เมื่อถูกกูเฟยเยี่ยนเตือนสติ หลินฟูเหรินกับรองแม่ทัพจึงนึกขึ้นได้ถึงกฎระเบียบห้องยาสำนักหมอหลวง
อย่างไรก็ตามพวกเขายังไม่ทันได้แสดงท่าทีตอบสนอง อู๋กงกงที่อยู่ด้านข้างก็โพล่งออกมา “ท่านแม่ทัพใกล้จะไม่ไหวแล้ว ตรวจสอบยาในตอนนี้จะทันการณ์ได้อย่างไร? ซูไท่อีกับพวกเ้าห้องยาสำนักหมอหลวงทำงานกันอย่างไร? เชื่องช้าเสียเวลา นานมากกว่าจะนำยาส่งมาให้ หากเกิดเหตุไม่คาดฝันกับท่านแม่ทัพพวกเ้าทั้งหมดต้องรับผิดชอบ”
กูเฟยเยี่ยนลอบโมโหภายในใจ ท่านขันทีผู้เฒ่า ท่านชายผู้นี้ยังไม่ทันจะเสียชีวิตก็รีบร้อนที่จะโยนความผิดให้ผู้อื่นเสียแล้ว? จำเป็ขนาดนั้นเลยหรือ?
อย่างไรก็ตามนางยังคงอธิบายอย่างตั้งใจ “ท่านอู๋กงกง ในระหว่างทางพวกเราถูกลอบสังหาร... เื่นี้ไว้พูดทีหลังเถิด ช่วยชีวิตคนสำคัญกว่า จะไม่ทันการณ์แล้ว”
ทันทีที่นางเอ่ยจบแม่ทัพเฉิงที่อยู่บนเตียงเงยหน้าจ้องมองไปที่กูเฟยเยี่ยนอย่างฉับพลัน
ในขณะนี้เองกูเฟยเยี่ยนจึงเห็นรูปร่างหน้าตาของท่านแม่ทัพอย่างชัดเจน คิ้วปลายงอนดั่งพระจันทร์ สง่าผ่าเผยดื้อรั้น หากไม่ใช่เพราะป่วยเช่นนี้เกรงว่าท่าทางคงผึ่งผายคงองอาจมากกว่านี้เป็แน่
แม่ทัพเฉิงดูเหมือนว่ามีสิ่งที่้าจะพูด ทว่าเขายังไม่ทันได้เปล่งเสียงก็พ่นเืสีดำออกมา ชั่วพริบตาเดียวั์ตาเบิกกว้าง ทั้งร่างกายแข็งไปหมดไม่ขยับเขยื้อนเคลื่อนไหว
“อี้เฟย เ้าอย่าทำให้เหนียงชิน [1] ใ อี้เฟย! ”
“ท่านแม่ทัพ! เร็ว แพทย์ทหาร แพทย์ทหาร รีบมาดูอาการเร็วเข้า!”
……
่เวลานี้ทุกคนต่างก็ลนลาน กูเฟยเยี่ยนใเช่นกัน ชายผู้นี้ไม่อาจตายได้!
นางกำลังจะเดินขึ้นไปแต่แพทย์ทหารก็นำไปเสียก่อน เขาตรวจรักษาทันที โชคดีที่เมื่อเข็มปักลงไปอาการของแม่ทัพเฉิงก็คลี่คลายลง และขยับเขยื้อนไอออกมา
กูเฟยเยี่ยนลอบถอนหายใจไม่รีรอถึงคำตัดสินใจของหลินฟูเหรินผู้เฒ่า นางนำห่อยาเปิดออกวางไว้บนโต๊ะ “รีบตรวจสอบยา เร็วเข้า!”
ตามกฎระเบียบแล้วยาที่ต้องตรวจสอบ ต้องบรรจุใส่ห่อแยกเป็แต่ละชนิดเพื่อลดทอนเวลาในการตรวจสอบ ทว่าสิ่งที่เหนือความคาดหมายคือห่อบรรจุแยกที่อยู่ในห่อยาคลายตัวออกทั้งหมด ส่งผลให้สมุนไพรทั้งหมดล้วนผสมรวมกันระเกะระกะไปหมด
กูเฟยเยี่ยนเกิดความระแวงขึ้นมา ห่อยาชุดนี้วางอยู่บนรถม้ามาโดยตลอด แม้ว่าจะโดนนางหยิบะโออกจากรถม้าก็ไม่ถึงขนาดต้องหกรวมกันเช่นนี้
มีลับลมคมใน!
ห่อยาชุดนี้ออกจากห้องยาสำนักหมอหลวงจวบจนกระทั่งถึงมือเ้าของร่างเดิมล้วนผ่านมือขันทีมาแล้วหลายคน
เมื่อเป็เช่นนี้ย่อมจำเป็มากขึ้นในการตรวจสอบยาแล้ว!
กูเฟยเยี่ยนลูบมือทั้งสองข้างเบาๆ ท่าทางชำนาญเป็อย่างมาก นางนำห่อยาทั้งหมดเปิดออกวางเรียงอย่างคล่องแคล่ว จากนั้นนำใบสั่งยาที่มีตราประทับซูไท่อียื่นให้แก่แพทย์ทหารด้วยน้ำเสียงรีบร้อน “เวลาคับขัน เร็วเข้า อย่ามัวโอ้เอ้!”
ในสายตาผู้คนนั้นพืชสมุนไพรบนโต๊ะอย่างต่ำมีถึงสามสิบชนิด บางชนิดยังมีขนาดเล็กมากๆ โดยทั้งหมดปะปนรวมกัน หากต้องตรวจสอบทีละชนิดไม่ว่าอย่างไรก็สิ้นเปลืองเวลา
แพทย์ทหารไม่แม้แต่จะขยับตัว ไม่กล้าตัดสินใจโดยพลการ อู๋กงกงประณามด้วยความโกรธทันที “ห้องยาสำนักหมอหลวงของพวกเ้าดำเนินการอย่างไร? ยาที่ต้องตรวจสอบเหตุใดจึงผสมเข้าด้วยกัน? ตรวจสอบยาพวกนี้ต้องใช้ระยะเวลาเท่าไหร่? พวกเ้าตั้งใจใช่หรือไม่? ตอบ!”
หลินฟูเหรินผู้เฒ่ากับรองแม่ทัพกระวนกระวายใจเป็อย่างยิ่ง หลินฟูเหรินผู้เฒ่าจิตใจร้อนรนที่จะช่วยลูกชาย ไม่คำนึงถึงสิ่งใดทั้งนั้นจึงออกคำสั่ง “เปิ่นฟูเหรินบอกว่าไม่จำเป็ต้องตรวจสอบก็ไม่ต้องตรวจสอบ รีบไปปรุงยา เร็วเข้า! เร็ว!”
“ฟูเหรินเ้าคะ หม่อมฉันก็ไม่เข้าใจว่าเหตุใดยาชุดนี้จึงหกรวมกันเช่นนี้ แต่ไม่ว่าอย่างไร ยาชุดนี้จำเป็ต้องตรวจสอบ!”
ความตั้งใจเดิมของกูเฟยเยี่ยนคือ้าเตือนสติหลินฟูเหรินผู้เฒ่าให้ละเอียดรอบคอบ ใครจะไปคาดคิดว่าหลินฟูเหรินผู้เฒ่าดันคิดแบบเดียวกับอู๋กงกง นางทั้งโกรธทั้งกระวนกระวายใจ “ยาชุดนี้เป็เ้าที่รับผิดชอบนำมา เ้าไม่รู้ว่าเกิดเหตุใดขึ้นเลยหรือ? ทหาร จับกุมแพทย์หญิงผู้เหิมเกริมไม่เกรงกลัวผู้ใดและแอบแฝงเจตนาร้ายผู้นี้ เร็ว! แพทย์ทหาร นำยานี้ไปปรุง เร็ว! เร็วเข้า!”
มารดาโง่เง่าเหมือนหมู นำลูกมาทำลายเช่นนี้!
กูเฟยเยี่ยนที่อาศัยกับอาจารย์หยาบคายจนติดเป็นิสัย อารมณ์นางแข็งกร้าวหยาบกระด้าง เมื่อเห็นว่าทหารเดินเข้ามานางจึงกล่าวน้ำเสียงเย็นะเื “ยาสูตรนี้วิธีการปรุงไม่เหมือนสูตรยาธรรมดาอื่นๆ นอกจากหม่อมฉันแล้วไม่มีใครทราบ ทางที่ดีที่สุดพวกท่านควรรีบตรวจสอบ มิฉะนั้นแล้วหากเกิดเหตุผิดพลาดพวกท่านจะต้องรับผิดชอบ!”
นางไม่ได้โกหก นางไม่เพียงต้องมาส่งยารักษาเท่านั้นแต่ยังต้องมาต้มยาอีกด้วย ถ้าไม่ใช่เพราะเหตุนี้ สิ่งของที่ต้องรีบใช้โดยด่วนให้ทหารขี่ม้าเร็วนำมาก็เพียงพอแล้ว
ทุกคนอ้าปากค้างไม่คาดคิดว่าผู้เป็เพียงแค่แพทย์หญิงตัวน้อยผู้หนึ่งกล้าที่จะกำเริบเสิบสานเช่นนี้ หลินฟูเหรินผู้เฒ่าโกรธเป็ฟืนเป็ไฟ “นังหนู เ้าจะก่อฏหรือ?”
------------------------------------------
เชิงอรรถ
[1] เหนียงชิน มารดา
