กรองแก้วรับนัดมาเจอชายหนุ่มซึ่งมีสมญานามว่า ‘อายุน้อยร้อยล้าน’ ที่ออฟฟิศของเขาย่าน UD Town เธอเดินลัดเลาะตรงโดมของฟู๊ดเซ็นเตอร์ไปยังฝั่งตัวตึกทางทิศตะวันออกของบริเวณที่เรียกว่าตึกแถวที่สร้างขึ้นเป็๲แนวโมเดิร์น ถือเป็๲จุดขายของย่านอภิมหาศูนย์การค้าแห่งภาคอีสาน เธอเพิ่งย้ายมาอยู่ที่จังหวัดนี้ได้เพียงไม่กี่วัน แต่เธอรู้สึกว่าภาคอีสาน ณ ปัจจุบันเปลี่ยนไปมากจากที่เคยมองภาพจากจินตนาการขึ้นในความคิดที่เคยรับรู้ในอดีต

“จะย้ายไปอยู่ที่นั่นทำไมกัน อีสานแห้งแล้งยากจน...จะตายไป” แก้วตาบอกลูกสาวคนเดียวก่อนที่เธอจะตัดสินใจโดยไม่โต้เถียงสักคำ

“โถ...แม่ ต้องกลับไปดูใหม่แล้วล่ะ ใครว่าอีสานจนคะ...” กรองแก้วลากเสียงตอนท้าย เธอไม่อยากต่อความยาวเพราะแม่เป็๲ผู้หญิงเผด็จการหัวชนฝา เป็๲ได้เถียงกันจากหัวค่ำยันเช้าตรู่แน่ๆ

แล้วในที่สุดจากที่เคยเป็๲เด็กอยู่ในโอวาทประมาณลูกคุณหนู ซึ่งเพื่อนๆ เคยล้อสมัยเด็กๆ ยามที่เห็นแม่ของเธอมานั่งรอรับที่โรงเรียนทุกวัน 

“แม่เนื้อทองกรองแก้ว...แม่มานั่งรอรับเอาข้าวปลาขนมมาคอยนาง...” เสียงพัดชาแซวล้อกับกลุ่มเพื่อนลอยมาตามสายลมประมาณว่าอิจฉาเธอนิดๆ

“ดูซิ...นางอ้วนจนแก้มป่องซะอย่างนั้น” วีนาถพูดแล้วหัวเราะเยาะต่อหน้ากรองแก้วสำทับว่า เธอต้องตัวใหญ่ขึ้นจนหมดสวยเมื่อโตเป็๲สาว

คำพูดทั้งของแม่และเพื่อนๆ ในอดีตยังลอยวกวนอยู่ในสมองของเธอ หรือว่าเธอตัดสินใจผิดหรือเปล่านะที่สมัครงานแล้วเกิดได้ขึ้นมา วันนี้เป็๲วันแรกที่เธอได้ถูกนัดหมายเรียกให้ไปเข้าอบรมกับหัวหน้างาน ซึ่งเธอก็ไม่เคยรู้จักมาก่อนว่าเขาคือใคร แต่ด้วยเสียงกำชับของฝ่ายบุคคลที่เน้นย้ำว่า ห้ามไปสายเด็ดขาดเพราะหัวหน้าคนนี้เป็๲คนที่เคร่งครัดเ๱ื่๵๹ระเบียบและเวลาในการทำงาน

“ห้ามไปสายเด็ดขาดนะคะ คุณกรองแก้ว เพราะท่านไม่ชอบคนมาสาย” กรองแก้วฉุนชายหนุ่มขึ้นมาทันทีจากคำพูดของมนสิกานต์ 

“เวลาของหัวหน้าเที่ยงตรงเสมอ ไม่เชื่อก็ลองดูนะว่าจะเกิดอะไรขึ้นถ้าไปสายน่ะ!!!” เสียงของหญิงสาวพนักงานฝ่ายบุคคลยังแว่วอยู่ในโสตประสาทของเธอ

------------------

กรองแก้วโผล่หน้าเข้าไปที่สำนักงานตึกสามชั้นของชายหนุ่มซึ่งขณะนั้นเธอไม่เคยรู้จักสมญานามของเขาด้วยซ้ำ ‘อินทรีย์อายุน้อยร้อยล้านแห่งภาคอีสาน’ พนักงานที่เคาน์เตอร์ซึ่งทำหน้าที่ต้อนรับอยู่บริเวณด้านหน้า รีบกุลีกุจอนำทางเธอขึ้นไปยังชั้นลอยที่ทำเป็๞ห้องอบรมสำหรับพนักงานใหม่ 

“ทำไม...มาสาย ไม่รู้ระเบียบและเวลา...รึไง” เสียงเข้มดังกังวานขณะที่เขากำลังหันหลังเขียนอะไรบางอย่างบนกระดานไวท์บอร์ดด้านข้างของจอสกรีนที่กำลังฉายข้อมูลบางอย่างอยู่บนนั้น” 

“ขอโทษค่ะ...ดิฉันเดินไปผิดทางค่ะ แค่ 3 นาทีเองนะคะ” กรองแก้วยังติดนิสัยแก้ตัวเพราะเธอเห็นว่าก็ไม่น่าเสียหายตรงไหน

“ที่นี่ไม่ใช่กรุงเทพฯ ที่จะมีข้อแก้ตัวเ๱ื่๵๹รถติด เลยหาเหตุอื่นใช่ไหม!!!” ชายหนุ่มหันหน้ากลับมาจ้องมองหญิงสาวอย่างเอาเ๱ื่๵๹ จนกรองแก้วคิดว่าไหนๆ มันเกิดเ๱ื่๵๹แล้วจะไล่เธอออกก็โอเค และเธอไม่อยากเถียงให้มากความและอาจอับอายต่อหน้าคนอื่นๆ ซึ่งในห้องอบรมก็มีพนักงานใหม่อยู่ราวๆ สิบคน ได้แต่คิดอยู่ในใจว่ามาถึง

วันแรกก็เจอดีถูกหวย...แถมแจ็คพอตดันแตกซะเลย

“กรองแก้ว...ใช่ไหมน่ะ...เรา มานั่งข้างหน้าตรงนี้เลย แล้วช่วยมาดูไฟล์นี้ด้วยกำลังติดขัดพอดี” เสียงเข้มดุยังไม่เลิกราสั่งใช้งานเธอทันที