งานในร้านชานมไม่มีอะไรยุ่งยากซับซ้อน แค่เติมน้ำตาล นม วุ้นมะพร้าว ไข่มุก วัตถุดิบต่างๆ รวมกันกลายเป็เครื่องดื่ม
ชาติก่อนซูอินมีนิสัยเงียบสงบ เด็กสาวบ้านๆ ธรรมดาคนหนึ่ง การถูกตระกูลหลิงหมางเมินด้วยวิธีต่างๆ นานา ในยามที่ไม่มีอะไรทำ มี่หนึ่งที่หมกมุ่นกับการทำของหวานและเครื่องดื่มด้วยตัวเอง ดังนั้นเธอจึงคุ้นเคยกับสิ่งเหล่านี้ดี และทำได้อย่างรวดเร็ว
ที่อวี๋อ้ายหงยอมเก็บสาวน้อยคนนี้ไว้ สิ่งแรกเป็เพราะเกิดความรู้สึกดีๆ กับเธอ โดยทั่วไปร้านชานมไม่ยุ่งเท่าไร แค่เธอคนเดียวก็จัดการเื่ต่างๆ ได้
แต่เมื่อเห็นซูอินที่ฟังขั้นตอนการทำงานเพียงรอบเดียวก็สามารถชงเครื่องดื่มต่างๆ ได้ ทักษะความสามารถในการเรียนรู้ที่แข็งแกร่งนั้นทำให้เธอรู้สึกทึ่งมาก อวี๋อ้ายหงรู้สึกประหลาดใจ แต่มีความสุขมากกว่า
ในทางธุรกิจ มีเ้าของกิจการคนใดบ้างที่ไม่ชอบคนฉลาด อีกทั้งแม่สาวน้อยคนนี้ยังหน้าตาดี
สองทุ่มคืนนั้น บนถนนในเมืองเล็กๆ ไร้ผู้คน หลังจากเก็บกวาดทำความสะอาดแล้ว ม่านม้วนของร้านชานมก็ถูกดึงลงมา
“นี่เป็เงินค่าแรงของวันนี้นะจ๊ะ”
เนื่องจากทำความสะอาด ทำให้ใบหน้าของซูอินแดงก่ำ เหงื่อผุดขึ้นบนหน้าผาก เมื่อเห็นอีกฝ่ายส่งเงินให้สิบหยวนเธอก็รู้สึกประหลาดใจมาก
“ไม่ใช่วันละห้าหยวนหรือคะ…”
ต้นปี 2000 เงินเดือนของครูทั่วไปอยู่ที่ห้าถึงหกร้อยหยวน ซึ่งนั่นถือเป็งานที่มั่นคง ในองค์กรเอกชน คนงานที่มีรายได้เดือนละสามถึงสี่ร้อยหยวนถือเป็รายได้ที่สูงมาก เธอที่เป็แค่พนักงานรายชั่วโมง ได้ค่าจ้างวันละห้าหยวนถือว่าดีมากแล้ว
ในร้านชานมที่ไม่ได้ยุ่งมาก เวลาว่างเธอก็ยังสามารถเปิดตำราเพื่อทบทวน ไม่มีงานใดเหมาะสมเท่านี้อีกแล้ว
ซูอินพอใจมาก สำหรับพี่หงผู้ใจดีด้วยเช่นกัน เธอเป็คนสำนึกในบุญคุณเสมอมา หากใครปฏิบัติต่อเธอดี เธอก็ไม่สามารถทำให้คนผู้นั้นผิดหวัง
โดยไม่ต้องคิด เธอผลักเงินเ่าั้กลับไป
“ให้เงินฉันเยอะขนาดนี้ ฉันรู้สึกค้างคาใจค่ะ”
เป็เด็กที่จริงใจดี…
ระหว่างผู้คนมักใช้การสบตาสื่อถึงกัน อวี๋อ้ายหงรู้สึกได้ว่าเด็กสาวคนนี้ดึงดูดเธอมาก
“ฉันพอใจการทำงานของเธอมาก รับไปเถอะ”
เมื่อมองหน้าที่แสนอ่อนโยนและรอยยิ้มของพี่หง ซูอินจึงไม่แสดงจริตมากมายนัก เธอมองออกว่าพี่หงมิได้ขาดแคลนเื่เงิน ไม่ว่าจะเป็ออร่าที่เปล่งประกาย หรือเสื้อผ้าที่มองไม่ออกว่าเป็แบรนด์อะไร แต่ช่างเหมาะสมกับเธอ มันไม่อาจอธิบายสิ่งนี้ได้
“ขอบคุณค่ะพี่หง เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันจะมาใหม่นะคะ”
“ตอนนี้มืดแล้ว เด็กสาวอย่างเธอเดินกลับจะต้องระวังตัวด้วย”
หลังจากร่ำลาพี่หงแล้ว ซูอินก็สะพายกระเป๋าหนังสือและเดินกลับบ้านเพียงลำพัง
ในยามนี้ท้องฟ้ามืดสนิท ดวงอาทิตย์ร้อนแรงลาลับขอบฟ้า ลมพัดเข้ามาให้ความรู้สึกเย็นสบาย เธอจับธนบัตรสิบหยวนในกระเป๋ากระโปรง คำนวณดูแล้วปิดเทอมสองเดือนเธอก็สามารถหาเงินเป็ค่าใช้จ่ายทั้งหมดสำหรับภาคเรียนแรกของชั้นมัธยมปลายได้
ความรู้สึกกดดันเื่เศรษฐกิจใน่นี้บรรเทาลงบ้าง จิตใจที่ตึงเครียดของซูอินก็ผ่อนคลายเช่นกัน ลมยามค่ำคืนพัดผ่าน คิ้วโค้งเรียว ท่าทีของเธอไม่มีความตึงเครียดอีกต่อไป
ตรงข้ามกับเธอ ตระกูลหลิงกำลังอยู่ในความวิตก
การไปรายงานตัวเมื่อเช้าไม่ราบรื่นนัก อู๋อู๋เกรงว่าบุตรสาวของเธอจะถูกกลั่นแกล้งที่โรงเรียน เธอจึงพาตัวบุตรสาวกลับบ้านโดยไม่ต้องคิด
ใน่เวลาสำคัญของการแย่งชิงโควตา เธอควรแสดงออกมาให้ดี แต่เมื่อเกิดเื่ใหญ่ต่อหน้าต่อตาเช่นนี้ เธอก็ไม่มีกะจิตกะใจจะไปทำงาน เธอจึงโทรศัพท์ไปลางาน
ผู้บริหารแผนกสังเกตได้ถึงอารมณ์ที่เปลี่ยนไปของคุณหมอ หลังจากสอบถามแล้ว จึงรีบอนุมัติวันหยุดให้ทันทีด้วยความเห็นใจ อู๋อู๋ฉลาดทันคน เมื่อรับรู้ถึงท่าทีที่เปลี่ยนไปเพราะอารมณ์ของผู้บริหาร เธอก็รู้โล่งใจเพราะได้รับความเป็ห่วงเป็ใย
ดูไปแล้วเด็กที่ซูอินช่วยคงไม่ธรรมดาจริงๆ ไม่เสียแรงเปล่าที่เธอเลี้ยงเด็กคนนี้มาถึงสิบหกปี
เมื่อใจสงบลง เธอจึงทุ่มเทความสนใจทั้งหมดไปที่บุตรสาวของตนเอง
ขณะที่เกิดเื่ หลิงเมิ่งสับสนมาก คนที่กระโปรงขาดไม่ใช่ซูอินหรอกหรือ แต่ระหว่างทางที่กลับมา เธอก็ได้ทราบสาเหตุ
เมื่อรู้ชัดเจนแล้ว เธอรู้สึกทั้งเสียใจและทั้งโกรธ เสียใจที่เหมือนกับขุดหลุมฝังตัวเอง โกรธที่ถูกอีกฝ่ายมองจนทะลุปรุโปร่ง และทำให้เธอต้องรับชะตากรรมแทน
เมื่อถูกอู๋อู๋สอบถาม เธอปกปิดความผิดของตนเองและผลักความผิดไปให้ซูอิน
“เห็นชัดๆ ว่าถูกตัด ทำไมเป็แบบนี้ล่ะ”
หลิงเมิ่งทำท่าเหมือนจะร้องไห้ ช่างน่าสงสาร ในเวลานั้นเธอลืมไปเสียสนิทว่าเป็ตนเองที่ตั้งใจจะทำร้ายซูอินก่อน ในใจและสมองเต็มไปด้วยความคิดที่้ากลั่นแกล้งซูอิน ทำให้อีกฝ่ายขายหน้า เมื่อคืนเธอนอนไม่หลับ ความเกลียดชังจากก้นบึ้งของหัวใจเธอได้รับการหล่อเลี้ยงและเติบโตขึ้นอย่างรวดเร็ว
ถึงแม้จะพูดจาคลุมเครือ แต่อู๋อู๋ก็เข้าใจในสิ่งที่หลิงเมิ่ง้าสื่อ
ความเป็จริง ตอนที่ยังไม่รู้ว่าซูอินไม่ใช่บุตรสาวแท้ๆ เธอก็พอจะคาดเดาได้ถึงผลที่เกิดขึ้น
หลังจากอาศัยอยู่ในบ้านหลังสวยของตระกูลหลิง ใช้ชีวิตอย่างสุขสบาย ซูอินจะยอมไปอาศัยอยู่ในบ้านหลังเล็กเก่าทรุดโทรมของตระกูลซู และทนอยู่กับความยากจนได้อย่างไร
อู๋อู๋ก็มาจากชนบท ตอนยังเด็กเธอเผชิญกับความยากจน ไม่กี่ปีที่ผ่านมาชีวิตของเธอจึงค่อยๆ ดีขึ้น อ้างอิงจากประสบการณ์ที่เธอพบเจอมา เธอก็ไม่ยอมเช่นกัน
เมื่อเอาใจตนเองไปวัดใจคนอื่น เธอจึงเริ่มระวังซูอิน
แต่ในวันนี้เมื่อบุตรสาวของตนเองถูกทำร้าย ทำให้ลางสังหรณ์ที่ไม่ดีของเธอเป็จริง
เธอไม่เหมือนกับคู่สามีภรรยาไร้สมองอย่างใน endless love ที่ทอดทิ้งบุตรแท้ๆ ของตนเองเพื่อไปเลี้ยงดูบุตรบุญธรรม คนใกล้ชิดกลับห่างไกล คนห่างไกลกลับใกล้ชิด เธอรู้ดีว่าตนเองควรยื่นมือไปทางใด ไม่ควรส่งเสริมความทะเยอทะยานของเด็กใจร้ายเช่นนั้น เธอจำเป็ต้องสั่งสอน
วันนี้ทั้งวัน อู๋อู๋คอยปลอบโยนบุตรสาวและคิดหาวิธีรับมือกับเื่นี้
หลิงเมิ่งเข้าใจในสิ่งที่เธอจะทำ กอดเธอด้วยความดีใจพร้อมร้องว่า “คุณแม่ดีที่สุด” “หนูรักคุณแม่ที่สุด” ขณะที่เกลี้ยกล่อมให้อู๋อู๋ยิ้ม เธอก็ไม่ลืมวางแผนด้วยเช่นกัน
หลังจากที่มารดาและบุตรสาวคิดแผนการเรียบร้อยแล้ว เมื่อเห็นว่าถึงเวลาเลิกเรียน พวกเขาก็ล็อกประตูใหญ่จากด้านใน และนั่งรออยู่ที่โซฟา เตรียมขังซูอินไว้นอกบ้าน ตั้งใจแสดงอำนาจต่อเธอ
แต่รอแล้วรอเล่าจนฟ้ามืด นาฬิกาคุณปู่ในห้องนั่งเล่นดังขึ้นบอกเวลาสองทุ่ม ก็ยังไม่เห็นแม้แต่เงาของเธอ
ซูอินยังไม่กลับ หลิงจื้อเฉิงที่ทำโอทีที่บริษัทได้กลับมาเสียก่อน แสงไฟของรถส่องมาจากนอกประตู หลิงเมิ่งรีบไปเปิดประตู ต้อนรับบิดาอย่างอบอุ่น
หลังจากนั้นไม่นาน ซูอินที่ตั้งใจทำงานเพื่อเก็บเงินเป็ค่าเล่าเรียนก็กลับมา เสียงกริ่งหน้าประตูดัง สองแม่ลูกที่นั่งอยู่บนโซฟาหันมาสบตากัน ยังไม่ทันที่พวกเธอจะมีปฏิกิริยาตอบสนอง หลิงจื้อเฉิงที่อยู่ในห้องน้ำชั้นล่างก็โผล่หน้าออกมาและเดินไปเปิดประตูบ้าน
แผนการแสดงอำนาจล้มเหลว
“อินอิน ทำไมกลับมาช้าล่ะ” หลิงจื้อเฉิงถาม
ในเวลาเดียวกัน เสียงที่เคร่งขรึมของอู๋อู๋ก็ดังขึ้น “เื่กระโปรงของเมิ่งเมิ่งเมื่อเช้า เป็ฝีมือเธอใช่ไหม”
ซูอินหันไปพยักหน้ากับหลิงจื้อเฉิงโดยไม่อธิบายอะไร เมื่อเผชิญกับสายตาคมกริบที่มองมาของอู๋อู๋ เธอก็มองหลิงเมิ่งด้วยสีหน้ากึ่งยิ้ม
“เธอบอกแบบนั้นหรือ”
“เธออย่าข่มขู่เมิ่งเมิ่งเชียวนะ!”
แววตาคู่นั้นดุดันมากกว่าเดิม อู๋อู๋ลุกจากโซฟา ก้าวไปตรงหน้าของซูอิน ยกมือจะตบหน้าเธอ
ซูอินตาไวมือไว หลบได้ทัน พยายามข่มอารมณ์ไม่ให้หันมาตบหล่อนกลับ
“เมื่อวานฝนตก ระเบียงมีฝนสาดเข้ามา บนกระเบื้องมีรอยเท้าทิ้งไว้”
เธอเอ่ยออกมาเบาๆ สีหน้าของหลิงเมิ่งเปลี่ยนไปทันที หันไปมองระเบียงโดยไม่รู้ตัว
ท่าทีเปลี่ยนไปอย่างเห็นได้ชัด อีกสามคนมองเห็นสถานการณ์ทั้งหมด หลิงจื้อเฉิงยังคงสับสน อู๋อู๋มองหลิงเมิ่งโดยไม่อยากเชื่อสายตาตนเอง
ซูอินหัวเราะเบาๆ “ฉันโกหก ป้าสวี่จะคอยสำรวจประตูและหน้าต่างทุกวันก่อนกลับ”
“เธอ…” ท่าทีของหลิงเมิ่งเปลี่ยนไปอีกครั้ง ใบหน้าของเธอแดงก่ำอย่างเห็นได้ชัด
ซูอินหันหน้าไปมองอู๋อู๋ มือของอีกฝ่ายที่ยกขึ้นมาชะงักไป “ครั้งหน้าก่อนจะลงมือ รบกวนตรวจสอบความจริงให้แน่ชัดก่อนนะคะ เพราะบางคนก็ทำตัวเอง รับกรรมเอง ทำชั่วย่อมได้รับผลกรรมชั่ว”
เธอเอ่ยทิ้งไว้แค่นั้น ก่อนจะถอดรองเท้าและเดินกลับไปยังห้องของตนเอง
บรรยากาศในห้องรับแขก เหลือทิ้งไว้เพียงความประหม่า
