50
ใบประกาศภารกิจถูกติดบนป้ายประกาศในที่ทำการสมาคมสัตว์อสูรอย่างเป็ระเบียบเรียบร้อย ผ่านไปครู่หนึ่งก็มีเหล่านักผจญภัยกรูกันเข้ามาดูก่อนดึงใบประกาศภารกิจเพื่อทำภารกิจที่ตนสามารถทำได้
“วันนี้จะทำอันใดให้เราทำบ้างนะ”
เหยาเหยาที่ตื่นนอนแต่เช้ามืดพูดบ่นกับตนเองก่อนจะมองดูใบประกาศภารกิจ ภารกิจที่มีระดับสูงที่สุดตอนนี้ไม่มีใครเอาไปทำ มันเป็ภารกิจกำจัดมนุษย์ภูผาที่ก่อนหน้านี้เหยาเหยาเคยทำสำเร็จไปแล้ว เธอก็เลยมองหาใบประกาศภารกิจอันอื่น
“สำรวจถ้ำรึ”
ภารกิจสำรวจถ้ำในป่าทางตะวันตกซึ่งอยู่ไกลจากเมืองชิงอินพอสมควร การจะไปที่นั่นจะต้องเตรียมเสบียงอาหารตุนเอาไว้หลายวัน แล้วที่นั่นก็ไม่มีหมู่บ้านด้วย นักผจญภัยส่วนใหญ่ก็เลยไม่คิดที่จะรับงานนี้ไปทำ
“เหยาเหยา เ้าคิดจะไปสำรวจถ้ำรึไม่”
เ้าหน้าที่สาวสวยที่เหยาเหยาไม่รู้จักชื่อของเธอเอ่ยขึ้นถามเหยาเหยา เธอคงจะได้ยินเหยาเหยาพูดกับตนเองนั่นแหละ ทำให้เธอเอ่ยขึ้นอย่างนั้น
ที่ผ่านมา เหยาเหยาอยากรู้ชื่อของเธอคนนี้ พอลองไปถามพวกนักผจญภัยที่รู้จักกันพวกเขาเองก็ไม่รู้จักชื่อของเธอ รู้เพียงแค่ว่าเธอเป็ทหารองครักษ์หญิงที่ขึ้นตรงต่อจักรพรรดิที่ประทับอยู่เมืองหลวง เมื่อใดที่ถูกเรียกเธอจะต้องไปตามคำสั่งอย่างทันด่วน
ที่ผ่านมาเหยาเหยาเธอเคยถามชื่อของเ้าหน้าที่สาวสวยคนนี้เช่นกัน แต่ก็คว้าน้ำเหลว แม้แต่ระบบสุดเทพก็ไม่สามารถรู้ข้อมูลของเธอคนนี้ได้เลย เป็บุคคลปริศนาที่สักวันเหยาเหยาจะต้องรู้ให้ได้
“สำรวจถ้ำ น่าสนใจเหมือนกันเ้าค่ะ”
“ถ้าเช่นนั้นเ้าก็ไปสิ เดี๋ยวข้ารับรองภารกิจให้เ้า”
“แล้วข้าต้องทำอันใดเ้าคะ”
“สำรวจถ้ำแล้วเก็บข้อมูลที่เ้าเห็นทั้งหมด”
เมื่อเป็เช่นนั้นเหยาเหยาจึงออกเดินทางในวันนั้นแล้วไปพักอยู่ในหมู่บ้านไร้นามซึ่งเป็เส้นทางไปสำรวจถ้ำ แต่หลังจากหมู่บ้านไร้นามแล้วจะไม่มีหมู่บ้านอื่นอีก เธอจะต้องเตรียมของใช้จำเป็ไปด้วย อะไรที่เอาไปได้เธอก็เอาไปทั้งหมด
แล้วในวันต่อมาเหยาเหยาก็ได้เดินทางออกจากหมู่บ้านไร้นามเพื่อเดินทางไปสำรวจถ้ำ เหยาเหยาได้รับแผนที่กระดาษจากเ้าหน้าที่สาวสวย ถึงอย่างนั้นมันก็ไม่จำเป็สำหรับเธอ เหตุผลก็เพราะเธอมีระบบสุดเทพที่สามารถแสดงแผนที่ตามที่เธอ้าได้และมันก็มีความแม่นยำจนไม่ต้องกังวลว่าจะหลงทาง
“เดินทางมาหลายวัน ในที่สุดก็มาถึงสักที หลังจากนี้เราจะต้องเดินเข้าไปในถ้ำตามลำพังแล้วสินะ”
…