หลินเสี่ยวหยางผู้นี้ จะว่าขี้ขลาดก็ขี้ขลาด แต่ถ้าเ๱ื่๵๹รักภรรยา เขาก็รักภรรยาจริงๆ เขาเคยต้มน้ำสำหรับล้างเท้า และล้างเท้าเธอให้เธอ ยามเธอเหน็ดเหนื่อยเขาก็ทำอาหารแทน ทั้งยังแอบแม่เก็บเงินซื้อนาฬิกาข้อมือมามอบให้เธอ ทุกวันเกิดเขาจะเขียนจดหมายรักหาเธอด้วยตัวเอง แล้วพาเธอไปดูภาพยนตร์สักเ๱ื่๵๹ ในอดีตเจิ้งหยวนรักผู้ชายคนนี้จากใจจริง แม้เข้ากับแม่สามีไม่ติด ก็ไม่เคยคิดหย่ากับเขา ดังนั้นพอเขาทรยศหักหลัง เธอถึงเศร้าโศกเสียใจมากจนไม่อยากมองแม้กระทั่งลูกชายที่เกี่ยวข้องกับเขาอีก

    ชาติก่อนเธอเคยสาปส่งให้ชีวิตเขาตกระกำลำบาก ก็เป็๞เช่นนี้จริง เขาตกงานหลังโรงงานเครื่องจักรล้มละลายในท้ายที่สุด ทั้งภรรยาคนถัดมาก็มีสภาพไม่ต่างจากเขานัก สองสามีภรรยาเลยมีปัญหาเ๹ื่๪๫เงิน มิฉะนั้น คงไม่ถึงกับไม่มีเงินรักษาแม่หรอก

    “เจิ้ง... เจิ้งหยวน?”

    เสียงนุ่มทุ้มของหลินเสี่ยวหยางดึงสติของเธอกลับมา เมื่อตั้งตัวได้ก็เห็นหลินเสี่ยวหยางวิ่งมาหาด้วยสีหน้าตื่นเต้น เขาสวมชุดทำงานสีฟ้าของโรงงาน เสื้อผ้าจัดเป็๞ระเบียบเรียบร้อย ยามนี้เขายังอายุไม่เยอะนัก รอยยิ้มถึงเจิดจ้า ไร้ซึ่งแววกังวลที่แต่งแต้มใบหน้าอยู่เป็๞นิจหลังแต่งงานได้หลายปี

    เขาเดินมาตรงหน้าเธอก่อนว่า “เจิ้งหยวน เธอมาได้ยังไง?”

    เจิ้งหยวนมองใบหน้าอ่อนเยาว์ของเขา พลางรำพันในใจ หวังว่าชาตินี้เขาจะมีชีวิตที่ดี บุญคุณความแค้นทั้งหมดมหายหายไปตามกาลเวลาแล้ว พอพบเขาอีกหน สิ่งที่สลักลึกอยู่ในความทรงจำของเธอมีเพียงความรู้สึกที่เขาเขียนจดหมายรักหลายฉบับให้ และพวกเราสองคนไปดูหนังกันเท่านั้น หากชาตินี้คนที่เขาแต่งงานด้วยไม่ใช่เธอ แต่เป็๞ลูกสะใภ้ที่คุณแม่เขาชอบพอ ความสัมพันธ์ระหว่างสามีภรรยาคงรักใคร่กลมเกลียว มีความสุขไปชั่วชีวิตกระมัง?

    “ตายแล้วเจิ้งหยวน เกิดอะไรขึ้นกับแขนเธอ? ใครตีเธอกัน?” หลินเสี่ยวหยางอุทาน ในขณะที่สายตาจดจ้องแขนของเธอด้วยสีหน้าวิตกกังวล

    เขาคิดจะจับแขนเธอ แต่เธอเบี่ยงหลบ เจิ้งหยวนสบตาหลินเสี่ยว

    หยางตรงๆ “หลินเสี่ยวหยาง ขอโทษนะ”

    หลินเสี่ยวหยางไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอพูด “ขอโทษเ๹ื่๪๫อะไร? ทำไมต้องขอโทษด้วย? แขนเธอเป็๞มายังไงกันแน่ เธอโดนใครตีมา?”

    “พ่อฉันตีน่ะ” เจิ้งหยวนตอบสั้นๆ

    หลินเสี่ยวหยางพลันเบิกตากว้าง “ทำไมพ่อถึงตีเธอกัน?”

    เจิ้งหยวนสูดลมหายใจลึกๆ ก่อนว่า “พ่อฉันรู้เ๱ื่๵๹เราสองคนแล้ว เขาไม่ยอมให้เราอยู่ด้วยกันน่ะ”

    หลินเสี่ยวหยางนิ่งไปอีกครั้ง พริบตาเดียวความลุกลี้ลุกลนก็ปรากฏในแววตาคู่นั้น เขาเอ่ยถามเสียงตะกุกตะกัก “ทำ... ทำไมล่ะ?” เขารู้สึกว่าคุณสมบัติตนเองค่อนข้างดี หลายคนต่างก็เข้ามาแนะนำผู้หญิงให้เขา เขานึกไม่ออกจริงๆ ว่าคุณพ่อของเจิ้งหยวนไม่ชอบเขาเพราะอะไร “ฉันทำผิดตรงไหนหรือเปล่า?”

    เจิ้งหยวนกล่าว “เปล่า นายดีมากๆ แต่ฉันมีเ๱ื่๵๹หนึ่งปิดบังนายตลอดระยะเวลาที่คบกัน คือฉันมีสัญญาหมั้น…”

    หลินเสี่ยวหยางดวงตาเบิกโพลง ถึงขั้นสงสัยอยู่พักหนึ่งว่าหูตนหนวกจนฟังผิดไปหรือเปล่า ทำไมได้ยินเธอบอกว่ามีสัญญาหมั้นหมายล่ะ? เป็๞ไปได้อย่างไร! ตลกเกินไปแล้ว! แต่หลังจากสบสายตาที่เต็มไปด้วยความมั่นคงของเธอ เขาจึงแน่ใจว่าตนไม่ได้ฟังผิด เธอพูดคำนั้นออกมาจริงๆ เธอมีสัญญาหมั้นหมายอยู่แล้ว! ริมฝีปากเขาสั่นระริก แต่เขาพูดอะไรไม่ออก แววตาฉายชัดถึงความเดือดดาลและคำถามมากมายในนั้น ผ่านไปสักระยะ หลินเสี่ยวหยางจึงเอ่ยถามตรงๆ “งั้นเธอ... เธอมาคุยกับฉันทำไม? ตั้งใจ ตั้งใจจะหยอกฉันเหรอ?”