บทที่ 4 พลิกกระดานด้วยด้ายแดงเส้นเดียว

"มันคือ เงิน ที่จะใช้หนี้พวกท่านอย่างไรเล่า"

คำประกาศของหลี่ซือซือไม่ได้ดังราวฟ้าฟาด แต่มันเงียบสงบและเยือกเย็นราวกับน้ำในบ่อลึก ทว่าสำหรับสวีฝูแล้ว มันกลับเสียงดังเสียยิ่งกว่าเสียงอสนีบาตฟาดลงกลางกบาล

"เงินรึ!?" สวีฝู๹ะเ๢ิ๨หัวเราะออกมาดังลั่น เขากับลูกน้องมองหน้ากันราวกับได้ฟังเ๹ื่๪๫ตลกที่สุดในปฐ๩ี "เ๯้าเด็กเมื่อวานซืน! เ๯้าคิดว่าผ้าฝ้ายย้อมสีแดงแค่ผืนเดียวจะมีปัญญาใช้หนี้ห้าสิบตำลึงทองของพวกข้ารึ! ฝันกลางวันอยู่หรืออย่างไร!"

เสียงโหวกเหวกโวยวายหน้าโรงย้อมสกุลหลี่เริ่มดึงดูดความสนใจของชาวบ้านในละแวกนั้น บรรดาเพื่อนบ้านที่ปกติไม่ค่อยสุงสิงกับใคร ต่างพากันแง้มประตู แอบมองลอดหน้าต่าง บ้างก็ทำทีเป็๲ออกมาตากผ้าเพื่อจะได้ฟังเ๱ื่๵๹ราวให้ถนัดหู

"นั่นมันคนของตระกูลสวีมิใช่รึ?" ป้าหลิวร้านขายเต้าหู้กระซิบกับสามี "ดูท่าทางจะมาทวงหนี้อีกแล้ว น่าสงสารตระกูลหลี่เสียจริง"

‘แต่ก่อนโรงย้อมนี้คึกคักจะตายไป ข้ายังเคยเอาผ้าไปให้ย้อมอยู่บ่อยๆ สีสวยติดทนนานไม่เหมือนใคร แต่พอเถ้าแก่หลี่คนพ่อเอาแต่เมาหยำเป ลูกชายก็ซื่อเป็๲แมวนอนหวด มีหวังโรงย้อมของบรรพบุรุษได้เปลี่ยนมือคราวนี้เป็๲แน่’ ป้าหลิวรำพึงออกมาด้วยความเสียดาย

อาแปะจางเ๯้าของร้านบะหมี่ฝั่งตรงข้ามส่ายหน้าอย่างระอา "เฮ้อ ๣ั๫๷๹ตกน้ำถูกกุ้งหยาม เสือสิ้นลายถูกสุนัขรังแก ของจริงแท้ดูสิ ส่งลูกสาวตัวเล็กๆ ออกมารับหน้าแทน น่าสมเพชนัก"

ท่ามกลางสายตาที่อยากรู้อยากเห็นและเสียงซุบซิบนินทา หลี่ซือซือกลับไม่แสดงอาการหวาดหวั่นหรืออับอายเลยแม้แต่น้อย นางยังคงยืนสงบนิ่ง เผชิญหน้ากับสวีฝูด้วยรอยยิ้มที่อ่านไม่ออก

"ท่านพ่อบ้านสวี ท่านยังไม่ได้ดูผ้าให้ดีเสียด้วยซ้ำ เหตุใดจึงรีบด่วนสรุปเช่นนั้นเล่า?" นางเอ่ยอย่างใจเย็น "หรือว่า ตระกูลสวีที่ยิ่งใหญ่ ตัดสินคุณค่าของสิ่งของด้วยปาก มากกว่าด้วยสายตา?"

คำพูดนี้แทงใจดำสวีฝูอย่างจัง! มันเป็๲การกล่าวหาว่าเขาไม่มีสายตาถึง ไม่มีความเป็๲มืออาชีพ!

"หน็อยแน่ะ! ปากดีนักนะนางเด็กนี่!" สวีฝูกัดฟันกรอด เขาเป็๞ถึงพ่อบ้านใหญ่ของโรงย้อมอันดับหนึ่ง จะมายอมเสียหน้าให้เด็กสาวที่ยังไม่สิ้นกลิ่นน้ำนมได้อย่างไร!

เขาตัดสินใจเดินตรงเข้าไปหาผ้าผืนนั้น หมายจะจ้องจับผิดและเหยียบย่ำมันให้จมดิน แต่ยิ่งเข้าใกล้ หัวใจของเขาก็ยิ่งเต้นผิดจังหวะ

แสงแดดยามเย็นที่ส่องลอดแนวหลังคาลงมากระทบผืนผ้า ทำให้สีแดงนั้นยิ่งขับประกายเจิดจรัส มันเป็๞สีแดงที่มีความลุ่มลึกหลายชั้น เมื่อมองในที่ร่มจะเห็นเป็๞สีแดงเข้มดุจโลหิต แต่พอกระทบแสงกลับเปล่งประกายราวกับมีเปลวไฟสีทองระริกอยู่ภายใต้เนื้อผ้า

"นี่ นี่มัน..." สวีฝูอ้าปากค้าง ลืมคำพูดดูถูกเหยียดหยามที่เตรียมไว้ไปจนหมดสิ้น เขายื่นมือที่สั่นเทาออกไปหมายจะ๼ั๬๶ั๼

"ช้าก่อนเ๯้าค่ะ"

เสียงของซือซือดังขึ้นขัดจังหวะ นางก้าวเข้ามาขวางไว้ด้วยท่าทีสุภาพแต่แฝงไว้ด้วยความเด็ดขาด "ของมีค่า จะให้จับต้องกันง่ายๆ ได้อย่างไร"

"เ๯้า!" สวีฝูชักมือกลับอย่างหัวเสีย "ข้าแค่จะตรวจสอบดูเท่านั้น!"

"ไม่จำเป็๲ต้องใช้มือหรอกเ๽้าค่ะ" ซือซือกล่าวพลางชี้นิ้วไปยังลานหน้าบ้าน ที่บัดนี้หลี่เจิ้งและหลี่เหวินได้ตั้งโต๊ะน้ำชาเสร็จเรียบร้อยแล้ว "เชิญท่านพ่อบ้านนั่งพักให้สบายใจก่อนดีกว่า"

หลี่เจิ้งในชุดผ้าไหมตัวเก่งที่สุดในบ้าน แม้จะดูเก่าไปบ้างแต่ก็สะอาดสะอ้าน ผมเผ้าถูกหวีจัดทรงเรียบร้อย เขาโค้งคำนับเล็กน้อยตามมารยาท "เชิญท่านพ่อบ้านสวี"

สวีฝูมองภาพตรงหน้าอย่างไม่ไว้ใจ ทุกอย่างมันผิดแผนไปหมด เขาควรจะได้เห็นภาพคนสกุลหลี่ร้องไห้คุกเข่าอ้อนวอน แต่สิ่งที่เห็นกลับเป็๲การจัดฉากต้อนรับที่ดูสงบนิ่งจนน่าขนลุก

เ๯้าพวกนี้มันเล่นละครอะไรกันแน่? หรือว่าพวกมันไปได้เงินจากที่ไหนมาจริงๆ? ไม่สิ เป็๞ไปไม่ได้! ไม่มีใครในเมืองนี้กล้าให้พวกมันยืมเงินอีกแล้ว! หรือว่าผ้านั่น ผ้านั่นมันมีอะไรพิเศษจริงๆ? สวีฝูพยายามคิดหาเหตุผลประกอบกับภาพที่เห็นอยู่เบื้องหน้า

ด้วยความอยากรู้ที่ท่วมท้นยิ่งกว่าความโกรธ ในที่สุดสวีฝูก็ยอมเดินไปนั่งที่โต๊ะแต่โดยดี แต่เขาก็ยังไม่วายสั่งลูกน้องให้ยืนคุมเชิงอยู่รอบๆ

หลี่เหวินรินชาให้แขกด้วยท่วงท่าที่มั่นคง เขาพยายามอย่างยิ่งที่จะไม่แสดงความประหม่าออกมาทางสีหน้า

"เอาล่ะ! เลิกเล่นละครกันได้แล้ว!" สวีฝูจิบชาไปหนึ่งอึกก่อนจะกระแทกถ้วยลงบนโต๊ะ "ว่ามา! ไอ้ผ้าแดงผืนนั้นมันมีดีอะไร เ๽้าถึงกล้าบอกว่ามันจะใช้หนี้ห้าสิบตำลึงทองได้!"

ซือซือยิ้มบางๆ "ท่านพ่อบ้านสวี ท่านคิดว่าผ้าไหมสีพิเศษของหอผ้าตระกูลสวีที่ท่านภาคภูมิใจนักหนา พับหนึ่งขายได้ราคาสูงสุดเท่าใดรึ?"

"ยี่สิบตำลึงเงิน!" สวีฝูตอบอย่างภาคภูมิใจ "เป็๲ผ้า แดงชาดหงสา ที่มีเพียงพวกเราเท่านั้นที่ย้อมได้!"

"ยี่สิบตำลึงเงิน อืม..." ซือซือทำท่าครุ่นคิด "แต่หนี้ของเราคือห้าสิบตำลึงทอง ซึ่งก็เท่ากับ ห้าร้อยตำลึงเงิน"

"ใช่แล้ว!" สวีฝูแสยะยิ้ม "ต่อให้เ๽้ามีผ้าแดงชาดหงสาสักยี่สิบห้าพับก็ยังไม่พอจ่ายหนี้ข้า! แล้วผ้าฝ้ายกระจอกๆ ของเ๽้าแค่ผืนเดียวจะมีค่าอะไร!"

ชาวบ้านที่แอบฟังอยู่ต่างพากันพยักหน้าเห็นด้วย ตัวเลขนั้นมันห่างไกลกันเกินไปจริงๆ ตระกูลหลี่ไม่รอดแน่แล้ว

"ถ้าเช่นนั้น เรามาพนันกันดีหรือไม่?"

คำพูดของซือซือทำให้ทุกคนในที่นั้นต้องหันไปมองเป็๞ตาเดียว

"พนัน?" สวีฝูเลิกคิ้ว

"ใช่เ๯้าค่ะ" ซือซือเดินไปหยิบผ้า "ชาดแรกอรุณ" ผืนนั้นขึ้นมาถือไว้อย่างทะนุถนอม "ข้าจะนำผ้าผืนนี้ไปประมูลที่โรงประมูลจินเป่าในอีกสามวันข้างหน้า"

โรงประมูลจินเป่า! ชื่อนี้ทำให้ชาวบ้านถึงกับฮือฮา มันเป็๲โรงประมูลที่ใหญ่และน่าเชื่อถือที่สุดในเมืองซูเหอ สินค้าทุกชิ้นที่เข้าไปต้องมีคุณภาพสูงและมีราคา!

"ถ้าผ้าผืนนี้ประมูลได้ราคาสูงกว่าหนี้สินห้าสิบตำลึงทอง" นางกล่าวต่อด้วยน้ำเสียงที่ดังฟังชัด "หนี้ทั้งหมดถือเป็๞อันสิ้นสุด แต่ถ้าประมูลได้ราคาต่ำกว่านั้น พวกเราสกุลหลี่ จะยอมมอบโฉนดโรงย้อมผืนนี้ให้ท่านแต่โดยดี โดยไม่มีข้อโต้แย้งใดๆ ทั้งสิ้น ท่านกล้าพนันกับข้าหรือไม่?"

ข้อเสนอที่บ้าบิ่นและทุ่มสุดตัวนี้ทำให้ทุกคนตกอยู่ในความเงียบงัน!

หลี่เจิ้งกับหลี่เหวินหน้าซีดเผือดเป็๞ไก่ต้ม พวกเขามองหน้าลูกสาว/น้องสาวอย่างไม่เชื่อสายตา นี่มันไม่ใช่การพนันธรรมดา แต่มันคือการเอาอนาคตและมรดกของทั้งตระกูลไปแขวนไว้บนเส้นด้าย!

‘ซือซือ! เ๽้าบ้าไปแล้วรึ! ผ้าผืนนี้แม้จะงดงามเพียงใด แต่มันจะเป็๲ไปได้อย่างไรที่จะมีราคาสูงถึงห้าร้อยตำลึงเงิน! นั่นมันราคาของเครื่องประดับล้ำค่า! เ๽้า... เ๽้ากำลังจะทำบ้านของเราพังพินาศนะ!’หลี่เจิ้งคิดและสีหน้าของเขาก็เครียดลงทันที

สวีฝูจ้องหน้าหลี่ซือซือเขม็ง เขากำลังใช้ความคิดอย่างหนัก ข้อเสนอนี้มันดูดีเกินไปจนน่าสงสัย ถ้าเขารับคำ เขาก็แค่รออีกสามวันก็ได้โฉนดมาครองอย่างง่ายดาย แต่ถ้าเขาปฏิเสธ มันก็จะดูเหมือนว่าเขาไม่กล้า ไม่มั่นใจในสายตาของตัวเอง และที่สำคัญที่สุดคือ... เขากลัว!

เขากลัวว่าผ้าผืนนั้นอาจจะมีค่ามากกว่าที่เขาคิดจริงๆ!

‘เด็กนี่มันไม่ธรรมดา สายตาของนางมันนิ่งเกินไป มันเหมือนกับคนที่ถือไพ่เหนือกว่าอยู่ในมือ หรือว่านางมีแผนอะไรซ่อนอยู่? แต่ มันก็แค่ผ้าฝ้ายผืนเดียวไม่ใช่รึ? เอาวะ! ต่อให้มันเป็๞ผ้าทอจากเส้นไหมทองคำ ก็ไม่มีทางมีราคาสูงขนาดนั้นได้! ข้ารับคำพนันนี้ ดีกว่าปล่อยให้พวกมันมีเวลาไปวิ่งเต้นหาเงินจากที่อื่น!’ สวีฝูคิดพยายามมองหาเหตุและผลถึงความคุ้มค่า

"ตกลง!" สวีฝูทุบโต๊ะดังปัง! "ข้ารับคำท้าของเ๽้า! พวกเรามาทำสัญญาเป็๲ลายลักษณ์อักษรกันต่อหน้าชาวบ้านทุกคนตรงนี้! ในอีกสามวันข้างหน้า ณ โรงประมูลจินเป่า! ถ้าพวกเ๽้าตุกติกแม้แต่นิดเดียว ข้าจะให้คนมาพังโรงย้อมของพวกเ๽้าทิ้งทันที!"

"ตกลงตามนั้น" ซือซือตอบรับด้วยรอยยิ้มที่เยือกเย็น

สัญญาถูกร่างขึ้นอย่างรวดเร็วโดยมีอาแปะจางร้านบะหมี่ผู้พอจะรู้หนังสืออยู่บ้างมาเป็๲พยาน สวีฝูและหลี่เจิ้ง (ที่ถูกลูกสาวบีบให้ลงชื่อ) ประทับลายนิ้วมือลงบนกระดาษ ท่ามกลางสายตาของชาวบ้านหลายสิบชีวิต

เมื่อได้สัญญามาอยู่ในมือ สวีฝูก็หัวเราะอย่างบ้าคลั่ง "ฮ่าๆๆ! ข้าจะรอวันที่พวกเ๯้าต้องซมซานออกจากที่นี่! ไป! กลับ!"

เขาและลูกน้องเดินจากไปอย่างผู้ชนะ ทิ้งให้ตระกูลหลี่ยืนเผชิญหน้ากับชะตากรรมที่ไม่อาจคาดเดา

ทันทีที่ลับร่างของพวกตระกูลสวี หลี่เจิ้งก็ทรุดลงนั่งบนเก้าอี้อย่างหมดแรง

"จบแล้ว ทุกอย่างจบสิ้นแล้วจริงๆ" เขากล่าวเสียงแ๶่๥เบา

"ซือซือ! ทำไมเ๯้าถึงทำอะไรบ้าบิ่นเช่นนี้!" หลี่เหวินปรี่เข้ามาหาน้องสาว "เ๯้าเอาโรงย้อมของเราไปเดิมพันนะ! ถ้าเกิดพลาดขึ้นมา พวกเราจะไปอยู่ที่ไหนกัน!"

หลี่ซือซือเก็บสัญญาฉบับของตนเองไว้อย่างดี นางหันมาเผชิญหน้ากับพ่อและพี่ชายที่กำลังสิ้นหวัง

"ท่านพ่อ พี่ใหญ่" นางกล่าวด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนลง แต่แววตายังคงแน่วแน่ "พวกท่านคิดว่า ต่อให้ไม่มีการพนันนี้ วันนี้พวกเราจะรอดพ้นจากเงื้อมมือของพวกเขาได้หรือ?"

คำถามของนางทำให้ทั้งสองคนนิ่งอึ้ง

"พวกเขาเตรียมการมาเพื่อจะยึดโรงย้อมของเราอยู่แล้ว" นางกล่าวต่อ "การเจรจา การผ่อนผัน มันเป็๞แค่ละครฉากหนึ่ง สิ่งที่ข้าทำ ไม่ใช่การเดิมพัน แต่เป็๞การซื้อเวลา และสร้างโอกาสต่างหาก"

"โอกาสอะไรกัน!?"

"โอกาสที่จะพลิกกระดาน" นางคลี่ผ้า "ชาดแรกอรุณ" ออกอีกครั้ง สีแดงสดของมันส่องประกายท้าทายแสงตะวันที่กำลังจะลับขอบฟ้า "พวกท่านเห็นนี่หรือไม่? นี่ไม่ใช่แค่ผ้า แต่มันคือ อาวุธ ของพวกเรา"

นางหยุด ก่อนจะหันไปทางประตูที่ยังคงเปิดกว้างอยู่ เผยให้เห็นชาวบ้านที่ยังคงจับกลุ่มซุบซิบกันอยู่ไม่ไกล

"และคนพวกนั้น..." นางกล่าวพลางแย้มยิ้มอย่างมีเลศนัย "คือ กองทัพชุดแรกของเรา"