ต่อให้ผู้เล่นเลเวล0 ทำการโจมตีมอนสเตอร์เลเวล 5 ที่ไม่เคลื่อนไหวอย่างไม่หยุดหย่อนมันคงต้องใช้เวลาถึงครึ่งวันในการสังหารมอนสเตอร์ที่เลเวลสูงกว่าขณะที่ยังเป็เพียงผู้เริ่มต้นนั้นมันไม่เพียงแต่เป็การกระทำที่เปล่าประโยชน์ มันยังง่ายต่อการที่จะถูกฆ่าในชั่วพริบตาอีกด้วยผู้เล่นที่ทำเื่แบบนี้ได้เหมือนหลิงเฉินโดยการวิ่งไปทั่วอาณาเขตของหมูป่าขณะที่ยังมีเลเวล0 อย่างน้อยที่สุดทั้งหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นที่ 49554นั้น คงมีแค่หลิงเฉินคนเดียว
หลิงเฉินตัดสินใจปักหลักอยู่ที่นี่และออกค้นหาหมูป่าอย่างกระตือรือร้น เหตุผลหนึ่งเพื่อทำเควสให้เสร็จและยิ่งไปกว่านั้นเพราะว่าสถานที่แห่งนี้เงียบสงบไม่มีใครจะมาสร้างความรำคาญให้แก่เขา
หนึ่งชั่วโมงให้หลังภายใต้ค่าสถานะเลเวล0 การฟาดฟันและการจู่โจมจากดาบผู้เริ่มต้น หมูป่าจำนวน 30 ตัวได้ตกตายลงไปเบื้องหน้าเขา ในเวลาเดียวกันได้มีแสงสีขาวส่องสว่างอยู่เหนือหัวของหลิงเฉิน…
“ขอแสดงความยินดี! คุณเลเวลอัพ ปัจจุบันเลเวล 1, HP +10, MP +10 ได้รับแต้มสถานะ 5 แต้ม”
ในที่สุดเลเวลก็เพิ่มขึ้นหลิงเฉินพ่นลมหายใจออกมาเล็กน้อย การฆ่ามอนสเตอร์เลเวล 5 ไป 30ตัว ได้เพียงอัพจากเลเวล 0 ไปเลเวล 1 นี่เป็เพียงก้าวแรกของเขาในโลกใบนี้ ระบบเลเวลของเกมเสินเยว่นี่มันเื่เหลวไหลอะไรกัน
เื่ที่เหลวไหลยิ่งกว่านี้คือเขาได้สังหารหมูป่าเลเวลสูงกว่าตัวเองไปถึง 30 ตัวแต่ท้ายที่สุดแล้วพวกมันกลับดรอปเพียงเหรียญทองแดงไม่กี่สิบเหรียญและเรดโพชั่นสองสามขวดไม่มีแม้แต่อุปกรณ์สวมใส่ระดับขาวซีด
“*ดิ๊ง* คุณกำจัดหมูป่าจำนวน 30 ตัวเรียบร้อย สำเร็จตามเงื่อนไขของเควส ‘คำขอร้องของหวังจี๋’ ตอนนี้คุณสามารถกลับไปยังร้านขายไอเทมแห่งหมูบ้านแห่งการเริ่มต้นเพื่อส่งเควสของคุณ”
ตอนที่หลิงเฉินทำเควสสำเร็จเขาก็เลเวลอัพแต่หลิงเฉินยังไม่จากไปในทันที เขายังคงปักหลักอยู่ที่นี่และมองหาหมูป่าตัวต่อไปรางวัลสำหรับเควสหมูป่านั้นเป็โพชั่นจำนวนมาก พวกมันยังไม่จำเป็ต่อเขาในตอนนี้สิ่งที่เขาต้องทำมากที่สุดคือการรีบอัพเลเวลของตัวเอง
-17, MISS, MISS,-18…
หลิงเฉินทำการเพิ่มแต้มสถานะทั้งหมดลงไปที่ค่าSTR โดยปราศจากความลังเล ความเสียหายที่เขาสร้างต่อหมูป่าเพิ่มขึ้นเป็สองเท่าแต่พลังชีวิตของเขาในตอนนี้มีเพียง 60 หน่วยเท่านั้นถ้าเขารับการโจมตีจากหมูป่าหลายตัวเขาจะตายอย่างไม่ต้องสงสัยและถูกส่งกลับไปยังหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นผู้เล่นที่กล้าเพิ่มพลังโจมตีของตนเองจนถึงขีดสุดั้แ่แรกเริ่มนั้น แทบจะไม่มีนอกจากผู้เล่นที่สมองอาจมีปัญหา มันไม่สำคัญว่าคุณจะโจมตีได้แรงแค่ไหนก็เปล่าประโยชน์ถ้าหากว่าคุณไม่สามารถรับการโจมตีจากมอนสเตอร์ได้แม้เพียงหนึ่งหรือสองครั้งทุกคนต่างก็รู้ว่านักรบเป็อาชีพที่เชี่ยวชาญด้านการต่อสู้ระยะประชิดซึ่งแตกต่างอย่างมากกับอาชีพนักยิงธนูและนักเวทธาตุพวกเขาจำเป็ต้องเพิ่มพลังโจมตี พลังป้องกันและพลังชีวิต
ค่าความเสียหายที่หลิงเฉินทำได้เพิ่มขึ้นเป็สองเท่าเมื่อโจมตีหมูป่าจากการเลเวลอัพทำให้ความห่างชั้นของเลเวลที่ส่งผลต่ออัตราความแม่นยำลดลงเล็กน้อยและยังทำให้อัตราการกำจัดหมูป่าของเขาเพิ่มขึ้นเป็สองเท่าหลังจากผ่านไปอีกชั่วโมง หมูป่าตัวที่ 100 ได้ร่วงลงตรงหน้าของเขาตอนนี้ค่าประสบการณ์ของเขาอยู่ที่เลเวล 1 กับอีก 70%
ภายหลังการตายของหมูป่าตัวที่100 แสงสีเทาสลัวของอุปกรณ์สวมใส่ตกอยู่ข้างๆ มัน
หลิงเฉินก้าวไปข้างหน้าและหยิบมันขึ้นมา
[กางเกงผ้าขายาวชั้นดี]: ประเภท: เสื้อผ้าส่วนล่าง, ระดับ: ขาวซีด, ความ้าในการสวมใส่: อาชีพใดก็ได้เลเวล 5 หรือมากกว่า, กางเกงขายาวที่ทำมาจากผ้าอย่างประณีต, อย่างน้อยก็มีความสามารถด้านการป้องกันอยู่บ้าง, คุณสมบัติ: พลังป้องกัน + 5
เวลา 2 ชั่วโมงกับการฆ่าหมูป่า100 ตัวที่มีเลเวลมากกว่าเขาในที่สุดมันก็ดรอปอุปกรณ์สวมใส่เป็กางเกงขายาวระดับขาวซีดที่สามารถสวมใส่ได้ตอนเลเวล5
หลิงเฉินไม่รู้ว่าเขาควรร้องไห้หรือหัวเราะดี
“มันเป็เพราะค่าluck เริ่มต้นของเรามันต่ำเกินไป?” หลิงเฉินจ้องมองไปที่ค่าluck “5” ของเขาพร้อมกับคิดเงียบๆ
หลิงเฉินมองดูเวลามันเป็เวลาใกล้เที่ยงแล้ว เขาไม่ได้มองหาหมูป่าตัวต่อไปอีกเขาหลับตาแล้วออกคำสั่ง “ออกเกม”
ประกายแสงสว่างวาบหลิงเฉินได้หายไปจากโลกเสินเยว่
เมื่อลืมตาขึ้นมาหลิงเฉินเห็นโคมระย้าคริสตัลบนเพดาน รวมถึงดวงตาสองดวงที่เปี่ยมไปด้วยความบริสุทธิ์และสวยงามยิ่งกว่าคริสตัล
หลิงสุ่ยรั่วนั่งอยู่ข้างๆเขา มือของเธอแนบอยู่ข้างแก้มและมีรอยยิ้มบางๆ ที่มุมปากของเธอเธอมองมาที่เขาโดยไม่กระพริบตา มองมาที่เขาโดยไม่มีใครรู้ว่านานเท่าไหร่เมื่อเธอเห็นเขาลืมตาขึ้นมา เธอก็ยิ้มหวาน “พี่ชายตื่นแล้วหรอคะ”
แม้ว่าเขาจะคุ้นเคยมากๆกับสุ่ยรั่ว แต่เขาก็ยังตาพร่าทุกครั้งที่มองหน้าเธอใกล้ๆ
เขาสรรเสริญอยู่ตลอดเวลาถึงการทุ่มเทพลังทั้งหมดของ์เพื่อสรรค์สร้างใบหน้าและเรือนร่างของสุ่ยรั่วขึ้นมาไม่เช่นนั้นแล้วทำไมใบหน้าและเรือนร่างของเธอถึงได้สมบูรณ์แบบราวกับภาพมายาฝัน
หลิงเฉินลุกขึ้นนั่งบนโซฟาก่อนพูดด้วยความห่วงใยเจือตำหนิ “รั่วรั่วทำไมเธอไม่ฟังพี่อีกแล้วแถมยังเดินไปทั่วคนเดียวอีกสิ่งที่เธอ้ามากที่สุดในตอนนี้คือการพักผ่อนนะ”
“แต่หนูชอบมองหน้าพี่ตอนหลับสนิทนี่นา”สุ่ยรั่วแลบลิ้นสีชมพูของเธอออกมา ยิ้มและพูดว่า “พี่คะ พี่สนุกไหมตอนเล่นเกม? ”
“แน่นอน!”หลิงเฉินอุ้มสุ่ยรั่วขึ้นมาจากวีลแชร์วางเธอลงไปตรงที่เขานอนอยู่เมื่อครู่ และวางมือของเขาลงบนแก้มของเธอ “น้องหิวรึยัง ข้าวเที่ยงอยากกินอะไร? ”
“อืมหนูอยากดื่มซุปเห็ด พี่คะ ช่วยเล่นเปียโนให้หนูฟังก่อนได้ไหม” หลิงสุ่ยรั่วกระพริบตาของเธอ แววตาความปรารถนาและความสุขวาบขึ้นในตาของเธอ
“โอเค”หลิงเฉินพยักหน้ารับพร้อมกับยิ้ม วางร่างของสุ่ยรั่วลงจากนั้นเดินไปยังเปียโนที่ตั้งอยู่ตรงมุมห้องนั่งเล่น
หลิงเฉินนั่งลงตรงหน้าเปียโนนิ้วเรียวของเขาัักับแป้นเปียโน ตามมาด้วยเสียงของโน๊ตตัวแรกนิ้วมือของชายหนุ่มเริ่มเคลื่อนไหวไปตามแป้นเปียโนราวกับเต้นระบำเสียงเปียโนนุ่มนวลอ่อนโยนราวกับสายลมโชยและหยาดน้ำค้างที่เข้าไปชโลมจิตใจของสุ่ยรั่วท่ามกลางเสียงอันอบอุ่นและปลอบประโลมของเปียโน หลิงสุ่ยรั่วค่อยๆปิดตาเธอลงอย่างแ่เบา
หลิงสุ่ยรั่วไม่เคยลืมทักษะทางเปียโนของหลิงเฉินเธอสอนเขาเองกับมือ เขาเรียนรู้ได้อย่างรวดเร็ว ใช้เวลาเพียงแค่ไม่กี่เดือนเสียงจากเปียโนที่เขาเล่นก็ทำให้เธอและครอบครัวของเธอตกอยู่ในห้วงแห่งความสุขทำให้เธอผู้ที่เริ่มเรียนเปียโนมาั้แ่เด็กยอมแพ้ได้อย่างจริงใจหลังจากเธอติดเชื้ออีสร็อคและพ่อแม่ของเธอจากไป ่ที่เธอตกอยู่ในความสิ้นหวังเป็เขาเองที่ใช้เสียงเปียโนอันเปี่ยมไปด้วยความอบอุ่นค่อยๆดึงเธอกลับมาจากโลกอันหม่นหมอง...
ท่ามกลางเสียงเปียโนที่อ้อยอิ่งหลิงเฉินได้ยินแม้กระทั่งเสียงลมหายใจของสุ่ยรั่ว เขาลุกออกมาจากเปียโนกลับไปยังห้องนอนนำผ้าห่มผืนนุ่มห่มสุ่ยรั่วที่หลับไปแล้วพร้อมกับรอยยิ้มอย่างเบามือเขาจูบลงบนหน้าผากของเธออย่างแ่เบา ก่อนเดินไปทางห้องครัวเงียบๆ
ประตูห้องครัวถูกปิดอย่างแ่าเพื่อไม่ให้เป็การปลุกสุ่ยรั่วขึ้นสำหรับสุ่ยรั่วในตอนนี้เธอลืมตาขึ้นเล็กน้อยก่อนที่เธอและพ่อแม่ของเธอจะติดเชื้ออีสร็อคหลิงเฉินไม่รู้อะไรเกี่ยวกับการทำอาหาร การทำความสะอาดบ้านแต่ไม่นานหลังจากเหตุการณ์นั้นเพื่อเธอ เขาเรียนรู้ทุกสิ่งที่เขาไม่เคยรู้ก่อนหน้านี้พยายามอย่างหนักเพื่อให้ตัวเขาเองทำสิ่งเ่าั้ให้ดีที่สุด จากตอนนั้นมาจนถึงทุกวันนี้
บางทีเราอาจจะเป็เด็กผู้หญิงที่น่าสงสารเพราะเราติดเชื้ออีสร็อคที่แสนน่ากลัว แต่หลายๆครั้งเราก็รู้สึกราวกับว่าตัวเรามีค่าพอที่จะทำให้เด็กผู้หญิงคนอื่นในโลกนี้อิจฉาและชื่นชมเพราะว่าเรามีพี่ชายที่แสนดี
ยามบ่ายหลังจากอยู่เป็เพื่อนสุ่ยรั่วจนเธอเข้าสู่ห้วงนิทราอันแสนสงบแล้วหลิงเฉินได้กลับเข้าไปยัง โลกเสินเยว่อีกครั้งเขาปรากฏตัวขึ้นตรงที่เขาออฟไลน์ไปเมื่อเช้า
เพิ่งจะออนไลน์เครื่องมือสื่อสารของหลิงเฉินก็ส่งเสียงดังขึ้น
เครื่องมือสื่อสารของผู้เล่นนั้นเป็กำไลข้อมืออันซับซ้อนอยู่บนข้อมือไม่เพียงแต่มันมีความสามารถในการสื่อสารเท่านั้น มันยังสามารถแสดงเวลาถ่ายรูปหรืออัดวิดีโอ เมื่อใดที่คุณไม่้าใช้มันคุณแค่โยนมันลงไปในกระเป๋าเก็บของของคุณ เมื่อทำเช่นนี้ก็จะไม่มีใครสามารถติดต่อคุณได้
คนที่โทรมาหาเขาชื่อว่า“หวนเมี่ย” หลิงเฉินลังเลอยู่ชั่วขณะก่อนจะรับสายเสียงผู้ชายใจร้อนดังทะลุออกมา
“ฮู่ววในที่สุดคุณก็กลับมาออนไลน์ นี่ผมเอง หยุนเฟิง! ”
เมื่อหลิงเฉินแน่ใจแล้วเขาตอบกลับไป “่เช้า คุณไม่ได้อยู่ที่นี่?”
หวนเมี่ย? ชื่อนี้ดูค่อนข้างแตกต่างจาก“เหรินหุยเฟิงเสวี่ย ที่เขาเคยใช้ครั้งล่าสุด
“โอ้เมื่อเช้านี้ผมยุ่งอยู่กับน้องสาวผมช่วยเธอซื้อบ้านหลังใหม่เพื่อทำเป็สำนักงานของสตูดิโอ พวกเราจัดการมันเช้านี้บ้านหลังใหญ่มากๆ แม้ว่าในเื่ของความเป็ส่วนตัวจะค่อนข้าง ช่างเถอะไว้ค่อยพูดถึงมันตอนออกจากหมู่บ้านแห่งการเริ่มต้นและอยู่ที่เมืองหลักแล้วกันคุณอยู่หมู่บ้านเริ่มต้นหมายเลขอะไร? ”
“49554”
“ผมอยู่หมายเลข99,999 มันเป็เลขที่ดีมาก ฮ่าฮ่าหมู่บ้านเริ่มต้นทั้ง 100,000 หมู่บ้านแน่นอนว่ามันคงเป็ไปไม่ได้ที่จะได้อยู่หมู่บ้านเดียวกันพวกเราคงได้เจอกันในเมืองหลัก โอ้ ใช่แล้ว ตอนนี้คุณเลเวลเท่าไหร่?” หยุนเฟิงถามด้วยความคาดหวัง
“เลเวล1”
“อืม…”หยุนเฟิงที่อยู่อีกด้านถึงกับตกตะลึงไปเล็กน้อย ตอนนี้ผู้เล่นเลเวล 3มีอยู่ทุกซอกทุกมุมและมีจำนวนมากที่กำลังพยายามไปไต่ไปให้ถึงเลเวล 4แต่นี่ “ผู้เล่นอัจฉริยะระดับสุดยอด” ยังคงอยู่ที่เลเวล 1 เขารีบพูดขึ้นมา “ผมก็เลเวล 1 เหมือนกันถ้างั้นผมจะไม่รบกวนการเก็บเลเวลของคุณแล้ว ถ้าคุณ้าอะไรก็ติดต่อผมได้”
หลังจากวางสายหมูป่าก็พุ่งเข้ามาทางด้านหน้าหลิงเฉินแล้วเขาหมุนตัวหลบอย่างง่ายดายพร้อมกับเรียกดาบผู้เริ่มต้นออกมาจู่โจมอย่างต่อเนื่องไปบนหนังอันทนทานของมันแต่เห็นได้ชัดว่ามันเป็หมูป่าที่ไม่ฉลาดเอามากๆ
อัตราการเก็บเลเวลของหลิงเฉินนั้นค่อนข้างต่ำเนื่องจากการล่ามอนสเตอร์ที่มีเลเวลมากกว่าตัวเองหลายเลเวลด้วยค่าสถานะเริ่มต้นอีกทั้งเขายังต้องดูแลน้องสาว เขาไม่ได้อยู่ในเกมพักใหญ่ใน่บ่ายความเร็วในการเก็บเลเวลของเขาย่อมไม่เท่ากับพวกบ้าเก็บเลเวลที่มีปาร์ตี้เป็ของตัวเองแต่เขาไม่ได้เร่งรีบนักในเกมเสมือนจริงสิ่งที่ตัดสินว่าคุณแข็งแกร่งหรืออ่อนแอไม่ใช่แค่เพียงเลเวล
ครึ่งชั่วโมงต่อมาค่าประสบการณ์ของหลิงเฉินอยู่ที่ 99.7% การกำจัดหมูป่าอีกพียงตัวเดียวก็เพียงพอให้เขาอัพเป็เลเวล2 แต่ในตอนนี้ ห่างไปไม่ถึง 5 เมตรทางด้านขวาของเขา ปรากฏแสงสว่างสีขาวขึ้นและหมูป่าที่มีขนาดใหญ่เป็สองเท่าของหมูป่าทั่วไปปรากฏขึ้นตรงนั้นนอกเหนือไปจากขนาดที่ใหญ่ขึ้นแล้ว ทุกสิ่งยังคงเหมือนเดิมบนหัวของมันมีดาวสีทองริบหรี่ขนาดเล็ก 2 ดวงลอยอยู่
มอนสเตอร์ระดับหัวหน้าและที่สำคัญมันมี 2ดาว! เืของหลิงเฉินเดือดพล่านขึ้นมาเล็กน้อย