ดังนั้นจึงมีคนก้าวขึ้นมาเตรียมพานางออกไป กงอี่โม่ร้อนใจจริงๆ นางพลันเงยหน้าสายตาสงบนิ่งเต็มไปด้วยความเด็ดขาด
“เสด็จพ่อลูกอยากขอทำข้อตกลงกับเสด็จพ่อ”
ช่างประหลาดอะไรเช่นนี้!
“เ้าลองว่ามา เ้าจะทำข้อตกลงอะไรกับข้า?” กงเซิ่งโกรธจนหลุดหัวเราะ เขาเหลือบมองนางอย่างเ็า
เมื่อได้ยินเช่นนี้กงอี่โม่จึงครุ่นคิดเป็พัลวันสายตาของนางจ้องไปที่เขาเป็ประกาย
“เสด็จพ่อ สองปีมานี้ลูกพัฒนาการผลิตกระดาษ แท่นพิมพ์ ประดิษฐ์วิธีการกรองน้ำส่งเสริมการทำท่อใต้ดินตอนนี้ข้ายังคิดวิธีช่วยแก้ปัญหาภัยแล้งที่เกิดขึ้นเป็ประจำในแดนประจิม ลูกคิดว่าลูกมีความดีความชอบทำประโยชน์ต่อบ้านเมือง”
“แล้วอย่างไรล่ะ?” เมื่อได้ยินเช่นนี้ฮ่องเต้พลันยิ้มเย็น
กงอี่โม่ถูกมองจนรู้สึกเย็นถึงส่วนลึก แต่นางพยายามบังคับตัวเองไม่ให้รู้สึกกลัว
“แต่ก่อนเสด็จพ่อพระราชทานรางวัลให้ข้ามากมายลูกยินดีนำสิ่งเหล่านี้ออกมาบริจาคให้กับการก่อสร้างในแดนประจิมหวังว่าเสด็จพ่อจะเห็นถึงความดีความชอบรวมทั้งการทำประโยชน์เพื่อบ้านเมืองของลูกยอมปล่อยตระกูลหลิวไปเพคะ”
ช่างเป็เื่ตลกระดับใต้หล้า!
นางเป็เพียงสตรีนางหนึ่ง แต่คิดให้เขาพระราชทานรางวัลตาม้าอย่างนั้นหรือ? ฮ่องเต้หัวเราะเสียงดัง
“มีความดีความชอบ? เ้าเป็องค์หญิง การทำคุณประโยชน์เพื่อบ้านเมืองถือเป็หน้าที่ของเ้าอยู่แล้วเ้าคิดจะใช้ผลงานของเ้าแลกกับทางรอดของตระกูลหลิวหรือ? ช่างเพ้อเจ้อยิ่งนักไม่รู้ว่าตระกูลหลิวให้ผลประโยชน์เช่นใดกับเ้า ทำให้เ้ากล้าทำถึงเพียงนี้เ้ากล้าค้านการตัดสินใจของข้าอยู่หลายครั้ง”
ขณะที่เขากล่าวนั้น เขาพลันตบเก้าอี้ประทับอย่างแรง บรรยากาศภายในตำหนักกลายเป็ความเงียบงันโอรส์กริ้วจัด โลหิตทะลักดุจสายน้ำ ทว่ากงอี่โม่ขี่บนหลังเสือแล้วนางไม่อาจเปลี่ยนใจ นางทำได้เพียงพนันต่อไป
“เสด็จพ่อ” หัวใจของนางสั่นสะท้าน สีหน้าสะท้อนถึงความเ็ปขื่นขม
“ลูกเติบโตอยู่ในตำหนักเย็น สิ่งที่ลูกปรารถนาที่สุดก็คือมิตรภาพในครอบครัว ท่านพี่รัชทายาทดีต่อข้ายิ่งนักการกระทำของข้าจึงสมควรแล้ว” นางเหลือบมององค์รัชทายาทที่มีสีหน้าเศร้าโศก
“เสด็จพ่อ ลูกไม่ปรารถนาเห็นท่านถูกคนชั่วยุยงตัดสินพระทัยทำลายความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตรจนไม่อาจแก้ไขท่านมีอำนาจบารมีสูงส่งถึงเพียงนี้การลงโทษหรือการให้อภัยล้วนเกิดขึ้นภายใต้การตัดสินพระทัยของท่านในชั่วพริบตาขอให้ท่านเห็นแก่ความเป็บิดาและบุตร ปล่อยตระกูลหลิวไปเถิดเพคะ”
ยังไม่ทันสิ้นเสียงพูดของนาง เวลานี้พลันได้ยินเสียงพลั่กดังขึ้นโต๊ะทรงเตี้ยข้างเก้าอี้ประทับถูกกงเซิ่งจับพลิกคว่ำ ถ้วยน้ำชากลิ้งตกบนพื้น
“ถูกคนชั่วยุยง? ความสัมพันธ์ระหว่างบิดาและบุตร?”
เขามองกงอี่โม่ด้วยสายตาเ็าจนถึงที่สุด ภายในดวงตายังแฝงไปด้วยประกายสังหาร ความหมายของนางก็คือหากเขาสังหารคนในตระกูลหลิวองค์รัชทายาทจะโกรธแค้นเขา? ช่างน่าขันยิ่งนัก
เขาเป็ถึงฮ่องเต้ สิ่งที่เขารำคาญที่สุดก็คือมีคนคัดค้านการตัดสินใจของเขาโดยเฉพาะอย่างยิ่งบุคคลผู้นั้นยังข่มขู่เขา นี่คือสิ่งที่ฮ่องเต้ไม่อาจทนผู้กระทำเช่นนี้จึงต้องตาย
“ดีมาก! ในเมื่อเ้าตอกย้ำว่า้าให้ข้าปล่อยตระกูลหลิวไปอยู่หลายครั้ง ได้! ถ้าเช่นนั้นเ้าก็เป็ผู้รับผิดชอบในความผิดของตระกูลหลิวก็แล้วกัน”
“เสด็จพ่อ ไม่ได้” คำพูดของฮ่องเต้ทำให้กงเช่อได้สติดุจคนเพิ่งตื่น
ทว่ากงเซิ่งไม่ได้สนพระทัยแม้แต่นิดเดียว เขามองกงอี่โม่โดยตรงพร้อมกล่าวขึ้นทว่าท่าทางของนางที่มองมาที่เขาเต็มไปด้วยความนิ่งเฉยราวกับว่านางเตรียมใจมาั้แ่แรกแล้ว ฮ่องเต้โกรธจัดในทันใด
“กงอี่โม่จงฟังให้ดี เ้าเป็สตรีแต่กลับแทรกแซงราชสำนักคัดค้านซ้ำแล้วซ้ำเล่า มีความผิดมหันต์ นับั้แ่บัดนี้เ้าถูกถอดราชทินนามและบรรดาศักดิ์กลายเป็สามัญชน เ้ายอมรับได้หรือไม่?!”
รับสั่งของฮ่องเต้ทำให้ทุกคนต่างไม่อยากเชื่อแม้กระทั่งฉางสี่ก็มองกงอี่โม่อย่างอดไม่ได้ มีเพียงกงอี่โม่ที่ถอนหายใจครั้งหนึ่ง นางคุกเข่าคำนับลงบนพื้น
“ข้าน้อมรับบัญชาขอบพระทัยฝ่าาเพคะ”
การยอมตกลงของนางทำให้กงเซิ่งโกรธจัดยิ่งกว่าเดิม เขาลุกขึ้นยืนอย่างร้อนใจก้าวเท้ายาวเดินออกไปนอกตำหนัก ส่วนกงอี่โม่ก็ถูกพาตัวออกไปอย่างรวดเร็วกงเช่อไม่มีโอกาสกล่าวกับนางแม้แต่คำเดียว
เขาตะลึงงันไปทั้งร่างเพราะเหตุใด เพราะเหตุใดนางจึงต้องทำเพื่อเขาถึงเพียงนี้?
เดิมทีกงเช่อยังรู้สึกแค้น เขาแค้นที่นางบีบให้ท่านตาของเขาต้องปลิดชีพทว่าในใจของเขาก็ทราบเป็อย่างดี หากไม่ทำเช่นนี้พวกเขาคงไม่อาจรอดพ้นจากวิกฤตครั้งนี้ได้เลย
ครั้งนี้เป็การหนีรอดจากความตายครั้งหนึ่งทว่ากลับแลกมาด้วยทุกสิ่งทุกอย่างของกงอี่โม่ กงเช่อไม่สามารถจินตนาการได้เลยนางเพิ่งอายุสิบสองปีเท่านั้น แม้นางจะฉลาดมีไหวพริบ แต่นางไม่เคยมีประสบการณ์ใดๆนางจะถูกคนอื่นหลอกลวงไหม? นางจะถูกทำร้ายไหม? นางไม่มีตระกูลทางมารดา แล้วนางตัวคนเดียวจะเดินทางไปที่ไหน?! เมื่อคิดเช่นนี้หัวใจทั้งดวงของเขามีสภาพราวกับแช่อยู่ในน้ำส้มสายชู มันเจ็บแสบจนไม่อาจฝืนทน
นางทำเพื่อเขาโดยไม่สนใจสิ่งอื่นใด แต่ตอนแรกเขากลับสงสัยในตัวนางนางคนเดียวต้องต่อสู้กับการกล่าวโทษมากมาย ทว่าเขากลับไม่สามารถทำอะไรได้เลยแม้กระทั่งการขอร้องเขาก็ยังไม่อาจทำ กงเช่อทุบโต๊ะอย่างแรง เป็เพราะเขาไร้ความสามารถ เขาช่างไร้ประโยชน์จริงๆ
เพียงไม่นานราชโองการของฮ่องเต้ก็ถูกประกาศไปทั่วสถานการณ์ในวังหลังวุ่นวายเพียงใดคงไม่ต้องกล่าวถึง ทว่าองค์รัชทายาทและฮองเฮากลับถูกลงโทษโดยการถูกกักบริเวณเท่านั้นเอง
สร้างเื่ใหญ่โตแต่สุดท้ายกลับจบลงอย่างเรียบง่ายผู้ที่วางแผนอยู่เื้ัจึงรู้สึกโกรธแค้นยิ่งนัก พวกเขาออกอุบายมากมายแต่วันนี้กลับมีผลลัพธ์เพียงเช่นนี้เท่านั้น
กงอี่โม่เ้าช่างเก่งนัก!
