ราชินีน้ำแข็งยังคงเป็๲ราชินีน้ำแข็งอยู่วันยังค่ำ ถึงแม้เธอจะพูดขึ้นในที่สุด แต่หลังจากนั้นเธอก็กลับเข้าสู่โหมดชัตดาวน์ตัวเองอีกครั้ง

        เมื่อหยางเฉินออกจากห้องไป เขารู้สึกหิวจากที่ยังไม่ได้ทานอาหารกลางวัน เขาจึงขับรถแวะร้านอาหารเล็กๆ เพื่อเติมท้องที่ว่างเปล่า หลังจากอิ่มหนำแล้ว หยางเฉินยังไม่๻้๪๫๷า๹ที่จะกลับไปบริษัท และขับรถมุ่งหน้าไปยังโรงเรียนอี้จงเพื่อไปหาหลี่จิงจิง

        หยางเฉินรู้สึกดีเวลาอยู่กับเธอ ทนไม่ได้ที่มีใครมาทำร้ายเธอ และทำให้เธอเสียใจ แต่สุดท้ายหยางเฉินก็ยังตัดใจจากหลี่จิงจิงไม่ได้

        ผู้ชายมักหาเหตุผลเพื่อให้ตัวเองดูดี

        โรงเรียนอี้จงเป็๲หนึ่งในโรงเรียนที่ดีที่สุดในเมืองจงไห่ จึงเป็๲เ๱ื่๵๹ที่ง่ายหากจะถามหาเส้นทาง

        หลังจากจอดรถเสร็จเรียบร้อย ในขณะที่กำลังลงจากรถ หยางเฉินก็นึกขึ้นได้ว่าลืมนัดสถานที่กับหลี่จิงจิง อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้โทรหาเธอ และตั้งใจจะเซอร์ไพรส์เธอโดยตรง

        โรงเรียนอี้จงค่อนข้างแปลกตาสำหรับหยางเฉิน เนื่องจากเขาไม่ได้ใช้เวลาในโรงเรียนมากนัก บรรยากาศภายในเต็มไปด้วยครู และนักเรียนที่เดินผ่านไปผ่านมา คุยเล่นกันสนุกสนานคึกคักอย่างยิ่ง นั่นทำให้หยางเฉินชุ่มฉ่ำในหัวใจ

        หลังจากสอบถามทางไปห้องของหลี่จิงจิงแล้ว จากการสอบถามพบว่าเธอเป็๞ครูสอนภาษาอังกฤษ และไม่นานจากนั้นหยางเฉินก็มาถึงห้องที่มีป้ายชื่อ หลี่จิงจิง ติดอยู่ และ๨้า๞๢๞ยังมีรูปของเธอพร้อมรอยยิ้มสดใส

        หลังจากเคาะประตู เสียงคุ้นเคยและคุ้นหูว่า 'เข้ามาได้ค่ะ' ก็ดังขึ้นจากภายในห้อง

        หยางเฉินเปิดประตูเข้าไป ผ่าง! สิ่งแรกที่เห็นคือ สาวสวยสองคน คนแรกคือหลี่จิงจิงที่หมัดผมหางม้า ใส่เสื้อแขนสั้นสีขาว กางเกงยีนส์สามส่วน มองดูน่ารักสดใส

        ส่วนอีกคนหนึ่งทำให้หยางเฉินประหลาดใจนั่นคือ แลนโบเวอเลดี้ ที่เขาเคยพบโดยบังเอิญ ผมยาว เซ็กซี่ และชุดเดรสสีดำให้ความรู้สึกซู่ซ่า เธอนั่งลงบนเก้าอี้ ขาคู่งามขาวนวล มองดูคล้ายดั่งรูปสลัก

        ทั้งสองต่างมีเอกลักษณ์เฉพาะตัว นั่งอยู่ตรงกันข้าม เมื่อหยางเปิดประตูเข้ามาทั้งสองจึงหันหน้ามามองโดยพร้อมเพรียงกัน แต่อย่างไรก็ตามท่าทางของพวกเธอนั้นแตกต่างออกไป

        หลี่จิงจิงรีบยืนขึ้นเรียก 'พี่หยาง' เธอพาหยางเฉินเข้ามาในออฟฟิศอย่างรวดเร็ว และหาเก้าอี้มาให้

        "ทำไมพี่มาโดยไม่บอกฉันก่อนล่ะ"

        หยางเฉินหัวเราะกล่าวว่า

        "พี่มาเซอร์ไพรส์น่ะ" พูดแล้วก็หันไปมองหญิงสาวอีกคนที่ทำท่าทางเหมือนรู้อะไรบางอย่าง

        "บังเอิญจังนะครับ เราพบกันอีกแล้ว"

        "ค่ะ" ถังหว่าน ตอบหยางเฉิน แล้วมองไปยังหลี่จิงจิง พร้อมรอยยิ้มแปลกประหลาด "งั้นคุณกับครูหลี่ก็..."

        หลังจากถังหว่านว่าจบ หลี่จิงจิงจึงถามอย่างอยากรู้ว่า

        "คุณถังรู้จักกับพี่หยางเหรอคะ"

        "เคยเจอกันครั้งนึงค่ะ" ถังหว่านตอบ

        หลี่จิงจิงพยักหน้า ไม่คิดอะไรอีก

        "ฉันไม่คิดว่าพี่หยางจะมากะทันหันแบบนี้ ในเมื่อทุกคนก็รู้จักกันมาก่อนแล้ว คุณนายถังค่ะ คุณอยากรู้อะไรอีกไหมค่ะ หรือ๻้๪๫๷า๹ให้ฉันช่วยอะไรอีกหรือเปล่า"

        ถังหว่านส่ายหัว พลางยิ้มกล่าวว่า

        "ฉันรบกวนครูหลี่มากไปแล้วล่ะค่ะ และตอนนี้ก็ได้เวลากลับแล้ว อีกอย่างมันออกจะใจดำกับคุณหยางมากไปด้วย" เธอกล่าวพร้อมกับเหลือบมองไปที่หยางเฉิน

        หยางเฉินไม่กล้าสบตากับเธอโดยตรง ในคืนนั้นเขาพยายามจะนอนกับเธออย่างโจ่งแจ้ง แต่ในที่สุดเขาก็พบกับโศกนาฏกรรมแห่งความผิดหวัง และเมื่อเข้ามาในห้องเขาก็มองหาแต่หลี่จิงจิง จึงไม่แปลกที่เธอจะคิดอย่างนั้น

        ได้ยินดังนั้นหลี่จิงจิงก็หน้าแดง แต่เธอก็รู้สึกยินดีในหัวใจ

        "คุณถังเข้าใจผิดแล้วค่ะ พวกเราไม่ได้เป็๲อย่างที่คุณคิด"

        "ฝากลูกสาวฉันด้วยนะคะ ฉันต้องไปแล้ว ขอบคุณครูหลี่มากค่ะ"

        "ลาก่อนค่ะคุณถัง"

        หลังจากที่ถังหว่านออกจากห้องไป หยางเฉินก็ถอนหายใจอย่างโล่งอก แต่แล้วก็นึกถึงคำสนทนาเมื่อครู่ก่อนถามหลี่จิงจิงว่า

        "คุณถังฝากฝังเธอให้ดูแลลูกสาวงั้นหรือ?"

        หลี่จิงจิงพยักหน้ายิ้ม กล่าวว่า

        "ใช่ค่ะ ลูกสาวของเธอเป็๲เด็กในชั้นเรียนของฉัน และฉันในฐานะที่เป็๲ครูประจำชั้นคนใหม่ เธอเลยมาพบกับฉันเพื่อฝากฝังลูกน่ะค่ะ อันที่จริงลูกสาวของเธอ ทั้งน่ารักแล้วก็ฉลาด แต่เธอออกจะซุกซนไปบ้าง ครูคนที่แล้วของเธอต่างก็เป็๲ห่วงเธอ และมักให้เธอเปลี่ยนห้องอยู่บ่อยๆ เมื่อมาถึงคราวของฉัน คุณถังเลยกลัวว่าฉันจะเป็๲เหมือนครูคนก่อนๆ ก็เลยมาคุยกับฉันค่ะ"

        "โอ้ว..." หยางเฉินรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย เขาไม่คิดว่าถังหว่านจะมีลูกแล้ว เพราะเธอยังดูสาวอยู่เลย และเมื่อเธอเป็๞แม่คนแล้ว มันก็ไม่แปลกที่เธอจะปฏิเสธเขาในคืนนั้น

        "ฉันเสียดายแทนพ่อแม่ทุกคนในโลก ฉันคิดว่าต้องใช้ความอดทนในการพูดคุยกับเด็ก ฉันเชื่อว่าเด็กฉลาดอย่างเธอจะต้องเข้าใจความยากลำบากของพ่อแม่แน่ๆ"

        หยางเฉินพยักหน้าเห็นด้วย

        "ถูกต้อง คนอย่างพี่ที่ไม่เคยมีพ่อแม่ ไม่สามารถรับรู้ความรักของพ่อแม่ได้หรอก"

        "พี่หยางอย่าพูดแบบนั้นสิคะ มันทำคนอื่นเศร้าไปด้วยรู้ไหม"

        "พี่ล้อเล่น! นี่เป็๲กลยุทธ์ที่พี่ใช้แล้วได้ผลเสมอ" หยางเฉินหัวเราะ และลุกขึ้นยืนจากเก้าอี้ กวาดสายตามองไปรอบๆ ออฟฟิศ

        "นี่สิสมควรที่จะเรียกว่าโรงเรียนที่ยอดเยี่ยม ออฟฟิศรื่นรมย์!"

        หลี่จิงจิงได้ยินดังนั้นก็รู้สึกร่าเริงขึ้นมายิ้มกล่าวว่า

        "ออฟฟิศนี้ มีแต่ฉันกับครูผู้หญิงบางคนเท่านั้นที่ใช้ ฉันรู้สึกว่ามันเสียเปล่ายังไงไม่รู้"

        "น้องสาวของพี่ ทำงานหนักมามาก นี่สมควรเป็๲สิ่งที่น้องได้รับ" หยางเฉินกล่าวเย้าหยอก

        หลี่จิงจิงบุ้ยปากกล่าวว่า

        "พี่หยาง ฉันไม่ได้เป็๲เด็กแล้วนะ และไม่ใช่น้องสาวด้วย… ตามอายุแล้วฉันอยู่วัยเดียวกับพี่นะ"

        หยางเฉินตกตะลึง เมื่อเห็นดวงตาคู่งามไร้เดียงสาจ้องมองมา นั่นทำให้เขารู้สึกละอายใจยิ่งนัก แต่ก็ไม่รู้จะพูดอะไรออกไป

        ขณะนั้นเองโทรศัพท์ออฟฟิศก็ดังขึ้น

        หลี่จิงจิง เหลือบมองไปที่เฉินหยางด้วยสีหน้าขมขื่น และเดินไปรับโทรศัพท์ คุยกันซักพัก เธอก็กล่าวว่า "ขอบคุณ ฉันเข้าใจแล้วค่ะ" แล้ววางสายไป

        "เกิดอะไรขึ้น มีอะไรหรือเปล่า?" หยางเฉินเอ่ยถาม

        หลี่จิงจิงเม้มริมฝีปากมองหยางเฉินด้วยสายตาอันซับซ้อน

        "พี่หยาง คืนนี้ไปกับฉันที่หนึ่งได้ไหม"