" ต่อไปนี้เราจะกินนม พร้อมกับแซนด์วิชในทุก ๆ เช้า " แนชบอกเพื่อน ๆ พร้อมกับนำนมออกมาจากถุงมิติ ใส่หม้อนำไปอุ่น ใส่น้ำเชื่อมหญ้าหวานที่ทำทิ้งไว้เพื่อปรุงรสให้หวานขึ้น แล้วแบ่งใส่แก้วให้ทุกคน แล้วรอให้เจนนิเฟอร์กับเมลิสซ่าทำแซนด์วิชจนเสร็จ

  " เดี๋ยว ๆ รอแป๊ป " แนชหยิบแก้วตัวเองขึ้นมา แล้วใช้เวทย์ส่งความเย็นจากเวทย์น้ำแข็งหมายจะทำให้นมในแก้วเย็น 

  วิงค์ แกร็ก ๆ ๆ ~~

  นมในแก้วจับตัวแข็ง กลายเป็๲ก้อนน้ำแข็งเลย 

  " โว้ว เยอะไป " คราวนี้เขาค่อย ๆ ส่งความร้อนไป " เอาใหม่ ๆ " 

  เพื่อน ๆ ยืนรอแนชสักพักนึงแล้ว สงสัยว่าเพื่อนของพวกตนจะทำอะไร

  " เอาล่ะ ได้แล้ว " เขาพูดขึ้นหลังจากผ่านมาประมาณ 5 นาที แล้วลองจิบนมในแก้ว " อื้ม เยี่ยม " 

  เมื่อชิมนมในแก้วตัวเองเสร็จ แนชก็วางแก้วของตนลง แล้วบอกกับเพื่อน ๆ ว่าให้ส่งแก้วให้เขาทีละคน

  เมื่อครบทุกคนแล้ว เขาจึงให้สัญญาณเพื่อน ๆ สวบกันได้เลย 

  " อ๊ะ !! " ทุกคนอุทานเมื่อดื่มนม

  " อร่อยขึ้นมากเลยพอมันเย็นแล้ว " เหมยลี่โพล่งออกมาคนแรก 

  " ใช่ ๆ " ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย 

  " อร่อยก็ดีแล้ว เจนนิเฟอร์ เ๽้ากับเมลิสซ่าก็ทำอาหารเช้าเป็๲แซนด์วิชไปก่อนนะ ต่อไปเดี๋ยวจะบอกอาหารเช้าอย่างอื่นให้ " 

  ทั้งสองพยักหน้า ยิ้มให้ 

  " เอ้อ แล้ววันต่อไปหลังจากรับขนมปังแล้ว ข้าจะเข้าเมืองเลย แล้วข้าค่อยกลับมากินอาหารเช้านะ จะได้ไม่เสียเวลา " แนชบอก

  " ได้ " ทั้ง 2 ตอบออกมา 

  " เอาละ อิ่มแล้วก็ค่อยแยกย้ายกันนะ ข้าไปก่อน " แนชบอกเพื่อน ๆ 

  ก่อนที่เด็กชายจะเทเลพอร์ต ก็มีเสียงหนึ่งเรียกเขาขึ้นมา

  " แนช ข้าขอคุยด้วยหน่อย " เอลล่าทักขึ้น

  " หืม ว่าไงเอลล่า ? " แนชตอบกลับ 

  " เอ่อ ค คือว่า ข้าอยากเลี้ยงปลาบ้าง " เธอหลับตา แล้วพูดออกมา

  " เอ่อ ก็ได้นะ แล้วจะเลี้ยงกับอะไรละ ? " แนชถามกลับ ในความหมายของเขาคือ อาหารที่จะใช้เลี้ยง 

  " ถ้าเ๽้าอนุญาต ข้าขุดดินเอาก็ได้ " เอลล่าตอบ ในความหมายคือสถานที่

  " เอ่อ ข้าหมายถึง จะให้อะไรมันกินต่างหาก เ๱ื่๵๹ทำบ่อ ข้าขุดให้ได้สบาย ๆ เลย " แนชพยายามนึกถึงอาหารปลาเลี้ยงแบบธรรมชาติ ว่าเขาให้อะไรกิน

  " ตอนนี้ไปทำหน้าที่ก่อนแล้วกันเอลล่า เดี๋ยวข้าขอไปถามคนในเมืองก่อนว่าถ้าเลี้ยงปลา จะใช้อะไรเลี้ยง ทำอย่างไรบ้าง " แนชบอกเด็กหญิงไป " แล้วค่อยขุดบ่อปลากัน " 

  " อื้อ " เธอยิ้ม " ถ้าไม่ได้ก็ไม่เป็๲ไรนะ ขอบคุณมาก " พูดจบก็วิ่งออกไป แต่ในใจสงสัยว่าจะไปถามใคร คนหาปลามาขาย ยังแทบไม่เคยรู้เลยว่ามี

  " เวรละ ดันรับปากไปซะได้ " เขาบ่นตัวเอง นอกจากอาหารแล้ว อ๊อกซิเจนอีกละ ฮ้วย !!

  " ค่อยว่ากัน " แนชพูดจบก็เทเลพอร์ตไปในเมืองทันที

  รับเงินกับเกลือจากมาร์ธาแล้ว แนชจึงบอกเธอไปว่าเริ่มทำพริกไทยดำแล้ว ให้รออีกประมาณ 5 - 6 วัน แล้วจึงเดินไปโรงตีเหล็กต่อ 

  " ประเดี๋ยวก่อน เ๽้าหนู " มาร์ธาเรียกเด็กชายขึ้น " ท่านมาร์เชอเนสรอเ๽้าเมื่อวาน แต่เ๽้าก็ไม่มา ท่านสงสัยว่าเ๽้าจะเป็๲อะไร หรือมีเ๱ื่๵๹อะไรเกิดขึ้นหรือไม่ ข้าเลยมาถามเ๽้านี่แหละ มีอะไรเกิดขึ้นหรือไม่ ? "

  แนชจึงเล่าเ๱ื่๵๹ราวที่ได้ไปช่วยเหลือครอบครัวของพนักงานสาวของกิลด์การค้าให้มาร์ธาฟังแบบคร่าว ๆ แล้วเ๱ื่๵๹ที่เมื่อวานเขาเทเลพอร์ตกลับจากที่บ้านหลังนั้นเลย 

  " อื้ม ข้าเข้าใจแล้ว ข้าจะไปเรียนท่านตามนี้แล้วกันนะ " มาร์ธาเอ่ยขึ้น 

  แนชจึงเดินออกจากคฤหาสน์แล้วมุ่งหน้าสู่โรงตีเหล็ก

  " สวัสดีครับ ลุงโซวิโล " แนชเอ่ยทักคนแคระเมื่อเขาเดินออกมา 

  " เออ วันนี้ทำอะไรมาให้ข้ากิน " เขาถามขึ้น

  " เหมือน ๆ เดิมแหละครับ " เด็กชายตอบ 

  " ความคิดริเริ่มเ๽้าไม่เหลือแล้วรึไง ? " คนแคระถามขึ้น

  " อร่อยเหมือนเดิมต่างหากครับ " แนชยิ้มให้ 

  " ไอนี่ " เขาทำหน้าหน่าย ๆ " รสชาติก็ธรรมดา ๆ " 

  " คร้าบ ๆ " แนชพูดแล้วก็เอาอาหารออกมาให้เขา " ลุงอดกินอาหารรสชาติธรรมดา ๆ ไม่ได้หรอก " 

  " -*- ไอเด็กนี่ รอประเดี๋ยว ข้าไปเอาค่าอาหารมาให้ " เขาเดินเข้าไปในโรงตีเหล็กพร้อมอาหารในมือ

  ไม่นานนักเขาก็เดินออกมาพร้อมกับมีดในมือ 2 เล่ม 

  " เอ้านี่ ค่าอาหาร " เขายื่นมีดในมือให้เด็กชาย

  แนชยืนเอ๋อติดสตั้นไป 2 วิ จึงนึกเ๱ื่๵๹ราวออก 

  " แหม ลุงนี่ก็ ซึนเดเระนะเนี่ย " แนชยิ้ม พร้อมพูดหยอก " ขอบคุณครับ "

  " ซึนอะไรของเอ็งวะ ? " เขาถามกลับ " เอ็งนี้มันเอาเปรียบข้าตลอดจริง ๆ เสียเวลาไม่พอ เสียเหล็กอีก "

  " งั้น ถ้าผมเอาแร่มาให้ลุง ลุงตีให้ผมฟรีได้ป่ะ " เด็กชายถามขึ้น

  " เอ็งจะเอามาจากไหน " คนแคระถามพร้อมยกคิ้วขึ้น

  " เผื่อไงลุง เผื่อ ผมขอดูหน่อยได้ไหมลุง มันเป็๲ยังไงอะ " แนชถามขึ้น 

  " วุ่นวายชะมัด ไอเด็กนี่ " เขาบ่น แต่ก็ลุกขึ้นเดินเข้าไปเอาก้อนแร่มาให้เขาดู

  " อ่ะ นี่ " เขายื่นก้อนเหล็กขาว ๆ มาให้เด็กชาย " นี่เหล็กดิบขาว ได้จากการเอาแร่เหล็กมาถลุง " 

  " แล้วแร่เหล็กมันเป็๲ยังไงครับ " แนชถามด้วยความอยากรู้ เขาคิดว่าโซวิโลจะเอาที่เป็๲หินมาให้ดู ไม่คิดว่าจะเอาที่ถลุงแล้วมาให้ 

  " มันก็เป็๲หินนี่แหละโว้ย หินที่เกิดในดินนี่แหละ แต่มันมีเหล็กอยู่ในนั้น ขยันถามจริงโว้ย " เขาโวยวาย 

  " แล้วลุงรู้ได้ว่าหินก้อนไหนมีหรือไม่มี ? " ยังถามต่อ

  " ถ้าไม่หยุดถาม ข้าจะต่อยเอ็งแล้วนะ " โซวิโลบอก " ถ้าอยากรู้เอ็งก็มาเรียนเอาเอง "

  " ก็อยากอยู่นะครับ แต่ตอนนี้ยังยุ่งอยู่กับการเลี้ยงปากเลี้ยงท้องอยู่เลยครับ " แนชตอบออกไปด้วยใจจริง " การตีดาบก็ดูต้องใช้ความพยายาม อดทนและพิถีพิถันมากเลยนะครับ " 

  " แน่นอนดิ อย่างนั้นใคร ๆ ก็ทำได้หมดแล้วดิ " โซวิโลตอบ " แต่ไหนเอ็งบอกเอ็งยุ่งอยู่ไม่ใช่รึไง รีบไปไหนก็ไป ๆ เบื่อฟังเอ็งถามแล้ว " เขายกมือสะบัดใส่เด็กชาย

  " โด่ว ผมไปก็ได้ แต่ไอก้อนนี้ ตีมีดได้กี่เล่มครับ ? " เด็กชายถามโซวิโล พร้อมกับเอาเหล็กดิบก้อนนั้นยื่นคืนเขา

  " ก้อนขนาดนี้ 1 เล่ม " โซวิโลตอบ " กว่าจะได้ไอก้อนนี้ก็เสียเวลาถลุง พอได้มันมาก็ต้องไปผ่านวิธีการทำให้เป็๲เหล็กชั้นดี แล้วเอามาตีให้เอ็ง มานั่งทำด้ามให้อีก แล้วยังต้องขายให้ถูก ๆ อีก ที่สำคัญมันเงินข้าเองด้วย เอ็งนี่มันเด็กเวรจริง ๆ " เขาบ่น

  " หุ หุ นี่คงเป็๲สำนวน อัฐยายซื้อขนมยายใช่ไหมนะ " แนชคิด พร้อมยิ้มออกมา การที่โซวิโลได้เงินค่าของจากเงินของตัวเองตรงกับสำนวนนี้เป็๲ที่สุด

  " ยังมายิ้มอีก ไปไหนก็ไป ๆ " เขาไล่แล้วเดินกลับเข้าโรงตีเหล็ก 

  " โด่ว ไปก็ได้ สวัสดีครับ " พูดจบแล้วออกเดินไปกิลด์การค้าเป็๲จุดหมายต่อไป 

  " สวัสดีครับ พี่เบียทริกซ์ " แนชทักทายพร้อมขอใบสั่งซื้อ เธอพยักหน้าแล้วยิ้มให้ 

  เมื่อเขียนเสร็จแนชก็เอาใบสั่งซื้อมายื่นให้เอพริล " พี่เอพริลสวัสดีครับ " 

  ทักทายกันเสร็จ แนชก็สั่งหมูชั้นเลวเอาไว้ทำอาหารทั้งหมด 2 เหรียญเงินเล็ก ส่วนผักและนมก็แน่นอน เอพริลออกทั้งหมด 

  " ผมไปแล้วนะพี่ เดี๋ยวผมเอาซุปไปให้ป้าก่อนนะครับ " แนชลาเอพริล เอาของใส่ถุงมิติ พร้อมกับเดินออกมุ่งไปจุดหมายสุดท้าย บ้านของเอพริล 

  เมื่อมาถึงแนชก็เคาะประตู แม่ของเอพริลก็เปิดประตูแล้วเชิญเด็กชายเข้าบ้าน แนชก็เอาถ้วยซุปออกจากถุงมิติมาวางไว้ให้ที่โต๊ะ ทักทายไต่ถามสารทุกข์สุขดิบกันเล็กน้อย แล้วแนชก็ขอตัวกลับ 

  " จะกลับแล้วหรือจ๊ะ ? " แม่ของเอพริลถามขึ้น 

  " ครับผม เดี๋ยวพรุ่งนี้ผมแวะมาคุยด้วยใหม่นะครับ พร้อมกับซุปอร่อย ๆ ด้วยครับ " แนชบอกหญิงตรงหน้า

  " จะตั้งตารอของอร่อย ๆ เลยนะจ๊ะ " เธอเอ่ยขึ้น พร้อมส่งยิ้มให้

  แนชก้มตัวลา แล้วจึงเทเลพอร์ตกลับบ้านเขาทันที