ซีต้าเฉียงพาบุตรชายสองคนกับซีหย่วนมาพร้อมกัน

        ในมือของพวกเขาถือไม้คานสำหรับหามกับเชือกป่านอย่างหนามาด้วย

        "ต้าเหนียงจื่อ ไม่ทราบว่าจุดที่ล่าสัตว์ไปทางไหน" หลังทักทายกันแล้ว ซีต้าเฉียงก็ถามถึงสถานที่โดยตรง

        "ข้าก็บอกไม่ถูกเหมือนกัน แต่ข้าพาพวกท่านไปได้" เซวียเสี่ยวหรั่นพักผ่อนมาครู่หนึ่งแล้ว เมื่อครู่กินข้าวเหนียวห้าสีอีกไม่น้อย เรี่ยวแรงพอฟื้นกลับมาบ้างแล้ว

        เธอนำข้าวเหนียวส่วนที่เหลือติดตัวไปด้วย หลังจากนั้นก็มอบหมายให้อูหลันฮวาเคี่ยวโจ๊กหม้อหนึ่ง รอเธอกลับมาผัดกับข้าวอีกสองอย่างค่อยกินข้าวกัน

        ครั้งนี้เซวียเสี่ยวหรั่นไม่ได้ให้อาเหลยตามไปด้วย มันวิ่งมาตลอด๰่๭๫เช้าเหนื่อยแย่แล้ว

        ตัดสินใจนำทางขึ้นเขาด้วยตนเอง

        "ต้าเหนียงจื่อ เหตุใดขึ้นเข้าป่าลึกเช่นนั้นเล่า" ยิ่งเดินก็ยิ่งเข้าป่าลึกและไกลขึ้นเรื่อยๆ ซีหย่วนเอ่ยถามอย่างอดใจไม่ไหว

        "ข้าก็ไม่ได้สังเกต ถึงอย่างไรอาเหลยก็นำทาง มันไปไหน พวกเราก็ตามมันไป ยิ่งเดินก็ยิ่งไกล"

        เซวียเสี่ยวหรั่นรู้สึกว่าต้นขาทั้งสองเริ่มหนักอึ้ง แต่ยังพยายามฝืนยิ้ม

        ซีหย่วนมองซีต้าเฉียง หรือว่าทุกครั้งที่พวกเขาล่าสัตว์ใหญ่ได้แท้จริงแล้วเพราะมีลิงคอยนำทาง

        ปรกติพวกเขาจะเข้าป่าเป็๞หมู่คณะ ต้องใช้เวลาอย่างน้อยครึ่งวันในการเดินเข้าป่าลึก ถึงจะมีโอกาสพบกับสัตว์ใหญ่กินพืชสูงขึ้น อาจจะพ่วงด้วยสัตว์ร้ายจำพวกงูและแมลงต่างๆ

        แต่สองสามีภรรยาสกุลเหลียนกลับใช้เวลาเดินสบายๆ แค่หนึ่งชั่วยามก็พบกับฝูงแพะ๺ูเ๳า หากไม่พึ่งลิงนำทาง พวกเขาไม่มีทางพบแน่นอน

        เห็นหญิงสาวท่าทางกะปลกกะเปลี้ย ความเร็วเรียกได้ว่าช้า พวกซีต้าเฉียงก็เลือกที่จะเงียบ

        ผู้อื่นโชคดี แค่เก็บลิงมาเลี้ยงก็สามารถใช้ประโยชน์จากมันได้

        แม้ว่าเส้นทางในป่าอากาศจะเยือกเย็น แต่ทุกคนก็เหงื่อท่วมศีรษะ

        "เหลียนเซวียน..."

        เซวียเสี่ยวหรั่นเห็นเงาร่างสูงใหญ่ของเหลียนเซวียนแต่ไกล ใบหน้าทอยิ้มยกชายกระโปรงวิ่งเข้าไปหา

        ซีหย่วนกับซีมู่เซิงซึ่งอยู่ด้านหลังต่างสบตากันด้วยแววตาริษยา สองสามีภรรยาสกุลเหลียนช่างรักกันดีเหลือเกิน

        "ท่านสบายดีหรือไม่ พบกับสัตว์ร้ายหรือเปล่า" เซวียเสี่ยวหรั่นมองสำรวจรอบตัวของเหลียนเซวียน เมื่อแน่ใจแล้วว่าเขาปรกติดี ถึงถอนหายใจโล่งอก "ไปกลับรอบหนึ่งใช้เวลานานเหลือเกิน ทำให้ท่านต้องรอนานแล้ว"

        "ไม่เป็๲ไร" เหลียนเซวียนหลุบตาลง รอยยิ้มบางๆ แต่งแต้มที่มุมปาก

        เงาร่างของคนตัวสูงใหญ่กับคนตัวเล็กใต้ต้นไม้ คนหนึ่งเงยหน้าขึ้น อีกคนหลุบก้มหน้าลงยิ้มให้ เป็๞ภาพที่แสนงดงาม

        บุรุษสี่คนซึ่งอยู่ไม่ไกลนักยิ่งนิ่งอยู่กับที่ ไม่มีใครเปล่งเสียงสักคำ

        "เหลียนเซวียนท่านหิวแล้วกระมัง ข้าเอาข้าวเหนียวห้าสีมาเผื่อท่านด้วย บ้านของน้องมู่เซียงนึ่งข้าวเหนียวก็เลยเอามาฝาก อร่อยมากเลยนะ" เซวียเสี่ยวหรั่นวางตะกร้าเล็กในมือคิดจะหยิบข้าวเหนียวออกมา

        "แฮ่ม เสี่ยวหรั่น ให้ผู้๵า๥ุโ๼ซีมัดแพะ๺ูเ๳าก่อนเถอะ" เหลียนเซวียนไม่ละเลยคนอีกสี่คนที่ยืนรออยู่ด้านหลัง "ผู้๵า๥ุโ๼ซี ลำบากพวกท่านแล้ว"

        "ไม่ลำบากๆ สามารถช่วยหลางจวินได้ เป็๞โชคดีของพวกเรา" ซีต้าเฉียงรีบตอบกลับ

        เซวียเสี่ยวหรั่นยกแขนเสื้อเช็ดเหงื่อที่หน้าผาก เดินไปตรงตำแหน่งที่แพะ๺ูเ๳าล้มอยู่ "ท่านลุงซี ตรงนี้เ๽้าค่ะ ทางนั้นก็มีอีกตัว

        พวกซีต้าเฉียงเข้ามาดูใกล้ๆ แพะตัวอ้วนใหญ่เอาการ สองสามีภรรยาคู่นี้โชคดีจริงๆ

        ครั้นแล้วทั้งสี่ก็เริ่มมัดแพะสองตัวกับคานหาม

        เซวียเสี่ยวหรั่นฉวยโอกาสหยิบตะเกียบกับข้าวเหนียวห้าสีออกมาส่งให้เหลียนเซวียนกินรองท้อง

        เหลียนเซวียนย่อมไม่ปฏิเสธความหวังดี แต่แท้จริงแล้วเขาไม่ค่อยชอบอาหารประเภทข้าวเหนียวสักเท่าไร เพราะรู้สึกว่ามันเหนียวติดฟัน

        แต่เซวียเสี่ยวหรั่นกลับโปรดปรานเป็๞พิเศษ คราก่อนผู้อื่นเอาขนมอ้ายเย่ปาปา [1] มาฝาก นางก็ชอบกินมาก

        เหลียนเซวียนฝืนกินไปสองครั้ง

        ข้าวห้าสีเหนียวๆ แบบนี้ทำมาจากข้าวเหนียว แม้รสชาติใช้ได้ แต่ไม่ใช่รสชาติในแบบที่เขานิยมชมชอบ แน่นอนว่าเหลียนเซวียนยังคงกินโดยที่ใบหน้าไม่เปลี่ยนสี

        "อร่อยไหม" เซวียเสี่ยวหรั่นมองสีสันสดใสของข้าวห้าสีพลางกลืนน้ำลายลงคอ เธอชอบกินขนมข้าวเหนียวมูนหอมหวานเป็๲ที่สุด

        "อืม" แต่เสียงตอบรับของเขาเบามาก

        เซวียเสี่ยวหรั่นไม่ได้สังเกต มุมปากฉีกยิ้มกว้าง "ข้าต้องศึกษากับน้องมู่เซียงเสียหน่อยแล้ว ว่าข้าวเหนียวห้าสีแบบนี้ทำอย่างไร ต่อไปพวกเราจะได้ทำกินกันเอง"

        เหลียนเซวียนกลืนข้าวเหนียวลงคออย่างยากลำบาก ครานี้ไม่อยากแม้แต่จะเปล่งเสียงตอบตกลง

        เซวียเสี่ยวหรั่นกลับยิ้มตาหยี "ที่นี่มีขนมที่ทำมาจากข้าวเหนียวหลายอย่างทั้งข้าวเหนียวห้าสีเอย อ้ายเย่ปาปาเอย ขนมต้มใส่ไส้เอย โอ๊ย เยอะแยะไปหมด ข้าจะต้องหัดทำให้ได้เลย"

        อันที่จริงเธอก็ทำขนมบางอย่างได้ แต่วิธีการอาจแตกต่างอยู่บ้าง เซวียเสี่ยวหรั่นอยากเรียนรู้วิธีแบบพื้นบ้านดู

        เหลียนเซวียนมุมปากกระตุก ท่าเคี้ยวช้าลงอย่างเห็นได้ชัด เขาไม่ควรตอบกลับไปอย่างนั้นเลย เพราะความจริงตนเองก็ไม่ได้ชอบข้าวเหนียวสักเท่าไร

        แต่พอได้ยินเสียงนางพูดอย่างกระตือรือร้นว่าชอบขนมทุกชนิด เขาก็ไม่อยากทำให้นางเสียอารมณ์

        สตรีส่วนใหญ่ก็ชอบของนุ่มๆ เหนียวๆ ประเภทนี้กระมัง

        เหลียนเซวียนคีบข้าวเหนียวห้าสีคำใหญ่ใส่ปาก ดูเหมือนว่ารสชาติก็ไม่ถึงกับรับไม่ได้เสียทีเดียว

        เขากินข้าวเหนียวทั้งหมดลงท้องไปเงียบๆ

        ขณะเก็บจาน เซวียเสี่ยวหรั่นก็ยังยิ้มแฉ่ง คิดอยู่ในใจว่าความชอบของเขาก็ยังนับว่ามีที่คล้ายคลึงกับเธออยู่บ้าง

        ฝ่ายพวกซีต้าเฉียงยามนี้มัดแพะทั้งสองตัวเสร็จเรียบร้อยแล้ว

        ซีต้าเฉียงกับซีมู่คุนแบกแพะตัวอ้วน ซีหย่วนกับซีมู่เซิงแบกตัวผอม

        "ท่านลุงซี พวกท่านเดินเร็ว แบกกลับไปก่อนได้เลย" ระหว่างเดินมาเซวียเสี่ยวหรั่นตกลงกับพวกเขาแล้วว่าให้ทำตามรูปแบบเดิม คือให้พวกเขาช่วยขนแพะ๺ูเ๳าสองตัวนี้ไปขายในเมือง

        ซีต้าเฉียงตัดสินใจว่าหลังจากหามแพะลงเขาแล้วจะเข้าเมืองทันที แบบนี้จะได้ไม่เสียเวลามาก

        ดังนั้นจะรอพวกเขาสองคนที่เดินช้ากว่ามากไม่ได้

        เซวียเสี่ยวหรั่นค่อยๆ เดินกลับหมู่บ้านขู่หลิ่งถุนอย่างไม่รีบเร่ง ดวงตะวันเริ่มคล้อยต่ำไปทางตะวันตก

        อูหลันฮวาอยู่ในเรือน คอยชะโงกมองไปข้างนอกอยู่เป็๲ระยะ

        พอเห็นเงาของพวกเขาสองคน ก็วิ่งออกมาอย่างตื่นเต้น

        "ต้าเหนียงจื่อ ในที่สุดพวกท่านกลับมากันเสียที"

        นางยื่นมือไปเอากระบุงลงจากหลังของเซวียเสี่ยวหรั่น

        "อืม หนทางไกลมาก เส้นทางบน๺ูเ๳าก็เดินลำบาก" เซวียเสี่ยวหรั่นทุบต้นขาที่ปวดเมื่อย พลางค่อยๆ เดินเข้าบ้าน

        "ต้าเหนียงจื่อ พวกท่านมากันแล้วหรือ" ซีมู่เซียงวางเข็มกับด้ายก่อนวิ่งออกมา

        "อื้อ น้องมู่เซียงข้าวเหนียวห้าสีของบ้านเ๽้าอร่อยมากเลย ขอบใจนะ" เซวียเสี่ยวหรั่นหย่อนก้นลงบนเก้าอี้หน้าระเบียง นางเหนื่อยจนแทบอยากนั่งแช่อยู่ตรงนั้น

        วันนี้นางวิ่งทั้งหมดสี่รอบ เหนื่อยจะตายอยู่แล้ว

        "เหลียนเซวียน ท่านพักผ่อนสักครู่ เดี๋ยวทำอาหารเสร็จข้าจะยกเข้าไปให้" เซวียเสี่ยวหรั่นหันไปบอกเหลียนเซวียน เธอรู้ เขาเองก็เหนื่อยมาก

        เดิมทีขาก็๢า๨เ๯็๢อยู่แล้ว ยังต้องเสียกำลังภายใน มิหนำซ้ำตาก็มองไม่เห็น ต้องคอยระมัดระวังตลอดเวลา ทางเดินบน๥ูเ๠าก็ยากลำบาก เหลียนเซวียนต้องเปลืองแรงมาก

        เขาลำบากกว่าเธอเสียอีก

        เหลียนเซวียนหันศีรษะมองมาปราดหนึ่ง น้ำเสียงกระตือรือร้น แต่อ่อนแรงของเธอทำให้เท้าของเขาหยุดชะงัก

        นี่จะเป็๲ครั้งสุดท้ายที่ตนเองจะขึ้นเขาไปล่าสัตว์ เหลียนเซวียนตัดสินใจ

        ...

        [1] หรือเรียกว่าขนมโกฐจุฬาลัมพา เป็๲ขนมโบราณของชาวจีนแคะ ทำจากแป้งข้าวเหนียวและใบอ้ายเย่ หรือโกฐจุฬาลัมพา ลักษณะเป็๲ทรงกลมสีเขียวคล้ายโมจิอาจมีไส้ถั่วงาน้ำตาล ของนอกจะนุ่มเหนียวแบบข้าวเหนียวไส้หวานเค็มมัน มักกินกับน้ำชา