เสี่ยวชีเต้าก้าวเข้าสู่ขอบเขตจุติ์ขั้นสองได้ในเวลาสามเดือนส่วนตู้โซ่วโซ่วก็ก้าวเข้าสู่ขอบเขตจุติ์ขั้นแรกได้ในเวลาสามเดือนเช่นกันดูเหมือนว่าความเร็วของตู้โซ่วโซ่วจะไม่ได้ด้อยไปกว่าเสี่ยวชีเต้าเท่าไหร่
อย่างไรก็ตามไม่อาจลบล้างความจริงที่ว่า ตู้โซ่วโซ่วตอนนี้ยังอยู่ในระดับผู้เริ่มต้นเท่านั้นในขณะที่เสี่ยวชีเต้าไม่อาจใช้สามคำนี้มาบรรยายได้แล้ว
ตู้โซ่วโซ่วยกมือขึ้นกุมก้น เดินดุ่ม ๆเข้าไปหาชวีเฟิงจื่อด้วยใบหน้าเขียวคล้ำ กัดฟันแน่นอย่างคับแค้นใจชวีเฟิงจื่อเห็นกางเกงของเขาขาดเป็รู ก็อดมองอย่างหวาดระแวงไม่ได้ “ใครทำกับเ้าแบบนี้?”
ตู้โซ่วโซ่วตกตะลึงไปครู่หนึ่งก่อนจะหัวเราะออกมาเสียงดังและะโว่า “ผายลม! ข้าผายลม!”
คำว่าผายลมก่อนและหลังความหมายต่างกันโดยสิ้นเชิงแต่ชวีเฟิงจื่อดูเหมือนจะไม่เข้าใจ เขาขมวดคิ้วแล้วเดินเข้าไปหาตู้โซ่วโซ่วจากนั้นขอตรวจร่างกายเขา ยกมือขึ้นตบไปที่ก้นตู้โซ่วโซ่วดังแปะ ๆ “ไม่เป็ไรรูทวารอาจเปิดกว้างไปสักหน่อย แต่ข้ารับรองเลยว่าสามารถทำให้มันกลับมาเป็เหมือนเดิมได้อีกเดี๋ยวข้าจะไปจัดยาให้ ใช้ทาภายนอกสักสองสามวันรับรองหายสนิทเพียงแต่่ไม่กี่วันนี้เ้าอาจต้องลำบากหน่อย กินให้น้อยถ่ายให้น้อยแต่หากไม่ไหวจริง ๆ พยายามหาทางให้มันออกทางปากแทน อย่าได้ออกทางก้น”
ตู้โซ่วโซ่วยกมือขึ้นกุมหน้า “อย่าพูดจาน่าขยะแขยงแบบนี้ได้หรือไม่ถ้าทำได้จริงไหนเ้าลองทำให้ข้าดูหน่อย! อา...ชีวิตข้าไยอับแสงมืดมนเพียงนี้หนอ”
หลังจากอันเจิงเห็นว่าตู้โซ่วโซ่วไม่เป็อะไรมาก เขาก็อุ้มเสี่ยวชีเต้าเดินกลับห้องไปสภาพเสี่ยวชีเต้าตอนนี้ดูเหมือนคนเมา ประเดี๋ยวหัวเราะประเดี๋ยวร้องไห้พูดขึ้นมาว่าพี่ชายอันเจิงข้ารู้สึกสบายตัวมากเลย ก่อนจะร้องไห้สะอึกสะอื้นเรียกหาท่านแม่เสี่ยวชีเต้าตอนนี้เพิ่งมีอายุเพียงแค่สี่ขวบเท่านั้น กำลังอยู่ในวัยที่้ามารดาทว่าแม่นางเยว่กลับไปอยู่ที่เมืองหลวงแคว้นต้าเยี่ยน กว่าทั้งคู่จะได้พบกันอีกครั้งตอนนั้นเสี่ยวชีเต้าคงกลายเป็หนุ่มน้อยอายุแปดขวบไปแล้ว
ตอนนี้นักเรียนทั้งสามคนของอันเจิงเสี่ยวชีเต้าอยู่ในขอบเขตจุติ์ขั้นสองตู้โซ่วโซ่วเพิ่งก้าวเข้าสู่ระดับผู้เริ่มต้นส่วนชวีหลิวเอ๋อนางเข้าสู่ระดับผู้เริ่มต้นั้แ่เมื่อเดือนก่อนแล้วจะมีก็แต่อาจารย์ควบตำแหน่งผู้นำนิกายเบิก์อย่างอันเจิง ที่กระทั่งระดับผู้เริ่มต้นยังแตะไม่โดน
อันเจิงวางเสี่ยวชีเต้าลงบนเตียงห่มผ้าให้เขา พูดปลอบใจไปสองสามประโยคก่อนจะเดินออกจากห้องไป ทว่าทันใดนั้นเอง เสี่ยวชีเต้าพลันยื่นมือออกมาแล้วคว้าข้อมือเขาไว้งอแงพูดว่า “พี่ชายอันเจิงไม่ไปได้หรือไม่ขอรับ ข้าอยากให้ท่านช่วยปกป้องข้าในนี้มีเสือตัวใหญ่อยู่ด้วย! อ๊ะ...ไม่สินี่ไม่ใช่เสือตัวใหญ่แต่เป็แมวตัวเล็กต่างหาก เอ๊ะ...นั่นมันเสี่ยวช่านของพี่ชายอันเจิงไม่ใช่หรือทำไมกลายร่างเป็ชายตัวอ้วนไปแล้วเล่า...พี่ชายอันเจิง ข้างหลังท่านมีคนอยู่ด้วย”
อันเจิงหันกลับไปมองแต่ก็ไม่เห็นมีใครเห็นได้ชัดว่าเ้าตัวเล็กนี่เมาแล้ว
อันเจิงนั่งลงข้าง ๆ เขาปล่อยให้เสี่ยวชีเต้าจับข้อมือตัวเองไว้แล้วโยกไปมาตามอำเภอใจคำพูดเหลวไหลของเสี่ยวชีเต้ายิ่งนานก็ยิ่งมากขึ้นเรื่อย ๆ ฟังเขาเพ้อไปได้ครู่ใหญ่ในที่สุดเด็กชายตัวน้อยก็หลับไปด้วยความอ่อนล้า อันเจิงตอนนี้ถึงกล้าลุกขึ้นยืน
อันเจิงคว้ามือของเสี่ยวชีเต้าขึ้นคิดอยากจะสอดมันเข้าไปไว้ใต้ผ้าห่มปากของเสี่ยวชีเต้ายังคงพึมพำไม่หยุด “ท่านแม่ข้าร้องเพลงเด็กได้ ท่านอย่าไปได้หรือไม่ขอรับท่านแม่ตอนนี้ข้าฝึกฝนได้แล้วนะ เก่งขึ้นแล้วด้วย ข้าจะไปช่วยท่านให้ได้เลยพี่ชายอันเจิงท่านอย่ากลัวไป ท่านจะต้องเป็ผู้นำนิกายที่เก่งที่สุดแข็งแกร่งที่สุด เป็ผู้ฝึกตนที่ยอดเยี่ยมที่สุดได้แน่ เอ๊ะ!...พี่ชายอันเจิงทำไมประตูของท่านมันถึงได้ใหญ่แบบนี้?”
อันเจิงยิ้มกว้างช่วยห่มผ้าให้เสี่ยวชีเต้าก่อนจะเดินออกจากห้องไป
เสี่ยวชีเต้าพลิกตัวกลับมา “เสี่ยวชีเต้าก็มีประตูด้วยเหมือนกันมันสูงมากเหมือนกับต้นไม้ใหญ่เลย แต่ประตูของพี่ชายอันเจิงใหญ่กว่าของเสี่ยวชีเต้าหลายเท่ามันมีขนาดเท่าูเาลูกหนึ่งเชียวนะ ตอนที่เสี่ยวชีเต้าใช้แรงผลักประตูออกเสี่ยวชีเต้าเหนื่อยมาก ๆ คิดว่ากว่าพี่ชายอันเจิงจะเปิดประตูออกได้ก็คงเหนื่อยกว่าเสี่ยวชีเต้าหลายเท่าท่านต้องทำให้ได้นะขอรับ”
อันเจิงไม่ได้ยินคำพูดนี้ของเสี่ยวชีเต้าเขากลับไปหาผู้เฒ่าฮั่วอีกครั้งเพื่อหารือเกี่ยวกับวิธีการถ่ายโอนสมุนไพรไปยังตราประทับท้าทาย์
สมุนไพรเหล่านี้ไม่มีความหมายพิเศษสำหรับอันเจิงแต่กับชวีหลิวเอ๋อมันมีความสำคัญอย่างยิ่งผู้ฝึกตนทุกคนล้วนมีเส้นทางเป็ของตัวเองและเส้นทางของชวีหลิวเอ๋อได้ถูกกำหนดมานานแล้ว นางมีความรักและสนใจในศาสตร์แห่งการปรุงยาเรียกได้ว่าเหนือกว่าการฝึกฝนไปไกลโข ใน่แรก ๆที่ชวีเฟิงจื่อพานางไปสมัครเข้าร่วมกับหอสมุดมายา ชวีหลิวเอ๋อค้านหัวชนฝาเป็ตายร้ายดีอย่างไรก็ไม่ยอมเข้าร่วมเด็ดขาด แสดงเจตจำนงชัดเจนว่าไม่้าฝึกฝน
แต่หากให้นางได้ัักับสมุนไพรหายากพวกนั้นบ่อย ๆ ความรู้ด้านศาสตร์แห่งการปรุงยาของนางก็จะยิ่งลึกซึ้งมากขึ้นถึงตอนนั้นจุดนี้จะช่วยเื่การบ่มเพาะของนางได้มาก
ผู้เฒ่าฮั่วคุยกับอันเจิงอยู่นานทว่าสุดท้ายก็ไร้ผล อย่างไรก็ดีผู้เฒ่าฮั่วปลอบเขาว่าอย่าเพิ่งรีบร้อนรอเขาหาของอย่างหนึ่งได้ก่อนถึงตอนนั้นการถ่ายโอนสมุนไพรไปยังตราประทับท้าทาย์ก็ไม่ใช่เื่ยาก เมื่ออันเจิงถามถึงของที่เขา้าผู้เฒ่าฮั่วกลับตอบมาเพียงว่า รอให้เ้าเข้าสู่ระดับเริ่มต้นให้ได้ก่อน ถึงตอนนั้นก็มีวิธีแล้ว
อันเจิงขมวดคิ้วมุ่น “อย่าคิดว่าข้าจะตกหลุมพรางท่านอีกท่านกำลังรอให้ข้าพูดว่าข้าไม่ใช่สิ่งของใช่หรือไม่?”
ผู้เฒ่าฮั่วยักไหล่ “เ้าเป็นะ”
“สนุกมากนักหรือ?... ”
“ก็ไม่เลว”
“จริงจังหน่อยได้หรือไม่ ท่านเป็ถึงผู้าุโในยุทธภพเชียวนะ”
ผู้เฒ่าฮั่วเบ้ปาก “ไม่ใช่สักหน่อยข้าไม่เห็นจำได้เลยว่าตัวเองเคยเป็ผู้าุโในยุทธภพอะไรนั่น หากไม่เพราะบุตรชายข้าข้าก็ไม่มีทางเดินเข้าสู่ยุทธภพนี่”
อันเจิงถามขึ้นอย่างอดไม่ได้ “ผู้าุโท่านบอกว่าการบ่มเพาะของท่านถูกทำลายไปแล้ว เพราะเหตุใดหรือ?”
สีหน้าของผู้เฒ่าฮั่วคล้ำไปเล็กน้อยจากนั้นเขาก็ยิ้มออกมา “เื่มันก็นานมากแล้วอันที่จริงข้าไม่ค่อยอยากพูดถึงมันอีก แต่ก็ไม่เป็ปัญหาหรอกนะหากจะบอกเ้าเ้ารู้หรือไม่ว่าทำไมข้าถึงไปได้ไกลกว่าคนที่มีพร์กว่าข้ากลายเป็ปรมาจารย์นักหลอมอาวุธอันดับต้น ๆ ของหอสถิตดารา?”
อันเจิงส่ายหัวของเขา
“นั่นเพราะข้าโเี้กับตัวเองข้าบอกตัวเองอยู่เสมอว่า พร์ของข้าไม่ได้ดีเทียบเท่าคนอื่น ๆดังนั้นจึงต้องมีหัวใจที่โเี้กว่าคนอื่น และต้องอดทนมุมานะยิ่งกว่าคนอื่นด้วยเหตุนี้ข้าจึงทำลายทะเลปราณของตนเองทิ้งเสีย...”
“อะไรนะ!”
อันเจิงอุทานออกมาด้วยความใสีหน้าเปลี่ยนไปอย่างมาก
ผู้เฒ่าฮั่วกลับทำท่าเหมือนไม่ใช่เื่ใหญ่อะไรนักหลังจากได้พูดออกไปเขากลับรู้สึกโล่งใจไม่น้อย “อย่างที่เ้ารู้ นักหลอมโอสถกับนักหลอมอาวุธต่างก็้าเตาหลอมชั้นเยี่ยมเหมือนๆ กัน ในกรณีของการหลอมโอสถ ยิ่งเตาหลอมโอสถมีคุณภาพสูงเท่าไหร่อัตราความสำเร็จในการกลั่นยาชั้นสูงก็จะยิ่งมากขึ้นเท่านั้นเตาที่ถูกสร้างขึ้นมาจากเหล็กธรรมดา อย่างมากก็กลั่นได้แค่ยาระดับธรรมดา ๆ แต่หากนักหลอมโอสถคิดจะหลอมโอสถิญญาระดับขั้นสีเขียวขึ้นไปก็จำเป็ต้องใช้เตาหลอมโอสถที่อยู่ในระดับสมบัติวิเศษด้วย วัตถุดิบยิ่งดีเตาหลอมโอสถก็ยิ่งมีคุณภาพ ซึ่งวัตถุดิบที่เหมาะสำหรับการสร้างเตาหลอมระดับสมบัติวิเศษมากที่สุดได้แก่โลหะรอยสักดวงดาว แต่โลหะรอยสักดวงดาวหายากมาก ๆ”
“โลหะรอยสักดวงดาวขนาดเท่าเล็บนิ้วมือหนึ่งชิ้นผสมกับเหล็กกล้าชั้นเยี่ยม ก็สามารถหลอมสมบัติวิเศษระดับสีม่วงขึ้นมาได้แล้วตอนข้ายังหนุ่มบังเอิญได้รับโลหะรอยสักดวงดาวที่ใหญ่กว่าฝ่ามือมาชิ้นหนึ่งแน่นอนข้าไม่กล้าบอกให้ใครรู้ เพราะหากมีคนรู้ข้าคงต้องถูกกำจัดเพื่อแย่งชิงมันไปแน่ข้าในตอนนั้นโเี้กว่าตอนนี้มาก ข้าหมายถึง...โเี้กับตัวเองนะ”
“ั้แ่เกิดข้าไม่มีความสนใจในเื่การบ่มเพาะพลังเลยแม้หลายคนจะพูดว่า ในรอบระยะเวลาหลายปีมานี้ ข้าเป็คนที่มีแนวโน้มจะได้เข้าสู่ขอบเขตจุลภาคมากที่สุดของหอสถิตดาราแต่ข้าก็ยังไม่อยากฝึกฝน ข้าสนใจเพียงแต่เื่ของการหลอมกลั่นเท่านั้น และในเมื่อตัดสินใจแล้วว่าจะเป็นักหลอมอาวุธการมีเตาหลอมชั้นเยี่ยมไว้ในจึงกลายมาเป็ความฝันสูงสุดของข้าประกอบกับ่นั้นข้าบังเอิญได้โลหะรอยสักดวงดาวมาพอดี เมื่อมีวัตถุดิบครบถ้วน งานสร้างเตาหลอมจึงได้เริ่มต้นขึ้นอย่างไรก็ตาม ถึงแม้ข้าจะสร้างเตาหลอมออกมาแล้ว แต่มันก็ยังไม่ใช่ของของข้าแต่เพียงผู้เดียวอยู่ดีข้า้าให้เตาหลอมอันนี้มีเพียงข้าเท่านั้นที่สามารถใช้งานได้ นอกจากนี้ข้าปรารถนาสร้างมันให้เป็สมบัติวิเศษระดับสีม่วง...ดังนั้นข้าจึงได้ตัดสินใจทำลายทะเลปราณของตัวเองทิ้ง”
เขายิ้มอย่างขมขื่น “ข้าอ้างตัวว่าป่วยเพื่อออกไปใช้ชีวิตข้างนอกเพียงลำพังถึงครึ่งปีหลังจากที่เตรียมยาและอุปกรณ์อื่น ๆ พร้อมแล้ว ข้าก็หลบเข้าไปอยู่ในหุบเขาเล็ก ๆแห่งหนึ่ง เริ่มลงมือกรีดท้องตัวเอง ควักเอาทะเลปราณออกมาแล้วกัดฟันเย็บแผลให้ปิดสนิทเหมือนเดิม คิด ๆ ดูตอนนั้นการที่ข้าไม่ตายไปเสียก่อนนับว่าเป็ปาฏิหาริย์โดยแท้รอจนกระทั่งาแสมานตัวพอสมควรแล้วข้าก็เอาทะเลปราณของตัวเองผสมเข้ากับโลหะรอยสักดวงดาว แล้วสร้างเตาหลอมชิ้นแรกของข้าขึ้นมาขนาดของเตาหลอมใหญ่เพียงแค่ฝ่ามือข้าเท่านั้นเอง”
“แต่เ้าอย่าได้ดูถูกเตาหลอมขนาดเท่าฝ่ามืออันนี้เชียวเพราะมันคือเตาหลอมที่สร้างขึ้นมาจากโลหะรอยสักดวงดาวและทะเลปราณของข้าโดยตรงไม่มีสิ่งอื่นเจือปนแม้แต่น้อย ส่วนข้าก็กลายเป็คนพิการไม่อาจบ่มเพาะพลังได้อีก”
“คำโกหกที่ข้าใช้หลอกทุกคนหลังจากกลับไปที่หอสถิตดารานั้นได้ผลชะงัดนักเพราะไม่มีใครติดใจสงสัยข้าแม้แต่น้อย เมื่อข้าบอกพวกเขาไปว่าข้าถูกคนอื่นทำร้ายมาพวกเขาก็ไม่สนใจข้าอีก และนับจากวันนั้นข้าก็ถูกเพิกเฉยโดยหอสถิตดาราหากไม่มีความเมตตาของท่านเ้าตึกในตอนนั้น ตัวข้าก็คงถูกขับไล่ออกจากหอสถิตดาราไปนานแล้ว”
“คนที่บ่มเพาะพลังไม่ได้ย่อมไม่อาจหลอมกลั่นอาวุธ แต่ข้ากลับเชื่อสุดใจว่าข้าสามารถทำได้ในขณะที่ทุกคนมองข้ามข้าและไม่เห็นว่าข้าเป็คู่แข่งข้าได้เริ่มเรียนรู้ทุกอย่างอย่างบ้าคลั่งข้าตั้งใจจดจำทุกกระบวนการในการหลอมกลั่นอาวุธทุกชนิด แน่นอนว่าในสายตาของพี่น้องร่วมสำนักข้าก็เป็ได้แค่ไอ้บ้าคนหนึ่ง แม้กระทั่งท่านเ้าตึกยังมองข้าด้วยแววตาทอดถอนใจหลายครั้งที่หลายคนไปโน้มน้าวท่านเ้าตึกให้ไล่ข้าออกไปเสียอย่าให้ข้าทำลายชื่อเสียงของหอสถิตดารา”
“แต่สุดท้ายท่านเ้าตึกก็ไม่ได้ทำแบบนั้นเขาพูดว่าแม้อีกหน่อยข้าจะทำได้แค่กวาดพื้น เขาก็จะไม่ไล่ข้าออกไปยามนั้นข้าฟังแล้วรู้สึกตื้นตันใจเป็อย่างมาก แล้วในตอนนั้นเองที่ข้าตระหนักได้ว่าตลอดชีวิตนี้คงไม่มีทางตัดขาดกับหอสถิตดาราได้ ปีนั้นเมื่อข้าอายุครบสิบหกปีศิษย์พี่ศิษย์น้องคนอื่นของข้าได้ก้าวเข้าสู่ฐานะนักหลอมอาวุธที่แท้จริงจนหมดเหลือเพียงข้าที่ยังไม่เคยทำสำเร็จแม้เพียงสักครั้ง”
ผู้เฒ่าฮั่วมองไปที่อันเจิง “แต่เ้ารู้หรือไม่ที่จริงแล้วข้าแค่กำลังรอโอกาส โอกาสที่จะทำให้ผู้คนตกตะลึง เพราะถ้าเื่ราวทั้งหมดเป็ข้ากระจายออกไปเองมันคงสร้างความปั่นป่วนและแตกตื่นไม่ได้มากเท่าไหร่ ข้าไม่ใช่ผู้ฝึกตน กระทั่งร่างกายของข้ายังดีไม่เท่าคนธรรมดาด้วยซ้ำแต่ข้าสามารถหลอมอาวุธได้! แม้จะบ่มเพาะไม่ได้ แม้ร่างกายจะไม่ดีแต่ข้ามีเตาหลอมวิเศษที่เชื่อมจิติญญากับข้าอยู่!”
พูดถึงเื่นี้ท่าทีของผู้เฒ่าฮั่วก็ดูขยุกขยิกเล็กน้อยอันเจิงสามารถเข้าใจได้ ความรู้สึกได้ปลดปล่อยหลังจากที่เก็บกดมานาน ช่างเป็อะไรที่เบิกบานใจจนยากจะบรรยาย
“และโอกาสนั้นก็คือ่ทดสอบใหญ่ ในงานนั้นศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลายของข้ามากันจนครบแต่กลับไม่มีใครแจ้งให้ข้าทราบแม้แต่คนเดียวนั่นเพราะทุกคนสรุปกันไปแล้วว่าข้าเป็เพียงแค่เศษขยะศิษย์พี่ศิษย์น้องทั้งหลายของข้าล้วนแต่มีเตาหลอมเป็ของตนเอง ซึ่งขนาดของเตาหลอมก็ล้วนมีขนาดใหญ่ทั้งนั้นแน่นอนว่าในระดับของนักหลอมอาวุธขั้นต้น ยิ่งอาวุธที่หลอมมีขนาดใหญ่เท่าไหร่ก็ยิ่งเป็การบ่งบอกว่าตัวเองมีศักยภาพมากกว่าคนอื่น ๆ มากขึ้นเท่านั้นขนาดที่เล็กที่สุดของเตาหลอมในงานอย่างต่ำก็สูงถึงครึ่งร่างคน”
“เตาหลอมพวกนั้นล้วนถูกจัดหาและตระเตรียมมาอย่างเข้มงวดด้วยความเอาใจใส่โดยบรรดาอาจารย์ของพวกเขาทุกคนจะแสดงความสามารถกันอย่างเต็มที่เพื่อให้เข้าตาและถูกยอมรับโดยท่านเ้าตึกส่วนข้า...วันนั้นข้าก็ไปเข้าร่วมการทดสอบด้วยเหมือนกันไปพร้อมกับเตาหลอมขนาดเท่าฝ่ามือของข้า ทันทีที่พวกเขาเห็นก็พากันหัวเราะเยาะกล่าววาจาดูถูกถากถางข้าต่าง ๆ นานา บางคนถึงกับไปฟ้องอาจารย์ให้โยนข้าออกไปจากการทดสอบด้วยซ้ำแต่ท่านเ้าตึกกลับให้โอกาส บอกให้ข้าอยู่ทดสอบต่อได้”
“หลังจากข้าเฝ้าดูทุกคนหลอมผลงานชิ้นแรกของตัวเองเสร็จข้ารู้สึกว่าฝีมือของพวกเขาไม่เลวเลยเมื่อเทียบกับ่อายุของพวกเขาจากนั้นข้าก็บอกว่าข้าอยากจะลองดูบ้าง ทุกคนหัวเราะเยาะข้ากันยกใหญ่ แต่ข้าไม่สนใจยังจำได้ดีว่าตอนนั้นท่านเ้าตึกพูดกับข้าว่าให้พยายามเต็มที่ เขาไม่รู้แม้แต่น้อยว่าเตาหลอมในมือของข้าสร้างขึ้นมาจากโลหะรอยสักดวงดาวอาจเพราะทะเลปราณของข้าทำให้รูปลักษณ์เดิมของรอยสักดวงดาวผิดแปลกไป จึงยากที่ใครจะสังเกตเห็น”
“เพื่อเป็การรับประกันความสำเร็จแน่นอนอาวุธทั้งหมดที่บรรดาศิษย์พี่ศิษย์น้องของข้าหลอมขึ้นจึงเป็เพียงศาสตราวุธในระดับต่ำที่สุดเท่านั้นคงไม่มีใครอยากเสี่ยงตกรอบไปั้แ่การทดสอบรอบแรก”
ผู้เฒ่าฮั่วหัวเราะ “ข้าบอกพวกเขาไปว่า ข้าจะหลอมศาสตราวุธระดับสีขาวพวกเขายังพากันหัวเราะพูดว่าข้าบ้าไปแล้ว แววตาสมเพชเวทนามองมาที่ข้ายกใหญ่”
อันเจิงพูดขึ้น “ไม่ต้องสงสัยเลยว่าท่านทำสำเร็จ”
ผู้เฒ่าฮั่วหัวเราะร่า “ผิดแล้วข้าล้มเหลว...แต่เดิมข้าคิดหลอมศาสตราวุธระดับสีขาวขึ้นมาชิ้นหนึ่งแต่พอไปได้ครึ่งทางข้าก็พบว่าตัวเองไม่ไหว ดังนั้นข้าเลยเปลี่ยนใจกลางคันหันมาหลอมศาสตราวุธระดับสีแดงแทน”
อันเจิงชะงักไปเล็กน้อยจากนั้นก็หัวเราะเบา ๆ “นับถือ ๆ”
เสียงหัวเราะของผู้เฒ่าฮั่วดังยิ่งกว่าเก่า ท่าทีดูสบายอกสบายใจยิ่ง “แน่นอนว่าต้องนับถือ!ข้าคือคนพิการนะ เป็เพียงขยะที่บ่มเพาะไม่ได้ ร่างกายหรือก็แสนจะอ่อนด้อยแต่ข้ากลับหลอมศาสตราวุธระดับสีแดงสำเร็จ ตอนนั้นผู้คนแตกตื่นกันยกใหญ่ท่านเ้าตึกถึงขนาดลุกพรวดขึ้นมาจากเก้าอี้มองข้าด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อเขาะโลงมาจากอัฒจันทร์เพื่อมามองข้าให้แน่ใจทีเดียว”
ผู้เฒ่าฮั่วชี้ไปที่ตัวเขาเอง “เขาบอกว่าข้าคือตัวแทนของหอสถิตดาราในอนาคต”
อันเจิงแทรกขึ้น “จากนั้นท่านเ้าตึกก็ะโเข้ากอดท่านแล้วหอมแก้มท่านแรงๆ หนึ่งครั้ง?”
ผู้เฒ่าฮั่วถลึงตาใส่ “ท่านเ้าตึกเป็บิดาข้าแต่...เขาไม่เคยหอมแก้มข้ามาก่อนเลย”
อันเจิงฟังแล้วหัวใจกระตุกวูบอดเศร้าแทนเขาไม่ได้
ผู้เฒ่าฮั่วนิ่งไปนาน ก่อนจะถอนหายใจออกมายืดยาว“ทำไมข้าถึงเลือกทำลายทะเลปราณน่ะหรือ? นั่นเพราะข้าเป็บุตรชายของเขาเป็บุตรชายท่านเ้าตึกของหอสถิตดารา ข้าจึงแพ้ไม่ได้แพ้ให้ใครหน้าไหนไม่ได้ทั้งนั้น แต่เดิมพร์ในการหลอมกลั่นของข้าย่ำแย่นักแม้มีพร์ในการบ่มเพาะดีแต่มันจะมีประโยชน์อะไร?”
ในตอนนั้นเอง สายตาของอันเจิงพลันเหลือบไปเห็นเด็กหนุ่มผู้หนึ่งกำลังยืนอยู่หน้าหอสมุดมายาเขาสวมใส่อาภรณ์สีขาวทั้งร่าง รูปร่างสูงใหญ่ผอมเพรียว ใบหน้างดงามหมดจดเขายืนเซเล็กน้อยก่อนจะะโออกไป “ข้ามาเข้าร่วมหอสมุดมายา”
หลังจากหยัดตัวให้ตรงได้เขาก็หันมาทางนี้อันเจิงไม่เคยรู้จักเด็กหนุ่มผู้นี้มาก่อน แต่ไม่รู้ทำไม ทันทีที่สายตาสบเข้ากับดวงตาอีกฝ่ายเขาถึงได้รู้สึกคุ้นเคยคุ้นเคยยิ่งนัก
