หลินหวั่นชิวพยายามสงบสติอารมณ์ตัวเอง จัดระเบียบความทรงจำเ้าของร่างไปด้วย คิดหาวิธีรับมือไปด้วย
อย่างแรก ให้หนีคงเป็ไปไม่ได้ กลางป่ากลางเขามีแต่สัตว์ป่า นางจะหนีไปไหนได้กัน?
อย่างที่สอง ต่อให้นางหนีสำเร็จ หากไม่มีคนช่วยนำทาง นางจะไปไหนได้?
หากถูกจับไปขายเป็ทาสหรือขายในหอนางโลมขึ้นมา ผลลัพธ์มีแต่จะยิ่งเลวร้าย
ต่อให้นางเกลี้ยกล่อมชายมีแผลเป็ให้ปล่อยตัวเองได้ แต่จะให้กลับไปยังครอบครัวของร่างนี้ก็ไม่ได้เช่นกัน ขายนางได้หนึ่งหนก็ต้องมีหนที่สอง
หรือนางจะสร้างบ้านอยู่เอง?
อย่าล้อเล่นไปหน่อยเลย นางไม่ใช่นางเอกในนิยายทะลุมิติสหน่อย ไม่ได้มาจากหน่วยงานลับหรือเชี่ยวชาญด้านพิษที่ใครมาหาเื่ด้วยล้วนตายหมด
ดีไม่ดี หญิงสาวตัวคนเดียวแบบนางจะถูกผู้ชายเลวปีนบ้านกลางดึก แม้แขนขาน้อยๆ ของนางจะออกแรงต่อต้าน แต่การถูกคนทำลายความบริสุทธิ์ก็เกิดขึ้นง่ายภายในไม่กี่นาที
และหากถูกผู้ชายเลวหลายคนปีนบ้าน…
ไอ๊หยา ภาพฉากแบบนั่น…
หลินหวั่นชิวไม่กล้าแม้แต่จะคิด
หลังจากที่คิดไปคิดมา ทางรอดเดียวของนางตอนนี้คืออยู่ที่นี่ไปก่อน ไว้หายดีแล้วค่อยคิดหาทางใหม่
กลัวก็แต่ชายมีแผลเป็คนนั้นจะขืนใจนาง
สภาพร่างกายนางตอนนี้ทนรับอะไรแบบนั้นไม่ไหวหรอกนะ!
เพิ่งทะลุมิติมาก็ถูกผู้ชายดิบเถื่อนปล้ำตายบนเตียง…วิธีตายคงอนาถไปหน่อย
เมื่อคิดถึงตรงนี้ หลินหวั่นชิวรู้สึกว่าอนาคตตัวเองช่างมืดมนเหลือเกิน
“พี่สะใภ้ มา รีบดื่มตอนร้อนๆ เถอะ!” ขณะที่หลินหวั่นชิวกำลังเหม่อลอยก็เห็นเด็กชายยกถ้วยเข้ามา เขาวางถ้วยที่ใส่น้ำขิงใส่น้ำตาลไว้บนตู้สี่เหลี่ยมบนตัวเตียง ตาเป็ประกายจ้องมาที่นาง มุมปากมีรอยยิ้ม
“พี่สะใภ้ ไม่ลวกปาก ข้าลองแล้ว”
เด็กชายมองนางด้วยสายตาคาดหวัง หลินหวั่นชิวยิ้มให้เขา พยายามลุกขึ้นนั่งพิงหัวเตียง ยกน้ำขิงที่มีควันกรุ่นขึ้นดื่ม
น้ำขิงใส่น้ำตาลไหลลงท้อง นางรู้สึกสบายตัวขึ้นมาก
“เ้าชื่ออะไร กี่ขวบแล้ว?” อาศัย่ที่ชายมีแผลเป็ไม่อยู่ หลินหวั่นชิวตัดสินใจถามสภาพการณ์ของครอบครัวนี้จากเด็กชายตรงหน้า
“ข้าชื่อเจียงหงหนิง อายุเจ็บขวบ พี่รองชื่อเจียงหงป๋อ อายุสิบขวบ พี่ใหญ่ชื่อเจียงหงหย่วน อายุสิบเก้าปี”
โอ้ ครอบครัวชายป่าเถื่อนนี่ชื่อเพราะกันทุกคนเลย ไม่เหมือนคนในชนบท
เดี๋ยวก่อนนะ…ชายป่าเถื่อนคนนั้นอายุสิบเก้า?
รูปร่างสูงใหญ่บึกบึนเหมือนคนที่ผ่านโลกมาอย่างโชกโชนแต่อายุแค่สิบเก้าอย่างนั้นหรือ?
หลินหวั่นชิวรู้สึกเหลือเชื่อ แต่พอลองคิดอีกครั้ง ชายคนนี้ล่าสัตว์บนูเามาหลายปี จะไม่ให้หน้าแก่กว่าวัยได้อย่างไร
“ก่อนหน้านี้ข้าได้ยินเ้าถามพี่ใหญ่เื่ไปรับยา พี่รองเ้าเป็อะไรหรือ?”
ในความทรงจำของหลินหวั่นชิว นางรู้แค่ว่าครอบครัวนายพรานเจียงอาศัยอยู่ที่เชิงเขา ไม่รู้ข้อมูลอย่างอื่นอีก
รอยยิ้มบนหน้าเจียงหงหนิงหายไปทันทีที่ได้ยินหลินหวั่นชิวถามเื่พี่รอง เขาคว้าชามเปล่าจากมือนางแล้ววิ่งออกไป
“เฮ้…” หลินหวั่นชิวคิดไม่ถึงว่าเด็กชายจะตอบสนองรุนแรงขนาดนี้ จะร้องเรียกเขาแต่ก็เปลี่ยนใจ ตอนนี้นางยังอ่อนแอมาก ต้องนอนพักให้เหงื่อออกก่อน
ไม่ว่าหลังจากนี้จะมีแผนอะไร สิ่งสำคัญที่สุดตอนนี้คือต้องให้ร่างกายหายเป็ปกติ
แต่ไม่นาน เจียงหงหนิงก็กลับมาอีกครั้ง คราวนี้เขายกโจ๊กใส่ขิงฝอยเข้ามาให้หลินหวั่นชิว
เจียงหงหนิงวางโจ๊กลงบนตู้ข้างเตียงเสร็จก็ถอยออกไป ไม่พูดกับหลินหวั่นชิวแม้แต่คำเดียว สีหน้าไม่สบอารมณ์
“เด็กคนนี้ ข้าพูดอะไรผิดไปหรือ?” หลินหวั่นชิวมองแผ่นหลังที่หายไปนอกประตูของเขา ขณะที่บ่นในใจก็ยกโจ๊กที่ไม่ได้เนื้อเนียนมากขึ้นดื่ม
เมื่อโจ๊กร้อนๆ ไหลลงท้อง กระเพาะก็ไม่บิดจนปวดอีก หลินหวั่นชิวนอนลงอย่างอ่อนแรง แม้ใจนางจะตื่นตัวมาก แต่ร่างกายนี้ช่างไม่เป็ใจเอาเสียเลย
“ติ๊ง! เสียนอวี๋ [1] ขอแสดงความยินดีที่ทะลุมิติสำเร็จ”
“โปรโมชั่นทะลุมิติซื้อหนึ่งแถมสามซื้อขายสำเร็จ คุณลูกค้าอย่าลืมรีวิวร้านค้าห้าดาว”
“รีวิวห้าดาวมีของรางวัล โอกาสนี้หายาก คุณลูกค้าห้ามพลาดเด็ดขาด!”
“ขอให้ท่านมีความสุขกับการเดินทาง มีลูกโดยเร็ว!”
นี่มันบ้าอะไรกันเนี่ย!
หลินหวั่นชิวเพิ่งทิ้งตัวลงหลับ ในหัวก็มีภาพหน้าต่างของแอพเสียนอวี๋โผล่ขึ้นมา
ในนั้นมีหน้าต่างแจ้งเตือนเด้งไม่หยุด
นี่นางต้องเคียดแค้นถึงขนาดไหนกันถึงได้เก็บเอามาฝัน
จะว่าไปแล้ว การทะลุมิติอันแสนจะพิสดารของหลินหวั่นชิวก็เกิดจากการที่นางซื้อแพ็คเกจทะลุมิติราคาโปรโมชั่นในแอพเสียนอวี๋
แพ็คเกจทะลุมิติซื้อหนึ่งแถมสามราคาแค่หนึ่งหยวน โฆษณาดิบดีว่าจะได้ผู้ชายรูปหล่อ
นางมือบอนไปกดเล่น คิดไม่ถึงว่าจะกลายเป็ความจริง
หลินหวั่นชิวกระสับกระส่าย อยากลืมตาแต่กลับลืมไม่ขึ้น เหมือนเวลานอนแล้วฝันร้าย
ในเมื่อลืมไม่ขึ้นเช่นนั้นก็ช่างมันเถอะ หลินหวั่นชิวยอมแพ้ หากห้ามความฝันไม่ได้ก็นอนต่อไป
ท้องฟ้าค่อยๆ มืดลง เจียงหงหย่วนกลับถึงบ้านตอนพระอาทิตย์ตกดิน
เจียงหงหนิงวิ่งออกจากห้องครัวมาต้อนรับ รับยาสองชุดจากมือ “พี่ใหญ่ ท่านกลับมาแล้วหรือ?”
เจียงหงหย่วนพยักหน้า ชี้นิ้วไปที่ห่อยา “อืม เอายาสองชุดนี้ไปต้ม จำให้ดีนะ ชุดนี้เป็ของพี่รองเ้า ชุดนี้เป็ของพี่สะใภ้ ห้ามสลับกัน”
เจียงหงหนิงมีท่าทีลังเลเล็กน้อย เขามองเจียงหงหย่วนอย่างไม่สบายใจ “พี่ใหญ่…ถ้าเกิด…ถ้าเกิดรักษานางจนหายดีแล้ว นางหนีไปแบบพี่สะใภ้สองคนก่อนหน้านี้จะทำอย่างไร?”
เจียงหงหย่วนแบกเสบียงกระสอบหนึ่งเข้าไปในครัว แววตามีความลังเลแวบหนึ่ง พูดเสียงทุ้มว่า “เด็กคนนี้ อะไรที่ไม่ควรกังวลก็ไม่ต้องกังวล! รีบไปต้มยา แล้วก็ต้มโจ๊กมาด้วย อีกเื่ เ้ามีพี่สะใภ้แค่คนเดียว คนที่หนีไปแล้วไม่ใช่คนตระกูลเจียงของเราอีก”
หลินหวั่นชิวที่หลับสะลึมสะลือตื่นเพราะได้ยินเสียง นางเหมือนได้ยินเื่ที่สุดยอดมาก ชายมีแผลเป็…มีภรรยาเก่าที่หนีไปแล้วสองคน?
หลินหวั่นชิวคิดวิธีออกขึ้นมาในบันดล
เชิงอรรถ
[1] เสียนอวี๋ (闲鱼) แอพพลิเคชั่นสำหรับซื้อขายสินค้ามือสองในประเทศจีน
