รสสวาท
ไอ้หนุ่มนิโกร
นวนิยายสำหรับผู้ใหญ่เท่านั้น
ผู้เขียน
กาสะลอง
ไม่อนุญาตให้สแกนหนังสือ
หรือคัดลอกเนื้อหาส่วนใดส่วนหนึ่งของหนังสือ
เว้นแต่ได้รับอนุญาตจากเ้าของหนังสือเท่านั้น
นิยายเื่นี้เป็เพียงเื่ที่สมมติขึ้น
ไม่เกี่ยวข้องกับเื่จริงแต่อย่างใด ชื่อบุคคล
และสถานที่ที่ปรากฏในเนื้อเื่ ไม่มีเจตนา
อ้างอิงหรือก่อให้เกิดความเสียหายใดๆ
……….
นิยายเื่นี้… ไม่มีแก่นสารสารัตถะอะไรนักหนา
ทั้งเื่ขับเคลื่อนด้วยอารมณ์อันมืดดำของมนุษย์
ดำเนินเื่ด้วยตัณหาราคะสุดร้อนแรง
ท่านใดที่ไม่ชอบโปรดหลีกเลี่ยง
*เราเตือนท่านแล้ว*
พุทธศักราช 2568 สมุทรปราการ…
‘ป้านวล’ คือชื่อของสาวใหญ่ในวัย 39 ปี หล่อนไม่ใช่แม่ม่ายแต่ก็เหมือนเป็หม้าย เพราะว่าสามีของป้านวลไปทำงานไกลอยู่ในสวนผลไม้อยู่ที่ประเทศไต้หวัน ทุกวันนั้นป้านวลอยู่กับลูกชายวัยสิบแปดปีมีชื่อว่า ‘เอกชัย’
ป้านวลอาศัยอยู่ที่บ้านของตัวเอง อยู่ที่อำเภอบางละมุงติดกับพัทยา
โดนอุปนิสัยของป้านวลนั้นเป็คนเรียบง่ายไม่เื่มาก พูดจาไพเราะจริงใจและตรงไปตรงมา
แม้ภายนอกจะดูใจดีมีเมตตาและชอบสนุกสนานเฮฮารักเพื่อนฝูง แต่ลึกลงไปในจิตใจ… หล่อนก็คือผู้หญิงที่อ่อนไหว ว้าเหว่อ้างว้าง… และมี้าทางเพศสูงคนหนึ่ง
ด้วยสาเหตุนี้…
จึงให้ป้านวลต้องเก็บกดความ้าทางเพศเอาไว้เรื่อยมา ก็เป็เพราะว่า ‘ลุงแดง’ ผู้เป็สามีนั้นอยู่ไกลถึงไต้หวัน จึงไม่มีโอกาสได้พบเจอกันอย่างสามีภรรยาที่ควรจะเป็
ป้านวลจะได้เจอสามีก็่วันหยุดพักปีละครั้ง และแต่ละครั้งก็กลับมาได้แค่สองสามวัน
อันที่จริงป้านวลอยากออกไปทำงานนอกบ้าน…
แต่ความคิดนี้ก็มีอันต้องล้มเลิกไปทุกครั้ง ด้วยคำพูดของลุงแดงผู้เป็สามีที่ว่า
‘จะออกไปทำงานให้ลำบากทำไม… ’
เพราะว่าเงินเดือนที่ผัวส่งให้ก็มากพอให้ใช้จ่ายและเลี้ยงลูกชายที่ตอนนี้กำลังจะเข้าเรียนในมหาวิทยาลัยชั้นปีที่หนึ่ง
“ก็ฉันเบื่อ… นั่งๆ นอนๆ จนอ้วนแล้ว”
นั่นคือคำพูดของป้านวล ที่มักจะกล่าวกับผัวเมื่อถูกห้ามไม่ให้ออกไปทำงานนอกบ้าน
อันที่จริงป้านวลไม่อ้วน…
แต่หุ่นทรงของแกนั้นอวบอัด มีน้ำมีนวลมาก และที่สำคัญคือนมใหญ่ สะโพกใหญ่สะดุดตา
ไม่ว่าผู้ชายคนไหนที่เคยได้เห็น มีอันต้องแอบจ้องนมป้านวลเป็ตาเดียวกัน เพราะหล่อนจัดอยู่ในประเภทพันธุ์อวบอัดเนื้อนมไข่
และไม่แปลก… ถ้าหุ่นทรงอวบอัดอย่างป้านวลคนนี้จะเข้าตาผู้ชายแขกหรือนิโกร
ยืนยันด้วยการโดนแอดเพื่อนในเฟสบุ๊คล้วนมีแต่แขกอาหรับกับนิโกรที่พยายามจีบป้านวล บางคนถึงขั้นส่งภาพของลับมาให้ดู
มีอยู่วันหนึ่ง….
มีเื่บังเอิญผ่านเข้ามาในชีวิตของป้านวล เมื่อหญิงวัยกลางคนรูปร่างผอมบางคนมีนามว่า ‘ป้าแก้ว’ ที่ทำงานอยู่ในโรงแรมเล็กๆ แห่งหนึ่งแถวบางละมุงมีเื่ขอให้ช่วย
ป้าแก้วเป็แม่บ้านทำความสะอาดห้องพักของโรงแรมแห่งหนึ่ง วันนั้นหล่อนป่วยเป็ไข้หวัด จึงมาขอร้องให้ป้านวลช่วยไปทำงานแทน
ซึ่งป้านวลก็รับปาก…
ไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ป้านวลยอมช่วย อาจจะเป็ว่าหล่อนไม่อยากให้ป้าแก้วเพื่อนรักต้องตกงานเพราะหยุดงานบ่อย ป้านวลจึงอาสาช่วยไปทำงานแทน
และอีกเหตุผลที่เป็แรงผลักดันอยู่ลึกๆ ในใจ…
ก็คือป้านวลรู้สึกเบื่อหน่าย…
หล่อนเบื่อชีวิตประจำวันอันจำเจซ้ำซากของตัวเอง วันนี้ถือว่าได้ไปเปิดหูเปิดตาบ้างก็ดีเหมือนกัน
งานของป้าแก้วไม่ได้หนักมาก แค่เปลี่ยนผ้าปูเตียงและผ้าขนหนูให้กับลูกค้าของโรงแรม
ส่วนงานเก็บกวาดเช็ดถูนั้นเป็หน้าที่ของแม่บ้านอีกคนที่จะเข้ามารับ่ต่อ
ครู่ต่อมา…
ป้านวลมาถึงโรงแรมในตอนสาย ซึ่งเป็่เวลาที่ลูกค้าส่วนใหญ่มักจะเช็คเอาท์ออกจากห้องพัก
แต่ดูเหมือนว่าน่าจะมีความผิดพลาดบางอย่างในการประสานงาน ห้องที่ป้านวลเอามือผลักประตูเข้ามานั้นยังมีชายชาวต่างชาติรูปร่างสูงใหญ่นั่งอยู่ในห้อง
“อุ๊ย… ขอโทษค่ะ… ฉันจะเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนค่ะ นึกว่าห้องนี้เช็คเอาท์แล้ว… ”
ป้านวลรีบกล่าวขอโทษ…
ดูเหมือนว่าหล่อนจะมาผิดห้อง ลืมไปว่าห้องที่ตัวเองตั้งใจว่าจะเข้ามาเปลี่ยนผ้าปูที่นอนนั้นอยู่อีกชั้น
“อ๋อ… ครับ… ผมชื่อจอร์แดน ยินดีที่ได้รู้จัก คุณมาก็ดีแล้วผมกำลังอยากให้คุณช่วยเปลี่ยนผ้าปูที่นอนพอดี เมื่อเช้าผมซุ่มซ่ามทำกาแฟหกเปื้อนผ้าปูที่นอน… ”
นิโกรตัวใหญ่กล่าว…
ช่างเป็เื่บังเอิญ เมื่อเช้าเขาทำกาแฟหกจริงๆ
จอร์แดนรีบแนะนำตัวเองทั้งที่ไม่จำเป็ต้องทำความรู้จักกับพนักงานของโรงแรม
แต่ว่าพนักงานเฉพาะกิจคนนี้ไม่เหมือนใคร…