มู่ฮูหยินมองด้วยความซาบซึ้งใจ “ท่านพ่อกลืนลงไปแล้ว ท่านพ่อกลืนลงไปแล้วจริงๆ!”
มู่ชิงเซียวก้าวขึ้นไปประคองมารดาที่กำลังตื้นตันใจด้วยความยินดี
เซวียนหยวนเช่อป้อนไท่ฟู่ต่อไปด้วยท่าทีที่ไม่เปลี่ยนแปลง “อาจารย์ กินอีกสักหน่อยเถิด”
เฟิ่งเฉี่ยนเห็นแล้วพรูลมหายใจโล่งอก นางดูเซวียนหยวนเช่อป้อนข้าวมู่ไท่ฟู่ทีละคำๆ กระทั่งป้อนข้าวผัดไข่ให้ไท่ฟู่กินจนหมดจาน ถูกภาพความผูกพันอันลึกซึ้งระหว่างอาจารย์และศิษย์ทำให้ตื้นตันใจ ขณะเดียวกันก็ปาดเหงื่อแทนเขาไปด้วย
เพื่ออาจารย์ผู้มีพระคุณเขายินดีใช้ตัวเองเป็หนูทดลอง ยอมเสี่ยงอันตรายต่ออาการแพ้อาหารของตนเอง ส่งผลให้นางบังเกิดความรู้สึกดีต่อเขาขึ้นมาบ้าง
หลังจากไท่ฟู่กินข้าวผัดไข่จนหมดจาน คนทั้งคนดูกระปรี้กระเปร่าขึ้นทันใด ดวงตาของไท่ฟู่เป็ประกายก่อนจะเอ่ยว่า “นี่เป็ข้าวที่ข้ากินแล้วอร่อยที่สุดในชีวิตนี้! แม่นางเฟิง ขอบคุณเ้ามาก!”
เฟิ่งเฉี่ยนยินดี “เป็เกียรติของข้าที่ไท่ฟู่ชอบกินอาหารที่ข้าทำ!”
มู่ไท่ฟู่กล่าวอีกว่า “ยังมีอีกหรือไม่ ข้ายังอยากกินอีกสักจาน!”
“มี! ในห้องครัวยังมีอีกมาก มีเพียงพอแน่นอน!” เฟิ่งเฉี่ยนพูดกลั้วหัวเราะ
เซวียนหยวนเช่อพลันลุกขึ้นพรวด “ต่อไปหน้าที่ทำอาหารให้ไท่ฟู่เป็หน้าที่ของเ้า”
เฟิ่งเฉี่ยนไม่ได้คัดค้าน นางพยักหน้าด้วยสีหน้าจริงจัง ไม่ต้องให้เขาพูดนางก็คิดจะทำเช่นนี้อยู่แล้ว แม้จะไม่อาจรักษาต้นตอการเกิดโรคของไท่ฟู่ได้ แต่อย่างไรก็ไม่ถึงกับทำให้อาการย่ำแย่ลง
“อาจารย์พักผ่อนมากๆ เจิ้นค่อยกลับมาเยี่ยมท่านอีก” ร่างของเซวียนหยวนเช่อคล้ายเซไปเล็กน้อยก่อนจะหันไปกล่าวกับมู่ฮูหยิน “ฮูหยิน เจิ้นพำนักอยู่ในจวนคืนหนึ่งได้หรือไม่”
มู่ฮูหยินตื่นตระหนกด้วยความยินดี “ได้แน่นอนเพคะ! เซียวเอ๋อร์ รีบไปเตรียมห้องพักแขกให้ฝ่าาเร็วเข้า!”
“ไม่จำเป็แล้ว!” เซวียนหยวนเช่อเอ่ยห้ามพร้อมกับชี้ไปที่เฟิ่งเฉี่ยน “เจิ้นพักห้องของนางก็ได้!”
เฟิ่งเฉี่ยนตะลึงงัน ด้วยคิดว่าตนเองฟังผิด “ห้องของข้าหรือ”
“ยังไม่นำทางอีก” ั์ตาดำขลับของเซวียนหยวนเช่อจ้องนางเขม็ง เฟิ่งเฉี่ยนงงงันเพิ่งจะสังเกตเห็นว่าหน้าผากของเขามีเหงื่อบางๆ ชั้นหนึ่ง นางรู้ทันทีว่าอาการแพ้ของเขากำเริบเสียแล้ว เขาไม่ปรารถนาให้อาจารย์ผู้มีพระคุณล่วงรู้จึงฝืนร่างกายควบคุมตนเอง
คนผู้นี้หนอ ทั้งๆ ที่ดูไปแล้วเ็าสุดกู่ทว่ากลับมีจิตใจอ่อนโยนและละเอียดอ่อน!
“เชิญฝ่าาเพคะ!” นางผายมืออกไป เซวียนหยวนเช่อพลันวาดแขนยาวๆ ของเขาออกมาโอบเฟิ่งเฉี่ยนเข้าสู่อ้อมกอดของตนและกอดเอาไว้แแ่!
เฟิ่งเฉี่ยนหายใจสะดุด ทั้งๆ ที่มีอาภรณ์ขวางกั้นเอาไว้นางยังรับรู้ได้ถึงความร้อนที่แผ่ออกมาจากร่างกายของเขาได้ ร้อนจี๋ ร้อนเสียจนนางใจสั่น แก้มพลันรู้สึกร้อนซู่ไปด้วย!
อิริยาบถเยี่ยงนี้อบอุ่นเกินไปจริงๆ!
คนที่ไม่รู้ความจริงยังไพล่เข้าใจไปว่าที่ฮ่องเต้ทำเช่นนี้ด้วยทนรอไม่ไหวที่จะได้สาวงามมาไว้ในอ้อมกอด ถึงขั้นมีคนเข้าใจว่าฮ่องเต้พำนักอยู่ในจวนสกุลมู่ก็เพื่อหาความสุขใส่ตัว
มีเพียงเฟิ่งเฉี่ยนที่กระจ่างแจ้งว่าร่างกายของเขาต้านไม่อยู่แล้ว เม็ดเหงื่อขนาดเท่าเมล็ดถั่วค่อยๆ ไหลลงมาตามขมับ หยดลงบนมือของนางให้ความรู้สึกร้อนลวก
“ท่านไม่เป็ไรกระมัง”
นางประคองเขาเดินออกไปจากห้อง
“ท่านพี่เช่อ!” มู่ชิงหว่านโมโหจนกระทืบเท้า นางคิดจะวิ่งตามไปทว่ากลับถูกมู่ชิงเซียวยับยั้งไว้
“น้องหญิงสาม อย่าก่อเื่วุ่นวายเลย! เ้าตามไปตอนนี้มีแต่หาเื่ให้ผู้อื่นดูถูกเ้าเอง”
“แต่ข้า...” มู่ชิงหว่านร้อนใจแทบจะร้องไห้ออกมา สีหน้าเต็มไปด้วยความทุกข์ทน
มู่ชิงเซียวลูบศีรษะนาง แล้วมองไปตามทิศทางที่คนทั้งสองเดินออกไปด้วยสายตาสับสน
ทันทีที่เข้าไปในห้อง เซวียนหยวนเช่อผลักนางออกทันที เขาเดินชนโน่นเตะนี่ไปจนถึงเตียงนอนด้วยตัวเอง
เฟิ่งเฉี่ยนถลึงตาใส่เขาอย่างไม่พอใจ “คนเช่นท่าน เหตุใดจึงเป็คนเนรคุณที่ข้ามแม่น้ำแล้วรื้อสะพานเช่นนี้”
หากมิใช่เห็นว่าร่างกายของเขากำลังอ่อนแอละก็ นางจะต้องคิดบัญชีกับเขาแน่นอน
เซวียนหยวนเช่อนอนลงบนเตียงไม่พูดจาแม้แต่คำเดียว เขาหายใจหอบหนัก บนใบหน้าบริเวณลำคอเริ่มปรากฏให้เห็นผดผื่นสีแดงเม็ดเล็กๆ
เฟิ่งเฉี่ยนมองจากระยะไกล รู้สึกทนไม่ได้ “ท่านเป็เช่นนี้ หาท่านหมอสักคนมาดูหน่อยเถิด!”
แววตาของเซวียนหยวนเช่อทอประกายกล้า ตวัดมองมาที่นางปราดหนึ่ง เขาหลับตาลงพร้อมกับพูดห้วนๆ “หุบปาก! นับั้แ่ตอนนี้เจิ้นไม่อยากได้ยินเสียงของเ้า!”
“ท่านคิดว่าข้าอยากพูดกับท่านนักหรือ ได้ ถือเสียว่าข้าแส่หาเื่ใส่ตัวเองก็แล้วกัน ท่านจะเป็จะตายก็ไม่เกี่ยวกับข้า” เฟิ่งเฉี่ยนทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้ด้วยโทสะ คร้านจะสนใจเขา
[เ้านาย ท่านมีคะแนนสะสมครบ 10 คะแนนแล้ว ท่านมีโอกาสจับรางวัลได้หนึ่งครั้ง ้าใช้สิทธิ์ตอนนี้หรือไม่]
ได้ยินเสียงฟ่านฟ่านเตือนขึ้น เฟิ่งเฉี่ยนพลันนึกขึ้นได้ว่ายังมีเื่นี้อยู่อีก ล้วนต้องโทษูเาน้ำแข็งลูกนี้ที่ทำให้นางโมโหโทโสจนเลอะเลือนเกือบจะลืมเื่นี้ไป
“เริ่มจับรางวัลเถิด!”
แผ่นจานทรงกลมสีรุ้งหมุนขึ้นมา เฟิ่งเฉี่ยนหลับตาลงด้วยความตื่นเต้น แต่ปากกลับพึมพำไม่หยุด “ฟ้าแม่นๆ ดินแม่นๆ จะต้องให้ข้าจับได้ยาสมุนไพรร้อยชนิดนะ!”
ติ๊ง—ได้รับเครื่องมือศึกษาวิชาแพทย์หนึ่งชิ้น! (คำอธิบาย : ช่วยให้มีความทรงจำแม่นยำ เป็อุปกรณ์ชนิดหนึ่ง)
เฟิ่งเฉี่ยนลืมตาขึ้นมองอย่างตะลึงพรึงเพริด ไม่ได้ยาสมุนไพรร้อยชนิดมาก็แล้วไปเถอะ ดีชั่วอย่างไรก็ยังได้ตำราแพทย์มาเล่มหนึ่ง!
เครื่องมือศึกษาวิชาแพทย์บ้าบออันใด หรือ้าให้นางเริ่มศึกษาวิชาแพทย์ใหม่ั้แ่ขั้นเริ่มต้น
นางหัวเราะไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก
เซวียนหยวนเช่อที่นอนหลับตาอยู่บนเตียงด้วยความทรมาน พลันได้ยินเสียงทอดถอนใจดังขึ้นรบกวนให้จิตใจของเขาไม่สงบ เขาลืมตาขึ้นหันขวับไปมองเฟิ่งเฉี่ยน ทว่ากลับเห็นนางพูดจาพึมพำอยู่คนเดียว ทอดถอนใจเป็ครั้งคราว สีหน้าบนใบหน้าเปลี่ยนไปเปลี่ยนมา
เขาขมวดคิ้วและตวาดว่า “ขอเจิ้นอยู่เงียบๆ สักหน่อย!”
เดิมทีเฟิ่งเฉี่ยนก็อารมณ์ไม่ค่อยดีอยู่แล้ว จึงมีโทสะคุกรุ่นในใจทันที นางลุกพรวดจากเก้าอี้ที่นั่งอยู่แล้วพุ่งเข้ามายืนเท้าสะเอวอยู่ข้างเตียง ตอบโต้กลับไปว่า “เป็เพราะข้าไม่อยากฉวยโอกาสที่ท่านอ่อนแอ ดังนั้นจึงอดทนอดกลั้นต่อท่าน! ท่านยังไม่หยุดใช่หรือไม่ ข้าเป็คนมีชีวิตจิตใจ หรือยังต้องถูกบีบบังคับให้อึดอัดใจจนตาย ไม่ให้ข้าพูดใช่หรือไม่ ข้าจะพูด และข้าจะพูดเสียงดังๆ ด้วย! ดูซิว่าท่านจะทำยังไงกับข้า มีปัญหาท่านก็อุดปากข้าสิ!"
ทันทีที่สิ้นเสียง ภายในห้องบังเกิดลมขึ้นสายหนึ่งพุ่งเข้ามาจากฝ่ามือใส่ใบหน้าของนาง ลมนั้นแรงเสียจนเฟิ่งเฉี่ยนลืมตาไม่ขึ้น ร่างของนางราวกับถูกพลังมหาศาลดูดเข้าไปหา
ร่างของนางพลันเสียสมดุลลอยคว้างอยู่กลางอากาศ กระทั่งรู้สึกว่าปกคอเสื้อถูกกระชาก ร่างของนางจึงร่วงลงมา ไม่รู้ว่าเท้าของนางสะดุดกับสิ่งใดจึงล้มไปข้างหน้า จากนั้นริมฝีปากของนางพลันัักับความอ่อนนุ่มชนิดหนึ่ง เฟิ่งเฉี่ยนลืมตาขึ้นพรึ่บ ทันทีที่ลืมตาขึ้นก็เผชิญกับใบหน้าคมสันของเซวียนหยวนเช่อ นางเบิกดวงตากว้างด้วยความตกตะลึง หัวใจเต้นระรัว แก้มทั้งสองข้างแดงก่ำ!
เซวียนหยวนเช่อเองก็งงงันไปครู่หนึ่งเช่นกัน เมื่อสักครู่เห็นปากของนางขยับไม่หยุดรู้สึกหงุดหงิดรำคาญใจเหลือเกิน เขาเพียงคิดจะลากนางเข้ามาอบรมสั่งสอนสักยกหนึ่ง ใครเลยจะรู้ว่าจะกลายมาเป็เช่นนี้...
คนสองคน คนหนึ่งอยู่ล่าง คนหนึ่งอยู่บน เ้ามองข้า ข้ามองเ้า ดวงตาทั้งสี่ประสานกัน บรรยากาศภายในห้องพลันแปรเปลี่ยนไป
ทันใดนั้น เซวียนหยวนเช่อได้สติกลับมาก่อน เขาออกแรงผลักนาง เฟิ่งเฉี่ยนถูกผลักให้ตกไปใต้เตียง
เฟิ่งเฉี่ยนคลานขึ้นมาจากพื้นด้วยท่าทีอเนจอนาถ นางชี้หน้าเขาด้วยนิ้วที่สั่นระริกพูดด้วยสีหน้ากล่าวโทษ “ท่าน ท่าน ท่าน...ท่านมันเป็โจรบ้าตัณหา! นี่เป็จุมพิตแรกของข้าเชียวนะ!”
เซวียนหยวนเช่อตวัดหางตาดูแคลนมาทางนาง “ไยต้องเสแสร้ง คืนวันแต่งงาน คนที่วางยาเจิ้นในคืนนั้นเป็ผู้ใด”
“อุ๊บ...” เฟิ่งเฉี่ยนวางยาเขา ยังคิดจะ้าเขาหรือ นางกำลังได้ยินเื่อันน่าใอะไรกันเนี่ย!
