คำพูดของนางทำให้กงอี่โม่รู้สึกอึดอัด เมื่อเห็นดวงตาที่เต็มไปด้วยประกายคาดหวังของฮองเฮาแล้วนางจึงเม้มริมฝีปากเล็กน้อยชาติก่อนนางทำเพื่อกงเช่อไม่ได้น้อยไปกว่าการช่วยกงเจวี๋ยในชาตินี้แต่ภายหลังเขากลับตอบแทนนางเช่นไร?
ทว่าเมื่อคิดถึงเหตุการณ์เมื่อสองสามวันก่อน นางรู้ความลับของกงเช่อแต่สุดท้ายกงเช่อก็ไม่ได้สังหารนางในใจของกงอี่โม่จึงรู้สึกทนไม่ได้ เมื่อคิดถึงจุดนี้ นางพลันคลี่ยิ้ม
“ข้าบอกแล้วข้าจะช่วยท่าน”
เมื่อได้ยินเช่นนี้ั์ตาฮองเฮาพลันเป็ประกาย
“ข้ายังรับปากท่านอีกเื่นั่นก็คือข้าจะพยายามปกป้องท่านพี่รัชทายาทและตระกูลหลิวไว้ทั้งหมดเพียงแต่ข้าคงไม่สามารถช่วยบิดาของท่านได้” นางกล่าวตามตรงเพราะสำหรับเื่นี้พวกเขาทำผิดกันจริงๆ จึงไม่มีทางไม่มีผู้รับผิดชอบ เท่าที่นางรู้จักฮ่องเต้มานี่คือสิ่งที่นางสามารถทำได้มากที่สุดแล้ว
เมื่อคิดถึงบิดาผมขาวของตน ฮองเฮาได้แต่กัดฟันนางทราบดีว่าเวลานี้ไม่ใช่เวลาลังเลอีกแล้ว จึงกล่าวด้วยั์ตาคลอไปด้วยน้ำตา “ได้”
“นอกจากนี้การช่วยท่านในครั้งนี้ ข้าอาจต้องลำบากไปด้วย ดังนั้นไม่ว่าข้าจะทำสำเร็จหรือไม่ก็ตามขอแค่ท่านยังมีชีวิตอยู่ ท่านต้องรับปากข้าหนึ่งเงื่อนไข ตอนนี้ข้ายังไม่เอ่ยออกมา แต่ต่อไปข้าจะให้ท่านทำสิ่งใดสิ่งหนึ่ง แน่นอนว่าสิ่งที่ข้าเอ่ยออกมาจะไม่ขัดต่อผลประโยชน์ของท่านและกงเช่ออย่างแน่นอนท่านตกลงไหม?” กงอี่โม่มองดวงตาฮองเฮาที่ค่อยๆ เบนไปทางอื่น
“ข้าตกลง”
“ดี”
แม้นางจะรู้อยู่แก่ใจว่าการไปครั้งนี้ต้องเผชิญหน้ากับผลร้ายมากกว่าผลดีทว่าเมื่อตัดสินใจอย่างเด็ดขาดแล้ว นางก็รู้สึกถึงความอาจหาญของตน
ท้าทายอำนาจฮ่องเต้ใช่ไหม? เื่เช่นนี้นางไม่ได้ทำมานานมากแล้ว
การถกเถียงในตำหนักใหญ่กำลังร้อนแรงหนังสือสารภาพความผิดของกงเช่อใช้ไม่ได้ผลแม้แต่น้อยมันถูกกลบอยู่ท่ามกลางาน้ำลายของผู้คนจำนวนมาก
“ฝ่าา ในเมื่อองค์รัชทายาทคิดว่าเหตุการณ์นี้มีเขาเป็ต้นเหตุและยินดีรับผิดชอบทั้งหมดฝ่าาได้โปรดถอดองค์รัชทายาทออก แต่งตั้งตำหนักบูรพา* ใหม่พ่ะย่ะค่ะ”
เมื่อเขากล่าวจบเสียงเห็นด้วยก็ดังเซ็งแซ่ ฮ่องเต้ปวดศีรษะอย่างยิ่ง คนเหล่านี้้าบีบให้เขาปลดฮองเฮาปลดองค์รัชทายาทหรือ?
กงเช่อคุกเข่าอยู่ข้างอัครเสนาบดีฝ่ายขวาอัครเสนาบดีฝ่ายขวากำลังโขกศีรษะขอความเมตตาอย่างต่อเนื่อง เขาเงยหน้ารำพัน
“ฝ่าาได้โปรดตรวจสอบให้ชัดเจนเหตุการณ์นี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับองค์รัชทายาทและฮองเฮา กระหม่อมถูกผู้อื่นยุยงจิตใจถูกครอบงำ ผู้กระทำความผิดคือตัวกระหม่อมเองพ่ะย่ะค่ะ”
เวลานี้กงเช่อมีสีหน้าเคร่งเครียดมากพวกอัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายต่างเตรียมตัวมาอย่างดี ตัวเขาเองคิดง่ายเกินไปเป้าหมายที่แท้จริงของอีกฝ่ายก็คือตัวเขา ทว่าจะให้เขาทอดทิ้งท่านตาและเสด็จแม่ของเขาเพื่อตำแหน่งฐานะของตัวเองอย่างนั้นหรือ? เขาทำไม่ได้!
“์้าทำลายตระกูลหลิวของข้าจริงๆ หรือ?” ข้างหูของเขามีเสียงรำพึงอย่างเสียใจของอัครเสนาบดีฝ่ายขวา ชายชราที่เคยสอนเขาเขียนตัวอักษรอย่างท่านตาทำให้กงเช่อตัดสินใจอย่างเด็ดขาดเขามองฮ่องเต้พร้อมกล่าวอย่างช้าๆ
“เหตุการณ์นี้เกิดขึ้นเพราะกระหม่อมกระหม่อมยินดีรับผิดชอบทั้งหมด แต่ขอเสด็จพ่อโปรดปรานี ปล่อยเสด็จแม่และตระกูลหลิวด้วยเถิด”
ขณะที่กล่าวนั้นเขาโขกศีรษะลงไปอย่างแรง ตอนนี้เขาคิดถึงความตายแล้วเนื่องจากหากไม่มีตำแหน่งองค์รัชทายาท เขาคงต้องตายอย่างแน่นอน ทว่าหากการตายของเขาสามารถรักษาตระกูลหลิวไว้ได้ก็ถือว่าคุ้มค่ายิ่งนัก เพียงแต่ เพียงแต่......
ไม่รู้เป็เพราะเหตุใด ชั่ววินาทีที่เขาโขกศีรษะนั้นเขากลับคิดถึงดวงตาเต็มไปด้วยความมีชีวิตชีวาคู่หนึ่ง หากนางอยู่ที่นี่นางจะเป็ห่วงเขาไหม?
ขณะที่กำลังถกเถียงอย่างดุเดือดนั้น เสียงหัวเราะสดใสพลันดังลอยมา
“ทำไมจึงเสียงดังขนาดนี้? ข้าได้ยินมาแต่ไกลแล้ว”
เมื่อได้ยินเสียงของกงอี่โม่ สีหน้าของกงเช่อจึงเปลี่ยนไปทันทีเขาไม่้าให้กงอี่โม่มาช่วย เพราะตอนนี้เขาตกอยู่ในกับดักลึกหากผู้ใดเข้าใกล้ย่อมตายอย่างแน่นอน กงอี่โม่ไม่ได้เหลือบมองเขาแม้แต่นิดเดียวนางเดินเข้าไปหาฮ่องเต้โดยตรง เมื่อเห็นนางเดินเข้ามาสีหน้าเคร่งเครียดของฮ่องเต้ผ่อนคลายอย่างไม่ตั้งใจจากนั้นจึงกล่าวเสียงเข้มด้วยความโมโห
“เ้ามาทำอะไร?”
การปรากฏตัวของนางในเวลานี้ย่อมไม่ใช่เื่ดีนัก ที่นี่ไม่ใช่ห้องหนังสือที่ใช้ถกเถียงหลังจากการประชุมใน่เช้าขุนนางเหล่านี้จงใจเล่นงานตามอำเภอใจโดยไม่ได้คำนึงถึงเื่ใดๆ อีกแล้ว เป็ไปตามคาดขุนนางกรมพิธีการกล่าวอย่างโกรธจัด
“ั้แ่สมัยโบราณวังหลังไม่อาจแทรกแซงการเมืองการปกครององค์หญิงไม่ควรมาที่นี่ ขอเชิญองค์หญิงรีบกลับไปโดยเร็วพ่ะย่ะค่ะ”
กงอี่โม่หรี่ตามองเขาอยู่ชั่วครู่นางกล่าวอย่างประหลาดใจ
“อุ๊ย ข้าจำท่านได้ ตอนถกเถียงเื่แดนประจิมครั้งที่แล้วท่านกล่าวว่าต้องปลดทหารแดนประจิมออกจำนวนห้าหมื่นนาย เป็อย่างไรบ้าง? ตอนนี้รู้สึกเจ็บหน้าบ้างไหม?” นางชี้ไปที่ใบหน้าสายตาเ็าขึ้น
“สตรีไม่อาจแทรกแซงการเมืองการปกครอง? ทำไมหรือ?หรือว่าความคิดเห็นเื่การขุดบ่อขุดเส้นทางน้ำเป็สิ่งที่พวกท่านคิดได้หรือ?พวกท่านช่วยแก้ปัญหาใหญ่ของประชาชนได้หรือ? หากไม่มีข้าพวกท่านจะปลดท่านอ๋องปลดทหารออก ถึงตอนนั้นหากชายแดนเกิดปัญหาขึ้นพวกท่านต้องมีโทษมหันต์ ตอนนี้ได้รับประโยชน์จากข้า แต่คิดจะให้ข้าไสหัวกลับไป?ทำไมตอนที่ข้าแสดงความคิดเห็นในตอนนั้นท่านจึงไม่กล่าวเช่นนี้?”
นางกล่าวอย่างไม่เกรงใจ ขุนนางในห้องโถงแห่งนี้ต่างจ้องนางด้วยสายตาโกรธจัดทว่านางกลับไม่เกรงกลัวแม้แต่น้อย นางเชิดปลายคางถลึงตาใส่พวกเขาคืนกลับไปทีละคน
“โม่เอ๋อร์ ห้ามทำตัวเหลวไหล!” กงเซิ่งถอนหายใจอย่างอ่อนใจ กงอี่โม่รีบหันกลับไปแลบลิ้นอย่างน่าเอ็นดูให้กับฮ่องเต้นางกล่าวด้วยสีหน้าจริงจัง
“เสด็จพ่อ ลูกไม่ได้ทำตัวเหลวไหลลูกมาครั้งนี้เพราะมีเื่สำคัญนะเพคะ”
“อ้อ? เื่อะไรหรือ?” กงเซิ่งทราบเป็อย่างดี บุตรสาวของเขาคนนี้ไม่มีทางกล่าวอย่างไร้เหตุผล กงอี่โม่เอนตัวเข้าหาฮ่องเต้สีหน้าท่าทางของนางกลายเป็ความโกรธจัดอย่างฉับพลัน
“เป็เขาคนนี้”
นางชี้ไปยังอัครเสนาบดีฝ่ายขวาที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นอัครเสนาบดีฝ่ายขวากลืนก้อนสะอื้นพร้อมหลับตา เมื่อเห็นกงอี่โม่กล่าวเช่นนี้พวกขุนนางที่ไม่พอใจนางในตอนแรกต่างทยอยเงียบลงกันถ้วนหน้ามีเพียงกงเช่อที่มองนางด้วยสายตาไม่อยากเชื่อ ดูเหมือนว่าเขาจะไม่เชื่อจริงๆว่านางจะเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของนางเช่นนี้
เมื่อคิดถึงความกังวลของตนเมื่อสักครู่ เขาจึงหัวเราะให้กับความโง่เขลาของตนอย่างอดไม่ได้! น้องสาวของเขาผู้นี้ไม่มีทางลงมือทำโดยไม่มีการวางแผนล่วงหน้านางทำเช่นนี้ในตอนนี้ก็เพื่อเป็การปูทางรอน้องเก้ากลับมาในภายหลังใช่ไหม? ช่างดีเสียจริง! สายตาของกงเช่อเ็ามากยิ่งขึ้นเขามองไปทางกงอี่โม่
ดีเหลือเกิน! นางยอมทำเพื่อน้องเก้าถึงเพียงนี้แต่กลับไม่สนใจความผูกพันระหว่างพวกเขาเลย กงอี่โม่ถูกเขามองจนรู้สึกขนลุกแต่นางกลับไม่ได้ส่งสายตาสื่อสารกับอีกฝ่ายแม้แต่น้อยนางยู่ปากอย่างน่ารักให้กับฮ่องเต้พร้อมกล่าวขึ้น
“ข้าไม่เคยคาดคิดมาก่อนว่าบนโลกใบนี้จะมีคนใจดำถึงเพียงนี้แม้กระทั่งสิ่งของบรรเทาทุกข์ก็ยังกล้าทุจริตเมื่อถูกเปิดโปงกลับทำให้องค์รัชทายาทลำบากไปด้วยเขาไม่เหมาะกับการเป็ญาติขององค์รัชทายาทจริงๆ นะเพคะ”
คำพูดของนางทำให้ทุกคนต่างตกตะลึงผู้ที่ตั้งสติได้คนแรกกลับเป็อัครเสนาบดีฝ่ายขวาเขามองกงอี่โม่ด้วยสายตาซาบซึ้งอยู่ชั่วขณะ คาดไม่ถึงจริงๆว่าองค์หญิงพระองค์นี้จะมาเพื่อช่วยเหลือเขา
เมื่อได้ยินคำพูดนี้แล้ว อัครเสนาบดีฝ่ายซ้ายจึงพบความผิดปกติได้ทันทีสิ่งสำคัญที่สุดสำหรับเขาคือการปลดองค์รัชทายาทหากกงอี่โม่กันองค์รัชทายาทออกไปเช่นนี้ แล้วเขาจะวางแผนไปเพื่ออะไร?
“องค์หญิงตรัสเช่นนี้ไม่ถูกต้องนัก หากไม่มีองค์รัชทายาทและฮองเฮาคอยปกป้องดูแลแล้วเขาจะมีความทะเยอทะยานรวมทั้งอำนาจเช่นนี้ได้อย่างไร? ฝ่าาเหตุการณ์นี้องค์รัชทายาทน่าสงสัยมาก ควรมีการตรวจสอบอย่างชัดเจนพ่ะย่ะค่ะ”
“อย่างนั้นหรือ?” กงอี่โม่สบถในลำคอหนึ่งคำจากนั้นจึงหันไปกล่าวกับฮ่องเต้
“เสด็จพ่อ ท่านรู้จักข้าดี นอกจากกินๆ นอนๆ แล้วข้าไม่เคยรู้เื่ใดอีก แล้วข้าจะรู้ว่าการทุจริตของบรรเทาทุกข์เป็เหตุการณ์ที่เกิดขึ้น ‘เป็ประจำ’ ได้อย่างไรล่ะ?”
“สามวันก่อน เป็ท่านพี่รัชทายาทที่กล่าวเื่นี้กับข้าเอง บอกให้ข้าเตรียมตัวไว้ล่วงหน้าเขาเพิ่งคิดออกว่าควรแบ่งม้าออกเป็สามเส้นทาง อีกทั้งท่านพี่รัชทายาทยังช่วยข้าเขาลงมือจัดการเพื่อราชสำนัก สั่งการคุ้มกันขบวนรถตลอดทางจนถึงศาลาสิบลี้ ซึ่งเห็นได้ชัดว่าท่านพี่รัชทายาทไม่ได้ทราบเื่นี้เลย หากเขาสมคบคิดกับอัครเสนาบดีฝ่ายขวาแล้วทำไมเขาต้องเตือนข้าด้วยล่ะ?”
*ตำหนักบูรพา ในสมัยศักดินา ตำหนักบูรพาเป็ตำหนักที่องค์รัชทายาทอาศัยคำนี้จึงหมายถึงองค์รัชทายาท
