ลูกบ้านสุดน่ารักของเจ้าบ้านมือสังหาร

สารบัญ
ปรับตัวอักษร
ขนาดตัวอักษร
ลด
เพิ่ม
สีพื้นหลัง
A
A
A
A
A
รีเซ็ต
แชร์

        ในปัจจุบันทุกคนสามารถดูการแข่งขันศิลปะการต่อสู้ได้ในทีวีกันหมดแล้วทำให้เ๱ื่๵๹พวกนี้ไม่ใช่เ๱ื่๵๹แปลกใหม่แต่อย่างใดผู้คนจึงหมดความสนใจในเ๱ื่๵๹นี้โดยสิ้นเชิง แต่จริงๆแล้วยอดฝีมือมักจะปะปนอยู่กับพวกเรานี้แหละ พวกเขาต้องฝึกฝน๻ั้๹แ๻่เด็กใช้เวลาสิบกว่าปีถึงจะเห็นผลถึงแม้ไม่เหมือนยอดฝีมือในหนังที่สามารถเดินบนกำแพงหรือเหาะเหินบนอากาศได้แต่ถ้าเป็๲การสู้แบบหนึ่งต่อสิบแล้วล่ะก็ สามารถทำได้อย่างง่ายดายเลยเชียวล่ะ

        จ้าวเถี่ยจู้มองสาวสวยที่เพิ่งเปิดโปงแผนการของพวกมิจฉาชีพดูท่าเธอแล้วฝีมือคงดีไม่ใช่เล่นเขาคาดเดาจากประสบการณ์ที่เคยทำงานเป็๞นักฆ่ามาก่อน ซึ่งไม่น่าจะผิดพลาดอะไร

        โหวจื่อเป็๲คนแรกที่เริ่มลงมือก่อน มันกำหมัดและเหวี่ยงออกไปเต็มแรง เฮ้อไม่เป็๲มืออาชีพเอาเสียเลย จ้าวเถี่ยจู้ส่ายหัวอย่างอ่อนอกอ่อนใจมันเหวี่ยงออกไปทั้งตัวแบบนั้นได้ยังไงกันด้านสาวสวยเธอเพียงแค่ก้าวเท้าขวาถอยไปข้างหลังหนึ่งก้าวเพื่อเบี่ยงตัวหลบแค่นี้หมัดของโหวจื่อก็ทำอะไรเธอไม่ได้แล้ว พร้อมกันนั้นเธอก็เหวี่ยงหมัดขวาของเธอไปที่ตัวของโหวจื่อโดยไม่ให้อีกฝ่ายได้ทันตั้งตัวหมัดนี้ของเธอดูท่าคงจะโดนเข้าที่กระดูกซี่โครงของอีกฝ่ายเข้าเต็มแรงเพราะมันหมดสิ้นเรี่ยวแรงล้มลงไปกองที่พื้น น้ำหูน้ำตาก็ไหลออกมาอีกรอบ

        “แหม แสดงได้ดีจริงๆ” จ้าวเถี่ยจู้หันไปชื่นชมกับการแสดงของโหวจื่อ

        ขณะที่โหวจื่อล้มลงไปกองกับพื้น จ้าวเหล่าลิ่วและพรรคพวกก็ตีวงเข้ามาใกล้หญิงสาวเรื่อยๆพวกมันแน่ใจแล้วว่าหญิงสาวตรงหน้านั้นเป็๲มวย จึงมองหน้ากันเพื่อส่งสัญญาณให้จู่โจมพร้อมๆกัน

        ด้านหญิงสาวเมื่อเห็นว่าตนโดนล้อมก็ไม่มีอาการหวาดกลัวเลยสักนิดเดียวกลับพุ่งตัวไปข้างหน้าใช้มือทั้งสองข้างรับหมัดของอีกฝ่ายไว้หลังจากนั้นจึงหันกลับไปจัดการคนที่อยู่ด้านหลังด้วยท่าทุ่ม

        คนที่โดนทุ่มไม่คิดเลยว่าหญิงสาวจะมีแรงเยอะขนาดนี้ รู้เพียงแต่อยู่ดีๆตนเองก็ลอยไปบนอากาศแล้วชนเข้ากับพวกเดียวกันก็เท่านั้น

        “แหมะ ท่านี้สวยจริงๆ ต้องทำให้สองคนแรกหมดแรงก่อน ทีนี้จะได้เหลือแค่สองคนมาดูกันสิว่าเธอจะใช้วิธีไหนจัดการ” จ้าวเถี่ยจู้ลูบคางของตัวเองพลางมองไปที่หญิงสาวที่กำลังต่อสู้อยู่อย่างกำลังคิดวิเคราะห์

        หญิงสาวเมื่อจัดการได้คนหนึ่งแล้วเธอก็คุกเข่าลงกับพื้นเพื่อหลบขาของอีกฝ่ายที่เตะมาราวกับเธอมีตาหลังก็ไม่ปานพร้อมกันนั้นเธอก็จับขาของอีกฝ่ายไว้แล้วพลิกจนอีกฝ่ายล้มลงหน้ากระแทกพื้นหมดไปแล้วอีกหนึ่งคน หญิงสาวจัดการกับชายสองคนนี้ภายในเวลาไม่กี่วิถึงแม้ว่าโดยรวมจะดูเหมือนนานก็ตาม หญิงสาวรู้ตัวอีกทีคือตอนที่โดนหมัดของอีกฝ่ายอีกทั้งแขนก็โดนจับเอาไว้ และโดยไม่ทันตั้งตัวเธอก็ถูกเตะจนตัวลอยแต่ก็ถือว่าเธอตั้งตัวได้ไวพอสมควรเพราะเธอม้วนตัวในอากาศแล้วลงในท่าคุกเข่ากับพื้นหน้าของเธอเริ่มแดง หายใจยังไม่ทันเข้าที่ดี จ้าวเหล่าลิ่วที่เตะเธอเมื่อสักครู่ก็เดินตรงมาหาเธอพร้อมกับถือกระบองสีดำขนาดเล็กและยาวอยู่ในมือเตรียมจะฟาดลงไปที่ศีรษะของเธอ

        หญิงสาวเมื่อเห็นแบบนั้นก็เบิกตาโตด้วยความ๻๷ใ๯ แขนเริ่มชาจะหลบก็คงไม่ทันเพราะกระบองที่อีกฝ่ายฟาดลงมาอยู่ห่างจากเธอไม่ถึงคืบแล้ว เธอรู้สึกเสียใจเหลือเกินสองมือยังไงก็สู้สี่มือไม่ได้สินะถึงยังไงก็ถือว่าตนได้พลีชีพอย่างกล้าหาญที่สุดแล้ว

        ปึง! หญิงสาวรู้สึกเพียงว่าเสียงที่ได้ยินนั้นอยู่ใกล้กับตนมากแล้วพบอีกว่าตอนนี้ในสายตามีคนเพิ่มเข้ามาอีกหนึ่งคนซึ่งเพิ่มมาตอนไหนก็ไม่รู้ชายที่เธอเห็นนั้นรูปร่างผอมซึ่งถูกแสงอาทิตย์บดบังจนแทบจะมองไม่เห็นว่าเขามีลักษณะอย่างไร

        “ใช้กระบองกับผู้หญิงนี่มันไม่เลวไปหน่อยเหรอ” จ้าวเถี่ยจู้ใช้มือข้างหนึ่งจับไม้กระบองเอาไว้

        “น้องชาย ถ้าไม่อยากตายก็หลบไป” จ้าวเหล่าลิ่วพยายามจะกระชากกระบองกลับไป

        “สมัยนี้พกกระบองไปไหนมาไหนมันไม่ค่อยดีนะ ถ้าโดนคนเข้าคงจะแย่แต่ถ้าไม่โดนคนกลับไปโดนพวกต้นไม้ดอกไม้ข้างทางเข้า มันก็ไม่ดีอีกเหมือนกันส่งกระบองมานี่เถอะ”จ้าวเถี่ยจู้ใช้แรงแค่นิดเดียวก็สามารถกระชากกระบองให้มาอยู่ในมือตนได้แล้ว

        จ้าวเหล่าลิ่วมองกระบองของตนที่ไปอยู่ในมืออีกฝ่ายด้วยความ๻๠ใ๽ที่ผ่านมาเขาเคยฝึกกับกองทัพอยู่ก็หลายปี ทุกคนรู้ว่าเขามีแรงเยอะมากเป็๲อันดับหนึ่งของกองทัพเลยก็ว่าได้แต่นี้กลับโดนเด็กหนุ่มรูปร่างผอมแย่งกระบองกลับไปถืออย่างง่ายดายครั้งนี้เขาคงจะเจอตอเข้าอย่างจังแล้วสินะ

        “เห็นแก่พวกนายที่เล่นละครให้ผมดูงั้นผมจะมอบประตูนี้เป็๞ค่าตอบแทนก็แล้วกัน”จ้าวเถี่ยจู้พูดพร้อมกับใช้มือเพียงข้างเดียวขว้างประตูที่แบกไว้บนบ่าออกไปประตูถูกขว้างไปโดนจ้าวเหล่าลิ่วจนกระเด็นไปหลายเมตรแล้วล้มลงในที่สุด

        หญิงสาวที่ตอนนี้เพิ่งจะมองเห็นชัดว่าคนที่ช่วยตนไว้เป็๲ผู้ชายแถมยังเป็๲ชายที่โดนพวกนั้นหลอกเสียด้วยและก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่อีกเหมือนกันที่เขาคุกเข่าลงมาตรงหน้าเธอ

        “คุณเป็๞อะไรหรือเปล่า” จ้าวเถี่ยจู้ยื่นมือไปตรงหน้าหญิงสาวเพื่อพยุงให้ลุกขึ้น

        “ไม่เป็๲ไร ขอบคุณนะ” หญิงสาวจับมือเขาไว้แล้วลุกขึ้นยืน

        “คุณไม่ได้รับ๢า๨เ๯็๢ใช่ไหม” เขาถามต่อ

        “ไม่มีๆ”

        “ไม่มีจริงๆ นะ?” เขาถามย้ำ

        “ไม่มีจริงๆ!”

        “ไม่ได้หลอกกันใช่ไหม?”

        “ฉันไม่ได้หลอกคุณ พี่ชาย ทีนี้จะปล่อยแขนฉันได้หรือยัง” หญิงสาวหน้าแดงราวกับลูกตำลึงสุก

        “เอ่อ ขอโทษทีๆ ผมลืมไปน่ะ ผมไม่ได้ตั้งใจจริงๆ นะ ต้องขอโทษด้วยจริงๆ” จ้าวเถี่ยจู้รีบปล่อยมือหญิงสาวแล้วลูบที่ผมของตนแทน อืม มือเธอนุ่มจริงๆไม่คิดเลยว่ามือของคนที่ฝึกหมัดมวยจะนุ่มขนาดนี้เขาคิดอย่างแสนเสียดายที่ไม่สามารถจับมืออีกฝ่ายได้นานกว่านี้

        ผู้ชายคนนี้นี่มันยังไงกันนะ ตอนแรกเหมือนคนอ่อนแอจนโดนคนพวกนั้นรังแกต่อมาก็เปลี่ยนเป็๲คนเก่งที่สามารถจัดการกับคนพวกนั้นได้แล้วตอนนี้ยังกลายเป็๲คนลามกที่หลอกจับมือเธออีก

        “เอ่อคือ...ผมชื่อจ้าวเถี่ยจู้ แล้วคุณมีชื่อเสียงว่าอะไร”

        “ชื่อเสียง? คุณนี่ตลกดีนะ” หญิงสาวพูดพร้อมกับหัวเราะออกมาซึ่งเป็๲เสียงที่ไพเราะราวกับกระดิ่งเลยทีเดียว “ฉันชื่อเฉินหลิงชาน เรียกหลิงชานเฉยๆ ก็พอ”

        จ้าวเถี่ยจู้มองหญิงสาวตรงหน้าที่แสดงออกถึงพลังชีวิตอันเต็มเปี่ยมอาจเป็๞เพราะเธอเพิ่งจะออกกำลังกายไปก็เป็๞ได้ ใบหน้าของเธอมีเหงื่อออกเล็กน้อยสีผิวเป็๞สีน้ำผึ้งแบบคนสุขภาพดี ไม่แต่งหน้ารูปร่างมีส่วนเว้าส่วนโค้งแบบที่ผู้หญิงทุกคนเห็นแล้วต้องอิจฉา โดยเฉพาะบั้นท้ายของเธอที่มีมากจนกางเกงวอร์มที่สวมดูยืดเป็๞พิเศษ แล้วไหนจะทรงผมที่ตัดสั้นอย่างคนมีความมั่นใจนั้นอีก

        “มองอะไรเหรอ”

        จ้าวเถี่ยจู้หลุดออกจากภวังค์ความคิดของตนเมื่อได้ยินที่เฉินหลิงชานถามก่อนจะพูดตอบกลับไป “เปล่าๆ แค่มองว่าหน้าคุณมีแผลหรือเปล่าก็แค่นั้น เอ่อเพราะคุณช่วยผมไว้แท้ๆ เลย งั้นเพื่อเป็๞การตอบแทน ให้ผมเลี้ยงข้าวสักมื้อนะ”

        “เ๱ื่๵๹เลี้ยงข้าวคงไม่ต้องหรอกเพราะฉันยังมีธุระอีก ฉันไปก่อนนะ” เฉินหลิงชานพูดจบก็ทำท่าจะเดินจากไป

        จ้าวเถี่ยจู้มองหญิงสาวที่กำลังเดินจะจากไปอย่างไม่รู้จะทำอย่างไรดี นานๆทีเขาถึงจะเจอผู้หญิงแบบนี้สักคน จะปล่อยเธอไปง่ายๆ ก็กระไรอยู่แล้วนี่เขาจะขอเบอร์เธอยังไงดีล่ะ ระหว่างที่เขาคิดหาวิธีอยู่นั้นหัวหน้าหลีก็เดินมายืนตรงหน้าเขาและเฉินหลิงชาน พร้อมกับพนักงานรักษาความปลอดภัยอีกสิบคนแค่เห็นเขาก็รู้แล้วว่างานนี้คงอีกยาว 

นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้