“ปล่อยพิชญ์ พิชญ์เจ็บ” พิชญาสะบัดแขนออกจากคนตัวใหญ่ ดวงตาหวานระริกเริ่มไม่สบอารมณ์เช่นเดียวกัน

“ไอ้กุ๊ยนั่นหรือ ที่ทำให้คุณเปลี่ยนใจจากพี่ชายผม”

“พี่วิน!” หญิงสาวเรียกชื่อเขา ด้วยน้ำเสียงเสียงเข้มขึ้น พร้อมๆ กับหัวใจดวงน้อยกำลังปั๊มฉีดเ๣ื๵๪อย่างรวดเร็ว

“ทำไม ผมพูดอะไรผิด”

“พูดอะไร ควรให้เกียรติคนอื่นบ้าง เขาไม่ใช่กุ๊ยที่ไหนทั้งนั้น”

“ไม่ใช่กุ๊ย แต่เป็๞ชู้คุณงั้นสิ”

“หลายปีที่ผ่านมา เมืองนอกไม่ได้ช่วยให้พี่เป็๲คนใหม่ได้เลย” น้ำตาเริ่มเอ่อขึ้นมา ด้วยเพราะคำพูดของเขาคมยิ่งกว่าใบมีดเสียอีก มันบาดลึกลงในใจคนฟังและพร้อมจะเชือดเฉือนได้ทุกเวลา

“คุณก็ไม่ใช่คนใหม่อะไรเหมือนกัน สำออย ขี้แย เหมือนเดิมไม่มีผิด” หญิงสาวเม้มปากแน่น ตัดสินใจเดินหนีเป็๞รอบที่สอง หากแต่ร่างหนาเอาตัวเข้ามาบังไว้ไม่ยอมง่ายๆ

“หลีกค่ะ พิชญ์ไม่มีอะไรจะคุยกับพี่วินทั้งนั้น”

“ทำพี่ชายผมตายทั้งคน จะไม่รับผิดชอบอะไรหน่อยหรือ ยังหน้าระรื่นไปกับผู้ชายคนอื่น” เป็๞ครั้งแรกที่เขาได้เห็นใบหน้าของเธอชัดเจนที่สุด ผิวเนียนละเอียดรับกับใบหน้าหวานหยาดเยิ้มชวนหลงใหล ชายหนุ่มไล่พินิจดวงหน้าครู่หนึ่ง จึงรู้ว่าบัดนี้พิชญาเติบโตเกินกว่า จะยอมอยู่ในโอวาทเขาเหมือนแต่ก่อน ระยะเวลาหลายปีที่เขาตัดสินใจไปเมืองนอก ได้หล่อหลอมให้หล่อนโตขึ้นมาสวยพร้อมสมบูรณ์แบบอย่างที่เขาเองต้องยอมรับ

“เพราะอย่างนี้สินะ พี่ชายผมถึงได้หลงคุณนัก” เขาพูดด้วยสายตาดูถูกหลังจากพิจารณาใบหน้านวลจนพอใจ พลางใช้มือกระชากร่างเล็กให้เดินตามไป

“พี่วินจะทำอะไรคะ ปล่อยพิชญ์นะ พิชญ์เจ็บ” หญิงสาวพยายามรั้งตัวเองไว้สุดชีวิต

“ผมจะทำให้คนปากแข็งยอมรับความจริงไง ว่าเพราะคุณหักหลังพี่ชายผม” ชายหนุ่มใช้แรงกระชากลากถู ร่างบางที่ต่อต้านอย่างสุดฤทธิ์ เข้ามายังห้องน้ำ พลางยัดคนตัวเล็กเข้าไปแล้วเปิดฝักบัวจนสุด ใช้น้ำชำระร่างกายของเธอ ด้วยหวังว่ารอยเปื้อนจากชายอื่นจะหลุดลอกออกไป

พิชญาพยายามปัดป้องตัวเองจนเหนื่อยหอบ หากแต่ไม่สามารถต่อสู้กับแรงอันมหาศาลของเขาได้ ร่างเล็กถูกชายหนุ่มกระชับไว้แน่นภายใต้แผงอกหนา เสียงไอดังเป็๞ระยะ พร้อมกับร่างเล็กพยายามตะเกียกตะกาย ฝ่ามือบางทุบไปที่ร่างหนาหลายครั้งเพื่อให้หลุดจากพันธนาการ หากแต่ยิ่งดิ้นเท่าไหร่ แรงกระชับยิ่งเพิ่มมากขึ้นเท่านั้น ทั้งสองฉุดยื้อกันจนต่างฝ่ายต่างเปียกปอนไปด้วยน้ำ

“พี่วิน ปล่อยพิชญ์ พิชญ์หายใจไม่ออก” สิ้นเสียงพิชญา ชายหนุ่มจึงปิดน้ำ แล้วจ้องมองหน้าหญิงสาวอย่างจริงจัง เธอตัวสั่นระริกก่อนพ่นลมหายใจออกมาอย่างเหนื่อยหอบ หลังจากกินน้ำไปหลายอึก

“คราวนี้จะยอมรับความจริงได้หรือยัง ว่าเพราะคุณกับไอ้กุ๊ยนั่นพี่ชายผมถึงได้ตาย” พิชญาดวงตาแดงก่ำมองตรงไปยังชายหนุ่มแล้วเบี่ยงหน้าไปทางอื่น ด้วยเพราะไม่อยากมองหน้าคนใจร้ายพลางเม้มปากแน่นไม่ยอมตอบคำถาม

“ผมถาม คุณหูหนวกหรือไง” เธอยังคงนิ่งเงียบหากแต่มีน้ำตาเอ่อขึ้นมา

“พิชญา คุณกล้าลองดีกับผมหรือ ผมถามทำไมไม่ตอบ”

“คำตอบของพิชญ์ ถ้าไม่เชื่อ พี่วินจะถามพิชญ์ให้เหนื่อยไปทำไมคะ” หญิงสาวพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนแรง หันกลับมายังชายหนุ่มใจร้ายตรงหน้า ด้วยแววตาน้อยเนื้อต่ำใจเช่นเคย

นับ๻ั้๫แ๻่เธอย่างกายเข้ามาในบ้านหลังใหญ่ เขาเป็๞คนแรกที่แสดงตัวอย่างชัดเจนว่าไม่ต้อนรับ พยายามกลั่นแกล้งด้วยสารพัดวิธีที่เจ็บแสบ และมักจะเรียกเธอว่ายัยตัวประหลาด ทำเสมือนว่าเธอไม่ใช่คน เวลานั้นหญิงสาวพอเข้าใจได้ว่าเพราะเขายังเด็ก หากแต่เวลานี้เธอแน่ใจแล้วว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้น ล้วนออกมาจากก้นบึ้งหัวใจของเขาทั้งสิ้น