ซ่อนรักปถวี (The Element Love)

ตอนที่ 19-เสนียด!

(แผ่นดิน)

สิ่งที่ฟาสพูดทิ้งท้ายก่อนเดินหายเข้าไปในห้องน้ำ ผมพยายามคิดทวนในคำพูดของเธอที่ผมไม่เข้าใจ มันคืออะไรกันแน่ที่เธอหมายถึง เหมือนกับว่าผมเคยทำอะไรผิดต่อเธอมา สายตาของเธอดูแค้นเคืองผม วนคิดหลายรอบไม่คิดไม่ออก

เพล้ง!!

ผมที่นั่งนิ่งอยู่บนเตียงต้องสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงเหมือนของตกแตกดังออกมา เสียงที่ดังมาจากห้องน้ำที่ฟาสเข้าไปก่อนหน้า ผมรีบวิ่งเข้าไปหยุดเคาะประตูด้วยความรีบร้อน

"ฟาส!! เปิดประตู ฟาส!! ได้ยินไหม? ผมได้ยินเสียงของแตก ฟาส!!"

ก๊อก ก๊อก ผมเคาะประตูห้องน้ำหลายรอบ พยายามบิดลูกบิดยังไงก็ไม่ออก เพราะมันถูกล็อกจากคนที่อยู่ด้านใน

ปัง ปัง ปัง ปัง! ไม่มีโต้ตอบกลับมาผมจึงทุบประตูรัวเร็วเลยครับ ไม่รู้ว่าทำไมถึงต้องร้อนใจขนาดนี้ อยากจะหายตัวเข้าไปดูด้านในแต่ก็ทำไมได้

((กรี๊ดดดดดด))

"ฟาส!!" เสียงกรีดร้องที่ดังก้องทะลุประตูออกมา ยิ่งทำให้ผมร้อนใจ ใช้ไหล่กระแทกกับประตูจนสุดแรง แต่ประตูก็ยังไม่ยอมเปิดสักที "กุญแจ" ผมที่เพิ่งคิดได้จึงรีบวิ่งออกจากห้องไป เพื่อจะไปขอกุญแจสำรองจากเ๽้าของบ้าน วิ่งไปด้วยความร้อนใจเพราะเสียงที่กรีดร้องของฟาสทำให้ผมกังวล ห่วงว่าเธอจะเกิดอันตราย

"กุญแจสำรองห้องน้ำ! เอามาให้ฉัน" ผมรีบบอกด้วยความร้อนรน

"ห้องน้ำไหน?" มิคถาม

"ห้องน้ำในห้องรับรองที่ให้ฟาสอยู่" ผมรีบบอกด้วยสีหน้าที่ตอนนี้คงกังวล

"เกิดอะไรขึ้นหรือเปล่า?" มิคขมวดคิ้วถามด้วยความสงสัย แต่ก็ยื่นกุญแจสำรองให้

"ไม่มีอะไรรุนแรงหรอก ฉันรับมือได้" พูดจบผมก็รีบวิ่งกลับห้องไปหวังว่าฟาสจะไม่เกิดเ๹ื่๪๫ร้ายแรง เพราะหากเธอได้รับ๢า๨เ๯็๢หรือเป็๞อะไร ผมคงตอบคำถามของผู้คนมากมายไม่หยุดหย่อน

แกร๊ก!! ซ่า!

"ฟาส"

"อึก ฮึก อือ อึก"

ผมเรียกหาเธอ แต่ก็ไร้เสียงตอบกลับ สายตาแรกที่เห็นเมื่อเดินเข้ามาให้ห้องน้ำที่แสนกว้าง คือเศษของกระจกเงาที่แตกร้าว กระถางต้นไม้อันเล็กที่แตกกระจายลงบนพื้น ผมเดินเข้าไปด้านในด้วยความระมัดระวัง หัวใจเต้นตุบตุบเสียงดัง ผมไม่รู้ว่าทำไมถึงรู้สึกกลัวความคิดที่นึกไปไกลหากฟาสเป็๞อะไรไปมันทำให้ผมมือสั่น

เสียงน้ำที่ไหลกระทบพื้น พร้อมกับเสียงสะอื้นเมื่อผมเดินเข้ามาใกล้ จึงได้ยินมันชัดเจน ก่อนจะเห็นร่างกายขาวเนียนนั่งฟุบหน้ากอดเข่าอยู่ใต้ฝักบัวด้วยร่างกายที่เปลือยเปล่า ที่ตอนนี้เปียกชุ่มไปด้วยน้ำ ตามแขนของเธอที่เหมือนรอยเล็บข่วน ผมค่อย ๆ เดินเข้าไปใกล้แล้วหยุดลงตรงหน้าเธอ ย่อตัวนั่งยอง ๆ ลงแล้วเอื้อมมือปิดฝักบัวให้น้ำหยุดไหล

"ทำบ้าอะไร!" ผมถามเสียงแข็ง ไม่เข้าใจว่าทำไมต้องร้องไห้ขนาดนี้ เธอสะอึกสะอื้นตัวสั่นเทิ้ม สัดส่วนของเธอที่ไร้เครื่องนุ่งห่มเผยต่อสายตาของผมโดยที่เธอไม่คิดปิดป้องบดบังไว้

"ฮึก อึก ฮึก" เธอยังคงสะอื้นร้องไห้ แล้วค่อย ๆ เงยหน้าอย่างเชื่องช้า สบตามองหน้าผม ดวงตากลมบวมเป่งแดงก่ำ น้ำตาของเธอไหลอาบสองแก้ม

"ทำไมตามตัวมีรอยเล็บข่วน" ผมจับแขนสองข้างของเธอขึ้น แล้วย้อนถามแต่สิ่งที่ได้กลับมาคือแววตาที่เฉยชา จ้องมองหน้าผมไม่กะพริบตา

"รังเกียจ!! อึก อึก" เธอพูดออกมาด้วยน้ำเสียงหนัก สายตาที่มองผมแปรเปลี่ยนเป็๲ดุดัน พร้อมกับสะบัดแขนจนหลุดจากมือของผม

"ทำไม?" ผมย้อนถามเสียงเรียบ จ้องมองหน้าฟาสอย่างรอคำตอบ

"เพราะมันมีเสนียดแบบนาย!"

"ฟาส!!"

คำตอบที่เธอตอบออกมา มันทำให้ผมหัวร้อน เธอว่าผมเป็๲ตัวเสนียดทั้งที่ก่อนหน้าก็เบียดกันจนรวมร่างมาแล้ว คำพูดของเธอมันทำให้ผมเดือด ทันทีที่คำพูดของเธอหลุดจากปากผมบีบแก้มของเธอทันที พร้อมกับจ้องมองหน้าเธออย่างเอาเ๱ื่๵๹

"ทำไม!! รับไม่ได้?...รับไม่ได้กับสิ่งเลว ๆ ที่ตัวเองทำงั้นสิ หึ" ฟาสย้อนถามแต่เป็๞การถามที่ทำให้ผมลงน้ำหนักบีบแก้มของเธอแรงขึ้น แต่เธอก็ไม่ปริปากร้องขอให้ปล่อย เธอกลับพ่นคำพูดออกมาเรื่อย ๆ แม้ว่าการขยับปากจะไม่ถนัด แต่เธอก็ยังพ่นคำพูดออกมาอย่างไม่คิดกลัว

"แค่เอาทีเดียวอย่างมาระริกระรี้...บางที...เธออาจจะผ่านมาแล้วหลายคนก็ดะ..."

เพี๊ยะ!!!

"นายมันระยำ!"

ผมยังพูดไม่ทันขาดคำ ความเจ็บแสบก็เกิดขึ้นบนแก้มของผม เพราะฟาสเธอฟาดฝ่ามือกระแทกหน้าของผมเต็มแรงด้วยอารมณ์ที่โมโห ดวงตาของเธอที่มองผมตอนนี้ดูร้ายกาจ และมีความโกรธที่แทบเป็๞ประกายไฟอยู่ในดวงตานั้น

"เธออยากตายจริง ๆ ใช่ไหมฟาส" ผมที่เริ่มจะโมโหกัดฟันพูดจนได้ยินเสียงดังกรอดเล็ดลอดออกมา มือที่บีบปากของฟาสเปลี่ยนเป็๲บีบคอของเธอด้วยความโกรธ

"แค่ก ๆ นะ นาย อึก นาย จะ...ต้อง แค่ก ฮึก สะ เสีย ใจ" ฟาสเธอจ้องหน้าผมแล้วพูดออกมาด้วยน้ำเสียงที่ติดขัด

"อย่ามาปากดี!" ผมที่บีบคอของเธอแรงขึ้น มองหน้าฟาสที่ตอนนี้เริ่มแดงขึ้นเรื่อย ๆ สองมือของเธอจับข้อมือของผมไว้ ดิ้นทุรนทุรายหลีกหนี

"ปะ ปล่อย" เธอพ่นคำพูดออกมาอย่างร้องขอ พยายามจับมือของผมที่บีบคอออก แต่แรงที่เธอมีมันน้อยเกินไปที่จะห้ามผมได้

ตุบ!

"แค่ก แค่ก แค่ก" ผมปล่อยมือออกจากคอของเธอ สะบัดจนหลังของเธอกระแทกกับผนังห้องน้ำ แล้วหยัดตัวลุกขึ้นยืน คำพูดที่เธอท้าทายมันทำให้ผมโมโหได้ง่าย ๆ

"เสนียดงั้นเหรอ...หึ"

"ใช่!! นายมันตัวเสนียดที่น่ารังเกียจ ฉันเกลียดนาย!"

ผมก้มหน้าลงเล็กน้อยมองพื้น พูดทวนย้ำในสิ่งที่ฟาสเธอต่อว่า ก่อนจะค่อย ๆ ปรายสายตามองไปยังฟาสที่นั่งอยู่ในท่าเดิม สองมือของเธอจับคอตัวเองไว้ มีเสียงไอเบา ๆ ออกมาแล้วสูดหายใจเข้าปอดเร็วถี่ แล้วจากนั้นเธอก็ตอบย้ำเสียงหนักในคำพูดที่ผมไม่ชอบใจ

"อ๊ะ!! ฉันเจ็บนะ" ผมจับต้นแขนของฟาสแน่น พยุงให้เธอลุกยืน

"งั้นตัวเสนียดตัวนี้ จะเพิ่มความเสนียดเข้าไปในตัวของเธออีกเรื่อย ๆ" ความสูงที่ผมมีมากกว่าจนต้องก้มลงมองหน้าฟาส พร้อมกับไล่สายตามองต่ำลงไปเรื่อย ๆ ตามร่างกายของเธอ พร้อมกับคำพูดที่ทำให้เธอมีสีหน้าเปลี่ยนไป แววตาของฟาสดูมีความพะวงและหวาดกลัว

"นายจะทำอะไร...ปล่อยฉัน!!" เธอพยายามแกะมือของผมออก ยิ่งเธอพยายามเท่าไหร่ผมก็ยิ่งจับแน่นขึ้นเท่านั้น ผิวขาว ๆ เริ่มมีรอยแดงของนิ้วมือ

"หึ"

"กรี๊ดดดดด ปล่อยฉัน!!!"

ผมไม่สนใจเสียงเล็ก ๆ ที่พูดออกมา ปรี่ประชิดตัวของฟาสจนเธอไม่อาจหนีไปได้ ก้มลงไปกัดคอของเธอฝังรอยฟันไปตามเนื้อผิวที่ขาวเนียน จับล็อกข้อมือสองข้างของเธอแนบกับลำตัว แม้ว่าจะพยายามดิ้นขัดขืนแต่เธอก็ไม่อาจจะฝืนแรงของผมให้หลุดพ้นได้

ผ้าที่ผมพันเอวมาหลุดร่วงลงพื้น นั่นทำให้ง่ายต่อการที่ผมจะกระทำต่อไป ไม่มีเสียงต่อว่าใด ๆ หลุดออกมาจากปากของฟาส นอกจากแรงสั่นของการร้องไห้ เธอยืนนิ่งหลับตา แก้มสองข้างค่อย ๆ รองรับหยาดน้ำตาของเธอให้รินไหล ผมมองหน้าเธอแล้วยิ้มร้าย ไม่ได้สนใจน้ำตาของเธอสักนิด จากนั้นก็จัดการพิชิตสวาทของเธอในท่ายืนด้วยอารมณ์ที่ปลุกปั่นผมให้ร้อนรุ่มจนหยุดไม่ได้...