35
เหยาเหยาย้ายสถานที่พูดคุยกันมาอยู่รอบนอกของหมู่บ้าน
“เอาล่ะ ข้าอยากรู้ว่าหมู่บ้านไร้นามแห่งนี้มันเกิดอะไรขึ้น ทำไมหมู่บ้านและชาวบ้านถึงได้เป็อย่างนั้น”
เด็กน้อยฉางเดินไปมาอยู่ครู่หนึ่งก่อนจะเล่าเื่ที่เกิดขึ้นกับหมู่บ้านของตน
“เดิมทีหมู่บ้านของข้าเป็หมู่บ้านที่ส่วนใหญ่จะทำอาชีพเกษตรกร เป็หมู่บ้านไร้นามที่รู้จักกันไปทั่ว แต่ว่าทุกอย่างมันก็เปลี่ยนไป สัตว์อสูรได้เข้ามาทำลายหมู่บ้านของข้า ทำให้ชาวบ้านล้มตาย พืชผักผลการเกษตรก็ถูกทำลายเช่นเดียวกัน แล้วไม่สามารถฟื้นฟูให้กลับขึ้นมาอย่างเดิมได้ ทุกอย่างมันเป็เพราะสัตว์อสูร”
“ฉาง เ้าพูดว่าไม่สามารถฟื้นฟูได้ ทำไมถึงเป็อย่างนั้น”
“ท่านดูสิ พื้นที่เพาะปลูกกลายเป็อย่างนั้นน่ะมันจะไปปลูกอันใดได้ ดินที่เคยอุดมสมบูรณ์กลายเป็ดินตาย ปลูกอันใดก็ไม่ขึ้น”
ใบหน้าละอ่อนของเด็กน้อยฉางเศร้าหมองหลังจากพูดเื่ที่เกิดขึ้น ความสิ้นหวังที่ชาวบ้านทุกคนได้รับรวมถึงฉางนั้นมันเกินทน ต่อให้ย้ายถิ่นฐานไปตั้งหลักกันใหม่ แต่ใครมันจะอยากทิ้งบ้านเกิดของตนเองกันเล่า
“หากท่านเป็นักผจญภัย ท่านย่อมรู้เื่เช่นนี้ดีอยู่แล้ว สัตว์อสูรที่เข้ามาโจมตีหมู่บ้านครั้งหนึ่ง พวกมันก็จะมาอีกหลายครั้ง”
เป็อย่างนั้นจริง
เหยาเหยารู้เื่นี้เป็อย่างดีจากคนที่เธอรู้จัก สัตว์อสูรมักจะมาที่เดิมที่มันผ่านมา ถ้าหากไม่กำจัดพวกมัน พวกมันจะมากันอีก ซึ่งมันไม่ต่างกับสัตว์หวงถิ่นของมัน เมื่อไหร่ที่มีศัตรูเข้ามาในอาณาเขต พวกมันก็จะโจมตีทันที
ที่นี่ไม่ใช่ถิ่นของพวกมัน แต่เป็หมู่บ้านของชาวบ้าน
“ฉาง เ้ารู้จักสัตว์อสูรตัวนั้นรึไม่”
“ข้าไม่รู้จักหรอก แต่ข้าจำมันได้เป็อย่างดี เพราะพวกมันฆ่าพ่อแม่ของข้า”
แค่รู้ว่าพ่อแม่ถูกสัตว์อสูรฆ่าตายมันก็เศร้ามากพอแล้ว เด็กน้อยที่อยู่ตัวคนเดียวด้วยสภาพผอมแห้งกะหร่องที่ไม่รู้ว่าจะตายวันตายคืน ทำให้เหยาเหยาเกิดความรู้สึกโกรธสัตว์อสูรที่มันทำเช่นนี้
มันไม่เหมือนสัตว์ป่าทั่วไปที่ไม่รุนรานเข้ามาในพื้นที่ของมนุษย์ แต่มันเป็สัตว์อสูรที่รู้จักแต่การฆ่า ความป่าเถื่อนของมันถือเป็สิ่งที่มนุษย์ทุกคนยอมรับไม่ได้
จากคำพูดของฉางเด็กน้อยผู้น่าสงสารคนนี้ ทำให้เหยาเหยาคิดว่าสัตว์อสูรไม่ได้มีแค่ตัวเดียว
หลังจากนี้เหยาเหยาจะต้องวางแผนเพื่อเตรียมความพร้อมในการฟื้นฟูหมู่บ้านให้กลับมาเหมือนเดิม แต่ก่อนหน้าเธอจะต้องกำจัดสัตว์อสูรเพื่อไม่ให้พวกมันมาที่หมู่บ้านไร้นามแห่งนี้อีก
...