคงต่อสู้กันอยู่ เืของสัตว์อสูรหลั่งนองไปทั่วพื้นดิน ระยะทางสั้นๆ นี้ได้กำหนดชะตากรรมของพวกมันเอาไว้ด้วย
หากราชันราชสีห์สามารถกินเนืุ้์อันล้ำค่าได้ พลังของมันจะเพิ่มขึ้นมากพอที่จะฆ่าัทองที่อ่อนแอได้
กลับกัน หากัทองมีเวลามากพอจนรัดคอหรือแช่แข็งราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตให้ตายได้ มันก็จะกลับกลายเป็ผู้ชนะ
อาจกล่าวได้ว่ากุญแจสู่ชัยชนะในตอนนี้ อยู่ที่ฉู่อวิ๋นที่ได้รับาเ็สาหัสและนอนอยู่บนพื้นด้วยลมหายใจรวยริน
“ตึง--”
ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตเข้ามาใกล้อีกนิดและกำลังจะสังหารฉู่อวิ๋น แต่ตอนนี้ ฉู่อวิ๋นที่ร่างกายชุ่มไปด้วยเืยังคงขยับไม่ได้ เขาดูเหมือนซากศพที่เปื้อนเื พลังแ่เบาราวกับใยแมงมุม จะตายสนิทเมื่อใดก็ได้
“ฮึ่ม... ไม่คิดว่ามนุษย์หนุ่มคนนี้จะหนังเหนียวอยู่ หลังจากถูกข้าตบไปก็แค่าเ็สาหัสเท่านั้น” ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตเห็นฉู่อวิ๋นนอนนิ่งอยู่บนพื้นก็รู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย ชายหนุ่มคนนี้ของขอบเขตควบแน่นพลังปราณถูกสัตว์อสูรระดับสูงโจมตีแต่กลับรอดมาได้ นับเป็ปาฏิหาริย์
จากนั้นมันก็เยาะเย้ยและพูดกับตัวเองว่า “แต่กระดูกหักทั้งร่างไปหมดแล้ว ไม่ต่างอันใดกับการนอนรอความตาย ตอนนี้เ้าคงกำลังทนทุกข์กับความเ็ป คงทรมานอย่างยิ่งสินะ"
“มาเป็อาหารของราชันราชสีห์เช่นข้า ด้วยการจบชีวิตไร้ค่าของเ้าเสียเถอะ!”
ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตค่อยๆ เร่งฝีเท้าเข้ามา ทำให้ัทองเริ่มเป็กังวล หรือผลแพ้ชนะในวันนี้ได้ถูกกำหนดไว้แล้ว?
“ฟิ้ว——”
ทันใดนั้นก็มีเสียงลมพัดเสียดสี กระแสแสงสีขาวหยกส่องประกายไปทั่ว ราวกับดวงดาวที่ส่องแสงเจิดจ้าไปทั่วท้องฟ้า
นี่คือศรธนูอันล้ำค่าที่ทำจากกระดูกสัตว์อสูร อักษรบนตัวลูกศรไหลออกมาด้วยพลังมหาศาล พุ่งเข้าใส่เท้าหลังของราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตทันทีอย่างแม่นยำ ทำให้เกิดคลื่นอากาศะเิออก
“โฮก——!! ผู้ใดยิงข้า?! กล้าดีอย่างไรมายั่วยุราชันราชสีห์เช่นข้า?” ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตคำรามด้วยความโกรธเกรี้ยว ร่างของสัตว์อสูรนั้นทรงพลัง แต่ในเวลานี้มันได้รับาเ็สาหัส แม้ว่าลูกศรจะไม่ได้สร้างความเสียหายเท่าใดนัก แต่ก็ยังสร้างความเ็ปให้มันได้
ทันใดนั้น ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตก็ก็หันกลับไป มองเห็นรูปร่างที่งดงามและบอบบาง ใบหน้ามุ่งมั่นที่รื้นไปด้วยน้ำตา นางยืนตัวตรง ยกคันธนูที่มีศรธนูพาดสายขึ้นเล็งไปที่มัน
นั่นคือมู่หรงซิน
ในยามนี้ นางถือธนูตามจันทร์อยู่ในมือ บีบมันแน่นจนมือหยกซีดขาว ร่างของนางสั่นคลอนเล็กน้อย แต่ก็ยังยืนทรงตัวได้
ทันใดนั้น ลูกศรกระดูกิญญาอีกลูกก็ถูกวางพาดลงบนสายธนู รัศมีอันแรงกล้าเปล่งประกาย
หลังจากนั้น ตั้งสติ ง้างสาย ปล่อยธนู!
“ฟุ่บ!”
ด้วยเสียงเสียดสี ศรกระดูกิญญาก็พุ่งผ่านอากาศมาอีกครั้งไปยังาแที่เท้าหลังของราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิต กระแสเืสกปรกพุ่งกระเซ็น ทำให้มันส่งเสียงร้องคำรามอย่างเ็ป
“แค่ก…” ลำคอของมู่หรงซินฝืดเฝื่อน เืสีแดงสดไหลออกมาจากมุมปากของนางและเกือบจะทรงตัวไม่อยู่
แม้ว่าศรธนูสมบัตินี้จะทรงพลัง แต่การยิงมันด้วยระดับขั้นการฝึกฝนของนางในตอนนี้ยังยากนัก ทุกครั้งที่ยิง นางจะต้องต่อสู้กับความเ็ปอย่างมาก มือของนางชาด้าน กระดูกแตก และพลังปราณก็ลดฮวบลง
แต่ถึงกระนั้น นางก็ยังกัดริมฝีปากสีแดงสดแน่น และพาดลูกศรกระดูกิญญาอีกอันด้วยสายตาที่แน่วแน่
“เ้าคนลามก เ้าช่วยข้ามาหลายครั้งแล้ว คุณหนูเช่นข้าซาบซึ้งใจยิ่งนัก…”
“คราวนี้...ให้ข้าช่วยเ้าเถอะ”
“แม้ว่าเมื่อเทียบกับเ้าแล้วข้าจะอ่อนแอมาก ทุกครั้งทำได้แค่มองแผ่นหลังของเ้า ช่วยอะไรก็ไม่ได้ ซ้ำยังเป็ภาระ ทำให้เ้าต้องลำบากอีก…”
“แต่ข้าปล่อยให้เ้าตายไปต่อหน้าข้าไม่ได้! ข้าทำไม่ได้... ข้าทำไม่ได้ ข้าทำไม่ได้! ไม่เช่นนั้น หัวใจข้าจะเ็ปเกินจะทนไหว...”
“อย่างน้อยตอนนี้...ก็ขอให้ข้าเป็คนที่จากไปก่อน เ้าต้องรีบตื่นขึ้นมานะ...”
เมื่อมองดูฉู่อวิ๋นที่กำลังจะตายจากไกล ๆ มู่หรงซินก็พึมพำกับตัวเอง ดวงตาคู่งามของนางคลอไปด้วยหยาดน้ำตา สีหน้าหม่นหมองยิ่งนัก
ทันใดนั้น ศรธนูสมบัติกระดูกสัตว์ก็ถูกยิงออกไปอีกครั้ง พลังของมันสว่างวาบไปทั่วความว่างเปล่า ในเวลาเดียวกันกระดูกแขนของมู่หรงซินก็เกิดรอยแตกร้าว โลหิตสีสดพุ่งออกมาจากปากนาง นี่คือการโจมตีที่นางทุ่มเทพลังปราณทั้งหมดลงไป
เพื่อที่จะซื้อเวลาให้ฉู่อวิ๋นได้หลบหนี นางถึงกับใช้ตัวเองเป็เหยื่อล่อ และเริ่มโจมตีราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิต
“ฟิ้ว!”
ด้วยเสียงเสียดสีของอากาศ ศรธนูกระดูกก็ถูกปล่อยออกมาอีกครั้ง าแที่เท้าของราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตลึกขึ้น เืจากอุ้งเท้าพุ่งกระฉูด ทันใดนั้นมันก็เบิกตาด้วยความโกรธ และส่งเสียงคำรามด้วยแรงกดดันอันหนักหน่วง
“ตาลปัตร! กลับตาลปัตรไปหมดแล้ว! เด็กสาวตัวเล็กๆ กล้าดีอย่างไรถึงมายิงธนูใส่ราชันราชสีห์เช่นข้า? คิดว่าข้าเป็สิงโตปีศาจธรรมดาหรือ?! ฮึ่ม! น่าโมโหนัก!”
ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตโกรธมาก ไม่เพียงแต่จะมีัทองไร้ยางอายที่แข่งขันกับมันเพื่อชิงิญญาศักดิ์สิทธิ์ แต่จู่ๆ ก็ยังมีมนุษย์ที่อ่อนแออย่างมู่หรงซินแอบโจมตีมันด้วย ทนไม่ได้อย่างยิ่ง!
“ตึง--”
มันหันกลับมา กระทืบเท้าอันใหญ่โตกับพื้น จับจ้องมู่หรงซินที่ซีดเซียวด้วยแววตาอันดุร้าย และพูดด้วยความโมโห “สาวน้อย! เ้าทำข้าเจ็บ ข้าจะให้เ้าชดใช้! ในเมื่อเ้ารนหาที่ตาย เช่นนั้นข้าก็จะส่งเสริมให้!”
ทันทีที่พูดจบ ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตก็พุ่งไปหามู่หรงซิน เผยให้เป็เขี้ยวอันคมกริบและปากอันใหญ่โต มันรีบวิ่งเข้าหามู่หรงซินด้วยความเร็วกว่าครั้งไหนๆ แม้แต่ัทองเองก็ยังผงะ
มนุษย์หญิงผู้นี้ทำให้ราสีห์เหี้ยมตัวนี้โกรธแล้วจริงๆ!
“โฮก--!!!”
ภายใต้แสงพระอาทิตย์ตกดิน เงาราชสีห์เต็มไปด้วยพลังอันดุเดือด ระยะทางหลายร้อยหมี่ย่นย่อลงมาในพริบตา
“ลาก่อน ฉู่อวิ๋น…”
เมื่อเห็นสิงโตปีศาจบ้าคลั่งที่อยู่ตรงหน้าเต็มไปด้วยความโกรธขึ้งอันมหาศาล มู่หรงซินก็หลั่งน้ำตาพร้อมเสียงกระซิบ แข้งขาของนางอ่อนแรงแล้วทรุดลงกับพื้น ตอนนี้ร่างกายของนางไร้เรี่ยวแรงจนไม่สามารถยืนหยัดได้
“โฮก!”
ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตจ้องมองอย่างดุเดือด ในที่สุดก็มาถึงตัวมู่หรงซิน มันคำรามและพูดติดตลก “ดูเ้าสิ เด็กสาวผิวบางเนื้อนุ่ม แม้ว่าเืของเ้าจะแย่กว่าเ้าหนุ่มนั่นอยู่หน่อย แต่ก็ยังคุ้มค่า”
“ซืด!”
ในเวลานี้ ัทองไม่สนใจอะไรอีก มันผลาญแก่นแท้ของตัวเองอย่างบ้าคลั่ง พ่นลมหายใจเย็นเยียบออกมาพลางรัดราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตแน่นขึ้นอีก ถ้าราชันราชสีห์กลืนเด็กสาวคนนี้ลงไป พลังก็จะฟื้นคืนกลับมา
“โฮก!!!!” ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตคำรามด้วยความเ็ป ปากอันใหญ่โตของมันอ้ากว้าง “รอข้ากินเด็กสาวนั่นเสร็จ ข้าก็จะฆ่าเ้าซะ!”
ทันทีที่พูดจบ ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตก็ก้าวไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว มันหันหัวอันดุร้ายไปหามู่หรงซิน เปิดปากที่เปื้อนเืออก พ่นกลิ่นคาวสนิมออกมา ดูน่ากลัวมาก
ในขณะนี้มู่หรงซินดูใ หายใจหอบ ทรุดนั่งลงบนพื้น ตัวสั่นระริกและค่อยๆ ถดตัวถอยหลัง
อย่างไรเสียนางก็เป็เพียงเด็กสาว แม้ว่าจะตัดสินใจเสียสละตัวเอง แต่เมื่อเห็นราชสีห์คลั่งเข้ามาใกล้ ปากที่อ้ากว้างของและนางกำลังจะถูกกินก็ย่อมสั่นสะท้านด้วยความกลัวเป็ธรรมดา หัวใจของนางเต้นรัวจนแทบทะลุออกมานอกอก
นี่คือการเผชิญหน้ากับความตาย ไม่อาจไม่กลัว
“โฮก!!” ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตถูกัทองรัดคอจนกระอักเื มันพูดอย่างเ็า “มนุษย์น้อยเอ๋ย เ้ามีความกล้าหาญดี แต่..."
“ตายเสียเถอะ!”
“โฮก--!”
ด้วยเสียงคำราม ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตก็อ้าปากที่เปื้อนเืออกกว้าง น้ำลายหนืดเหนอะกระเซ็นออกมา เขี้ยวอันแหลมคมคู่นั้นพุ่งมากัดมู่หรงซินอย่างรวดเร็ว!
“อ๊าก--!”
เสียงกรีดร้องที่น่าสังเวชดังขึ้น
“ฉึก--”
ทันใดนั้นก็ได้ยินเสียงกล้ามเนื้อฉีกขาดออกจากกัน
มู่หรงซินหลับตาแน่น หลั่งเหงื่อเย็นเฉียบ คิดว่าถูกกัดเข้าแล้ว
แต่ไม่นาน นางก็พบว่าร่างกายของตัวเองดูเหมือนจะไม่รู้สึกเ็ปเลย?
“เอ่อ...เอ่อ??”
มู่หรงซินสงสัย ก่อนจะค่อยๆ เปิดเปลือกตาสั่นๆ ขึ้น เมื่อเห็นเหตุการณ์ตรงหน้า นางก็ใจนหัวใจเต้นรัว
ตอนนี้ ราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตยังคงอ้าปากกว้างอยู่ แต่ไม่สามารถปิดลงได้
เพราะมีร่างของชายหนุ่มคนหนึ่งใช้กระบี่สีแดงเข้มทิ่มไปที่ระหว่างกรามและลิ้นของราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิต และบังเอิญค้างอยู่ในท่านั้น
เขาเต็มไปด้วยาแ หน้าผากเืไหลมาปิดตาซ้าย กระดูกหักแทบทั้งตัว เขาเหยียดมือขวาจนตึง ใช้กำลังที่เหลือจับขอบกระบี่ไว้ครึ่งหนึ่งแล้วคุกเข่าลงเพื่อป้องกันไม่ให้ตัวเองลื่นล้มหลุดเข้าไปในหลอดอาหารของราชันราชสีห์
“ร้องไห้ทำไม? ข้า...ยังไม่ตาย...”
“ฉู่... ฉู่อวิ๋น!?”
มู่หรงซินใมากเมื่อได้ยินเสียงของชายหนุ่มที่เปื้อนเือยู่ตรงหน้า ดวงตาของนางสั่นไหว
จากนั้น นางก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ะโออกมาเสียงดัง “เ้า... เ้าทำอะไรอยู่?! ออกมาเร็ว! ทำไมต้องมาขวางข้าด้วย?!”
เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นที่าเ็สาหัส มู่หรงซินก็ใและโศกเศร้าไปพร้อมๆ กัน
เพื่อช่วยนางแล้ว ชายคนนี้กล้าที่จะแทงกระบี่เข้าไปในปากของราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิต แต่นี่มันอันตรายเกินไป ต่างอะไรกับการพาชีวิตตนเองไปตาย?
“ข้ารับปากไว้แล้วว่าจะช่วย นี่คือ... แค่ก... สัญญาของข้า…” ฉู่อวิ๋นเหยียบลิ้นของราชันราชสีห์เขี้ยวโลหิตและกระอักเืออกมา ตาซ้ายของเขาปิดสนิท แต่ตาขวาที่จ้องมองนั้น... เต็มด้วยจิติญญาอันแน่วแน่
เมื่อได้ยินดังนั้น มู่หรงซินก็หลั่งน้ำตาทันที
ผู้ชายคนนี้ทำตามสัญญานั้นจริงๆ!
“คนโง่! มีโอกาสก็รีบหนีไปสิ! เ้าจะกลับมาทำไม?!” มู่หรงซินสะอื้นฮัก อยากจะลุกขึ้นไปดึงฉู่อวิ๋นออกมา แต่ร่างกายของนางเองก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรง
“ไม่มีทางอื่นนี่…” ฉู่อวิ๋นยกมุมปากขึ้น ดวงตาเริ่มพร่ามัวเล็กน้อย น้ำเสียงของเขาแ่เบา
“ร่างกาย... มันไม่ฟังเ้าของนี่นา...”
“วิ้ง——”
เมื่อได้ยินคำพูดของฉู่อวิ๋น ดวงตาคู่งามของมู่หรงซินก็เบิกกว้าง นางรู้สึกว่าหัวใจของนางถูกกระแทกอย่างแรงจนแม้แต่จิติญญายังสั่นสะท้าน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
