บทที่ 45 ด้ายแดงของซูเหยียนกลับมาแล้ว
"บอกข้อตกลงมาเลยครับ!"
เย่จื่อเฉินโพล่งออกมาโดยที่ไม่แม้แต่จะคิด
ชายชรายิ้ม และใช้นิ้วเกลี่ยมุมปากเล็กน้อย
"เหล้านั่นเธอยังมีอีกไหม..."
ตุบ
ขวดน้ำเต้าสีเขียวโดนเย่จื่อเฉินโยนขึ้นไปบนโต๊ะทันที ชายชราอึ้งอยู่นาน ดวงตาเข้มชำเลืองมองเขาเล็กน้อย
เลิกคิ้วขึ้นนิด ข่มความในั้นลงไปโดยไม่ส่งเสียง
เหมือนที่เขาคิดไว้เลย เด็กคนนี้ไม่ธรรมดา
ไม่แน่ว่าเขาอาจจะเป็คนจากที่นั่นจริงๆ
ในนาทีที่เอาขวดน้ำเต้าสีเขียวออกมา เย่จื่อเฉินก็รู้สึกว่าค่อนข้างวู่วามไปหน่อย เพราะสุราวานรขวดนี้เขากดออกมาจากหีบสมบัติในวีแชท ไม่ใช่ว่าพกติดตัวมา
จู่ๆ ก็เอาออกมาแบบนี้ ชายชราคงใมากแน่นอน
แอบเหลือบมองดูชายชราเล็กน้อย ชายชรากำลังลูบคลำขวดน้ำเต้าอยู่อย่างหวงแหน
"คงไม่มีพิรุธหรอกมั้ง"
เย่จื่อเฉินแอบนึกดีใจ ชายชราเองก็เป็คนที่ถือสัจจะในคำพูดด้วย จึงหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาแล้วก็กดเบอร์ของซูเหยียน
ประมาณสิบนาที เงาหนึ่งก็ปรากฏขึ้นภายใต้แสงไฟส่องสว่าง
ตอนที่มา ซูเหยียนก็คอยมองหน้ามองหลังอยู่ตลอด เหมือนดูว่าจะมีใครตามมาหรือเปล่า
แต่หลังจากที่เธอมาหยุดอยู่ข้างกายของชายชราแล้ว เธอก็ยิ้มเจื่อนพร้อมกับพูดอย่างอ่อนใจ
"ปู่คะ ทำไมแอบออกมากินอีกแล้วเนี่ย"
"ก็ปู่ชอบแบบนี้นี่ ไม่ใช่ว่าหลานไม่รู้สักหน่อย" ชายชราลูบหนวดเคราและหัวเราะ ซูเหยียนถอนหายใจแล้วนั่งลงตรงข้ามกับชายชราก่อนจะพูด "ถ้าพ่อรู้พ่อตีหนูตายแน่"
"เขากล้าเหรอ!"
ชายชราถลึงตา อำนาจของผู้ที่อยู่เหนือกว่าเปิดเผยออกมาโดยไม่ได้ตั้งใจ
"เขาเป็พ่อหลาน แต่อยู่ต่อหน้าปู่เขาก็คือลูกชาย ถ้าเขากล้าตีหลานปู่ปู่จะถลกหนังเขาเอง"
ซูเหยียนหัวเราะกับอาการโมโหของชายชรา และทันใดนั้น ขวดน้ำเต้าริมโต๊ะก็ตกอยู่ในสายตาของเธอ
คิ้วของซูเหยียนขมวดมุ่นเล็กน้อย
"ปู่คะ..."
"โดนหลานจับได้แล้วสิ" ชายชราหัวเราะแล้วหยิบขวดน้ำเต้าไปไว้ในมือ เปิดฝาขวดแล้วก็กระดกเข้าปากไปหนึ่งอึก "เหล้านี่เยี่ยมมาก เห็นขวดน้ำเต้านี้แล้วหลานก็น่าจะรู้แล้วนะว่าใครที่อยากเจอหลาน?"
"ทำไมปู่ถึงได้มาเจอเขาอีกแล้วเนี่ย?"
ซูเหยียนขมวดคิ้วมุ่น ขบกัดริมฝีปากแล้วก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้
เมื่อชายชราเห็นจึงรีบะโไปทางด้านหลัง
"เสี่ยวเย่ รีบออกมาได้แล้ว หลานฉันจะหนีแล้ว"
และทันใดนั้น เย่จื่อเฉินถึงได้เดินออกมาจากมุมมืดที่อยู่บริเวณร้าน
บนใบหน้าของเขาเต็มไปด้วยรอยยิ้มประหม่า ก่อนจะโบกมือให้ซูเหยียนแล้วพูด
"ซูเหยียน"
ซูเหยียนถลึงตาใส่เขา เหตุการณ์เมื่อตอนที่เซี่ยเขอเข่อจูบกับเขายังเป็ภาพติดอยู่ในตา เธอไม่สนใจแล้วหันหลังเดินออกไปข้างนอก เย่จื่อเฉินรีบก้าวตามไปดึงแขนเธอไว้
"..."
ดวงตาสวยกวาดมองไปยังตำแหน่งที่โดนจับไว้ เย่จื่อเฉินจึงรีบชักมือกลับทันที ก่อนจะถูมือไปมาอย่างไม่สบายใจ
"ซูเหยียน ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ"
"อืม"
ในดวงตาตอนนี้เต็มไปด้วยความเ็า ความเ็าที่ทำให้คนหนาวเย็นจนถึงกระดูกทำเอาหัวใจของเย่จื่อเฉินหนักอึ้ง
"ฉันว่าเราสองคนมีเื่เข้าใจผิดกันอยู่"
หลังจากที่ลังเลอยู่นาน สุดท้ายจึงตัดสินใจสารภาพกับซูเหยียน
ไม่ใช่เื่ง่ายที่จะได้เจอกับคุณซู ที่ได้เจอกันครั้งนี้ก็เพราะด้วยโชควาสนา ถ้าครั้งนี้ไม่อธิบายก็ไม่รู้ว่าต้องรอไปจนถึงวันเดือนปีไหนทั้งสองคนจะเข้าใจกัน
บางทีความขัดแย้งมันอาจจะลบล้างยากยิ่งขึ้นเมื่อวันเวลาล่วงเลยไปนานแล้ว แบบนั้นเขากับเทพธิดาอาจจะต้องจากกันไปจริงๆ
"แต่ฉันไม่คิดว่าเราสองคนจะมีอะไรที่เข้าใจผิดกัน"
ซูเหยียนหน้าตาเ็าและไม่เหลือเยื่อใยให้เย่จื่อเฉินเลยสักนิดเดียว แต่การกระทำของเธอกลับทรยศความคิดของเธอ
เธอไม่ได้เดินหนี
ซึ่งก็แสดงว่าเธออยากที่จะฟังเย่จื่อเฉินอธิบาย ไม่อย่างนั้นเธอก็คงโบกรถหนีไปแล้ว แล้วทุกอย่างก็จะจบสิ้นลง
"นี่แฟนนายเหรอ? สวยขนาดนี้นายไปทำให้เขาโกรธได้ยังไง นายแอบไปมีกิ๊กใช่ไหม"
หลิวฉิงลอยอยู่ในอากาศพร้อมกับหัวเราะเยาะ เย่จื่อเฉินขมวดคิ้วแล้วตะคอก
"หุบปาก!"
"นายให้ฉันหุบปากเหรอ?! ได้ฉันจะหุบปาก"
ซูเหยียนใกับเสียงตวาดของเย่จื่อเฉิน จึงไม่พูดอะไรอีกพร้อมกับหันหลังเดินหนีไป
"เดี๋ยว ซูเหยียน ฉันไม่ได้หมายถึงเธอ..."
ชายชราที่นั่งอยู่ในร้านปิ้งย่างยิ้มอย่างละมุน มองเย่จื่อเฉินกับซูเหยียนที่เหมือนจะง้องอนกันอยู่
ดื่มสุราวานรลงท้องไปหนึ่งอึก ชายชราก็พึมพำเสียงแ่
"วัยรุ่นนี่ร่าเริงกันจังเลย"
เมื่อชักแม่น้ำทั้งห้ามาพูด ในที่สุดเย่จื่อเฉินก็รั้งซูเหยียนเอาไว้ได้ แต่อีกฝ่ายก็ไม่ได้ยอมอ่อนข้อให้เขา
ซูเหยียนเชิดคางเรียวสวยขึ้นพร้อมกับพูดโดยที่สองมือกอดอก
"ให้เวลานายหนึ่งนาที..."
หนึ่งนาที!
เวลาหนึ่งนาทีมันไม่พอเลยนะ ถ้าจะให้เล่าั้แ่ต้นจนจบไม่มีทางเล่าจบแน่นอน
"เหลืออีกห้าสิบวิ"
"ฉันยังไม่ได้เริ่มพูดเลย"
"สี่สิบห้าวิ"
"อย่าเร่งสิ ขอฉันเรียบเรียงก่อน"
เมื่อความรู้สึกที่วุ่นวายสงบลงแล้ว เย่จื่อเฉินจึงสูดลมหายใจเข้าลึกๆ
"เื่ที่โรงพักในตอนนั้นมันเป็อย่างนี้ ที่เธอเห็นเซี่ยเขอเข่อจูบฉันความจริงแล้วทั้งหมดนั่นมันไม่ใช่อย่างที่เห็นเลย เขาจะมาจูบฉันทำไม ประเด็นคือ..."
เย่จื่อเฉินร่ายออกมายาวเหยียด โดยไม่ทิ้ง่ให้ได้พักหายใจ
เมื่อเล่าทุกอย่างจบ เย่จื่อเฉินก็วางสองมือแนบต้นขาเหมือนกับเด็กนักเรียนที่รอฟังคุณครูอย่างซูเหยียน
"ยังเหลืออีกเื่...ที่นายไม่อธิบายให้ชัดเจน"
ซูเหยียนเลิกคิ้วโก่งสวยขึ้น เย่จื่อเฉินเกาหัวและจมอยู่ในภวังค์ความคิด
ไม่มีเื่อะไรต้องอธิบายแล้วนี่
"เธอเกริ่นให้ฉันหน่อยสิ"
"ก็เื่ที่เพิ่งเกิดนั่นไง!" ซูเหยี่ยนพูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ เย่จื่อเฉินตบขาตัวเองทันที
"เธอหมายถึงเื่ที่เกิดขึ้นหน้าหอชายเหรอ เื่นี้ก็เข้าใจผิดเหมือนกัน..."
บลาๆๆๆ
แล้วเย่จื่อเฉินก็สารภาพออกมาจนหมดเปลือก จนเขาพูดจบซูเหยียนถึงได้กอดอกเหยียดยิ้ม
"โรแมนติกจังเลยนะ โกรธเป็ฟืนเป็ไฟเพราะผู้หญิงคนเดียว..."
"ซูเหยียน เธอต้องเชื่อฉันนะ ที่ฉันช่วยเขอเข่อมีเหตุผลเดียวก็คือเห็นแก่หน้าเธอ ส่วนหลี่เจียอี๋มันคือความบังเอิญ แถมเขาก็เป็เพื่อนเก่าฉันด้วย อีกอย่างฉันก็ไม่ได้แตะต้องเขาเลย"
"ฉันไม่ได้หน้าใหญ่ขนาดนั้น"
ซูเหยียนเบ้ปาก แต่ภายในใจกลับรู้สึกดีขึ้นมา
เห็นแก่หน้าเธออย่างนั้นเหรอ!
แต่พอคิดถึงการกระทำของหมอนี่ใน่นี้แล้วมันก็ไม่สามารถยอมอ่อนข้อให้เขาได้เลย
ผ่านมาตั้งนานขนาดนั้นแล้วยังไม่ส่งข้อความมาหาเธอสักนิด
ขนาดว่าเธอลบเขาแล้วนะ เขายังไม่บอกว่าตามหาเธอเลย
แต่เื่ของเขากับเซี่ยเขอเข่อก็เป็เธอที่เข้าใจผิดไปเองจริงๆ
ติ๊ง!
ได้รับด้ายแดง
ผู้ดึงเชือกเย่จื่อเฉิน ผู้ถูกดึงซูเหยียน
ระดับความรู้สึกดีปัจจุบันของทั้งสองฝ่าย 50
เยอะกว่าอันเก่าแล้ว
เย่จื่อเฉินหนังตากระตุก
"ซูเหยียน เธอหายโกรธฉันแล้วใช่ไหม?"
เมื่อเห็นว่าสีหน้าของซูเหยี่ยนเริ่มดีขึ้นบ้างแล้ว บวกกับการปรากฏตัวออกมาของด้ายแดง เย่จื่อเฉินจึงเอ่ยถามลองเชิงดู
ซูเหยี่ยนหรี่ตาลง ใช้สายตาสำรวจกวาดมองเขา
"นายแน่ใจนะว่าวันนั้นไม่ได้แตะต้องหลี่เจียอี๋ แล้วนายแก้ปัญหายังไง..."
"มันไม่ค่อยดีที่จะเปิดเผย"
"ฉันบอกให้นายพูด!"
คิ้วโก่งสวยของซูเหยียนกระตุก กล้าปิดบังเธออย่างนั้นเหรอ มันจะมากไปแล้วนะ!
"งั้นเธอขยับมานี่ ฉันจะบอกเธอ"
เย่จื่อเฉินกวักมือเรียกซูเหยียน ซูเหยียนจึงเอียงหูเข้าไปใกล้
ครู่เดียว ซูเหยียนก็หน้าแดงลามไปจนถึงหู ก่อนจะยกมือขึ้นแล้วฟาดลงไปที่ตัวของเย่จื่อเฉิน
"ลามก..."
