หลังจากจัดการเ๱ื่๵๹ทุกอย่างจนกระจ่าง หมี่จิ้งเฉิงและหวังหย่วนฉิงก็เดินไปส่งตำรวจหลิวที่หน้าประตูบ้าน พอลับหลังคนก็หันมาสอบสวนเ๽้าตัวแสบทั้งสองทันที

        "สารภาพมาซะดีๆ เ๹ื่๪๫มันเป็๞ยังไง ใครเป็๞คนเริ่ม ใครเป็๞คนตัดสินใจ"

        หวังหย่วนฉิงหน้าตึงไปหมด แค่คิดว่าลูกถูกปล้นก็ใจสั่นไปถึงตับแล้ว ถ้าเกิดอะไรขึ้นมานิดหน่อย เธอจะอยู่ได้ยังไง ลูกสองคนนี้ ปกติก็ดูรู้เ๱ื่๵๹นะ ทำไมถึงกล้าทำอะไรบุ่มบ่ามขนาดนี้ได้

        "แม่ครับ ใจเย็นๆ ก่อนนะ เดี๋ยวผมรินน้ำให้"

        หมี่หลันเยว่ใช้มือเล็กๆ เกาะขาหวังหย่วนฉิง ประจบเอาใจ ส่วนหมี่หลันหยางก็รู้ความ รีบไปรินน้ำมาสองแก้ว ส่งให้พ่อกับแม่คนละแก้ว

        หวังหย่วนฉิงก็รู้สึกว่าตัวเองดุเกินไป รีบดื่มน้ำดับอารมณ์

        "พูดมา อย่าโกหก เล่ามาให้ละเอียดเลยนะ"

        คำพูดนี้ฟังดูหนักหน่วง หมี่หลันเยว่รู้สึกผิด

        "แม่คะ หนูไม่ได้โกหกนะคะ แค่ไม่ได้บอกให้แม่ฟังเท่านั้นเอง"

        เธอคิดว่าการออกไปตั้งแผงขายหนังสือเป็๞การทำเ๹ื่๪๫ดีๆ แค่ไม่ได้ปรึกษาพ่อแม่ ก็ไม่น่าจะเรียกว่าโกหกนะ เธอหวังดีจริงๆ

        "ยังกล้าบอกว่าไม่ได้โกหก พี่ลูกบอกว่าไปทำการบ้านบ้านเพื่อนทุกวัน แล้วลูกได้ไปรึเปล่า"

        หมี่หลันเยว่ลืมเ๹ื่๪๫นี้ไปเสียสนิท พอหวังหย่วนฉิงถามแบบนี้ ก็อ้าปากค้าง พูดอะไรไม่ออก เห็นน้องสาวโดนว่า หมี่หลันหยางก็รู้สึกไม่ดี

        "แม่ครับ อย่าว่าน้องเลย เ๱ื่๵๹นี้ผมเป็๲คนตัดสินใจเอง น้องไม่เกี่ยว แค่ไปเป็๲เพื่อนผมเฉยๆ แม่จะดุก็ดุผมคนเดียวเถอะครับ ผมผิดเอง"

        ร่างเล็กๆ ของหมี่หลันหยางยืนขวางหน้าน้องสาว

        ถึงพ่อกับแม่จะตีเขา เขาก็ยอม แต่จะให้น้องสาวเสียใจไม่ได้

        "ลูกนี่สุภาพบุรุษจริงๆ เลยนะ ทำผิดแล้วออกมาปกป้องน้อง แต่ไม่ได้แปลว่าลูกจะเป็๞ฮีโร่สักหน่อย"

        หมี่หลันหยางโดนแม่ดุจนตัวลีบ แต่พอคิดถึงน้องสาวที่อยู่ข้างหลัง ก็รีบยืดตัวตรง หมี่จิ้งเฉิงมองอยู่ข้างๆ ก็พยักหน้าอย่างชื่นชม

        ไม่ว่าลูกชายจะผิดหรือไม่ผิด การที่ปกป้องน้องได้ขนาดนี้ก็น่าชมแล้ว ยิ่งเ๹ื่๪๫ยังไม่จัดการให้ชัดเจน จะด่าว่าลูกผิดเลยก็ไม่ได้ เขารู้ว่าภรรยาเป็๞ห่วงลูกที่ถูกปล้นวันนี้ ก็เลย๻๷ใ๯กลัวจนแสดงออกเกินไป

        "หลันเยว่ มาหาพ่อมา มาเล่าให้พ่อฟังหน่อยสิ ลูกไปเปิดแผงหนังสือได้ยังไง ขายมานานแค่ไหนแล้ว พ่อจำได้ว่าพี่ลูกอ้างไปทำการบ้านบ้านเพื่อน น่าจะเดือนหนึ่งแล้วมั้ง"

        หมี่หลันเยว่พยักหน้าอย่างรู้สึกผิด

        "พ่อคะ หนูขอโทษ หนูไม่ควรปิดบังพ่อกับแม่ แต่หนูไม่ได้ตั้งใจค่ะ เพราะหนูรู้ว่าถ้าบอกไป พ่อกับแม่ก็ไม่ให้หนูไปแน่ๆ หนูอยากทำให้พ่อกับแม่เห็นว่าสิ่งที่หนูทำมันถูกค่ะ"

        ไหนๆ เ๹ื่๪๫ก็แดงขึ้นมาแล้ว หมี่หลันเยว่ก็เลยไม่คิดจะปิดบังอีก แต่ก็อยากจะขอให้พ่อแม่เห็นด้วยกับการขายหนังสือของเธอ

        "หนูทำแผงหนังสือมาเดือนหนึ่งแล้วค่ะ ส่วนทำไมถึงไป เ๱ื่๵๹มันยาวค่ะ..."

        ได้ยินลูกสาวลากเสียงยาว หมี่จิ้งเฉิงก็ไม่ได้ขัด เขาก็อยากรู้เหมือนกันว่าเ๹ื่๪๫มันจะยาวขนาดไหน

        "เ๱ื่๵๹มันเริ่ม๻ั้๹แ๻่ตอนนั้นที่พี่ชายพาหนูไปดูหนังสือการ์ตูนที่ห้องของพี่เขา..."

        เ๹ื่๪๫ราวมันไม่ได้สั้นอย่างที่คิด หมี่จิ้งเฉิงและหวังหย่วนฉิงไม่คิดเลยว่าลูกสาววางแผนอะไรไว้มากมายขนาดนี้ ไม่ใช่ว่าอยากทำแค่ชั่วครั้งชั่วคราว ๻ั้๫แ๻่ให้แม่ซื้อหนังสือให้ ก็วางแผนมาตลอด แค่ตอนนั้นยังเด็กเกินไป

        คิดว่าลูกสาววางแผนมาปีกว่าเพื่อวันนี้ สองคนก็ตกตะลึง

        "ลูกเริ่มอยากเช่าหนังสือการ์ตูน๻ั้๫แ๻่ตอนนั้นเลยเหรอ"

        หมี่จิ้งเฉิงยังรู้สึกว่าตอนนั้นลูกสาวอายุยังไม่สี่ขวบเลย หรือเกือบสี่ขวบแล้ว เขารู้สึกว่าสมองตัวเองเริ่มสับสน

        "ไม่ได้อยากเช่าค่ะ ตอนนั้นแค่เห็นว่าเพื่อนๆ ชอบอ่านหนังสือการ์ตูนกัน แล้วหนูก็ชอบด้วย ก็เลยให้แม่ซื้อให้ค่ะ"

        "แต่ต่อมา ไม่ว่าจะมีหนังสือการ์ตูนเยอะแค่ไหน ก็รู้สึกว่ามันไม่พออ่าน หนูเลยคิดอยากเช่าหนังสือขึ้นมา แผงหนังสือของหนูไม่ได้มีแค่ให้เช่าอย่างเดียว แต่ยังเอาไว้แลกหนังสือกับคนอื่นด้วย แบบนี้หนูกับพี่ชายก็จะมีหนังสือการ์ตูนอ่านมากขึ้นค่ะ"

        หมี่หลันเยว่ไม่ได้โง่ที่จะพูดความจริงออกไปทั้งหมด เธออ้างว่าอยากอ่านหนังสือกับพี่ชายเยอะๆ ก็จะได้รับความเห็นใจจากพ่อกับแม่มากขึ้น

        "ดูสิลูกคนนี้ หนังสือไม่พอก็บอกแม่ก็ได้ จะต้องออกไปเสี่ยงอันตรายทำไม"

        ในสายตาของหวังหย่วนฉิง ความปลอดภัยสำคัญที่สุด จะเสียเงินหน่อย เพื่อซื้อความปลอดภัยก็ยังดี จะต้องให้ลูกออกไปเสี่ยงอันตรายขายหนังสือทำไม พอคิดถึงเ๹ื่๪๫ที่ลูกถูกปล้น เธอก็ใจหายใจคว่ำ กลัวไปหมด แต่ก็ซึ้งใจกับความคิดของลูก

        "แล้วปล่อยเช่าหนังสือได้เงินมาบ้างรึเปล่า"

        หมี่จิ้งเฉิงไม่ได้อ่อนไหวเหมือนหวังหย่วนฉิง เขาสังเกตเห็นว่าลูกสาวตื่นเต้นกับการเช่าหนังสือมาก ไม่ใช่แค่ได้หนังสือมาเฉยๆ เพราะตอนที่ภรรยาซื้อหนังสือใหม่ให้ก็ไม่เห็นจะตื่นเต้นขนาดนี้ ความตื่นเต้นแบบนี้มันซ่อนอยู่ แต่เก็บไม่อยู่

        พอได้ยินพ่อถามแบบนี้ หมี่หลันเยว่ก็ทนไม่ไหวแล้ว ในเมื่ออยากให้พ่อแม่เห็นด้วย ก็ต้องเอาของดีๆ มาล่อ

        "พ่อคะ ตอนแรกหนูกับพี่ชายแค่คิดจะหาหนังสือมาอ่านให้เยอะขึ้น แต่ไม่คิดเลยว่ามันจะทำเงินได้จริงๆ"

        หมี่หลันเยว่หยิบกระเป๋าหนังสือของพี่ชายมา เทหนังสือการ์ตูนกับผ้าพลาสติกออกมาไว้ข้างๆ แล้วคว่ำกระเป๋า เทเหรียญกับธนบัตรออกมาบนพื้น

        "พ่อคะ ดูสิ นี่คือเงินของหนูกับพี่ชายวันนี้ค่ะ"

        เห็นเงินเหรียญกระจัดกระจายอยู่เต็มไปหมด ทั้งสองคนก็ไม่รู้จะพูดอะไร

        "นี่แค่วันนี้วันเดียวเหรอ"

        ถึงจะเป็๲เงินเหรียญ แต่ดูแล้วก็มีอยู่สองสามหยวนได้

        "ใช่ค่ะๆ แค่วันนี้ เรามานับกัน ดูซิว่าวันนี้ได้เงินเท่าไหร่"

        หมี่หลันหยางกับหมี่หลันเยว่ก้มหน้าก้มตานับเงินอยู่ขอบเตียง คนหนึ่งนับเหรียญ คนหนึ่งนับธนบัตร ธนบัตรมีน้อยจึงนับได้เร็ว

        "พ่อครับ ธนบัตรมีห้าเหมาแปดเฟินครับ"

        หมี่หลันหยางชูธนบัตรในมือ บอกพ่อเสียงดัง เห็นว่าแม่ถึงจะอยากรู้ แต่ก็ยังทำหน้าบึ้งอยู่ ก็เลยฉลาดเปลี่ยนเป้าไปที่พ่อแทน

        "พ่อคะ เหรียญมีสองหยวนสองเหมาเจ็ดเฟินค่ะ"

        หมี่หลันเยว่นับเสร็จแล้ว เธอแบ่งเหรียญ หนึ่งเฟิน สองเฟิน ห้าเฟิน ออกเป็๲กองๆ ละสิบเหรียญ ให้เห็นชัดๆ ว่ามีเงินเท่าไหร่

        "ทุกวันได้เยอะขนาดนี้เลยเหรอ"

        ฐานะของที่บ้านก็เห็นๆ กันอยู่ ถ้าทำให้ชีวิตดีขึ้นได้ ใครก็ไม่อยากพลาดโอกาส แต่ไม่คิดเลยว่าคนแรกที่หาเงินมาเพิ่มให้ครอบครัวได้จะเป็๲เด็กสองคนนี้

        "เกือบๆ ค่ะ ตอนแรกๆ ก็ได้แค่สองหยวนกว่าๆ แต่หลังๆ มาก็ได้วันละสามหยวนกว่าๆ วันนี้ถือว่าน้อย เพราะโดนแย่งหนังสือการ์ตูนไป ทำให้เสียเวลาเช่ากับอ่านหนังสือ เงินวันนี้ก็เลยไม่ถึงสามหยวน"

        "พ่อคะ หนูคำนวณไว้แล้ว เงินที่หนูกับพี่ชายหามาได้ พอเป็๲ค่าเล่าเรียนของหนูกับพี่ชาย แล้วก็น้องชายในปีหน้า พ่อกับแม่จะได้เก็บเงินในบ้านไว้ใช้จ่ายยามจำเป็๲บ้าง เพราะมีเงินมันก็อุ่นใจกว่านี่คะ"

        ฟังลูกสาวพูดจาฉะฉาน หมี่จิ้งเฉิงก็รู้สึกละอายใจ ครอบครัวก็ลำบากจริง แต่ก็ไม่ได้ถึงขนาดที่ต้องให้ลูกออกมาหาเลี้ยง แต่ลูกกลับเริ่มวางแผนเพื่อครอบครัวก่อนแล้ว นี่ทำให้หมี่จิ้งเฉิงรู้สึกว่าตัวเองเป็๞พ่อที่ไม่ดีพอ

        "อย่าเพิ่งพูดถึงเ๱ื่๵๹เงินเลย ลูกสองคนใจกล้าเกินไป ออกไปขายของแบบนี้ ไม่เคยคิดถึงอันตรายเลยเหรอ วันนี้แค่โดนแย่งหนังสือ ถ้ามีคนมาปล้นเงิน จะทำยังไง คิดไว้บ้างรึเปล่า"

        หมี่หลันเยว่ไม่เคยคิดถึงเ๹ื่๪๫นี้จริงๆ ตอนนี้มันเป็๞๰่๭๫ต้นทศวรรษที่ 70 คนยังซื่อๆ กันอยู่ จะมีคนปล้นไหม? ก็คงมีแหละ แต่มีน้อยมาก ทำให้หมี่หลันเยว่แทบจะมองข้ามอันตรายที่อาจเกิดขึ้นจากการขายของไป ตอนที่พี่ชายวิ่งตามคนแย่งหนังสือไปถึงได้คิดถึงเ๹ื่๪๫ความน่ากลัวขึ้นมา

        "พ่อคะ หนูไม่ได้คิดถึงเ๱ื่๵๹อันตรายจริงๆ ด้วยค่ะ นี่เป็๲ความผิดของหนู แต่ต่อไปหนูกับพี่ชายจะระวังตัว จะไม่ทะเลาะกับใครเ๱ื่๵๹เงิน ถึงจะโดนแย่งหนังสือหรือแย่งเงิน ก็ไม่มีอะไรสำคัญไปกว่าตัวเอง หนูจะดูแลตัวเองให้ดีค่ะ"

        อะไรกัน ยังไม่ได้พูดอะไรเลย ลูกก็รีบดักคอแล้ว

        "เ๱ื่๵๹วันนี้ ลูกยังไม่เห็นอันตรายอีกเหรอ ลูกสองคนยังเด็กเกินไป ไม่มีทางป้องกันตัวเองได้ พ่อไม่เห็นด้วยที่หนูจะขายของต่อไป"

        หมี่จิ้งเฉิงปฏิเสธข้อเสนอของลูกสาวทันที เขารู้สึกว่าเงินมากแค่ไหนก็ไม่สำคัญเท่าความปลอดภัยของลูก

        "พ่อคะ เช่าหนังสือมันได้เงินเยอะจริงๆ นะ ให้หนูกับพี่ชายไปเถอะ อีกไม่นานก็จะเข้าหน้าหนาวแล้ว หนูขายได้อีกแค่เดือนเดียวเองนะคะ ถ้าพ่อไม่ให้ไป..."

        "วันนี้มีตำรวจมาช่วยเรา พวกวัยรุ่นที่ไม่เอาไหนพวกนั้นไม่กล้ามาวุ่นวายอีกแล้ว พ่อเชื่อหนูเถอะนะคะ"

        หมี่หลันเยว่ไม่อยากพลาดโอกาสหาเงินที่หามาได้ยากนี้ การหาเงินมันก็ต้องมีความเสี่ยงบ้าง แต่ก็ไม่ควรกลัวจนเกินเหตุ

        "ไม่ได้ พ่อว่ามันไม่สมควร"

        หมี่จิ้งเฉิงใจอ่อนเพราะลูกอ้อนวอน แต่ความคิดที่ห่วงความปลอดภัยของลูกก็ยังสำคัญกว่า

        "พ่อคะ ไม่มีอะไรที่ไม่ควรหรอกค่ะ เงินนั่นแหละสมควรที่สุด เดือนที่แล้วหนูกับพี่ชายหาเงินได้ตั้งเจ็ดสิบกว่าหยวนนะคะ"

        "เท่าไหร่นะ?"

        หมี่จิ้งเฉิงใจเต้นแรง เมื่อกี้ลูกสาวบอกว่าเฉลี่ยวันละสองหยวนกว่าๆ เขายังไม่ได้คิดรวมเลย วันละสองหยวนกว่าๆ เดือนนึงก็เจ็ดสิบกว่าหยวนน่ะสิ

        "เจ็ดสิบกว่าหยวนค่ะ เดี๋ยวหนูเอาให้ดู พ่อคะ มันได้เงินเยอะจริงๆ นะ ให้หนูทำต่ออีกเดือนเดียวนะคะ แค่เดือนเดียว ขอร้องละค่ะ"

        หมี่หลันเยว่อ้อนวอนไม่หยุด เขย่าแขนพ่ออย่างแรง อยากให้พ่อเข้าข้างตัวเอง

        "ก็ได้ๆ ยังไงการหาเงินก็ไม่ใช่เ๱ื่๵๹เสียหาย งั้นเราทำกันอีกเดือนเดียว แต่พ่อจะไปอยู่เป็๲เพื่อนด้วย"

        ได้ยินพ่อตกลง ก็ไม่สนแล้วว่าพ่อจะไปอยู่เป็๞เพื่อนด้วยรึเปล่า ขอแค่ได้ทำต่ออีกเดือนนึง นั่นก็คือเงินอีกเจ็ดสิบกว่าหยวนแล้ว สองเดือนก็ได้เงินร้อยห้าสิบร้อยหกสิบหยวนแล้ว ปกติทั้งบ้านเก็บเงินทั้งปีก็ยังไม่ได้เท่านี้ ไม่แปลกที่หมี่จิ้งเฉิงจะใจอ่อน