จบ่การเปิดตัวแล้วก็ถึงเื่สำคัญ การจับคู่หารูมเมตที่ต้องนอนห้องเดียวกันไปอีกเกือบหนึ่งเดือนหลังจากนี้
ห้องนอนของบ้านมีอยู่ทั้งหมด 4 ห้อง ชั้นบนแบ่งเป็ห้องนอนผู้หญิง 2 ห้อง ผู้ชาย 1 ห้อง และชั้นล่างเป็ห้องผู้ชายอีก 1 ห้อง ในผู้ร่วมรายการชายมีโนเอล มิดไนต์ที่ยังไม่ได้สำรวจบ้านแบบเต็ม ๆ เนื่องจากพวกเขาทั้งคู่พึ่งมาถึง บลูกับคริมสันจึงเสนอให้ทั้งสองไปลองสำรวจห้องก่อนจะมาตัดสินใจกันเื่การแบ่งห้อง
สำหรับห้องนอนผู้ชายชั้นล่างนั้นต้องเดินผ่านทางห้องนั่งเล่นก่อน เป็ห้องที่มีขนาดไม่เล็กไม่ใหญ่ ตกแต่งด้วยเตียงนอน ตู้เสื้อผ้าและโต๊ะเครื่องแป้งอย่างละ 2 ตัว มีหน้าต่างเล็ก ๆ อยู่มุมหนึ่ง ที่เมื่อเปิดไปก็จะเจอกับสวนหลังบ้าน
ส่วน้าชั้นสองแบ่งออกเป็สองฝั่ง ที่ตรงกลางถูกกั้นด้วยพื้นที่ขนาดใหญ่ซึ่งถูกสร้างเป็ระเบียง ฝั่งหนึ่งคือส่วนของห้องนอนผู้หญิง 2 ห้องและห้องน้ำ ส่วนอีกฝั่งเป็ห้องนอนผู้ชาย ห้องน้ำและพื้นที่ซึ่งถูกจัดให้เป็ห้องนั่งเล่นอีกห้อง
ห้องนอนชั้นสองไม่ได้แตกต่างกับห้องนอนชั้นแรกมากนัก แต่ถ้าเทียบกันแล้วห้องนอนชั้นบนค่อนข้างน่าพอใจกว่า มีความเป็ส่วนตัว และติดระเบียง ตอนกลางคืนก็สามารถเดินออกมานั่งรับลมเล่นได้สะดวก โนเอลตัดสินใจไม่อยากเลยว่า้าห้องไหน
เขาลงมาด้านล่างเพื่อกลับไปหาคริมสันกับบลู ทว่าที่ชั้นหนึ่งหน้าบันไดเขาก็พบกับหญิงสาวตัวเล็กเ้าของทรงผมฮิเมะคัต
“ผู้หญิงยังเลือกห้องไม่เสร็จเหรอครับ”
รูบี้เงยหน้าตามเสียงเรียก เมื่อพบว่าเป็โนเอล บนใบหน้าจึงปรากฏเป็รอยยิ้มเล็ก ๆ
“เลือกเสร็จแล้วค่ะ กำลังเตรียมย้ายของขึ้นชั้นบน”
โนเอลมองกระเป๋าลากใบโตของเธอที่ใหญ่จนแทบจะเท่าตัวเ้าของ
“ให้ผมช่วยยกขึ้นไปมั้ยครับ”
“อ๊ะ! ได้เหรอคะ” เธอทำท่าเอียงอายดูน่ารักเป็อย่างมาก “งั้นรบกวนหน่อยนะคะ”
โนเอลก้มลงไปอุ้มเ้ากระเป๋าเดินทาง แต่เพียงแค่เริ่มยกก็ถึงกับเข้าใจความรู้สึกของแอตลาส [1] ที่ถูกลงโทษให้แบกโลก
“คุณพกบ้านมาด้วยเหรอครับ” โนเอลค้างเติ่งอยู่ในท่าจับหูกระเป๋าเดินทางแต่ก็ยังไม่สามารถยกขึ้นได้
“หนักเหรอคะ” รูบี้หลุดหัวเราะออกมาเบา ๆ “ขอโทษจริง ๆ ค่ะ ผู้หญิงก็อุปกรณ์เยอะแบบนี้”
ภาพสาวสวยกับรอยยิ้มหวาน ระหว่างกำลังนึกชื่นชมความงามตอนนั้นก็มีบุคคลที่สามปรากฏตัวขึ้นตรงหน้า อีกฝ่ายนั่งยอง ๆ มือสอดไว้ใต้กระเป๋าเดินทาง ทำท่าเตรียมช่วยยกขึ้น
“ผมช่วยครับ”
แม้จะรู้สึกมึนงงกับการปรากฏตัวกะทันหันของมิดไนต์ แต่เพราะคนตรงข้ามออกแรงยกและทำท่าลุกขึ้น โนเอลจึงออกแรงยกตาม และยืนขึ้นเต็มความสูง
“ถ้ามันหนักขนาดนั้นเดี๋ยวช่วยยกอีกแรงดีมั้ยคะ” รูบี้ถาม
“ไม่เป็ไรครับ คุณยกแค่กระเป๋าเป้คุณไปก็ได้” มิดไนต์ตอบเสียงเรียบ
รูบี้จ้องมองใบหน้าของมิดไนต์ค้างอยู่นานสองถึงสามวินาทีก่อนที่เธอจะเอ่ยยิ้ม ๆ
“คุณจำโค้ดเนมฉันได้หรือยังคะ”
คำถามนั้นทำให้มิดไนต์ชะงักไป
“...” ไม่มีคำตอบใดหลุดออกจากปากมิดไนต์ เห็นได้ชัดว่าเ้าตัวคงยังจำไม่ได้
“เศร้าจัง โค้ดเนมของฉันมันไม่น่าจดจำขนาดนั้นเลยเหรอคะ” รูบี้แสร้งทำสีหน้าเศร้าสร้อย
“ผมจำได้นะครับคุณรูบี้” ประโยคนั้นของโนเอลทำให้ความสนใจของรูบี้กลับมาอยู่ที่เขาอีกครั้ง “มันน่ารักมากเลยครับ... โค้ดเนมของคุณ”
รูบี้นิ่งอึ้งไปชั่วครู่ ก่อนวินาทีถัดมาเขาจะได้เห็นรอยยิ้มที่ค่อย ๆ กว้างขึ้นบนใบหน้าของเธอ พร้อมกับที่ดวงตาโค้งลงกลายเป็รูปพระจันทร์เสี้ยว
“อะไรล่ะคะนั่น”
ท่าทางเขินอายและรอยยิ้มที่เกิดขึ้นอย่างเป็ธรรมชาติ โนเอลคล้ายว่าจะได้ยินเสียงพลุนับพันถูกจุดขึ้นกลางท้องฟ้า
Yessss!!! Simple Honey มันได้ผลจริง ๆ
รูบี้เสหลบสายตาออกมา ยกมือขึ้นทัดผมตัวเอง เธอเอ่ยเสียงเบาว่าขอยกของขึ้นไปก่อน จากนั้นหญิงสาวก็คว้าเป้ใบเล็ก สาวเท้าก้าวขึ้นบันได โดยที่ก่อนไปก็ยังไม่วายแอบหันมาสบตากับโนเอลแวบหนึ่ง
หัวใจของโนเอลได้รับการเติมเต็ม เขารู้สึกอิ่มอกอิ่มใจ แค่เพียงวันแรกก็ดูเหมือนว่าจะมีอะไรดี ๆ เกิดขึ้นเสียแล้ว
ยิ่งเหลือบมาเห็นเ้าหนุ่มฮอตที่เหตุการณ์เมื่อครู่ได้แต่ยืนมองเงียบ ๆ เพราะถูกเขาทำให้กลายเป็ตัวประกอบฉาก โนเอลจึงยิ่งยิ้มกระหยิ่มอย่างได้ใจ
“มาครับ ขึ้นไปข้างบนกัน” โนเอลพูดอย่างอารมณ์ดี
มิดไนต์พยักหน้ารับเงียบ ๆ ก่อนจะทำท่าเหมือนคิดอะไรบางอย่างขึ้นมาได้
“คุณฮันนี่เดินนำขึ้นไปก่อนแล้วกันครับ” คนตรงข้ามกล่าวด้วยสีหน้าเรียบเฉย พลางขยับเตรียมหมุนเปลี่ยนให้โนเอลเป็ฝ่ายขึ้นบันไดไปก่อน “ข้างล่างอันตราย”
ประโยคนั้นทำให้โนเอลชะงัก
“เมื่อกี้คุณว่าอะไรนะครับ”
“คนข้างล่างมันอันตรายครับ เดี๋ยวผม...”
“คุณจำโค้ดเนมผมได้ด้วยเหรอครับ!”
“ครับ..” มิดไนต์ตอบรับ อีกฝ่ายเอียงคอน้อย ๆ คล้ายไม่เข้าใจว่ามันมีอะไรแปลกตรงไหน “ถ้าจะคุยกันเราวางกระเป๋า...”
“ผมคิดว่าคุณยังจำชื่อใครไม่ได้ซะอีก”
ั้แ่ตอนแนะนำตัวเห็นได้ชัดว่ามิดไนต์จำชื่อคนสลับมั่วซั่วไปหมด แม้แต่รูบี้ที่สำหรับโนเอลจัดว่าเป็สาวสวยที่สุดในรายการ อีกฝ่ายก็ยังจดจำชื่อไม่ได้
แต่กลับจำชื่อผู้ชายแบบเขาได้เนี่ยนะ...
“ก็ยังจำไม่ได้ครับ ผมจำได้แค่คุณ”
“...”
“เพราะชื่อฮันนี่น่ารักเหมาะกับคุณดีครับ ผมเลยจำได้”
ใบหน้าเฉยชา โทนเสียงราบเรียบ ราวกับเื่ที่อีกฝ่ายพูดเป็เพียงเื่ดินฟ้าอากาศทั่วไป ทว่าั์ตาสีรัตติกาลของท้องฟ้ายามเที่ยงคืนที่มองลึกเข้ามาในดวงตาของเขานั้น ราวกับมันกำลังดูดกลืนอะไรสักอย่างของโนเอลเข้าไป
วินาทีนั้นเหมือนโนเอลได้ยินเสียงวิ้ง ๆ ดังขึ้นที่ข้างหู ร่างกายพลันหมดเรี่ยวหมดแรงกะทันหัน
ปัง!!!
กระเป๋าเดินทางถูกปล่อยออกจากมือกะทันหัน ก่อนที่มันจะกระแทกลงกับพื้นและนิ้วเท้าของโนเอลซึ่งอยู่ข้างใต้กระเป๋า
“โอ๊ยยย!!”
ความเจ็บจี๊ดั้แ่ปลายเท้าแล่นขึ้นมาทั่วทั้งร่างกาย โนเอลทรุดตัวลงไปนั่งกับพื้นกุมเท้าของตัวเอง ทั้งยังรีบร้อนใช้มืออีกข้างดันกระเป๋าเดินทางใบใหญ่นั้นให้ออกไปพ้นตัว
“เป็อะไรมากมั้ยครับ!” มิดไนต์หลุดอุทานอย่างใ รีบวางกระเป๋า ก่อนจะทรุดตัวลงนั่งข้างหน้าโนเอล ใช้ปลายนิ้วลูบไปยังบริเวณที่ถูกกระแทกเมื่อครู่เบา ๆ “กระดูกไม่แตก น่าจะช้ำอย่างเดียว ไหวหรือเปล่าครับ”
“ไหวครับ ไหว” โนเอลพูดประโยคนั้นทั้งที่ใบหน้ากำลังเหยเกจากความเ็ป ที่หางตามีน้ำตาซึมออกมาอย่างห้ามไม่ได้
ไม่ไหว เจ็บฉิบหายยย (T__T)
“ให้ผมเอายาหรือ...”
“ไม่เป็ไรครับ ๆ ไม่เป็ไร” โนเอลผลักไหล่คนตรงข้ามเบา ๆ เอ่ยกับมิดไนต์ทั้งน้ำตา “แต่ผมขอนั่งพักตรงนี้ก่อน”
มิดไนต์จ้องมองโนเอลที่ตอนนี้กำลังทำหน้าตาน่าสงสารอย่างมากอยู่ชั่วครู่ แล้วจึงลุกขึ้น
“งั้นเดี๋ยวผมยกกระเป๋าขึ้นไปให้ก่อน เดี๋ยวลงมานะครับ”
โนเอลกำลังจะอ้าปากบอกให้อีกฝ่ายไปหาคนมาช่วยยก ทว่ายังไม่ทันได้เอ่ย เขาก็ได้เห็นชายที่ตัวเล็กกว่าหลายเิเอุ้มกระเป๋าใบโตซึ่งหนักเท่าบ้านอย่างสบาย ๆ ราวกับอุ้มลูกแมวแล้วพามันขึ้นบันไดไปข้างบน
“...” ไอ้เชี่ย...
เอ่ยปากช่วยเขายกกระเป๋าทั้งที่อีกฝ่ายสามารถยกไปคนเดียวได้อย่างสบาย ๆ
แล้วไหนจะยังที่จำชื่อใครไม่ได้เลย แต่บอกว่าจำชื่อเขาได้คนเดียวด้วยเหตุผลว่าน่ารักเหมาะสมกับชื่อ
โนเอลก้มหน้าลูบนิ้วเท้าที่คาดว่าในอีกไม่กี่ชั่วโมงมันคงกลายเป็สีช้ำ ภายในอกหัวใจก็เอาแต่เต้นไม่เป็ส่ำ
แม่งเอ๊ยพี่เจค ในรายการมีผู้ชายแบบนี้ แล้ว Simple Honey จะเอาอะไรไปสู้ล่ะโฮรรรร (T0T)
tag ; #ฮันนี่มิดไนต์
เชิงอรรถ
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้