กำเนิดใหม่ : เทพยุทธ์จ้าวกระบี่
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
บทที่ 61 ความโกรธของฉู่อวิ๋น
หลังจากที่หนีออกมาจากจวนเ้าเมืองได้ ฉู่อวิ๋นและมู่หรงซินก็วิ่งไปทางลานตะวันออกของตระกูลฉู่
ระหว่างทาง มู่หรงซินยกยิ้มเต็มที่และพูดกับฉู่อวิ๋น “นี่ เ้าฉู่อวิ๋น ไม่คิดเลยว่าเ้าจะเป็คนมีไหวพริบ! ข้าคิดว่าเ้าจะเป็คนโง่ตัวใหญ่ที่ทำได้แค่ใช้กระบี่แก้ปัญหาเสียอีก!”
“ทำได้แค่ใช้กระบี่แก้ปัญหาหมายความว่าอย่างไร?... ถ้าแก้ปัญหาได้โดยไม่ต้องลงมือก็ย่อมเป็ทางออกที่ดีที่สุด ข้าดูเหมือนคนที่จะเข่นฆ่าผู้บริสุทธิ์โดยไม่เลือกหน้าหรืออย่างไร?” ฉู่อวิ๋นเช็ดเหงื่อและรู้สึกพูดไม่ออก มู่หรงซินเห็นเขาเป็ฆาตกรไปแล้ว
ลงมือทันทีที่เจอปัญหา กระบี่สามฉื่อเปื้อนเื นี่คือวิถีแห่งปีศาจ
กระบี่ของฉู่อวิ๋นคือวิถีแห่งอัศวิน
หากไม่จำเป็จริงๆ กระบี่ชื่อยวนจะไม่หลุดออกจากฝัก
จากนั้น ฉู่อวิ๋นก็พบว่ามู่หรงซินสามารถตามเขาได้ทัน เขาสงสัยเล็กน้อยจึงถามว่า “ซินเอ๋อร์ เ้าตามข้าทันได้อย่างไร?”
เมื่อได้ยิน มู่หรงซินก็เลิกคิ้วและพูดด้วยรอยยิ้ม "ฮิฮิ ไม่กี่วันก่อน คุณหนูเช่นข้าเพิ่งทะลวงถึงระดับเจ็ดของขอบเขตควบแน่นพลังปราณได้ แถมยังได้ฝึกฝนร่างกายและพลังยุทธ์ด้วย แน่นอนว่าข้าย่อมตามเ้าทัน เ้าก้อนเมฆลามก”
“เช่นนี้นี่เอง”
ฉู่อวิ๋นใอยู่บ้าง เมื่อนึกถึงวิชายุทธ์เคลื่อนที่ "ก้าวเงาบิน" และวิชายุทธ์ระดับมนุษย์ระดับสูงอย่าง "ฝ่ามือัพเนจร" ที่เขาเพิ่งได้รับมา
“ดูท่าแล้ว นอกเหนือจากทักษะกระบี่แล้ว วิชายุทธ์เสริมอื่นๆ ก็สำคัญไม่แพ้กัน ข้าต้องหาเวลารีบฝึกแล้ว”
ทั้งคู่เคลื่อนที่เร็วมาก ผ่านไปครึ่งชั่วยาม พวกเขาก็มาถึงลานตะวันออกของตระกูลฉู่
เมื่อมองดูป้ายโทรมๆ ที่คุ้นเคย ฉู่อวิ๋นก็ถอนหายใจอย่างเศร้าสร้อย "ในที่สุดข้าก็กลับมาแล้ว! จากนี้ไป ข้าจะเป็คนสานต่อชื่อเสียงอันเลื่องลือของตระกูลฉู่เอง!"
ด้วยความรู้สึกที่ผสมปนเปกันอยู่ในใจ ฉู่อวิ๋นหายใจเข้าลึกๆ และก้าวเข้าประตูไปโดยมีมู่หรงซินตามหลังมาติดๆ
ทว่าทันทีที่เข้าไปในลานจัตุรัส ฉู่อวิ๋นก็รู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ พื้นลานเต็มไปด้วยใบไม้แห้งร่วงหล่น บริเวณโดยรอบสกปรกยุ่งเหยิง ราวกับว่าไม่มีใครอาศัยอยู่มานาน
เมื่อก่อน ตอนที่ฉู่อวิ๋น ฉู่ซินเหยาและเสี่ยวถงอยู่ด้วยกัน แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้ทำความสะอาดบ่อยๆ แต่ก็ไม่เคยปล่อยให้สกปรกถึงเพียงนี้ เพราะฉู่ซินเหยารักความสะอาด อย่างน้อยนางก็ต้องกวาดใบไม้ที่ร่วงหล่นออกไปบ้างแน่
ส่วนเสี่ยวถงแม้จะยังเด็ก แต่ก็ฉลาดรอบรู้ สามารถช่วยเหลือนางได้ตลอดเวลา
แล้วเหตุใดตอนนี้ ลานบ้านจึงเงียบเหงาและไร้ชีวิตชีวาเช่นนี้?
"ไม่ ไม่หรอก…"
จู่ๆ หัวใจของฉู่อวิ๋นก็เต้นแรง ฝ่ามือชุ่มเหงื่อเหนียวเหนอะ เขาตื่นตระหนกอยู่ครู่หนึ่ง ก่อนจะรีบก้าวไปข้างหน้าและมองไปรอบๆ เพื่อหาร่างที่คุ้นเคยในลานตะวันออก
แต่หลังจากที่แทบจะพลิกลานหาแล้ว ก็ยังไม่พบฉู่ซินเหยาและเสี่ยวถง
ยามนี้ เมื่อมองไปที่ลานจัตุรัสที่ว่างเปล่า ฉู่อวิ๋นก็กำหมัดแน่น รู้สึกมืดแปดด้าน ราวกับว่าชิ้นส่วนสำคัญของหัวใจของเขาหายไป คลื่นแห่งความเ็ปแทงทะลุจิติญญาของเขา
“พี่หญิง...ท่านอยู่ไหน...ท่านอยู่ไหน!”
ฉู่อวิ๋นะโขึ้นไปบนฟ้า ความรู้สึกของเขาแตกสลาย ทำให้มู่หรงซินประหลาดใจ ก่อนจะเข้าไปปลอบใจเขาทันที "ไม่เป็ไรหรอก ไม่แน่ว่าพี่สาวของเ้าอาจจะแค่ออกไปข้างนอกก็ได้? อย่ากังวลไปเลย"
“ไม่! นางไม่อยู่แล้ว! ข้ารู้จักพี่ซินเหยาดี แต่ดูจากที่นี่แล้ว นางคงไปจากลานตะวันออกั้แ่เจ็ดวันก่อน!” ฉู่อวิ๋นใกลัว หัวใจของเขาเต้นระรัว
“เจ็ดวันก่อน...วันงานประลองเซี่ยหยาง?!”
ทันใดนั้น ฉู่อวิ๋นก็ดูเหมือนจะพบเบาะแส แต่เขายังคงไม่แน่ใจ จากนั้นก็รีบวิ่งออกจากลานตะวันออกไป โดยจะลองค้นหาในเมืองไป๋หยางก่อน
“นี่ รอข้าด้วย! ข้าจะส่งคนไปช่วยเ้าตามหานาง เ้าอย่าผลีผลามสิ!” มู่หรงซินติดตามฉู่อวิ๋นอย่างใกล้ชิดด้วยกลัวว่าเขาจะก่อเื่
“แอ๊ด——”
ในขณะนี้ ประตูลานตะวันออกของตระกูลฉู่ถูกผลักเปิดออกอย่างช้าๆ ปรากฏร่างเด็กหญิงตัวเล็กๆ ที่มีใบหน้าซีดเซียว ค่อยๆ เดินเข้ามา ถือหมั่นโถว[1]สกปรกที่ถูกกัดไปแล้วครึ่งหนึ่ง ร่างกายสั่นคลอนโงนเงน ยืนอย่างไม่มั่นคง
“เสี่ยวถง!?”
เมื่อเห็นภาพตรงหน้า ฉู่อวิ๋นก็ใและะโไปหาทันที ค่อยๆ อุ้มเสี่ยวถงขึ้นมาแล้วถามอย่างเป็กังวล "เสี่ยวถง ขาของเ้าเป็อะไร? ทำไมเ้าถึงกินขยะบนพื้นล่ะ? ทิ้งมันไปเร็ว! พี่หญิงเล่า? อยู่ที่ไหน? พี่ซินเหยาหายไปไหน?”
ในเวลานี้ เมื่อเสี่ยวถงเห็นว่าคนที่อุ้มนางไว้คือฉู่อวิ๋น ดวงตาที่เคยสดใสในครั้งเก่าก่อนก็เต็มไปด้วยม่านน้ำตา ซบลงบนไหล่ของฉู่อวิ๋น คว้าเสื้อของเขาด้วยมือที่สั่นเทา ก่อนจะร้องไห้ออกมาเสียงดัง น้ำตาไหลรินอาบใบหน้าเล็กๆ
“ฮือ...พี่อวิ๋น ข้า...พี่หญิง นาง...ฮือ...”
“เสี่ยวถง อย่าร้องไห้ เกิดอะไรขึ้น? บอกพี่... ดีหรือไม่? หืม?” เมื่อมองดูท่าทางที่น่าสงสารและเวทนาของเสี่ยวถง ฉู่อวิ๋นก็แสบร้อนจมูก ดวงตาพร่ามัว เขายื่นมือออกไปเช็ดน้ำตาบนใบหน้าของนางให้แห้ง
หลังจากนั้นไม่นาน เสี่ยวถงก็หยุดร้องไห้ แต่ร่างกายเล็กๆ ยังคงสั่นระริก ราวกับว่าได้ระบายความคับข้องใจที่ต้องทนทุกข์ทรมานใน่ไม่กี่วันที่ผ่านมานี้
ฉู่อวิ๋นกอดเสี่ยวถงแน่นด้วยมือข้างหนึ่ง ยื่นมือซ้ายไปตบหลังนางเบาๆ และพูดว่า "มีพี่ชายอยู่ ไม่ต้องกลัว... ไม่ต้องกลัว..."
ข้างๆ เขา มู่หรงซินก็เริ่มร้องไห้เช่นกัน นางที่เป็ผู้หญิงก็รู้สึกะเืใจ ดวงตาคู่งามหลั่งน้ำตาเมื่อเห็นเสี่ยวถงผู้น่าสงสารคนนี้
ในเวลานี้ เสี่ยวถงใช้มือเล็กๆ เช็ดน้ำตาจากหางตาของนางและละล่ำละลักพูด "เจ็ด...เจ็ดวันก่อน...ผู้นำตระกูลที่น่ากลัวคนนั้นมาที่ลานตะวันออกแล้วบอกว่า เขาอยากให้พี่ซินเหยาไปกับเขา เหมือนจะบอกว่าอยาก...พาพี่หญิงไปดูตัวที่ไหนสักแห่งที่ไกลๆ”
“ตอนนั้น พี่ซินเหยาก็ปฏิเสธอย่างแข็งขัน บอกว่าพี่ชายยังอยู่ในระหว่างการประลอง และ้าให้ผู้นำตระกูลทำตามข้อตกลง…”
“แต่ท่านผู้นำบอกว่าเป็เพราะเขารู้ว่าพี่ชายแข็งแกร่งมาก เขาเลยใช้คำสั่งของผู้นำตระกูลให้พี่หญิงเชื่อฟังเื่นี้เป็เื่สุดท้ายก่อนจะทำตามข้อตกลง"
“ตอนนั้นพี่ซินเหยาโกรธมาก นางอยากจะวิ่งไปหาพี่ชายที่ลานประลอง แต่ก่อนที่จะพ้นประตูไป นางก็ถูกท่านผู้นำตบหน้าอย่างแรงจนเืกบปาก มันน่ากลัว… เสี่ยวถงกลัวมาก…”
“หลังจากนั้น พี่ซินเหยาก็ถูกท่านผู้นำพาตัวไป ส่วนจะถูกพาตัวไปที่ไหน เสี่ยวถง... เสี่ยวถงไม่รู้! ฮือ…”
ยามที่ได้ยินเสียงร้องไห้ในขณะกอดเสี่ยวถงไว้แน่น จู่ๆ ร่างกายของฉู่อวิ๋นก็สั่นเทาอย่างรุนแรง เขาคล้ายหายใจไม่ออก! ดวงตาแดงก่ำฉ่ำวาวด้วยน้ำตา ดุร้ายราวกับสัตว์ร้าย และเต็มไปด้วยความโกรธความเกลียดชังที่อธิบายไม่ได้!
ใบหน้าของเขามืดมนและเคร่งขรึมแต่กลับไม่พูดอะไรออกมาสักคำ มือขวาสั่นด้วยความโกรธ ก่อนจะยื่นเสี่ยวถงให้มู่หรงซิน
“ฉู่อวิ๋น…เ้า…” เมื่อเห็นฉู่อวิ๋นเป็เช่นนี้ มู่หรงซินก็ไม่กล้าละเลย นางรีบรับเสี่ยวถงมาจากมือของเขาทันที
ฉู่อวิ๋นก้าวห่างจากมู่หรงซินและเสี่ยวถงไปสองสามก้าว แต่ละก้าวทรงพลังจนปรากฏรอยแตกร้าวบนพื้นราวกับสายฟ้าฟาด ในที่สุด หลังจากผ่านไปสิบก้าว พลังปราณของเขาก็ะเิขึ้นทันที เขามองขึ้นไปบนฟ้าและะโ!
“ฉู่เจิ้นหนาน!!! เ้า... เ้า... เ้ามันคนทรยศ น่ารังเกียจ ไร้ยางอาย!!! ข้าจะฆ่าเ้า ข้าจะฆ่าเ้า!!!”
"ตูม——!!!"
เสียงของฉู่อวิ๋นราวกับเสียงคำรามของสัตว์ร้ายโบราณ เสียงะโดังลั่นอย่างโกรธเกรี้ยว สั่นะเืฟ้า ทำลายพื้นดิน และเต็มไปด้วยกลิ่นอายสังหาร ความเกลียดชังพลุ่งพล่านคล้ายจะถล่มโลก
“ฟั่บฟั่บฟั่บฟั่บ!”
ครู่ต่อมา ดวงตาของฉู่อวิ๋นก็เบิกกว้าง เขากัดฟัน พลังปราณฮุ่นหยวนเพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว ไหลวนอย่างบ้าคลั่งในเส้นลมปราณทั้งหมดของเขา ร่างกายคล้ายัพิโรธที่ะเิพลังแสนดุร้ายออกมา
"พึบพับพึบพับ!!!!"
พลังปราณหมุนเวียนอย่างดุเดือด ลมแรงพัดกระโชก ความโกรธแค้นพุ่งทะยาน!
พื้นดินที่ฉู่อวิ๋นยืนอยู่นั้นพังทลายลงอย่างสิ้นเชิงด้วยรังสีทรงพลังอันน่าสะพรึงกลัว ฝุ่นควันลอยขึ้นสู่ท้องฟ้า ทรายและหินปลิวว่อน คลื่นอากาศะเิออก กระจายไปทุกทิศทาง!
"ฟิ้วฟิ้วฟิ้ว——"
คลื่นพลังกระเพื่อมเหมือนคลื่นน้ำ โดยมีฉู่อวิ๋นเป็ศูนย์กลาง ส่งเสียงคำรามอย่างดุเดือดไปทั่วทุกมุมของลานจัตุรัส พัดใบไม้ใบหญ้าทั้งหมดอย่างแรงจนฉีกขาดกลายเป็ฝุ่นผงลอยล่อง!
มู่หรงซินที่อยู่ห่างออกไปแทบจะต้านคลื่นลมอันทรงพลังนี้ไม่ไหว นางรีบยกมือบังเสี่ยวถงแล้วพึมพำ "เ้าบ้านี่... แค่ทะลวงผ่านระดับเดียวก็มีพลังไม่น้อยไปกว่านักรบที่ระดับจุดสูงสุดของขอบเขตควบแน่นพลังปราณเลย!”
ครู่ต่อมา ลานจัตุรัสยุ่งเหยิงวุ่นวาย ดวงตาของฉู่อวิ๋นดุร้าย ลมหายใจของเขาหนักหน่วง และยังคงเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
เขาก้าวไปข้างหน้า เดินไปที่ด้านข้างของมู่หรงซิน เสียงของเขาแหบแห้งทุ้มต่ำ ถามเสี่ยวถง "เสี่ยวถง... ทำไมเ้าถึงได้ยอมกินหมั่นโถวที่ตกพื้นแล้ว?!"
เมื่อได้ยินเช่นนี้ เสี่ยวถงก็กลั้นน้ำตาไว้ไม่อยู่ ดวงตาของนางบวมแดงเพราะร้องไห้ ก่อนจะได้ยินเสียงสะอื้น "ฮือฮือ...พี่ซินเหยาให้เงินข้าไว้ แต่วันนั้นข้าเอาถุงเงินติดตัวออกไปซื้อของกินด้วย มีพี่ชายกลุ่มหนึ่งจากตระกูลหลักพบข้าเข้า แล้วแย่งถุงเงินไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ”
"ข้าขัดขืน พวกเขาก็ตีข้า...เตะข้า และสุดท้าย ไม่รู้ว่าทำไมข้าก็เจ็บขามาก..."
“จากนั้น เสี่ยวถงออกไปครั้งหนึ่ง พวกเขาก็แย่งไปอึก วันนี้ข้าไม่มีเงินจริงๆ และหิวมากจนไปหยิบหมั่นโถวบนพื้นมากิน...พี่ชาย ข้าหิวมากเลย... ฮือฮือ..."
“ไม่ต้องกลัว พี่ชายอยู่นี่ จะไม่ปล่อยให้เ้าหิวอีกแล้ว!” ฉู่อวิ๋นมีสีหน้าโกรธเกรี้ยว มือของเขาสั่นระริก เขาตรวจสอบอาการาเ็ของเสี่ยวถง มองเห็นจุดสีดำคล้ำม่วงเขียวบนน่องสีขาวนวลก็ชะงักไป นี่คือภาวะเืไม่ไหวเวียน!
“อ๊ะ!!! พี่อวิ๋น... อย่าจับมันนะ มันเจ็บ!!!” เสี่ยวถงกรีดร้องด้วยน้ำเสียงแหลมสูง ทำให้ผู้คนรู้สึกวิตกอย่างยิ่ง
ฉู่อวิ๋นรีบถอนมือออกทันที ขาของเสี่ยวถงหักจริงๆ ด้วย
ไอ้สารเลวตัวไหนกันที่เตะเด็กผู้หญิงตัวเล็กๆ ที่ทำอะไรไม่ถูกจนกระดูกของนางหัก? !
“เสี่ยวถง...เ้าจำคนพวกนั้นได้ใช่หรือไม่…” น้ำเสียงของฉู่อวิ๋นเ็าและขมขื่น ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยเจตนาฆ่า
เสี่ยวถงพยักหน้า
“ดี พี่จะพาไปกินข้าวก่อน แล้วค่อยไปหาคนรักษา และสุดท้าย... พี่จะช่วยเ้า... ตัดขาพวกมันเอง!”
ทันทีที่พูดจบ ฉู่อวิ๋นก็รับเสี่ยวถงมาจากอ้อมแขนของมู่หรงซิน และเดินออกจากลานตะวันออกทันที
“เฮ้อ...แย่แล้วล่ะ สมาชิกตระกูลหลักเป็บ้าไปแล้วหรืออย่างไร?” มู่หรงซินถอนหายใจด้วยความรู้สึกใจหายพลางพูดกับตัวเอง “เ้าอันธพาลอวิ๋นไม่ยอมแน่ ตอนนี้เขาคงกำลังโยนตัวเองเข้าไปในกับดักแล้วตามไปที่ลานตะวันตกของตระกูลฉู่แน่ คุณหนูเช่นข้าจะบ้าแล้วนะ!”
เมื่อมองไปยังแผ่นหลังที่ห่างไปเรื่อยๆ ของฉู่อวิ๋น มู่หรงซินก็ลังเลใจ นางอยากกลับไปที่จวนเ้าเมืองและบอกมู่หรงเจี๋ยเกี่ยวกับเื่นี้ก่อน แต่นางก็อยากไปที่ลานตะวันตกพร้อมกับฉู่อวิ๋นเพื่อฆ่าพวกมันด้วย
พวกคนที่ทำร้ายเสี่ยวถงนั้นเลวร้ายยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉานจริงๆ แม้แต่มู่หรงซินก็ทนมองไม่ได้ นาง้าสอนบทเรียนให้พวกเขา
"เฮ้อ! ไม่สนแล้ว ไปฆ่าคนพวกนั้นก่อนแล้วกัน!" ในที่สุด มู่หรงซินก็กัดฟันและเดินตามฉู่อวิ๋นไป
--------------------
[1] หมั่นโถ่ว เป็แป้งนึ่งไม่มีไส้ นิยมกินกันทางตอนเหนือของประเทศจีน
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
