จุดจบของวายร้ายคือต้องกลายเป็นนายเอกนิยายแฟนฟิก
ขนาดตัวอักษร
สีพื้นหลัง
ระบบแจ้งเตือนไฮยาซินท์ว่าแม้เมื่อคืนตนจะพลาดโอกาสในการเจอหน้าตัวเอกฝ่ายรับ แต่กงล้อแห่งโชคชะตาเมื่อเริ่มหมุนแล้ว มันย่อมไม่มีทางไหลย้อนกลับ
เช้านี้บทสนทนาระหว่างมื้ออาหารเช้าของครอบครัวลูเซียโน่คือแขกลึกลับที่ดีเลียนพาตัวมาเมื่อคืน ทันทีที่ไทเนียได้ยินเื่ราวดังกล่าว ประมุขของลูเซียโน่ก็แทบแสดงอาการโมโหเป็ฟืนเป็ไฟ
“แกสมองกลับไปแล้วหรืออย่างไร ถ้าหากมันเป็สายลับ…”
“พ่อครับ เขาเป็เพียวโอเมก้า”
ทว่าคำตอบเนิบนาบของดีเลียนก็สามารถสยบอารมณ์คุกรุ่นของไทเนียได้ในฉับพลัน ถ้อยคำตำหนิที่เหลือถูกกลืนหายลงในลำคอฉับพลัน
“แกแน่ใจ?”
“ครับ อย่างน้อยที่สุดเขาก็เป็คนจากตระกูลรอง ส่วนอย่างมากที่สุด…”
ความหมายนั้นของดีเลียนเป็ที่รู้กันดี เพศรองอย่างเพียวโอเมก้าเป็ลักษณะที่เกิดขึ้นเฉพาะในตระกูลชั้นสูงเท่านั้น ถ้าหากบอกว่านี่เป็สายลับจากตระกูลอื่นก็คงเป็การเดิมพันที่สูงส่ง ทายาทที่เกิดจากเพียวโอเมก้าแทบจะการันตีได้ว่ามีสถานะสูงส่ง ต่อให้กำเนิดเป็เพศรองโอเมก้าหรืออัลฟ่าทั่วไป ก็ยังเป็เพศรองที่สูงส่ง มีฟีโรโมนที่สามารถกดข่มอัลฟ่า โอเมก้าด้วยกันอย่างอยู่หมัด
ในโลกที่ขับเคลื่อนด้วยพลังอำนาจ นอกจากเล่ห์เหลี่ยมแล้ว สิ่งที่สร้างอิทธิพลเป็ลำดับถัดมาก็คือฟีโรโมนที่แข็งแกร่ง
บนโต๊ะอาหารเซฟิรอสค่อนแคะดีเลียนว่าช่างไปหาเก็บภรรยาที่มีเพศรองเหมาะสมกับตน ดีเลียนกลับตอบรับประโยคนั้นด้วยรอยยิ้ม
“ผมเป็พวกหลงหน้าตามากกว่าเพศรอง” อีกฝ่ายหันมาสบตาไฮยาซินท์ที่นั่งอยู่ฝั่งตรงข้าม “หาคู่ครองทั้งทีก็ต้องหาให้สวยเหมือนพี่สะใภ้สิครับ”
ไฮยาซินท์ที่ถูกั์ตาสีอำพันคู่นั้นจับจ้องก็พลันหัวใจกระตุก แสร้งทำเป็ก้มหน้ารับประทานอาหารเช้าต่อโดยไม่ได้ตอบรับสิ่งใด ส่วนภายในหัวของเขาตอนนี้มีเสียงกรีดร้องของเด็กชายดังก้อง
[อร้ายยยยย ผู้ชายเขามีใจให้เราจริง ๆ โฮสต์!]
หลังจบอาหารมื้อนั้น ไทเนียเอ่ยฝากฝังให้ไฮยาซินท์ที่เป็โอเมก้าไปดูแลแขกแปลกหน้า ไฮยาซินท์ตอบรับ ขณะที่ในใจยังวนเวียนอยู่กับเส้นเื่แฟนฟิกชั่นเื่นี้ที่ดูเหมือนจะเปลี่ยนไปเล็กน้อย
เหตุใดดีเลียนจึงเปิดเผยตัวตนของฮิโนกิรวดเร็วเช่นนี้ ตามที่ได้อ่านนิยายฉบับเดิม ดีเลียนจะช่วยปิดบังสถานะเพียวโอเมก้าเพื่อหลีกเลี่ยงไม่ให้พี่ชายต่างมารดาไปยุ่มย่าม
ห้องที่ฮิโนกิได้พักอาศัยอยู่คือเรือนเล็กด้านหลังคฤหาสน์ หากเทียบกับพื้นที่อาศัยของคนในครอบครัวจึงค่อนข้างซอมซ่อกว่ามาก ดูเป็ห้องสำหรับคนรับใช้มากกว่าห้องของแขกสำคัญอย่างที่เป็ตามต้นฉบับ
ไฮยาซินท์เคาะประตูแล้วไม่มีผู้ใดตอบรับจึงฉวยโอกาสเปิดประตูเข้าไป ข้างกายมีสาวใช้เบต้าที่ถือมื้ออาหารเช้าสำหรับแขกผู้นี้
เตียงขนาดเล็กมีหนึ่งคนกำลังนอนหลับสนิทอยู่บนนั้น เรือนผมดำยาวประบ่าคลอเคลียใบหน้าหวานซีดเซียวที่ไม่ได้ลดทอนความงดงามของอีกฝ่ายแม้แต่น้อย ผิวกายขาวผ่องเนียนละเอียดไร้สิ่งตำหนิ แผ่นอกบอบบางขยับขึ้นลงเป็สัญญาณชีพว่านี่คืุ์ที่มีลมหายใจมิใช่เทพองค์ใดลงมาจำแลง
ห้องนี้คือห้องของฮิโนกิไม่ผิดแน่
ทว่าคนแปลกหน้าผู้นี้คือใคร
[นั่นก็ฮิโนกิไงโฮสต์! เ้าชายเอลฟ์ที่ปลิดชีพมารริษยา!]
ไฮยาซินท์แทบตาเหลือก เ้าชายเอลฟ์ในความทรงจำแม้จะไม่ได้รูปร่างกำยำล่ำสัน ทว่าก็สูงโปร่งแข็งแรง ใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยน ในนิตยสารดาราการ์เดี้ยนฉบับที่ 1746 ได้มีการจัดผลโหวตตำแหน่งลูกเขยในฝันแห่งปี ซึ่งผู้ที่ได้รับอันดับหนึ่งก็คือฮิโนกิผู้นี้
[แหมโฮสต์ พูดออกมาเหมือนทุกเช้าไม่เคยส่องกระจก] 666 แค่นหัวเราะ ร่างเดิมของจอมมารแม้จะมีใบหน้างามล่มเมือง แต่ก็เป็ชายหนุ่มสูงโปร่ง ขณะที่ร่างนี้ถูกพลังแห่งโอเมก้าเวิร์สกลืนกิน กลายเป็โอเมก้าตัวเล็กบอบบางโดยสมบูรณ์
ระหว่างหนึ่งโฮสต์กับหนึ่งระบบกำลังนั่งวิจารณ์รูปลักษณ์ชาวบ้าน คนที่นอนหลับสนิทก็ค่อย ๆ เปิดเปลือกตาขึ้น แล้วเมื่อได้สบตากับไฮยาซินท์ เพียวโอเมก้าก็สะดุ้งเฮือกไปเล็กน้อย
“ขออภัย ฉันแค่มาดูอาการเพิ่มเติมไม่ได้มีเจตนาทำให้ใ ที่นี่คือคฤหาสน์ลูเซียโน่ เมื่อคืนคนของเราเจอคุณหมดสติอยู่กลางป่าเลยพามาที่นี่” ไฮยาซินท์กล่าวด้วยน้ำเสียงที่คิดว่านุ่มนวลที่สุด อย่างไรเพียวโอเมก้าคนงามก็เพิ่งหนีตายเอาชีวิตรอด
“คุณคือไฮยาซินท์…” ฮิโนกิมองใบหน้าของไฮยาซินท์ตาค้าง แต่ก็รีบร้อนเสหลบสายตา เอ่ยพูดประโยคถัดไปด้วยน้ำเสียงตะกุกตะกัก “ขะ… ขออภัยผมหมายถึงคุณนายลูเซียโน่”
ไฮยาซินท์แสร้งหาเื่ชวนคุย ถามเื่อื่นทั้งชื่อ ตระกูล ที่มาที่ไป หลังได้รับคำตอบที่เป็ความจริงบ้าง โกหกบ้าง ไฮยาซินท์ก็ปล่อยอีกฝ่ายรับประทานอาหารเช้า ก่อนตนเองจะไปรายงานคำตอบต่อประมุขลูเซียโน่
ในโลกแห่งนี้มีการแบ่งบทบาทด้วยเพศรองเอาไว้อย่างชัดเจน อัลฟ่าคือผู้นำในทุกสถานการณ์ ไม่ว่าจะเป็ผู้นำครอบครัว ผู้นำในที่ทำงาน ต้องเป็กำลังหลักในการขับเคลื่อนเศรษฐกิจของชาติ เบต้าเป็ฟันเฟืองลำดับถัดมาที่ช่วยขับเคลื่อนประเทศนี้ให้เดินต่อไป
ส่วนโอเมก้าถูกขังเป็นกน้อยในกรงทอง คอยจัดระเบียบเื่ภายในบ้านไปจนถึงเลี้ยงลูก หน้าที่ของไฮยาซินท์คนก่อนที่ระบบเคยเล่าให้ฟังคือการต้องจัดทำบัญชี ตรวจสอบการทำงานของแม่บ้าน และยังรวมไปถึงการทำอาหารบางมื้อเพื่อเอาใจคนในครอบครัว
วันนี้เป็่กลางเดือน ไม่มีงานใดเป็พิเศษ ไฮยาซินท์นึกอยากจะออกไปสำรวจรอบ ๆ คฤหาสน์เผื่อยามฉุกเฉินภายภาคหน้า ระบบ 666 ก็คะยั้นคะยอให้ตนชวนเ้าชายเอลฟ์ที่ปัจจุบันกลายร่างเป็โอเมก้าหนุ่มน้อยอ้อนแอ้นออกมาเดินเล่นด้วย ไฮยาซินท์จึงจำยอมทำตามเพื่อหุบปากเ้าเด็กขี้โวยวาย
ตอนที่ฮิโนกิเปิดประตูออกมาแล้วพบว่าคนที่มาเคาะรบกวนคือไฮยาซินท์ เพียวโอเมก้ามีสีหน้าแตกตื่น สายตาหลุกหลิกคล้ายหวาดระแวงบางอย่าง กว่าจะยอมพยักหน้าตอบรับเวลาก็ผ่านไปครึ่งค่อนวัน
เมื่อออกมาข้างนอก ฮิโนกิก็เอาแต่เดินตามหลังเขาต้อย ๆ ประหนึ่งลูกเจี๊ยบ จนไฮยาซินท์ต้องบอกให้มาเดินเคียงข้างกัน อีกฝ่ายถึงค่อยยอมทำด้วยท่าทางหวาดกลัว
นี่เป็สัญชาตญาณของตัวเอกหรืออย่างไร ตนยังไม่ได้แสดงพฤติกรรมเป็ตัวร้ายชั่วช้าแท้ ๆ แต่กลับแสดงท่าทีหลบเลี่ยงหวาดกลัวกันเสียขนาดนี้
ตลอดระยะทางที่พวกเขาเดินเล่นกัน ไฮยาซินท์พยายามหาเื่ชวนคุยเกี่ยวกับการมาใช้ชีวิตที่นี่ ขาดเหลือสิ่งใดบ้าง ทว่าคู่สนทนากลับเพียงแค่อือ ๆ อา ๆ ตอบรับเสียงเบาเสมือนต้องการตัดบท
ชีวิตของท่านจอมมารนั้นไม่เคยที่จะต้องเหนื่อยหน่ายกับการหาเื่ชวนผู้ใดคุย เขามักเป็ศูนย์กลางของวงสนทนา ตอนนี้ไฮยาซินท์จึงแอบนึกหงุดหงิดที่ต้องมาพยายามใช้พลังงานคุยกับใครสักคน แถมตนยังไม่ได้รับอะไรตอบกลับมาจากอีกฝ่ายมากนัก
[เขาไม่ได้หยิ่งยโสไม่อยากคุยกับโฮสต์ แต่เขากำลังเขินโฮสต์ต่างหาก!ความงามเพริศพริ้ง ต่อให้ใช้หมู่มวลดอกไม้ทั้งโลกมาประกอบรวมกันก็ยังไม่อาจเทียบเทียมคุณได้ เสน่ห์อันล้นเหลือเช่นนี้จึงไม่แปลกใจเลยที่แม้แต่เพียวโอเมก้ายังต้องตกหลุมรัก! บางทีหากเราใช้จุดอ่อนข้อนี้ หว่านเสน่ห์ให้เ้านายเอกหลงรัก เส้นทางในการแย่งชิงโชคชะตาของเราคงราบรื่นแน่นอน! (>_^)♡ ]
ระบบเวรนี่นอกจากจะจับคู่ผู้กล้าจอมมารมั่ว ๆ ซั่ว ๆ แล้ว ยังคิดอยากจะให้นี่เป็นิยายฮาเร็มอีกหรือไง!?!
[นี่โฮสต์รู้จักคำว่าฮาเร็มด้วย! สมแล้วจริง ๆ อัครศิลปิน ท่านจอมมารของผมช่างมีวิสัยทัศน์กว้างไกลและลึกล้ำดุจมหาสมุทร!]
ในขณะที่คิดว่าอาจจะมีเส้นเืในสมองสักส่วนแตกกะทันหันจากการต้องมาฟังเสียงเจื้อยแจ้วของระบบพล่ามไม่หยุด คนผู้หนึ่งก็ควบขี่ม้าเข้ามาในครรลองสายตา รูปร่างของม้าใหญ่โตและดูแข็งแรง ขนสีทองยามต้องแสงอาทิตย์เลื่อมแวววาว บุคคลที่นั่งอยู่บนนั้นคือชายหนุ่มหน้าตาหล่อเหลาหมดจด อกผาย แผ่นหลังตั้งตรง ท่าทางสง่างามอย่างมาก
“วันนี้ว่างขนาดออกมาเดินเล่นไร้สาระได้หรือ” ชายที่อยู่บนนั้นหยุดม้าตรงหน้า ก่อนจะะโลงมายืนเต็มความสูงยังพื้นดิน รูปร่างสูงใหญ่กว่าไฮยาซินท์ไปเกือบหนึ่งศีรษะ ยามอีกฝ่ายมายืนตรงหน้าเขาก็สามารถบดบังแสงอาทิตย์จนเกิดเป็เงามืด
เซฟิรอสมีงานอดิเรกหนึ่งที่ชื่นชอบอย่างมากคือการขี่ม้า ในข้อมูลของระบบระบุว่าสิ่งที่อัลฟ่าผู้นี้ทำได้ดีกว่าน้องชายมีเพียงไม่กี่อย่าง หนึ่งในนั้นคือการสานต่อธุรกิจลูเซียโน่เกี่ยวกับม้า การค้าขายโดยตรง กีฬาหรือแม้กระทั่งการพนัน
“สามี” ไฮยาซินท์ผงกหัวทักทายเซฟิรอสแค่พอเป็พิธี “ฉันเห็นแขกของเราอยู่แต่ในห้องพักน่าจะอุดอู้ เลยพาเขามาเดินเล่น”
“แขกของดีเลียน” เซฟิรอสกล่าวเสียงเรียบ ก่อนจะดึงสายตาไปมองพิจารณาฮิโนกิ
ไฮยาซินท์ได้โอกาสจึงแนะนำคนทั้งสองให้ได้รู้จักกัน ระหว่างนั้นฮิโนกิก็มีท่าทีใจลอยไปชั่วครู่หนึ่ง แล้วเมื่อได้สติอีกฝ่ายก็จด ๆ จ้อง ๆ อยู่ที่ม้าตัวดังกล่าว
“สนใจหรือ?” เซฟิรอสเลิกคิ้วน้อย ๆ ก่อนจะเริ่มโอ้อวดสรรพคุณ “ม้าอาเคอร์เทคกะ[1] มีประโยชน์ทั้งในด้านความสวยงามและใช้สอย กว่าจะได้มานอกจากเงินแล้วก็ต้องใช้เส้นสายไม่ใช่น้อย”
“ผมเคยได้ยินแค่ชื่อ เพิ่งมีโอกาสได้เห็นตัวจริง สวยมาก ๆ เลยครับ” ฮิโนกิกล่าวเสียงเบา ดวงตายังไม่ละไปไหนจากม้าตัวนั้น
“โอเมก้าที่ชอบม้า? แปลกดี นึกว่าโอเมก้าจะมีแต่คนที่ชอบนั่งอุดอู้อยู่ในบ้าน ทำแต่งานบ้านงานครัว” แม้ขณะกล่าวจะสีหน้าเรียบเฉย แต่ไฮยาซินท์ก็รู้ว่าสามีตัวเองกำลังประทับใจในตัวเอก “เคยขี่หรือเปล่า”
ฮิโนกิพยักหน้าอย่างเขินอาย
ในเนื้อเื่ดั้งเดิม สิ่งที่คล้องความสัมพันธ์ระหว่างนายเอกกับพระรองจนสนิทชิดเชื้อก็คือเื่ม้า ฮิโนกิเป็โอเมก้าที่เติบโตมาอย่างผิดแปลกจากโอเมก้าทั่วไป ่วัยเด็กฮิโนกิไม่ได้อยู่ในคฤหาสน์เบอร์ตินีแต่เติบโตภายในฟาร์มขนาดใหญ่ มีโอกาสได้วิ่งเล่นอยู่ใต้แสงตะวัน มิใช่ห้องปิดทึบเพื่อฝึกการเป็แม่บ้านแม่เรือน โอเมก้าผู้นี้จึงมีความซุกซน ห้าวหาญ ซึ่งความโดดเด่นและไม่เหมือนใครนั้นก็ไปถูกใจเซฟิรอสที่เบื่อหน่ายโอเมก้าในกรงทองอย่างไฮยาซินท์
ตอนนั้นจู่ ๆ เซฟิรอสก็หันมาทางไฮยาซินท์
“คุณเองก็ควรหัดขี่บ้าง เลิกทำตัวเหมือนพวกโอเมก้าทั่วไปได้แล้ว เวลาเกิดเหตุฉุกเฉินจะได้ไม่เป็ภาระ ต้องรอให้คนอื่นพาขี่ม้า”
ไฮยาซินท์เพียงยกยิ้มบางไม่ได้ตอบรับคำพูดใด
เหอ ๆ แค่ขี่ม้าได้ทำมาเป็โอ้อวด ข้าขี่ัเป็ยังไม่เห็นพูดอะไรสักคำ
[โฮสต์ช่างมีความปรีชาสามารถ… แต่โลกนี้ไม่มีั] ระบบ 666 เอ่ยเสียงเบางุบงิบในหัว แม้จะอยากชมเชยจอมมารผู้เป็ที่รักแต่การเกทับแบบเด็ก ๆ เช่นนั้นก็ทำให้มันรู้สึกกระดากอายแทน
แต่ต่อให้ไฮยาซินท์คนเดิมไม่คิดอยากจะขี่ม้ามันหนักหัวอะไรนัก
เซฟิรอสเห็นท่าทางภรรยาที่นิ่งเฉยก็รู้ได้ทันทีว่าเป็การปฏิเสธอ้อม ๆ จึงเอื้อมมือมาทำท่าจะจับข้อมือไฮยาซินท์เพื่อลองพาขึ้นไปนั่งบนม้า
ไฮยาซินท์ที่เห็นว่าจู่ ๆ เซฟิรอสก็ยื่นมือเข้ามาจึงเผลอขืนมือออกกะทันหันตามสัญชาตญาณการเอาตัวรอด แต่กลายเป็ว่าการพยายามสะบัดมือในครั้งนั้นทำให้ไปกระแทกชนเข้ากับปากม้าตัวดังกล่าว
เ้าม้าที่อยู่ดี ๆ ถูกชนเกิดอาการโมโหใ มันหันหน้ามาอ้าปากทำท่าจะกัดผู้ที่ทำร้าย
“ระวังครับ!”
ฮิโนกิที่เห็นภาพนั้นจึงรีบยกแขนขึ้นบังให้ไฮยาซินท์ เป้าหมายในการกัดของม้าจึงเปลี่ยนเป็ที่แขนผอมบางของโอเมก้าผู้นั้นเต็ม ๆ
“โอ๊ย!”
เซฟิรอสรีบควบคุมม้าให้ปล่อยแขนฮิโนกิออก ส่วนไฮยาซินท์ก็ขยับเข้าไปประชิดตัวอีกฝ่ายเพื่อดูแผลคนที่เข้ามาช่วยตนเองด้วยอารามใ
ท่อนแขนบอบบางเวลานี้มีรอยฟันขนาดใหญ่ของม้ากดลึกเข้าไปจนเกิดเืไหลซึม แผลไม่ได้ลึกแต่ถึงอย่างนั้นก็ค่อนข้างมีขนาดกว้าง
“ขอโทษนะ” ไฮยาซินท์หยิบผ้าเช็ดหน้าของตัวเองมากดซับบริเวณแผลให้ก่อน ฝ่ามือประคองท่อนแขนของเพียวโอเมก้าอย่างทะนุถนอม กลัวว่าอีกฝ่ายจะเป็อะไรไป ขณะเงยหน้าขึ้นมากล่าวขอโทษอีกฝ่าย
“มะ… ไม่เป็ไรครับ” ฮิโนกิหน้าแดง เสหลบดวงตาสีทับทิม นึกอยากจะขืนตัวออกแต่สุดท้ายก็ได้แต่ยืนเก้ ๆ กัง ๆ ให้อีกฝ่ายจับ
ในตอนนั้นเองจู่ ๆ ภายในอากาศก็มีกลิ่นสดชื่นล่องลอย ทั้งที่เป็ฤดูใบไม้ผลิอันอบอุ่นแต่กลับถูกแทนที่ด้วยความเย็นสบายในชั่วพริบตา ในไม่นานเ้าของกลิ่นฟีโรโมนเบาบางนั้นก็ปรากฏตัวต่อหน้าไฮยาซินท์
ดีเลียน
“พี่สะใภ้” รอยยิ้ม โทนเสียงนุ่มนวลถูกส่งมาให้ไฮยาซินท์ก่อนที่อีกฝ่ายจะเลื่อนสายตาไปหยุดยังบริเวณาแของฮิโนกิที่เวลานี้ถูกกดทับด้วยผ้าเช็ดหน้าของไฮยาซินท์ “าเ็หรือครับ”
“ซุ่มซ่ามเสียจริง ผู้อื่นต้องมาาเ็เพราะคุณอีกแล้ว” เซฟิรอสตำหนิไฮยาซินท์
“อย่างไรก็เป็อุบัติเหตุ พี่สะใภ้คงไม่ได้ตั้งใจหรอกครับ” ดีเลียนกล่าวยิ้ม ๆ
คนรับใช้ผู้หนึ่งถูกเรียกตัวมาพาฮิโนกิไปทำแผล ดีเลียนเดินตามไปด้วย ก่อนจากก็หันมาเอ่ยปลอบไฮยาซินท์เป็ครั้งสุดท้าย
“แผลเพียงเล็กน้อย พี่สะใภ้ไม่ต้องกังวลนะครับ”
ไฮยาซินท์จ้องมองแผ่นหลังของตัวเอกที่จากไป ขนาดตัวที่แตกต่างกันแต่ยามยืนเข้าคู่กลับเหมาะสมราวเป็คู่รัก ระหว่างทางไม่รู้มีบทสนทนาใดเกิดขึ้น แต่เขาก็เห็นดีเลียนก้มศีรษะน้อย ๆ ขณะเอ่ยพูดบางคำกับฮิโนกิด้วยท่าทางอ่อนโยนอย่างมาก
หนึ่งอินิกม่ากับหนึ่งเพียวโอเมก้า สองเพศรองที่มีสถานะยิ่งใหญ่ ผู้เขียนคงใคร่ครวญมาแล้วถึงความเหมาะสมนี้
[โฮสต์ห้ามคิดอะไรไร้สาระนะ!]
จอมมารหัวขบถ เคยคิดใช้ความชั่วช้าโลกย่อมไม่มีทางเชื่อในโชคชะตา แต่หลังจากที่ได้รู้ว่าโลกของตัวเองเป็เพียงบทที่ถูกเขียนขึ้น ตอนนี้เขาเองก็เริ่มเชื่อในโชคชะตาและพระเ้ามากขึ้น กงล้อแห่งโชคชะตาไม่ใช่สิ่งที่จะขัดขวางได้โดยง่าย
ภารกิจหลักระบุเพียงแค่แย่งชิงโชคชะตาตัวเอกเท่านั้น ไม่ได้บอกให้ต้องคบหากับดีเลียนหรือพระเอกแฟนฟิกชั่น แปลว่าแค่เพียงเปลี่ยนบทบาทตัวเองจากตัวร้ายเป็ตัวเอกก็สามารถสร้างพลัง OOC แล้วทำภารกิจของโลกได้สำเร็จ
[ตะ… แต่อย่างที่ผมบอกถ้าท่านที่เป็ตัวร้ายได้ครองรักกับพระเอกที่เป็ตัวดี คนในโลกภายนอกนั่นก็จะเชื่อว่าท่านเองก็ไม่ได้เกลียดชังผู้กล้า ส่งผลต่อแต้ม OOC ที่เพิ่มขึ้นไงครับ!]
สรุปคือที่บอกว่าต้องทำให้ผู้กล้านำองคชาตมาแทงข้าแทนดาบ ก็เป็เพียงส่วนเสริมที่ทำให้แต้ม OOC มากขึ้น ไม่ใช่ภารกิจหลักที่จำเป็ต้องทำสินะ
[…ผมก็รู้ว่าสักวันท่านจะฉุกคิดได้ แต่คิดได้ั้แ่โลกแรกนี่มันขี้โกงนี่! (TOT)]
เช่นนั้นก็บอกมาตามตรง ข้าต้องทำภารกิจกี่โลก แต้ม OOC จึงจะมากพอให้กลับไปใช้ชีวิตแบบเดิมได้
[อันที่จริง… มันไม่ได้มีตัวเลขที่แน่นอน สิ่งเดียวที่ผมเรียนรู้จากเอไอคือหากเรานำพาคู่#เฮลิไฮยา เข้า 20 อันดับคู่ชิปยอดนิยม มันจะแข็งแกร่งพอขัดขืนพระเ้าของโลก GGG เพราะความรักนั้นเอาชนะทุกอย่าง ข้อมูลนอกจากนั้นแล้วผมไม่รู้! นี่เองก็เป็งานแรกของผม แต่โฮสต์ก็ไม่มีตัวเลือกอื่นแล้ว ท่านมีข้อเสนออื่นที่ดีกว่านี้มั้ยล่ะ คำตอบคือไม่มี ธุรกิจผูกขาดมันก็โหดร้ายแบบนี้ สิ่งที่ท่านเลือกได้มีแค่ต้องทำหรือไม่ทำ!]
บัดซบ…
[ดังนั้นก้มหน้าก้มตาทำงานไปครับ จำไว้ #เฮลิไฮยา ดีที่สุด เป็เรือที่เรียลที่สุด! แม้ผมจะเป็ออลเคะแต่ผมก็มีลูกเขยคนโปรดของผม ถ้าโฮสต์ยังยืนยันจะเอาเรือ #เซฟิไฮยา มาเบียดผม ผมขอลาออก!!!]
ระบบ 666 ตัดการสื่อสารหนีไปโดยไม่เปิดโอกาสให้จอมมารพูดสิ่งใดอีก
“ในงานเลี้ยงก็คราหนึ่งแล้ว ทำผมขายหน้าไม่มีหยุด”
ไฮยาซินท์เงยหน้ามองสามีของตนด้วยความรำคาญใจ นึกสงสัยว่าอุตส่าห์เอาใบหน้าลูกน้องคนสนิทของเขามาแล้วเหตุใดจึงไม่เอานิสัยมาบ้าง
แม้จะรู้สึกหัวเดือดปุด ๆ กับการถูกระบบ 666 หลอกเื่จุดหมายในการทำภารกิจ แต่อย่างไรตอนนี้ไฮยาซินท์ก็พอจะคลำเจอตัวเลือกที่ตนสามารถทำได้ในโลกนี้แล้ว
ตัวละครเซฟิรอสอ้างอิงมาจากลูกน้องของเขา แถมในโลกนี้ยังเป็สามีที่ถูกต้องตามกฎหมาย แม้อีกฝ่ายจะมีนิสัยขยะไปบ้างแต่ไฮยาซินท์ก็คิดว่าอีกฝ่ายเป็ตัวเลือกที่ดีที่สุดในการช่วยผลักดันขึ้นเป็เ้าตระกูลลูเซียโน่ แล้วไฮยาซินท์ก็จะได้เป็ภรรยาของผู้เป็เ้าตระกูลลูเซียโน่
ส่วนความสัมพันธ์ส่วนตัวที่ระหองระแหงก็ไม่จำเป็ต้องใส่ใจนัก ระบบเคยแจ้งว่าทันทีที่ตนเองทำภารกิจสำเร็จ ดวงจิตก็สามารถออกจากโลกแห่งนี้ได้ทันที
ไม่จำเป็ต้องไปแก่งแย่งความรักจากบุตรแห่งโชคชะตา ไม่ต้องเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับฮิโนกิ เพียงเท่านี้หนทางของไฮยาซินท์ก็น่าจะปลอดภัยแล้ว
ฮิโนกิเดินตามกลุ่มคนที่พาตนไปทำแผล เพียวโอเมก้าหลุบมองผ้าเช็ดหน้าที่วางอยู่เหนือาแของตนเอง อุณหภูมิอบอุ่นยามที่ฝ่ามือเรียวัักับแขน ความรู้สึกจั๊กจี้เมื่อเส้นผมยาวสลวยดั่งไหมเรียบลื่นนั้นเข้ามาคลอเคลียยังผิวกาย กลิ่นหอมหวานที่ปลายจมูก น่าแปลกดีที่ทั้งหมดทั้งมวลเป็ััที่ผ่านไปแล้ว แต่มันกลับยังตกค้างในกายของฮิโนกิไม่ไปไหน
“เอาผ้าเช็ดหน้าออกเถอะครับ” อินิกม่าหนุ่มที่เดินเคียงข้างฮิโนกิ โน้มใบหน้าเข้ามาเอ่ยกระซิบ ขณะยื่นมือออกมาขอรับ
“ไม่เป็ไรครับ” ฮิโนกิขยับแขนตนเองหลบ ก้มหน้างุดเอ่ยเสียงเบา
“นี่ไม่ใช่ของของคุณ”
“นี่ก็ไม่ใช่ของของคุณ” ฮิโนกิเม้มริมฝีปาก “…อย่างไรมันก็เปื้อนเืผมไปแล้ว ผมจะทำความสะอาดแล้วนำไปคืนเขาด้วยตนเองครับ”
เสียงหัวเราะจากลมหายใจดังขึ้นเบา ๆ รอยยิ้มบนใบหน้าของดีเลียนกดลึกลงกว่าเดิม
“ของที่ผ่านมือคนแปลกหน้า ยาเซียคงไม่คิดจะรับหรอกครับ”
โทนเสียงราบเรียบแต่กลับแฝงนัยถึงการดูถูกเหยียดหยาม ฮิโนกิยิ่งกำผ้าเช็ดหน้าในมือไว้แน่น หวาดกลัวว่าคนข้างตัวจะเข้ามายื้อแย่ง
“ช่างเถอะครับ ผมไม่คิดจะยื้อแย่งของเล็กน้อยที่ไม่สลักสำคัญเช่นนั้น”
ดีเลียนกล่าวเช่นนั้น โดยที่ครั้งนี้ไม่มีแม้แต่รอยยิ้มบนใบหน้า
[1] Akhal - Teke หรือม้าเหงื่อโลหิต ชื่อที่คุ้นเคยกันในนิยายจีน ม้าสายพันธุ์เก่าแก่มีต้นกำเนิดจากเติร์กเมนิสถาน มีความโดดเด่นเื่ความสวยงาม มีขนที่มันเงา และในด้านกำลังกายที่แข็งแรง รวดเร็ว
นิยายแนะนำจากท่านเทพเทียนเป่าตี้
- ไทย
- English
© สงวนลิขสิทธิ์ 2022 Glory Forever Public Company Limited ( jinovel.com )
