หยางหนิงกับเซียวกวงนั่งยองๆ อยู่ด้านหลังแท่นหิน ได้ยินเสียงคนเข้ามาในศาลเ้า ปฏิกิริยาแรกของพวกเขาคือพวกนั้นตามมาทันแล้ว แต่ไม่รู้ว่าใช่พวกนินจาฮิดะหรือเปล่า
หยางหนิงหยิบมีดสั้นออกมาจากหน้าอก เอามากำไว้ในมือ เซียวกวงมองไป เห็นมีดสั้นสว่างแวววาว เขามองเดี๋ยวเดียวก็รู้ทันทีว่ามันไม่ใช่ของธรรมดา แต่ก็สงสัยว่า ขอทานอย่างหยางหนิง จะมีอาวุธดีในมือขนาดนี้ เมื่อได้ยินคนเดินเข้ามาในห้อง เขาก็หยิบก้อนหินขึ้นมาไว้ในมือ
ได้ยินแต่เสียงฝีเท้า ดูท่าจำนวนคนก็คงไม่น้อยเลย ได้ยินเสียงที่ดูนอบน้อมดังขึ้นมาว่า “ใต้เท้า ที่นี่ดูร้างมานานหลายปี ดูเหมือนไม่มีใครอยู่เลย คิดว่าคงไม่มีใครตามมาหรอก”
เสียงคนที่อยู่ข้างหน้าแลดูมีอายุพูดว่า “ที่นี่ยังคงเป็เขตแดนของแคว้นฉู่ อย่างไรเราก็ต้องระวังตัว พวกเขาไม่มีทางปล่อยเราไปง่ายๆ ระวังไว้ก่อนดีกว่า” แล้วก็ออกคำสั่งไปว่า “ส่งคนสองคนออกไปเฝ้าระวังไว้ เราจะรอให้พวกเขาตามมาก่อนโดยเราไม่เตรียมตัวไม่ได้”
คนของเขารับคำสั่ง แล้วก็มีสองคนเดินออกนอกประตูไป
“ใต้เท้า ดื่มน้ำก่อน” หยางหนิงนั่งอยู่ด้านหลังแท่นหินก็ได้ยินอีกว่า “เราเดินอ้อมมาตลอดทาง เพื่อสลัดพวกเขาออกไป แต่ตอนนี้อาหารแห้งของเราเหลือน้อยมากแล้ว”
“ทุกคนอดทนกันหน่อย” เสียงคนมีอายุกล่าว “เราเดินขึ้นไปทางทิศเหนือ อย่างมากก็ใช้เวลาอีกสามถึงห้าวัน ก็น่าจะถึงไหวชุ่ยแล้ว ตลอดทางที่ผ่านมาเราสร้างเขาวงกต หลอกพวกเขาหลงทางไปไม่น้อย” แล้วพูดอีกว่า “ใช่ ปล่อยเขาออกมาก่อน ให้เขาได้ดื่มน้ำสักหน่อย อย่าให้มาตายที่นี่เด็ดขาด”
หยางหนิงกับเซียวกวงรู้สึกสงสัย แต่ในตอนนี้เขาไม่กล้าที่จะโผล่หน้าไปดู กลัวว่าพวกเขาจะเห็น
ไม่นานนัก ก็ได้ยินเสียงอึกทึกครึกโครม ก่อนจะมีคนพูดขึ้นมาว่า “ใต้เท้า เ้านี่มันสลบไปแล้ว”
“ลองดูสิ ว่ามันตายหรือยัง?” เสียงคนมีอายุรีบพูด “จะให้มาตายแบบนี้ไม่ได้ ไม่งั้นสิ่งที่เราทำจะสูญเปล่า”
“ใต้เท้าโปรดวางใจ ยังหายใจอยู่” มีคนพูดว่า “สงสัยจับมัดอยู่ในถุงตลอดทาง ก็เลยสลบไป ไม่มีอันตรายถึงชีวิต”
เสียงคนมีอายุตอบกลับว่า “อืม” แล้วรีบพูดต่อว่า “หากว่าได้ตัวกลับไปเป็ๆ เราจะได้เงินได้ทอง แต่ว่าตายแล้ว สลึงหนึ่งก็ไม่ได้”
“ใต้เท้า เ้านี่มันมีมูลค่าขนาดนั้นเลยหรือ?” มีคนสงสัยแล้วถามว่า “เขาก็แค่คนปัญญาอ่อนคนหนึ่ง คนบ้าแบบนี้มันคุ้มให้ใต้เท้าเสี่ยงขนาดนี้เลยหรือ?”
“คนบ้า?” เสียงคนมีอายุพูดว่า “ต่อให้บ้า ก็ต้องดูว่าเขามีฐานะอะไร หากเป็คนทั่วไป ต่อให้ฉลาดแค่ไหน ก็ไม่มีประโยชน์กับเรา แต่คนบ้าคนนี้ มันดันมีมูลค่ามหาศาล หากพวกเ้ารู้ว่าเขาเป็ใคร ก็คงไม่พูดแบบนี้แน่ๆ”
หยางหนิงยิ่งสงสัยเข้าไปใหญ่ เมื่อได้ยินพวกเขาพูดคุยกัน เ้าพวกนี้จับคนมา คิดว่าน่าจะเอาคนๆ นี้ไปแลกค่าตอบแทน แล้วคนที่จับมาเหมือนจะเป็บ้าด้วย
แต่ว่าเหมือนคนพวกนี้จะไม่ใช่โจรธรรมดาทั่วไป พวกเขาเหมือนเรียกคนที่มีอายุนั่นว่าใต้เท้า แล้วยังพูดอีกว่าจะข้ามไหวชุ่ยไปยังเป่ยฮั่น ดูแล้วฐานะคงไม่ธรรมดาแน่ๆ
เขาเหลือบไปมอง เห็นเซียวกวงขมวดคิ้วแน่น สีหน้าท่าทางจริงจังขั้นสุด
“ใต้เท้า เ้านี่มันเป็เทวดามาจากไหนกัน?” มีคนอดไม่ได้ที่จะถาม
เสียงของคนมีอายุพูดว่า “อะไรกัน ลืมกฎเกณฑ์กันไปแล้วหรือ? เ้าถามได้งั้นหรือ?”
เสียงของคนมีอายุถอนหายใจแล้วพูดว่า “หลายปีมานี่ ทุกคนต้องจากบ้านมา ลำบากกันมาก ข้ารู้ว่าพวกเ้าทุกคนคิดถึงคนที่บ้าน หากไม่เสี่ยง เกรงว่าอีกสามถึงห้าปีเราก็อาจจะไม่ได้กลับไป”
ทุกคนนิ่งเงียบไป
“ทำการครั้งนี้ ข้าเคยบอกพวกเ้าไปแล้ว ขอแค่งานนี้สำเร็จ เราไม่เพียงได้กลับบ้าน แต่ท่านโหวเย่ก็จะดูแลเราอย่างดีแน่นอน” เสียงของคนมีอายุพูดว่า “ทุกคนที่อยู่ที่นี่ จะได้เลื่อนขั้นเลื่อนตำแหน่งไหม ข้าไม่อาจรับประกันได้ แต่เื่ของฐานะความร่ำรวย มีให้แน่ๆ”
หยางหนิงเป็คนฉลาด เมื่อได้ยินดังนี้ ก็คิดขึ้นมาได้ว่า หรือว่าคนพวกนี้จะเป็คนเป่ยฮั่น แต่แอบซ่อนตัวที่ทางทิศใต้ของแคว้นฉู่นี่?
หากนี่เป็เื่จริง งั้นเื่นี้ก็ไม่แปลกอะไร
เขารู้ว่าแคว้นฉู่และแคว้นฮั่นเผชิญหน้ากันมานาน ทั้งสองฝ่ายเพิ่งจะยุติาที่ต่อสู้กันยาวนานมาหลายปี ในสถานการณ์แบบน้ำไฟไม่ถูกกันแบบนี้ ทั้งคู่ส่งสายลับซุ่มไว้ในดินแดนอีกฝ่าย ก็ไม่ใช่เื่แปลกอะไร
คนพวกนี้น่าจะเป็สายลับที่ซุ่มอยู่ที่ทางทิศใต้ของแคว้นฉู่ แต่พวกเขาคงเบื่อหน่ายชีวิตแบบนี้แล้วก็อยากกลับบ้านดังนั้นจึงคิดหาวิธีหนีกลับเป่ยฮั่น
แล้ววิธีที่เขาใช้ ก็เหมือนจะเป็จับตัวคนบ้ามาคนหนึ่ง
“ใต้เท้า เราติดตามท่านมานานหลายปี ท่านดูแลพวกเราอย่างดี” มีคนซาบซึ้งใจแล้วพูดว่า “ในเมื่อเราตกลงที่จะทำงานนี้ ไม่ว่าสำเร็จหรือไม่ เราก็ขอติดตามท่านต่อไป”
มีคนถอนหายใจแล้วพูดขึ้นมาว่า “ได้เลื่อนขั้นหรือไม่เราไม่ได้สนใจ หากว่าได้อยู่กับคนที่บ้าน แค่นี้ก็พอใจแล้ว แต่ก่อนข้ายังคิดเลยว่าคงไม่ได้กลับไปอีกแล้ว คงไม่มีโอกาสจะได้เจอพ่อแม่ เมีย และลูกแล้ว”
เสียงของคนมีอายุหัวเราะแล้วพูดว่า “ทุกคนอย่าคิดมาก อีกไม่กี่วัน ขอเพียงพาเ้านี่ข้ามไหวชุ่ยไป เราก็จะทำงานสำเร็จ หลังจากนั้นเราก็จะสบายกันแล้ว” แล้วก็สั่งอีกว่า “เร่งเดินทางกันมาหลายวัน ทุกคนลำบากกันมาก พักกันให้เต็มที่ รอฟ้ามืด เราค่อยเดินทางกันต่อ”
“รับทราบ!”
“ใต้เท้า ที่นี่มีหญ้าแห้ง เรามาปูเป็ที่นอนได้” มีคนพูดขึ้นมาอีกว่า “พวกเรา ที่นี่มีหญ้าแห้งมากพอ ทุกคนเอาไปปูนอนกันได้” ระหว่างที่พูด ก็มีคนเดินมาทางกองหญ้าแห้ง
หยางหนิงกำมีดเอาไว้แน่น ทันใดนั้นกลับรู้สึกอึดอัดที่ข้อมือ เมื่อหันหน้าไป ก็เห็นเซียวกวงกำลังจับที่ข้อมือของเขาอยู่ เห็นสีหน้าของเขาค่อนข้างเครียด หยางหนิงยิ้มให้เซียวกวง แต่ว่าในใจกลับยิ้มไม่ออก
ตอนแรกเขาคิดว่าพวกของนินจาฮิดะตามมาทัน แต่ตอนนี้พบว่าไม่ใช่พวกนั้น ในใจก็เบาใจไปเยอะ แต่เมื่อได้ยินประโยคสนทนาเ่าั้ ก็คิดว่าคนพวกนี้ก็ไม่น่าจะเป็คนดี
พวกเขาเป็สายลับเป่ยฮั่นที่แฝงตัวอยู่ทางทิศใต้ของแคว้นฉู่ แสดงว่าต้องเป็คนไม่ธรรมดา ไม่งั้นคงมีความสามารถในระดับที่สามารถส่งมาประจำที่ทิศใต้ของแคว้นฉู่แน่ๆ
ตอนนี้ยังจับคนหนีไปทางทิศใต้ของแคว้นฉู่ แถมยังหลบมาทางที่ไม่มีใครเห็นอีก แสดงว่าตลอดทางที่ผ่านมาปกปิดการเดินทาง กังวลว่ามีคนจะมาเห็นเข้า
ในเมื่อเป็แบบนี้ หากพวกเขาเห็นว่าในศาลเ้ามีคน จะต้องฆ่าปิดปากแน่นอน
หยางหนิงรู้สึกว่าตัวเองดวงไม่ดี เหมือนจะมีดวงมฤตยู คนที่พบเจอแต่ละคน ไม่ว่าจะตั้งใจหรือไม่ตั้งใจ เหมือนกับว่าจะมาเอาชีวิตเขาทั้งนั้น
ในตอนนี้เอง ก็มีคนพูดขึ้นมาว่า “ใต้เท้า ที่นี่...มีปัญหา!”
หยางหนิงได้ยินเสียงพูดดังมาจากข้างๆ ในใจก็ตื่นกลัว คิดไว้อยู่แล้วว่าคนพวกนี้เคลื่อนย้ายหญ้าแห้งไป จะต้องเห็นร่องรอยกองไฟที่เขาปิดไว้แน่ๆ
ไม่ผิดจากที่คิดเสียงดัง “เช้ง” เมื่อมีคนบอกว่ามีปัญหา ก็มีคนชักดาบออกจากฝัก
“นี่น่าจะก่อขึ้นเมื่อคืนนี้” คนนั้นพูดขึ้น “น่าจะมอดเมื่อสองสามชั่วโมงก่อน...ศาลเ้านี้มีคนมาอยู่ก่อนแล้ว” แล้วพูดอีกว่า “ใต้เท้า พวกเขาน่าจะออกไปในตอนเช้า น่าจะเพราะเมื่อคืนฝนตกหนัก ก็เลยมาหลบฝนที่นี่”
เสียงของคนมีอายุพูดขึ้นว่า “ที่นี่ลึกลับจะตายไป ใครที่ไหนจะมาพักค้างคืน?” แล้วพูดเสียงเย็นะเืว่า “เ้าบอกว่าพวกเขาไปตอนเช้า ข้าว่าไม่ใช่”
“ใต้เท้า ท่านหมายความว่า?”
“ค้นในศาลเ้านี่ให้ละเอียด” เสียงของคนมีอายุสั่งอย่างดุดัน “ไม่ว่าใครก็ตาม ฆ่าให้หมด!”
หยางหนิงกำมือแน่น เซียวกวงมีสีหน้าเปลี่ยนไปเล็กน้อย เมื่อได้ยินเสียงฝีเท้าเดินเข้ามา ทันใดนั้นก็มีเสียงใกลัวดังเข้ามาจากด้านนอกศาลเ้า “ใต้เท้า ใต้เท้า แย่แล้ว มีคน...มีคนตามมาแล้ว...!”
ตอนแรกพวกเขาเตรียมจะค้นศาลเ้าแล้ว แต่เสียงของคนมีอายุพูดอย่างนิ่งๆ ว่า “ทุกคนอย่าแตกตื่น ต้าเิ เอาเ้านั่นมา...”
หยางหนิงรู้ว่าเกิดเื่ขึ้นแน่ๆ ในใจแอบคิดว่าทหารที่ไล่ล่ามาได้ทันเวลาพอดี หากว่ามาช้ากว่านี้อีกหน่อย เขากับเซียวกวงจะต้องถูกพบแน่ๆ
เสียงฝีเท้าดูวุ่นวาย เสียงของคนมีอายุพูดขึ้นมาว่า “ทุกคนอย่ากลัว ตัวประกันอยู่ในมือ พวกเขาไม่กล้าทำอะไรเราหรอก” จากนั้นก็ออกคำสั่งต่อว่า “หากไม่มีคำสั่งข้า อย่าทำอะไรวู่วาม”
หยางหนิงทนไม่ไหวยื่นหน้าออกไปมอง เห็นคนกลุ่มหนึ่งยืนรวมตัวกันอยู่ที่ปากประตู มีประมาณเจ็ดแปดคน ในตอนนี้ทุกคนต่างถืออาวุธในมือ คนที่ยืนอยู่หลังสุดเป็ชายรูปร่างสูงใหญ่ สูงกว่าคนอื่นเกือบเท่าหนึ่ง ในมือของเขาจับถุงขนาดใหญ่ไว้ หยางหนิงคิดว่าน่าจะเป็ตัวประกันที่พวกเขาจับมา
เมื่อได้ยินเสียงกรีดร้องอย่างทรมานดังขึ้น คนที่อยู่ตรงปากประตูเหมือนจะใ ต่างะโหลบไปข้างหลังกำแพง
“เ้าสวะ บอกให้ลงมือก็ลงมือสิ” มีคนะโด่า แล้วก็มีคนพูดว่า “ใต้เท้า เราทำไงดี?”
หยางหนิงเห็นคนที่ประตูล้มลงไปแล้วหนึ่งคน กำลังดีดดิ้นอยู่บนพื้น คนที่อยู่ข้างๆ ลากคนที่ทรมานอยู่ไปไว้ข้างๆ เห็นหน้าอกของคนๆ นั้นมีศรธนูปักอยู่
เสียงของคนมีอายุพูดขึ้นมาด้วยความโกรธว่า “เราปกปิดการเดินทางมาตลออดทาง พวกเขาตามมาได้อย่างไร?”
หยางหนิงเห็นคนที่พูดสวมชุดสีเทายาว สวมหมวก รูปร่างท้วมนิดหน่อย มองไปดูเหมือนคนมีเงินทั่วไป
สิ้นเสียงของชายอ้วน ก็ได้ยินเสียง “พรึ่บพรั่บ” ดังต่อกันไม่หยุด ลูกศรราวกับสายฝนพรั่งพรูเข้ามายังด้านใน มีคนร้องขึ้นมาว่า “โอ๊ย” เหมือนกับว่าถูกยิง
หยางหนิงเห็นลูกธนูเยอะมาก ในใจก็คิดว่าคนที่ตามมานั้นก็น่าจะมีจำนวนไม่น้อยเลย คิดอีกว่าเ้าพวกนี่ก่อเื่ใหญ่เข้าแล้ว ตัวเขาก็เหมือนติดร่างแหไปด้วย ก็ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่จะได้ออกไปจากศาลเ้า
“คนข้างนอกฟังให้ดี…!” ชายอ้วนชุดเทาะโว่า “คนที่พวกเ้า้าอยู่ในมือของเรา หยุดยิงซะ ไม่งั้นเราจะฆ่าเขาทันที ทุกคนจะได้ตายพร้อมกันหมดในนี้”
