“โยม ตื่น”
“หลิวเยว่ ตื่น”
เธอถูกความฝันนี้บีบไว้จนไม่อาจตื่นขึ้นมาได้ แต่คล้ายกับมีใครบางคนกำลังเขย่าร่างกายของเธอ เธอตื่นขึ้นมาทันทีและพบว่าผู้ที่ยืนอยู่ข้างเตียงเธอนั้นคือไต้ซืออู๋เสวียน ใบหน้าของเขาเกลี้ยงเกลาและหล่อเหลา แววตากระจ่างใสมองมาที่เธอ เธอยังคงจมอยู่ในความเ็ปของความฝัน รู้สึกเ็ปไปทั้งตัว
เมื่อเห็นเธอตื่นแล้ว ไต้ซืออู๋เสวียนก็ไม่ได้พูดอะไรอีก ก่อนจะหันหลังเดินจากไป ทิ้งกลิ่นหอมของดอกไวโอล่าบนตัวเขาจางๆ ไว้ในอากาศ เมื่อเขาจากไปแล้ว เธอรู้สึกเหมือนว่ามันเคยเกิดขึ้นมาก่อน กลิ่นหอมของดอกไม้ที่เหมือนกัน แต่กลับค้นหาในความทรงจำไม่เจอ
อากาศหลังฝนตกจะสดชื่นขึ้น ท้องฟ้าสีครามโปร่งใสยิ่งกว่าก่อนหน้าที่ฝนจะตก แสงสว่างที่นี่ค่อนข้างยาวนาน ในตอนเย็นยังไม่มีวี่แววว่าจะมืดลง มีเสียงระฆังดังขึ้นมาแต่ไกล เธอเดินไปตามทางเดินหินกรวดหลังสวนของที่พักของเธอ แต่เนื่องจากฝนตก ทางเดินจึงลื่นเล็กน้อย เธอจึงต้องเดินอย่างระมัดระวัง กระโปรงยาวสกปรกเล็กน้อย มือสองข้างจึงจับยกกระโปรงขึ้น เธอก้าวเดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ ยิ่งเดินก็ยิ่งเงียบสงบ และได้รับแสงแดดมากขึ้น ต้นไม้ใบหญ้าข้างๆ ไม่เปียกชุ่มไม่เหมือนเพิ่งผ่านฝนตกหนักมา ส่วนอากาศก็สดชื่นและเย็นสบาย
ดูเหมือนเธอจะหลงทางแล้ว ไม่รู้ว่าเธอเดินมานานแค่ไหน และมาไกลแค่ไหนแล้ว แล้วที่นี่คือที่ไหน?
เดี๋ยวนะ เห็นได้ชัดว่าตอนนี้เธออยู่บนพื้นที่ราบสูง พืชพรรณแตกต่างไปจากเดิมอย่างสิ้นเชิง พืชพรรณและภูมิประเทศของที่นี่ดูเหมือนจะเป็ทางใต้ และตอนที่เธอเดินออกมาเมื่อครู่ก็เป็เวลาเย็นแล้ว แม้ว่าในลาซ่าจะมืดช้า แต่ที่เธออยู่ตอนนี้เห็นได้ชัดว่าเป็เวลาเที่ยง เธอตัดสินได้จากเงา เห็นว่ายังเป็เวลาเที่ยงอยู่
เกิดอะไรขึ้น?
เธออยากย้อนกลับไปแต่พบว่าด้านหลังของเธอไม่มีทางเดินให้เธอ ทางที่เธอเพิ่งเดินมานั้นหายไปอย่างน่าอัศจรรย์ราวกับว่ามันไม่เคยมีอยู่จริง
แม้ว่าจะยังคุมสติได้อยู่ แต่เธออดรู้สึกไม่สบายใจในสถานการณ์เช่นนี้ไม่ได้
ตอนนี้ไม่มีทางให้เดินกลับไป ทำได้เพียงเลือกเดินตามเส้นทางตามแสงอาทิตย์ เป็เส้นทางที่ปลอดภัยที่สุดเพราะมีต้นไม้ ดอกไม้ และสิ่งแวดล้อมโดยรอบ
เธอไปทางทิศตะวันออก ทางทิศตะวันออกดูเหมือนจะเป็พื้นที่ราบเรียบและกว้างขวาง มีแม้กระทั่งควันจากการทำอาหารจากระยะไกล ตอนกลางวันแสงแดดร้อนจัด พอเดินไปได้สักพักก็เริ่มร้อน ฝ่าเท้าเหยียบย่ำโดนดินโคลนทำให้เธอโมโหไม่น้อย จึงต้องถอดรองเท้าถือและเริ่มเดิน เหยียบลงไปบนทางเดินดินโคลน ระหว่างทางไม่พบเจอผู้คนแม้แต่คนเดียว เธอเดินเต็มที่ จนแทบอยากจะออกวิ่ง
หลังจากเดินมาได้ประมาณหนึ่งชั่วโมง ในที่สุดก็มองเห็นกำแพงดินโคลน บ้านไม้ และผู้คน เธอไม่สนใจว่าเท้าของเธอสกปรกแค่ไหน เธอสวมรองเท้าอีกครั้ง เนื่องจากเดินมานาน เท้าของเธอจึงบวมเล็กน้อย เวลาสวมรองเท้าจึงทำให้รู้สึกแน่นกว่าปกติ
เดี๋ยวนะ เธอรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติ
ไม่ใช่เื่แปลกที่กำแพงบ้านจะเป็ดินหรือบ้านเรือนจะสร้างจากไม้ อาจเป็เพราะว่าเป็ชนบทห่างไกล ถึงอย่างนั้นผู้คนที่ผ่านไปผ่านมาเป็ครั้งคราวล้วนสวมเสื้อผ้าที่แตกต่างจากสมัยปัจจุบันมากเกินไป และเธอรู้ทันทีว่าชุดแบบนี้มาจากราชวงศ์ทง
หัวใจของเธอเริ่มเต้นแรง มันช่วยผลักดันให้เธอมีแรงเดินไปยังสถานที่ที่คึกคักและมีผู้คนมากมาย คำตอบรอคอยเธออยู่ตรงนั้น
เธอเดินไปเรื่อยๆ จากนั้นจึงเริ่มวิ่ง ทันใดนั้นเท้าของเธอก็ชะงัก ตรงหน้าเป็ประตูเมือง เป็ประตูเมืองที่สูงตระหง่าน ด้านล่างเป็ลำธารที่มีผู้คนพลุกพล่าน มีทหารเฝ้าประตูเมืองยืนอยู่ทั้งสองฝั่ง คอยดูแลอยู่ด้านล่างด้วยท่าทางเคร่งขรึม
เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น เห็นคำว่าเทียนเฉิงที่หล่อขึ้นด้วยทองคำอยู่บนป้ายแขวน
เมื่อเห็นคำว่าเทียนเฉิง เธอรู้สึกวิงเวียนศีรษะไปชั่วขณะ และหัวใจของเธอคล้ายกับถูกทุบด้วยค้อนหนักๆ
เทียนเฉิง เทียนเฉิง ทำไมถึงคุ้นหูจัง
