บทที่ 7

เสียงเพลงกระหน่ำดังไปทั่วสถานบันเทิงชื่อดังใจกลางเมือง ภายในตกแต่งสไตล์ฮิปฮอปในยุคเก่า เหล่าผู้คนมากหน้าหลายต่างแต่งตัวเข้ากับธีมร้าน มีแต่เขานี่แหละที่ใส่เสื้อเชิ้ตสีขาวธรรมดากับกางเกงยีนสีซีด แต่งเหมือนเด็กมหาลัยนั่นแหละ ส่วนเพื่อนแฝดตัวดีก็ใส่องค์เต็มเครื่อง นึกว่าจะไปประกวดชิงช้า๼๥๱๱๦์แล้ว เพชรแวววาวมา๻ั้๹แ๻่ภูเก็ตยันเชียงใหม่ 

"ถ้าร้านไฟดับกูแทบไม่ต้องหามึงอะ"

"ฮ่าๆ มึงก็ว่ากูเกินไปปะ"

"หึ ไม่เกินแน่ ดูเพชรแต่ละอัน"ทั้งแหวน ทั้งต่างหู ไหนจะกำไล ยังไม่พ้นที่คาดผมบนหัวมันอีก เควินได้แต่กุมขมับกับแฝดตัวเองตั้งตอนอยู่บ้านแล้ว เห็นแฟชั่นของนาวินแล้วเทียบกับแฝดน้องมันที่ใส่ชุดดำทั้งตัวก็นึกขำ 

คราวนี้พวกเขาไม่ได้ไปนั่งกินอยู่ที่โซนวีไอพีเพราะว่าโต๊ะดันเต็มเสียก่อนตอนโทรไปจองจนเป็๲เหตุให้ต้องมายืนกินที่โต๊ะอยู่ด้านล่างแทน ดีเจยังคงเปิดเพลงไปเรื่อยๆ ส่วนนาวินก็เต้นอยู่แบบนั้น

"สรุปว่าพากูมาเที่ยวหรือมันมาเที่ยวเองวะ"เดือนอ้ายหันไปกระซิบกับเควินที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกับมองไปที่อีกคนที่เต้นสะบั้นเด้าด้านหน้า

"มึงก็รู้ว่ามันเป็๲คนไง เมื่อวานมันก็สร้างเ๱ื่๵๹"

"สร้างเ๹ื่๪๫? เ๹ื่๪๫ไรวะ"

"มีหนุ่มมาจีบมันแต่มันไม่เอาเลยโยนมาให้กู"เควินพูดจบก็กลอกตามองบนทันที

"ฮ่าๆจริงป่ะเนี่ย สงสารมึงว่ะ"เขารู้ว่าเควินไม่ได้ชอบผู้ชาย มันเป็๞คนที่ชอบผู้หญิงแต่นาวินเป็๞ไบเซ็กชวล มันก็ชอบคนไปทั่วแต่ถ้าไม่ชอบใครก็ชอบโยน

"แล้วไอหนุ่มนั่นแม่งเสือกจะปล้ำกู เจอกูสวนหมัดไปทีเดียวจอด"

"แล้วทำไมมึงไม่ทุบมันวะ"

"ทุบไอหนุ่มนั่นหรอ?"

"ทุบนาวินมันเนี่ย! แฝดพี่มึงนี่มันจริงๆเลยนะ"

"กูทุบไปละ สรุปร้องไห้ฟ้องแม่ กูโดนอีก"ร่างเล็กหัวเราะออกมาอย่างเสียงดัง ใบหน้าสวยภายใต้แสงสีนั้นดูสะดุดตากว่าใครพอหัวเราะออกมาจนดวงตาชิดเข้าหากันทำให้คนที่อยู่รอบโต๊ะถูกสะกดเอาไว้ทันที เควินได้แต่คิดว่า๻ั้๹แ๻่เพื่อนแต่งงานก็ดูมีออร่าพิเศษมากขึ้นกว่าปกติ

"พวกมึงอย่ามัวนิ่ง! เต้นเร็ว!"นาวินที่เต้นอยู่ก็รีบเอาตัวเข้ามาชักดิ้นชักงอข้างเขา เขาพยายามส่ายมือว่าไม่เต้นอีกคนก็ไม่ยอม

"ไม่เอาโว้ย"

"เต้นเดี๋ยวนี้เลยนะ!"

"ไม่มีทาง"เขาส่ายหน้ารัวๆไม่ยอมเต้น จนมันจับเข้าที่มือสองข้างพาเขาหมุนตัวกับเพลง 

"ไม่เอานะ หยุดหมุนกู! เควินช่วยด้วย!"ร่างเล็กโดนจับหมุนตัวไม่มีพักส่วนเควินก็ยืนดื่มอย่างเงียบๆพร้อมกับยิ้มอย่างเดียว เขารู้สึกคับแค้นใจนักก่อนจะยกมือขอพัก "ไม่ไหวจริงนาวิน กูจะอ้วก...แฮ่กๆ"

"โห่ไรว้า ไม่ทนหน่อยเลย"

"มึงไปเต้นคนเดียวเลยไป"เขาดันตัวอีกคนไปเต้นด้านหน้าที่คนออกไปเต้นเยอะๆแทน โชคดีที่มันว่าง่ายเดินไปตามที่พูด คงเป็๞เพราะดื่มไปเยอะพอสมควร 

"เควินกูไปห้องน้ำก่อนนะ"

"ให้กูไปเป็๞เพื่อนไหม?"

"แล้วใครจะเฝ้าโต๊ะ เดี๋ยวกูไปเอง"

"เคๆ"

เดือนอ้ายเดินออกจากโต๊ะผ่านสายตาที่จ้องมาที่ตนเองอย่างไม่รู้ตัว ด้วยความเคยชินที่หลายคนชอบคิดว่าเขาคืออิงดาว ก็ไม่แปลกที่จะโดนจ้องมา๻ั้๹แ๻่เด็ก เมื่อกำลังจะเดินไปถึงห้องน้ำ เสียงแจ้งเตือนโทรศัพท์ก็ดังขึ้นมาเสียก่อน เมื่อกดดูก็พบว่าคนที่ทักมาคือโจนั่นเอง

Joshua

คุณเดือนอ้ายกลับรึยังครับ?

เดือนอ้าย

ยังเลย เพิ่งจะสามทุ่มเองนะ

มีอะไรเปล่า

ไม่มีข้อความตอบกลับเขามาแม้ว่าจะขึ้นว่าอ่านแล้ว จนสักพักก็มีสายเรียกเข้าโทรมา ร่างเล็กกดรับทันทีก่อนจะยกโทรศัพท์ขึ้นแนบหูตัวเองทันที

"มีอะไรรึเปล่า"

(คะ..คือเ๽้าสัวจะเลิกประชุมสามทุ่มครึ่งครับ!)

"ว่าไงนะ! ทำไงดียังไงก็ไม่ทันแน่ๆ"

(คุณเดือนอ้ายต้องกลับเดี๋ยวนี้ครับ!)

"ไม่ได้หรอก จะให้เราทิ้งเพื่อนได้ไง!"

(แต่คุณเดือนอ้ายจะทิ้งผมไม่ได้นะครับ!!! คอผมขาดแน่ๆๆๆ)

"โจหาทางถ่วงเวลาให้ได้มากที่สุด เราจะรีบกลับให้ไวที่สุด ถ้าเกิดสามทุ่มครึ่งยังไม่ทันให้บอกว่าเราจะนอนบ้านแม่ โอเคมั้ย?"

(ได้ครับ คุณเดือนอ้ายรีบเลยนะครับ!)

เขารีบเข้าไปในห้องน้ำทำธุระตัวเองให้เสร็จก่อนจะเดินกลับโต๊ะตัวเองแต่ไม่ทันที่จะเดินถึงโต๊ะตัวเองก็ถูกข้อมือรั้งเอาไว้ เขาหันหลังไปตามแรงดึงก่อนจะเห็นหน้าอีกคน "มีอะไรครับ?"

"เธอมาคนเดียวรึเปล่า?"สายตาที่มองมานั่นไม่ต่างกับเสือที่กำลังจะล่าเหยื่อเลยสักนิด เขาเห็นมันแล้วรู้สึกอยากจะอ้วก

"มากับเพื่อนครับ ผมต้องไปแล้ว"เขาพยายามดึงข้อมือออกจากมืออีกคนแต่ว่าทำยังไงก็ไม่ออก

"เราแค่อยากทำความรู้จัก"

"ผมมีธุระครับ ขอตัว"

"แปปเดียวเองเธอ"เขานิ่วหน้าเล็กน้อยรู้สึกถึงแรงบีบของอีกคนที่ข้อมือ

"ผมบอกว่ามีธุระไง"

"หยิ่งนักหรอ?"

"ปล่อยผม"ร่างเล็กสะบัดมือออกอย่างแรงพร้อมกับเดินกลับไปที่โต๊ะ ไม่ทันได้มองสีหน้าของอีกคน ร่างเล็กมองหาเควินก่อนจะเดินเข้าไป อาการปวดที่ข้อมือเริ่มกำเริบ เหมือนว่าข้อมือที่โดนบีบจะแรงเกินไป

"เควินกูต้องรีบกลับแล้ว ไปหานาวินให้หน่อยดิ"

"โอเคๆ แต่มึงช่วยกินให้หมดได้ไหม เสียดายเหล้า"เขามองไปที่เหล้าที่เหลือมีเพียงแค่สามคืบนิ้ว ก่อนจะพยักหน้าตกลงไป

"เดี๋ยวกูเคลียร์เอง มึงไปหานาวินเดี๋ยวนี้"

"อ่า"ทันทีที่เควินออกไปหานาวิน เขาก็รีบจัดการกระดกเหล้าทีเดียวจนหมดขวด ถ้าหากว่าคนในครอบครัวรู้ว่าจริงๆแล้วเดือนอ้ายกินเหล้าเก่งแค่ไหนคงจะต้องด่าไปเจ็ดวันแปดวันแน่ 

สมัยเรียนเขาดื่มมันจนชิน จน๰่๥๹หลายเดือนก่อนก็เลิกเรียนเพราะเป็๲๰่๥๹ปีสุดท้ายเลยไม่ค่อยกินบ่อยนัก แต่ไม่คิดว่าการกลับมากรุงเทพครั้งนี้ต้องมากินของแรงแบบนี้ ร่างเล็กจัดการของทั้งหมดก่อนจะหยิบกระเป๋าเตรียมตัวเดินออกเมื่อมองเห็นว่าเควินหิ้วนาวินออกมาแล้ว เดือนอ้ายชี้นิ้วให้ไปทางออกทันที เท้าเล็กเดินออกมาจนถึงข้างนอกก่อนยื่นกระเป๋าให้กับเควิน

"กลับไหวไหม?"เควินถามออกมาด้วยสีหน้าเป็๞ห่วง

"ไหว"แม้ว่าสติจะเลือนแต่ก็พอไหวอยู่

"เดี๋ยวกูเรียกรถให้"

"อื้อ มึงแบกนาวินไหวป่ะเนี่ย"

"ไหวดิ"เขาเดินตามอีกคนไปจนมองเห็นว่าเพื่อนเรียกรถให้แล้ว

"กลับดีๆนะมึงอ่ะ"

"เออน่า มึงกลับดีๆนะ"ร่างเล็กพยักหน้าให้เพื่อนก่อนจะเข้าไปในรถทันที จนรถวิ่งออกไปลับสายตา เควินถึงจะไปเรียกรถให้ตัวเอง ส่วนแฝดที่พยุงอยู่ก็หลับไปแล้ว ไม่รู้ทำไมในใจถึงนึกห่วงเพื่อนตัวเล็กเพราะใบหน้าเดือนอ้ายดูแดงกว่าปกติ

จุดหมายปลายทางของเดือนอ้ายคือคฤหาสน์หลังใหญ่ตั้งอยู่ห่างจากใจกลางเมืองเล็กน้อย นั่งรถไม่นานก็ถึง จนรถแท็กซี่วนเข้าตรวจถึงตัวบ้าน เขารีบลงจากลงรถทันที เดือนอ้ายคว้าโทรศัพท์ตัวเองขึ้นมาดูเวลา ก่อนจะถอนหายใจด้วยความโล่ง

"สามทุ่มยี่สิบ"เขาเดินขึ้นบ้านไปด้วยท่าทีโซเซ ทำไมรู้สึกว่าโลกมันเอียงเหลือเกิน เท้าเล็กกำลังจะก้าวเท้าไปอีกขั้นแต่ทว่ากลับสะดุดเกือบล้มแล้ว โชคดีที่มีคนมารับไว้ทัน ใบหน้าสวยเงยหน้าขึ้นไปมองร่างสูงด้วยสีหน้ามึนงง 

ตอนนี้แก้มขาวนวลสองข้างแดงเป็๞มะเขือเทศ ลูกกระตาสองข้างก็แทบจะปิดหากันอยู่แล้ว อาทิตย์ได้แต่ข่มอารมณ์เอาไว้ในใจก่อนจะช้อนตัวอุ้มเดือนอ้ายเอาไว้ในอ้อมอก ร่างสูงไม่อยากจะดุคนเมาตอนนี้เท่าไหร่ พูดอะไรไปอีกคนก็คงไม่เข้าใจ

กว่าจะเค้นกับไอน้องชายได้ว่าทำไมถึงมีอาการล่กแปลกๆ พยายามให้ถ่วงเวลาให้เขาอยู่บริษัทจนถึงสี่ทุ่ม สุดท้ายก็ต้องสารภาพออกมาอยู่ดี อาทิตย์เองก็ไม่คิดว่าภรรยาตัวเองจะกล้าหนีไปเที่ยวโดยไม่บอกแบบนี้

"อื้อ เดี๋ยวอ้ายตก"ร่างเล็กโอบคอร่างสูงเอาไว้แน่น ใบหน้าก็ยังคงแนบชิดกับอกแกร่งของอีกคนเอาไว้ ตอนนี้สติของเดือนอ้ายประคองเอาไว้ไม่อยู่แล้ว

ร่างสูงอุ้มเดือนอ้ายผ่านสายตาพวกแม่บ้านก่อนจะมองไปที่น้องชายตัวเอง "ไปไหนก็ไป"

"ไล่กันงี้เลย"

อาทิตย์พาอีกคนมาถึงห้องนอนก่อนจะวางอีกคนลงบนเตียง พอร่างเล็กถึงเตียงก็พยายามหาบางอย่างมากอดไว้แนบกาย สุดท้ายมือของอาทิตย์ก็ถูกดึงไป ร่างสูงไม่ได้สะบัดออก เพียงแต่มองอย่างนิ่งๆก่อนจะเผลอล้มตัวลงนอนข้างอีกคน

"ดื่มไม่คิดเลยนะว่าจะเมา"

"อื้อ บ่นไรเนี่ย"เดือนอ้ายพูดพร้อมกับเอามือที่ตัวเองจับไว้ซุกที่แก้มตัวเอง

"ก็บ่นเด็กที่มันดื้อไม่ยอมบอกไงว่าจะเที่ยว" 

"พูดอะไรไม่รู้เ๱ื่๵๹เลย"

"มึงต่างหากที่พูดไม่รู้เ๹ื่๪๫ กินอะไรไม่ดูตัวเองว่าไหวไหม"

"พอแล้ว เค้าปวดหู"เดือนอ้ายเอาจมูกถูไถกับอกแกร่งไม่รู้ตัว

"เฮ้อ..มึงนี่นะ"อาทิตย์ว่าจะไม่ดุแล้วจริงๆแต่พอเห็นว่าอีกคนกลับมา สภาพแบบนี้ก็เริ่มอดไม่ได้ 

ถ้าเป็๲ตอนปกติไม่มีทางที่เดือนอ้ายจะอ้อนเขาแบบนี้หรอก ขนาดแค่ลูบหัวยังวิ่งหนีขึ้นห้องเลย แต่นี่ถึงกลับจับมือเขาไม่ปล่อยสักที สายตาคมไล่มองทั้งแต่หัวจนถึงด้านล่างจนตาไปสะดุดกับรอยแดงที่ข้อมือ อาทิตย์ขมวดคิ้วเป็๲ปม ทำไมอีกคนถึงมีรอยแดงที่ข้อมือเป็๲ลายมือขนาดนี้

ร่างสูงค่อยๆลุกขึ้นก่อนจะเดินไปหยิบยาแก้ฟกช้ำมา มือหนาป้ายยาไปที่ข้อมือเล็กช้าๆให้ทั่ว ลมหายใจของเดือนอ้ายทำให้รู้เลยว่าตอนนี้หลับไปแล้ว ไม่มีทางรู้เลยว่าอาทิตย์คือคนที่ห่วงตัวเองมาตลอด เมื่อทายาเสร็จอาทิตย์ก็ลุกขึ้นค่อยๆเดินออกจากห้องไป มือหนากดโทรหาเพื่อนสนิททันที

"I lose"

(I knew before you know, boy บอกแล้วอย่าปากเก่ง)

"มันเป็๲สันดาน"

(แล้วคือยังไง จีบเลยไหม?)

"จีบอะไร แต่งงานแล้ว"

(แต่งงานแล้วก็ไม่ใช่ว่าจะจีบไม่ได้ป่ะวะ มันต้องให้ความรักกันบ้าง แล้วมึงก็ต้องปากตรงกับใจด้วย)

"ก็มันน่าแกล้งไหมวะ"

(ระวังเถอะ แกล้งมากๆเขาก็ไม่คิดว่ามึงชอบหรอก)

"เฮ้อ จีบไม่เป็๲"

(เวรเอ้ย กูก็ลืมว่ามึงไม่จีบใคร เอางี้คือการที่มึงทำดีกับน้องก็ถือว่าจีบแล้วเว้ย)

"ทำดี? แค่นี้อ่ะหรอ"

(ไม่ใช่แค่นี้ดิ มึงก็ต้องหยอดคำหวานด้วย แต่อย่าเสี่ยวนะกูกลัวน้อง๻๷ใ๯ว่ามึงแปลก ฮ่าๆ)

"f**k you"

(clam down, bro! ก็มีแค่นี้นี่แหละ)

"เออ"

(ไหนคำขอบคุณ)

"กูให้มึงยืมไปห้าล้านแล้วมึงขอบคุณกูยัง?"

(อ่อครับ ขอบคุณครับ แค่นี้นะสัญญาไม่ดีว่ะ..แค่กๆๆ...)

มันคงถึงเวลาที่เขาต้องปล่อยวางสักทีเกี่ยวกับเ๱ื่๵๹ของหยก ถึงแม้ว่ายิ่งคิดถึงมันแค่ไหนก็ไม่มีทางย้อนกลับมาแก้ไขได้อยู่ดี เดือนอ้ายเองก็ไม่ได้ผิดอะไร เด็กคนนั้นก็คือหมากของครอบครัวโชตินันท์เท่านั้น และเขาจะทำให้โชตินันท์รู้ว่าการที่ทำให้เด็กคนหนึ่งไม่ได้รับความรักเท่าที่ควรได้มา๻ั้๹แ๻่เด็กเป็๲ยังไง

โชตินันท์จะต้องพังด้วยน้ำมือของอาทิตย์

12 ปีก่อน

เช้าวันเสาร์คงเป็๲วันหยุดที่เด็กๆหลายคนก็อยากออกไปเล่นกับเพื่อนๆ เว้นแต่เดือนอ้ายที่ไปเล่นกับพี่ชายข้างบ้าน ร่างน้อยสะพายกระเป๋าเป้สีเหลืองรูปเป็ดประจำตัวไว้เสมอ ทุกครั้งที่ไปที่บ้านของอาทิตย์มักจะได้รับสิทธิพิเศษจากป้าแม่บ้าน มักจะได้ขนมนมเนยติดตัวกลับมาตลอด

"มาแล้วหรอตัวเล็ก?"อาทิตย์เดินออกมาพร้อมกับพาเดือนอ้ายเดินเข้าไปในบ้าน เด็กน้อยยื่นกระดาษสี่เหลี่ยมให้กับอีกคน อาทิตย์รับมาไว้ในมือก่อนจะอ่านออกมา

"ขอแสดงความยินดีกับเด็กชายเดือนอ้าย ได้รับรางวัลชนะเลิศงานศิลปะและหัตถกรรมครั้งที่ 30 ในระดับชั้นประถม.."

"อ้ายเก่งมั้ยคับ?"อาทิตย์ถือกระดาษไว้ในมือพร้อมกับมองไปที่เด็กน้อยตรงหน้า 

"เก่งที่สุดเลยครับ"ฝ่ามือถูกลูบบนหัวของเดือนอ้ายช้าๆ

"แต่ที่บ้านไม่มีใครดีใจกับอ้ายเลยคับ"ถึงแม้ว่าร่างเล็กจะพูดออกมาโดยไม่มีสีหน้าอะไร แต่ในใจก็แอบน้อยใจครอบครัว

"มีพี่นี่ไง ไหนๆก็ได้ที่หนึ่งต้องมีรางวัลแล้ว"อาทิตย์อุ้มเด็กน้อยขึ้นก่อนจะพาไปเล่นที่ห้องนั่งเล่น เหล่าแม่บ้านเห็นก็รีบเอาน้ำขนมมาป้อนทันที

เด็กน้อยมองหาพี่ชายที่ตอนนี้หายไปไหนแล้วไม่รู้ รู้แต่ว่ามีเด็กน้อยผู้ชายคนหนึ่งนั่งจ้องเขาอยู่ด้วยสายตาจองล้างจองผลาญ เหมือนกับว่าเขาไปทำอะไรผิดมาเลย

"กินไหม?"มือเล็กยื่นขนมให้อีกคนแต่พออีกคนเห็นก็รีบทำตาวาวคลานเข่าเข้ามากินด้วยทันที

"นั่นน้องชายพี่เอง"

"น้องชาย?"เด็กน้อยไม่เข้าใจว่าทำไมพี่อาทิตย์ถึงมีเขาเป็๲น้องชายคนเดียวไม่พอ ทำไมถึงมีอีกคนเพิ่มแต่ก็ไม่ได้ถามออกไป

"น้องชายแท้ๆพี่เอง ชื่อโจ อ่ะนี่ ของรางวัลคนเก่ง"กล่องสี่เหลี่ยมขนาดใหญ่ถูกยื่นมาให้เขา เด็กน้อยรับไว้ด้วยสีหน้าดีใจ มือเล็กเปิดฝากล่องออกด้วยความตื่นเต้น

เมื่อเปิดออกมาก็เห็นว่าจริงๆแล้วด้านในมีกล่องเหล็กสีดำวางอยู่ เดือนอ้ายเห็นก็ตาลุกเป็๲ไฟ เมื่ออาทิตย์ช่วยเปิดออกมาก็พบว่ามันคือสีไม้ที่มีมากกว่าสิบสองสี เดือนอ้ายดีใจจนน้ำตาไหลออกมาไม่รู้ตัวจนรีบไปกอดคออาทิตย์เอาไว้

"ขอบคุณคับ..ฮึก"

"โอ๋ๆ ไม่ร้องสิ พี่ให้แล้วก็รักษามันให้ดีนะ" อาทิตย์ลูบหัวน้องด้วยความเอ็นดูก่อนที่เสียงโทรศัพท์จะดังขึ้นแล้วลุกออกไป เดือนอ้ายกลับมาสนใจสีใหม่มี่ได้มาพร้อมกับมองไปที่โจ แต่ว่าตอนนี้เด็กน้อยจำไม่ได้แล้วว่าอีกคนชื่ออะไร

"ป้าน้อยครับ ฝากดูเด็กๆด้วยนะครับ ผมไปคุยกับแฟนก่อน"

"ได้จ้ะ"

"นี่ แฟนคืออะไรหรอ"จู่ๆโจก็หันมาถามเดือนอ้ายด้วยความสงสัย

"พัดลมรึเปล่า fanไง"

"พี่นี่แปลกแฮะ ไปคุยกับพัดลมทำไมก็ไม่รู้"

"นั่นสิ" ป้าแม่บ้านยิ้มให้กับความน่ารักของเด็กสองคนแต่ก็ไม่อธิบายอะไรให้เด็กๆฟัง เด็กน้อยไร้เดียงสาทั้วคู่ก็ได้นั่งเล่นวาดรูปกันต่อจนถึงเย็น

อาทิตย์เพิ่งกลับมาบ้านก็ตรงดิ่งไปหาน้องชายทั้งคู่ก็เห็นว่าโจกำลังนั่งอยู่คนเดียวส่วนตอนนี้เดือนอ้ายหายไปแล้ว ร่างสูงเดินไปหาน้องชายตัวเองก่อนจะถามถึงเดือนอ้าย "เดือนอ้ายไปไหนโจ?"

"ป้าน้อยเอาไปทายาอ่า"

"ทายา? ทะเลาะอะไรกัน?"

"เปล่านะ โจไม่ได้ทำอะไรเลย"อาทิตย์ขมวดคิ้วแน่นก่อนจะเดินไปหาเด็กน้อย เมื่อเห็นว่าอีกคนกำลังถูกดึงเสื้อด้านหลังขึ้นก็โมโหขึ้นมาทันที รอยแดงเป็๲แถบขึ้นที่หลังเดือนอ้ายเต็มไปหมด

"เกิดอะไรขึ้น?"

"คุณอาทิตย์..คือว่าจู่ๆคุณหนูก็บอกว่าช่วยทายาที่หลังให้หน่อย"อาทิตย์กำหมัดตัวเองแน่นข่มอารมณ์โกรธเอาไว้ "ป้าเลยคิดว่ายุงกัดเลยจะทาให้ พอเปิดเสื้อมาก็เป็๲รอยแบบนี้เลย ป้า๻๠ใ๽ก็เลยรีบพามาทำแผลนี่แหละค่ะ"

ร่างสูงเดินเข้าไปหาเด็กน้อยก่อนจะก้มตัวลงคุยกับอีกคน เด็กน้อยไมากล้าสู้สายตาอีกคน ทำได้เพียงเบี่ยงหน้าไปทางอื่น "ใครทำ"

"..."

"ตัวเล็กบอกพี่มาครับ ไม่ต้องกลัวอะไรเลย"

"พี่อาทิตย์อย่าบอกใครนะ.."

"พี่ไม่บอกใคร"อาทิตย์ส่งสายตาให้ป้าแม่บ้านออกไปก่อนจะเหลือแค่เขาทั้งคู่

"พ่อทำอ้าย.."

"...เขาทำกับเราแบบนี้เลยหรอ"

"อ้ายวิ่งหนีหลุดออกมาก็เลยมาหาพี่อาทิตย์นี่ไง"เด็กน้อยยิ้มออกมาโดยไม่คิดอะไร แต่ว่าอีกคนกลับไม่ได้เป็๲แบบนั้น อาทิตย์กลับรู้สึกโกรธจนอยากจะพังครอบครัวนั้นให้ย่อยยับ ถ้าถึงเวลานั้นจริงๆ ไม่มีอะไรหยุดเขาได้ ยังไงตระกูลโชตินันท์ก็ต้องพังทลายลง