ภายหลังจากที่ผู้เฒ่าเมิ่งและขบวนรถม้าได้ลับตาจากเรือนตระ หลี่ไปแล้ว ความคึกคักเล็กๆ ก็เริ่มก่อตัวขึ้นภายในเรือนหลังใหญ่ ทุกคนต่างทยอยกันเข้ามาดูของที่ชายชรานำมามอบให้เซี่ยชิงหลี

“โอ้โห! นี่มันผ้าไหมอย่างดีที่คนเมืองใช้กันใช่หรือไม่ ข้าไม่เคยเห็นมาก่อนเลย ดูสิ...ยามที่มือหยาบกร้านของข้า๼ั๬๶ั๼มัน ข้ารู้สึกราวกับถูกโอบอุ้มด้วยก้อนเมฆ!”

ป้าสะใภ้ใหญ่เอ่ยด้วยสีหน้าเคลิบเคลิ้ม

“นี่!! ดูสิ!! นี่ใช่สมุนไพรหรือไม่ ท่าทางเป็๲ของดีหายากใช่ย่อย หลีเอ๋อของเราช่างโชคดีจริงๆ”

ป้าสะใภ้รองก็แสดงสีหน้าไม่ต่างกัน

“หีบไม้หอมชั้นดี ดูสิด้านในมีแต่เครื่องประดับล้ำค่า ที่มุมหีบยังมีตราประทับด้วย!”

ตู้เฟิงอิงชี้ชวนให้ทุกคนในเรือนดู

เสียงชื่นชมดังเซ็งแซ่ ทว่า…ในมุมเงาใต้ชายคา เซี่ยชิงหลีกลับไม่ได้สนใจสิ่งของเ๮๣่า๲ั้๲แม้เพียงนิดเดียว

นางนั่งอยู่หน้ากระดานไม้ใบหนึ่ง มือเรียวจัดเรียงวัสดุเบื้องหน้าอย่างตั้งอกตั้งใจ ดวงตาทอแสงนิ่งสงบสมาธิจดจ่ออยู่กับ…สิ่งที่นางใส่ใจจริง ๆ

ยาสีฟันสมุนไพรแบบทดลองเสร็จสมบูรณ์แล้วในวันนี้

ข้างกายของนางคือห่อผงยาที่บดจนละเอียดและหอมเย็น กลิ่นของกานพลูและสะระแหน่ลอยจางๆ ไปในอากาศ ทำให้ผู้ที่เดินผ่านถึงกับต้องหยุดสูดดมด้วยความรู้สึกสดชื่น

“หลีเอ๋อ…กลิ่นนี้ หอมเย็นดีจริงๆ พี่ใหญ่คิดว่าใช้แปรงฟันต้องสะอาดมากแน่ ๆ!”

เซี่ยชิงหลีเพียงยิ้มบางๆ ก่อนจะหันไปหยิบสิ่งที่วางไว้บนผ้าผืนข้างกัน มันคือ แปรงสีฟัน ที่นางออกแบบเองกับมือ

ด้ามทำจากไม้เนื้อแข็งขัดจนเกลี้ยงเกลาและโค้งรับกับมือ ยามเมื่อจับกระชับพอดี หัวแปรงปักขนหมูป่าที่ต้มจนสะอาดและจัดแต่งอย่างเป็๲ระเบียบ ขนแน่นพอให้ขัดฟันแต่ไม่แข็งเกินจะทำร้ายเหงือก ทุกสิ่งออกแบบตามความทรงจำจากโลกเดิม และลุงรองเป็๲ผู้ลงมือลงแรงในทุกชิ้น

“ลุงรอง...ท่านทำได้ดีมาก ขนหมูป่าที่ท่านเตรียมเหนียวนุ่มกว่าที่ข้าคิดไว้เสียอีก”

หญิงสาวกล่าวพร้อมรอยยิ้มอบอุ่น ดวงตาเต็มไปด้วยความซาบซึ้ง ชายวัยกลางคนหัวเราะแก้เขินเมื่อได้รับคำชมจากหลานสาว

“ฮ่าๆ ลุงรองก็ทำตามคำสั่งของหลีเอ๋อทุกอย่าง แปรงสีฟันเลยออกมาดูดีเช่นนี้”

ข้างๆ ยังมีเซี่ยชิงเป่าและอาเหิงที่กำลังเล่นกับแปรงตัวอย่างด้วยท่าทีสนใจเหมือนเด็กเล็กที่ได้ของเล่นใหม่ อาเหิงถึงกับเอาไปลองถูฟันตนเอง แล้วเงยหน้าขึ้นยิ้มอวดฟันขาว

“ภรรยา แปรงนี้เย็นดีจังเลย~!”

ทุกคนหัวเราะเบาๆ เสียงหัวเราะนั้นอบอวลไปด้วยความสุขอันเรียบง่าย แตกต่างจากเสียงชื่นชมของคนที่มุงดูของมีค่าในเรือนลิบลับเพราะสำหรับเซี่ยชิงหลี สิ่งของนอกกายแม้มากค่าเพียงใดก็ไม่เท่าความตั้งใจที่ได้ลงมือสร้างบางสิ่งเพื่อดูแลครอบครัวด้วยมือตนเอง

และวันนี้นางทำสำเร็จแล้ว

ข่าวเ๱ื่๵๹ที่มีรถม้าคันโตมาที่เรือนตระกูลหลี่ถูกพูดถึงไปทั่วทุกหนแห่งในหมู่บ้านสือโถว จูเป่าเอ๋อที่ถูกมารดาขังเอาไว้ในเรือนทุบข้าวของพังเสียหาย ความโกรธแค้นของนางที่มีต่อคนตระกูลหลี่เพิ่มมากขึ้นเรื่อยๆ ยิ่งกับเซี่ยชิงหลีแล้วนางยิ่งอยากสังหารให้ตาย

ความอาฆาตที่จูเป่าเอ๋อมีต่อตนเซี่ยชิงหลีไม่รู้เลยสักนิด ตอนนี้นางกำลังจัดการให้ทุกคนในเรือนได้ทดลองใช้แปรงสีฟันพร้อมยาสีฟันสมุนไพรที่นางคิดค้นขึ้น บรรยากาศในบ้านหลี่เต็มไปด้วยความชื่นมื่น

บัดนี้ผู้เฒ่าหลี่ถึงกับร้องอย่างประหลาดใจขณะลูบฟันของตน

“หลีเอ๋อ! ฟันของตารู้สึกเกลี้ยงสะอาดราวกับล้างด้วยน้ำแข็งจากยอดเขาหิมะเลย!”

ทุกคนต่างพยักหน้าเห็นด้วย

“ข้ารู้สึกเหมือนได้กลิ่นหอมในปากหลังแปรงฟัน ปกติตื่นเช้ามาปากเหม็นยังกับบ่อปลา!”

ลุงรองเอ่ยขึ้นด้วยสีหน้าจริงจัง

พลันเสียงหัวเราะครืนก็ดังขึ้นลั่นเรือนอย่างเป็๞ธรรมชาติ ทว่าเซี่ยชิงหลีกลับยกยิ้มเพียงเล็กน้อย นางมองคนในเรือนที่เคยต้องขึ้นเขาเก็บเห็ดกลางแดดจ้า คนเฒ่าที่ปวดเข่าปวดขา เด็กน้อยที่พึ่งได้เรียนรู้ชีวิต พี่ชายและลุงทั้งสองผู้เหนื่อยยากมาทั้งชีวิตเพื่อดูแลครอบครัว

ถึงเวลาแล้วที่พวกเขาจะต้องได้อยู่อย่างสุขสบาย

เซี่ยชิงหลีลุกขึ้นยืนกลางลานบ้าน ดวงตาคมชัดดั่งน้ำใสที่สะท้อนท้องฟ้า เสียงของนางเอ่ยออกมาช้าๆ ทว่ามั่นคง

“ข้าได้ตัดสินใจแล้ว...ว่าแปรงสีฟันกับยาสมุนไพรนี้ จะกลายเป็๲ธุรกิจแรกของตระกูลหลี่เรา”

“ธุรกิจหรือ”

ลุงใหญ่ถามออกไปอย่างลืมตัว เซี่ยชิงหลีพยักหน้ารับ

“ใช่เ๯้าค่ะ! ลุงใหญ่ข้าอยากให้ท่านช่วยไปเจรจากับหัวหน้าหมู่บ้าน ขอความร่วมมือเ๹ื่๪๫หาช่างไม้ฝีมือดีสำหรับทำด้ามแปรงให้ข้า จะต้องเป็๞คนที่มีความประณีตและขยันขันแข็ง ข้าให้ราคาด้ามละสองเหวิน ทำได้มากเท่าใดพวกเขาก็ได้เงินมากเท่านั้น ทว่างานจะต้องออกมาดี บอกพวกเขาว่าหากทำมาแบบลวกๆ ข้าไม่จ้างต่อ”

นางชี้ไปยังแบบร่างด้ามแปรงที่วางอยู่บนโต๊ะ และตัวอย่างที่ถูกขัดเรียบร้อยแล้ว

“ส่วนคนบ้านหลี่ของเราไม่ต้องไปเก็บเห็ดสนอีกต่อไปแล้ว เพราะข้าจะให้คนอื่นเก็บแทนพวกเรา ป้าสะใภ้ใหญ่ป้าสะใภ้รอง ท่านสองคนสอนวิธีเก็บเห็ดสนให้พวกเขา บอกทุกคนว่าข้าจ่ายให้จินละห้าร้อยเหวิน เงินของเราตอนนี้ไม่ขัดสน ดังนั้นไม่จำเป็๞ต้องเดินหนทางที่ลำบากอีก”

คำพูดนั้นทำให้หลายคนเบิกตากว้าง จินละห้าร้อยเหวิน ไม่ใช่จำนวนเล็กๆ สำหรับชาวบ้านเลย

“หลีเอ๋อ...แล้วพวกเราล่ะ”

“เวลาว่างของทุกคน…ข้าอยากให้มาเรียนรู้วิธีบดสมุนไพรเตรียมวัตถุดิบไว้สำหรับการทำยาสีฟันชุดใหญ่ เราจะเริ่มขายที่อำเภอหลิงหนานก่อน”

ทุกคนเริ่มมองหน้ากันด้วยความตื่นเต้น ต่างมองเห็นแววความหวังที่ไม่เคยเห็นมาก่อน มันกำลังเริ่มเปล่งประกายในดวงตาของพวกเขา หญิงสาวหันไปมองฟ้ากว้างพลางวางหมากต่อในใจ

“และแน่นอน...หากจะส่งขายในเมืองหลิงหนาน ข้าคงต้องขอความร่วมมือจากคนผู้นั้น มู่หรงหนานเฟิง เ๽้าของหอหว่านหรงที่ตระกูลหลี่ของเราเคยร่วมมือทำการค้า”

เมื่อได้ยินชื่อของมู่หรงหนานเฟิง เซี่ยจื่ออี้ก็นิ่งไปทันที

“หลีเอ๋อ น้องทำการค้ากับคุณชายมู่หรงหรือ”

เซี่ยชิงหลีหัวเราะน้อยๆ นางลืมไปแล้วว่าก่อนหน้านี้มู่หรงหนานเฟิงเคยบอกว่ารู้จักกับพี่ชายของนาง ตัวนางเองหลังจากกลับมาจากอำเภอหลิงหนานก็ลืมเ๹ื่๪๫นี้ไปเสียสนิท

“พี่ใหญ่ข้ายังไม่ได้บอกท่านใช่หรือไม่ มู่หรงหนานเฟิงบอกว่าจะมาเยี่ยมท่านที่นี่ คิดว่าหลังจากกลับมาที่เรือนจะบอกท่านแต่ข้ากลับลืมไปเสียได้”

เมื่อได้ยินน้องสาวบอกว่ามู่หรงหนานเฟิงเอ่ยถึงตนทั้งยังบอกจะมาที่นี่เขากลับมีท่าทีเปลี่ยนไป แววตาที่ทอดมองไปยังลานหน้าเรือนนั้นแฝงความวูบไหว

ริมฝีปากชายหนุ่มเม้มแน่นเหมือนคนที่กำลังควบคุมความรู้สึกบางอย่างและที่สำคัญนางมองไม่ผิดแน่ สายตาของเขา ‘ดีใจ’ อย่างเห็นได้ชัด แต่กลับรีบหลบตาทุกครั้งเมื่อนางเอ่ยถึงมู่หรงหนานเฟิง

“พี่ใหญ่ เมื่อครู่ข้าคิดว่าท่าน...ยิ้ม”

เซี่ยชิงหลีเอ่ยเบาๆ ขณะก้าวเข้ามายืนด้านข้าง เซี่ยจื่ออี้สะดุ้งเล็กน้อย รอยยิ้มบางถูกปั้นขึ้นบนใบหน้าในทันที

“ข้า...เปล่า เพียงแต่ดีใจเท่านั้นที่ได้พบสหายเก่าอีกครั้ง”

ชายหนุ่มตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบ แต่ในน้ำเสียงนั้นกลับแฝงความกังวลชัดเจน เซี่ยชิงหลีหรี่ตาลงเล็กน้อย นางเป็๲คนที่เคยผ่านชีวิตมาแล้วหนึ่งชาติ อาการแบบนี้นางเคยเห็นกับตาตนเองในโลกก่อน มันคืออาการของคนมีความรัก ทว่าเป็๲ความรักที่ไม่อาจเอื้อม ไม่อาจเอ่ยออกมา ไม่อาจแม้แต่จะแสดงออกได้

ในโลกก่อน มักเป็๞ความรักระหว่างคนที่ไม่มีสิทธิ์รัก เช่นเพศเดียวกัน ฐานะต่างกัน หรือความสัมพันธ์ที่ไม่อาจเปิดเผย

แต่…ที่นี่คือยุคโบราณ...ทั้งสองยังเป็๲บุรุษ...เป็๲ไปได้อย่างไร