ครอบครัวฝั่งหลิวซานกุ้ยกล่าวขอบคุณอีกครั้ง หลิวฉีซื่อจึงเชิดหน้าเดินจากไป แต่ก่อนจะออกไปก็เอ่ยขึ้น “วันนี้ไปช่วยเก็บห้องของเฉี่ยวเอ๋อร์ด้วย ข้าจะไปซื้อเด็กรับใช้ให้หลันเอ๋อร์สักคน บ้านเราจะต่างไปจากแต่ก่อน พวกเ๽้า…”

        เดิมทีนางจะบอกว่าบ้านตนเองแตกต่างไปจากเดิม สถานะทางครอบครัวฝั่งหลิวซานกุ้ยก็แตกต่างด้วยเช่นกัน

        แต่พอคิดว่ายังต้องให้ครอบครัวนี้ทำงานบ้านต่อ จึงเปลี่ยนคำพูด “ซานกุ้ยต้องยุ่งกับงานที่สวน พวกเ๽้าต้องจัดการเก็บกวาดบ้านให้สะอาดเรียบร้อย แล้วก็อีกไม่กี่วันต้องยุ่งกับการเก็บเกี่ยว ข้าจะเชิญนายช่างมาประเมินพื้นที่บ้าน แล้วเตรียมสร้างเรือนใหม่ ถึงตอนนั้นพวกเ๽้าแต่งตัวให้สะอาดเรียบร้อยหน่อย”

        ความหมายก็คือให้ทางฝั่งหลิวซานกุ้ยนั้นแต่งกายให้เหมาะสมหน่อย อย่าให้คนอื่นหัวเราะเยาะหลิวฉีซื่อได้

        หลังจากที่หลิวฉีซื่อเดินออกไป หลิวเต้าเซียงมองไปที่บิดาด้วยความเศร้าใจ “ท่านพ่อ บ้านเรายากจนไม่ใช่หรือ? แล้วเหตุใดท่านย่าจึงจะสร้างบ้านหลังใหม่ แล้วยังซื้อเด็กรับใช้ด้วย?”

        ใบหน้าของหลิวซานกุ้ยดูไม่ค่อยดีนัก เขาที่เริ่มมีภูมิความรู้บ้างย่อมดูออกถึงความเปลี่ยนไปของมารดา

        เขาไม่เข้าใจอย่างแท้จริงว่าเหตุใดท่านแม่จึงปฏิบัติต่อครอบครัวเขาได้แย่ปานนี้

        อาจารย์กัวบอกว่าเขากินน้ำตาลน้อยไปหน่อย ปากจึงไม่หวานพอ หลิวฉีซื่อจึงไม่ชอบเขา

        เดิมทีเขาเป็๲คนปากกระด้าง พูดเอาอกเอาใจไม่เป็๲ แต่ก็ตั้งใจทำงานในบ้านมาโดยตลอด นี่ยังไม่พออีกหรือ?

        “ซานกุ้ย ดูเหมือนท่านแม่จะมีเงินมากจริงๆ” กระทั่งจางกุ้ยฮัวก็เริ่มเกิดความไม่พอใจ ไฟโกรธเริ่มเผาไหม้อยู่ในใจของนาง

        หลิวชิวเซียงพูดขึ้นอย่างขมขื่น “ท่านย่าไม่ชอบครอบครัวฝั่งเรา แต่กลับชอบให้พวกเราทั้งครอบครัวทำงานอย่างขยันหมั่นเพียร!”

        คำพูดที่ฟังดูขัดแย้งกัน อันที่จริงไม่ได้เป็๞เช่นนั้นแม้แต้น้อย

        นางไม่ใช่คนโง่ การจะมีเด็กรับใช้ อีกทั้งยังสร้างบ้านหลังใหม่ จะทำให้ครอบครัวหลิวซานกุ้ยขาดแคลนการกินอยู่เชียวหรือ?

        “ท่านพ่อ ปีหน้าท่านไปสอบถงเซิงเถิด บ้านเราไม่ขาดแคลนเงิน!”

        หลิวเต้าเซียงคิดว่าตนเองก็มีเงินมากเช่นกัน และมีความสามารถในการส่งเสียผู้เป็๲พ่อให้เล่าเรียนได้

        ถึงแม้ตอนนี้นางจะไม่ได้มีเงินมากเท่าหลิวฉีซื่อ แต่ขอเวลาหนึ่งปี นางจะต้องเหยียบขึ้นไปอยู่เหนือกว่าในเ๹ื่๪๫เงินทองให้ได้!

        หลิวชิวเซียงกลัวว่าหลิวซานกุ้ยจะไม่เชื่อ จึงรีบบอกกล่าวเ๱ื่๵๹ที่หลิวเต้าเซียงเคยบอกนางไว้ น้องรองไม่เพียงแต่มีเงินที่ขายไข่ไก่ได้ แต่ยังมีไก่สิบตัวที่เลี้ยงไว้ในบ้านป้าหลี่ เมื่อถึงตรุษจีนก็คงขายได้ราคาดี คำนวณไปมาก็มีราวสามตำลึงเศษ หลิวซานกุ้ยกับจางกุ้ยฮัวฟังแล้วถึงกับหวั่นไหว

        แต่นางไม่ได้บอกว่า อาหารไก่นี้มาจากหม้อของหลิวฉีซื่อ

        หลิวเต้าเซียงเองก็ไม่ได้บอกว่าที่ไก่เลี้ยงได้ตัวโตเช่นนี้ นอกจากอาหารไก่ของหลิวฉีซื่อในหม้อแล้ว ยังมีที่ตนเองได้เจรจากับสัตว์ปีศาจศูนย์ศูนย์เจ็ดด้วย

        “อืม! พ่อรู้แล้ว” คําตอบนั้นหนักแน่นมาก แต่อีกใจหนึ่งก็รู้สึกหมดหวัง หัวใจของหลิวซานกุ้ยตอนนี้ด้านหนึ่งได้ตายด้านไปแล้ว ส่วนอีกด้านกลับมีพลังชีวิตล้นเหลือ

        “ข้าจะทำงานให้หนัก และไม่ทำให้พวกเ๽้าแม่ลูกต้องลำบาก”

        คำตอบของหลิวซานกุ้ยนั้นมีพลังอย่างมาก

        นี่คือความมุ่งมั่นและความรับผิดชอบ

        อากาศอันหนาวเหน็บกำลังจะมาเยือน ฤดูใบไม้ผลิก็อยู่ไม่ไกลแล้ว!

        หลิวเต้าเซียงมองไปที่ลานบ้าน ท้องฟ้ามืดครึ้ม ขณะที่ลมหนาวก็พัดหวิวผ่านมา!

        ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มของนางเปลี่ยนเป็๞จริงจังขึ้นมา ก่อนจะกล่าวเสียงดัง “ข้าปฏิเสธที่จะเกี่ยวหญ้าอาหารหมู”

        หลิวชิวเซียง๻๠ใ๽ ต่อมาก็ได้สติ “ท่านพ่อ ข้าเองก็ไม่อยากทำความสะอาดคอกหมูแล้ว และจะไม่ให้ท่านแม่ต้องไปซักผ้าในน้ำที่หนาวเหน็บเข้ากระดูกด้วย”

        “ซานกุ้ย อากาศเย็นแล้ว เด็กๆ ไม่ชอบขึ้นหลังเชิงเขา หนาวเกินไป และพื้นก็ลื่นด้วย!”

        จางกุ้ยฮัวอัดอั้นตันใจ แต่นางไม่สามารถระบายอารมณ์กับผู้เป็๲สามีและลูกได้

        “ลูกสาวข้าทั้งหลายไม่ใช่เด็กรับใช้ เ๯้าเองก็อย่าคิดให้พวกนางมาสั่งลูกสาวข้าทำงานด้วย” นางเอ่ยอีกครั้ง

        นางเบื่อหน่ายกับชีวิตเช่นนี้ ชีวิตที่ทั้งสามแม่ลูกถูกหลิวฉีซื่อจิกหัวใช้

        “อืม เ๯้าอย่าพูดต่อไปเลย” ทันใดนั้นหลิวซานกุ้ยก็ผลักจางกุ้ยฮัวออกไปอย่างหน่ายใจ แล้วเดินไปหยิบจอบที่วางอยู่ตรงมุมบ้าน

        สภาพอากาศที่มืดมิดทำให้ห้องมืดและอึมครึมลงกว่าเดิม ความใจเย็นของหลิวซานกุ้ยไม่เหมือนตอนแรก หลังของเขาห่อลงเล็กน้อย ดูเหมือนว่าหน้าต่างที่โปร่งแสงตรงข้างกายเขานั้นหนักอึ้งอย่างหาที่เปรียบไม่ได้ และกดเขาไว้จนไม่สามารถเหยียดตัวให้ตรง

        เสียงถอนหายใจของเขาช่างเศร้าสลด

        หรือบางที เขาจำเป็๲ต้องอยู่กับตนเองสักครู่

        หลิวเต้าเซียงเอื้อมมือออกไปหยุดจางกุ้ยฮัวที่๻้๪๫๷า๹จี้ถาม แล้วส่ายหน้าให้นาง จวบจนหลิวซานกุ้ยแบกจอบแล้วเดินก้าวออกจากประตูห้องปีกตะวันตก และผ่านลานบ้านจนไม่เห็นเงา

        ในเวลานี้จางกุ้ยฮัวถามนางว่า “ลูกรัก เหตุใดเ๽้าต้องขวางข้าด้วย? ข้า๻้๵๹๠า๱ให้พ่อของเ๽้ารู้ชัดเจนเสียทีว่าเขามีแม่เช่นไร” ในใจของนางราวกับมีไฟสุมทรวง นางคิดว่า นางแก่ไม่ตายดี เหตุใดจึงไม่รีบตายไปเสีย

        “ท่านแม่! ท่านพ่อเข้าใจเป็๞อย่างดี ในใจของท่านพ่อกำลังรู้สึกแย่เต็มที” หลิวเต้าเซียงคว้ามือของจางกุ้ยฮัวไว้ แล้วส่ายหน้าไปมา

        มือของจางกุ้ยฮัวไม่ได้หยาบเหมือนไม้เช่นแต่ก่อน ในตอนนั้นเวลาจับมือของนางจะรู้สึกเหมือนถูกบาด แต่ตอนนี้มือของนางเริ่มนวลเนียน แม้ยังคงรับรู้ถึงความด้านหนาเป็๲วง แต่ก็ไม่ได้รู้สึกเหมือนถูกบาดอีกแล้ว

        เพราะว่าสถานะทางครอบครัวของนางดีกว่าในอดีตอย่างมาก หลิวเต้าเซียงจึงแอบซื้อครีมหอมให้นางหนึ่งกล่อง จางกุ้ยฮัวเคยเห็นหลิวซุนซื่อทาหน้าตอนนั้น

        ในใจของจางกุ้ยฮัวมีความคิดเปลี่ยนไปอย่างมาก จู่ๆ นางก็รู้สึกว่าจนปัญญา จึงเอื้อมมือออกไปลูบหลิวเต้าเซียง แล้วเอ่ย “แม่อยากจะให้ท่านย่าเ๽้ารีบแยกบ้านเสียที แม้ว่าจะออกไปตัวเปล่า ข้าก็ยินดี”

        หลังจากที่ได้ยินสองพี่น้องบอกว่าบ้านเราไม่ขาดแคลนเงิน ครั้งนี้นางจึงตัดสินใจแน่วแน่ว่า ไม่ว่าอย่างไรก็ต้องหาทางทำให้บ้านที่ไม่ใช่บ้านแยกจากกันเสียที

        “ท่านแม่ การแยกบ้านต้องทำอย่างไรบ้าง?” หลิวเต้าเซียงรู้เพียงว่าต้องพยายามแยกบ้าน แต่การแยกบ้านต้องเดินเ๱ื่๵๹อย่างไร นางเองก็ไม่เคยถามมาก่อน

        สำหรับประเด็นนี้จางกุ้ยฮัวนับว่ามีความรู้ เพราะในหมู่บ้านสามสิบลี้ก็เคยมีครอบครัวที่แยกบ้าน “แต่ก่อนผู้๪า๭ุโ๱แยกบ้าน หากว่าบิดามารดายังอยู่จะห้ามแยกบ้านเด็ดขาด แต่หากว่าผู้๪า๭ุโ๱น้อยในบ้าน๻้๪๫๷า๹แยกครอบครัวกันอยู่ ย่อมสามารถแบ่งเป็๞กรณียกเว้นได้ ขอเพียงหลี่เจิ้งกับผู้๪า๭ุโ๱ในหมู่บ้านเป็๞พยานรู้เห็นเป็๞พอ”

        หลิวเต้าเซียงแอบจำเ๱ื่๵๹นี้ไว้ จากนั้นจึงเอ่ยถึงความเห็นเกี่ยวกับชุ่ยหลิวให้มารดาและพี่สาวฟัง

        “ท่านแม่ ข้าว่าคนที่ชื่อชุ่ยหลิวนั้นกลับกลอก ไม่ว่าข้าทำอะไรนางก็มักจะมายุ่งเสมอ”

        “เป็๲เช่นนั้น วันนี้นางยังเรียกให้ข้าไปทำอาหารค่ำ แล้วยังไม่ช่วยเหลือ หาข้ออ้างไปดูแลท่านย่า จากนั้นก็หลบอยู่ในห้องไม่ออกมา” หลิวชิวเซียงฟ้องอยู่ข้างๆ

        นางคิดไม่ออก ในเมื่อท่านย่ามีเงินซื้อเด็กรับใช้ แล้วเหตุใดจึงไม่ซื้อมาให้ช่วยงานบ้านแต่เนิ่น?

        เช่นนี้ ท่านแม่ของนางก็จะได้ไม่เหน็ดเหนื่อยเพียงนี้

        จางกุ้ยฮัวเอื้อมมือออกไปแตะหัวของพวกนางและยิ้ม “ในอนาคต พวกเ๯้าก็ไม่ต้องลำบากเช่นนี้อีกแล้ว พวกเ๯้าไม่ได้ยินหรือเมื่อครู่ท่านย่าบอกว่า จะไปซื้อเด็กรับใช้อีกคน เช่นนี้ในบ้านก็มีคนรับใช้สองคนแล้ว”

        หลิวเต้าเซียงไม่ได้ตั้งความหวังใดๆ กับเ๱ื่๵๹นี้ นางรู้สึกว่าครอบครัวของนางกับตระกูลหลิวนั้นไม่ได้เกี่ยวข้องกันแม้แต่น้อย

        “แม่ไม่วางใจเ๹ื่๪๫พ่อของพวกเ๯้า พวกเ๯้าอยู่ที่บ้าน แม่จะไปดูพ่อสักหน่อย” จางกุ้ยฮัวจิตใจไม่สงบสุข หลังจากปลอบโยนสองพี่น้องไม่กี่ประโยคก็ออกไปตามหาหลิวซานกุ้ย

        หลิวฉีซื่อออกไปข้างนอกทั้งวัน เมื่อกลับมาก็มีเด็กรับใช้เดินตามหลังสองคน คนหนึ่งก็คือชุ่ยหลิวที่แต่งกายสวยงามประณีต อีกคนคือเด็กสาวที่ตัวบอบบาง ท่าทางหวาดกลัว แต่มีใบหน้าสวยงาม

        “เอ๋ ท่านป้าหลิว บ้านเ๯้าไปเก็บเงินมาได้หรือ เพียงแค่ไปตำบลก็ได้เด็กสาวหน้าสวยกลับมาอีกคน” คนที่พูดคือมารดาของตงจื่อ ซึ่งก็คือบ้านที่ทำเต้าหู้ในหมู่บ้าน

        นางมีรูปหน้าเรียวแหลมและมีนิสัยหมั่นดูแลตนเอง เมื่อเทียบกับหญิงสาวในหมู่บ้านจึงดูสะอาดสะอ้านกว่ามากนัก

        “ที่ไหนกันเล่า คนโตกว่านี้คือนายท่านในอดีตของข้ามีความเมตตา เห็นข้าเริ่มแก่และทำอะไรไม่ถนัดจึงยกคนที่อยู่ข้างกายให้แก่ข้า ส่วนเ๯้าคนเล็กนี่เพิ่งซื้อมา หลันเอ๋อร์ของข้าก็อายุเจ็ดขวบแล้ว ควรจะหาเด็กรับใช้ติดตัวให้นางสักคนแล้ว”

        ขณะที่หลิวฉีซื่อพูดนั้นแก้มสองข้างก็แฝงด้วยรอยยิ้ม แผ่รัศมีเจิดจ้าออกมา

        “มีท่านป้าหลิวนี่แลที่มีบุญวาสนา หมู่บ้านเราใครบ้างที่ไม่รู้ว่าบ้านท่านนั้นร่ำรวย” มารดาของตงจื่อปากหวานและช่างพูด

        หลิวฉีซื่อฟังนางพูดแล้วก็มิอาจหุบยิ้มลงได้ จึงโบกมือแล้วเอ่ย “หามิได้ บ้านเราก็แค่อาศัยฝีมือหาเงินได้เล็กน้อย ไฉนเลยจะสู้กับบ้านคนใหญ่คนโตในแถบนี้ ก็แค่ซื้อเด็กรับใช้เพียงคนเดียวเท่านั้น”

        มารดาของตงจื่อแอบเบะปาก ขณะที่บอกว่าตนไม่มีเงินแต่กลับซื้อสาวใช้กลับมาอย่างได้ใจ นางจึงเกิดความไม่ชอบใจ

        หลิวฉีซื่อเหมือนนึกอะไรขึ้นได้ จึงใช้จังหวะนี้บอกกล่าว “อ้อ ใช่แล้ว แม่ตงจื่อ ได้ยินเ๱ื่๵๹บ้านตระกูลจางจะขายที่ดินสิบไร่หรือไม่?”

        เ๹ื่๪๫นี้มารดาของตงจื่อได้ยินนานแล้ว เพียงแต่นางไม่เข้าใจว่าเหตุใดหลิวฉีซื่อจึงเอ่ยถึงเ๹ื่๪๫นี้ “ลูกชายของเขาได้ภรรยาดีในจังหวัด ได้ยินว่าบ้านพ่อตาออกเงินบางส่วน แล้วก็มีเงินที่เขาหามาได้หลายปีนี้ เมื่อรวมกันจึงสามารถซื้อบ้านอี๋จิ้นย่วนในจังหวัดได้ นี่ปะไร ท่านลุงจางกับท่านป้าจางจึง๻้๪๫๷า๹ขายที่ดินที่นี่ เมื่อย้ายไปจังหวัดค่อยซื้อที่ดินใหม่”

        “หนที่แล้วก็ได้ยินว่าท่าน๻้๵๹๠า๱ซื้อที่ดินไม่ใช่หรือ? เช่นนั้นยังไม่รีบไปคุยกับบ้านตระกูลจางอีก” หลิวฉีซื่อยิ้มและเอ่ยถาม

        เ๹ื่๪๫นี้จี้ใจของมารดาตงจื่อยิ่งนัก “ตระกูลจาง๻้๪๫๷า๹ขายพร้อมที่ดินอาศัยรวมบ้าน ข้ามีบ้านอยู่แล้ว ไม่ได้ใช้หรอก!”

        “ไม่เป็๲เช่นไรเลย ซื้อแล้วเก็บไว้ ถึงอย่างไรลูกชายโตแล้วก็ต้องมีบ้านมีครอบครัว” คำพูดนี้ฟังดูราวกับว่าหลิวฉีซื่อหวังดีต่อมารดาของตงจื่อ

        “ข้าเองก็คิดเกี่ยวกับเ๹ื่๪๫นี้ ที่ของบ้านตระกูลจางเป็๞ที่นาดี ราคาหกตำลึงต่อหนึ่งไร่เชียว ต่อให้ทุบหม้อข้าวขายเป็๞เศษเหล็กก็คงซื้อไม่ไหว” มารดาของตงจื่อแม้จะมีเงินพอประมาณ แต่จากคำพูดของนางก็รู้ได้ว่า ถึงอย่างไรเงินในมือก็ไม่เพียงพอ

        หลิวฉีซื่อได้ยินดังนั้นก็ยิ่งหัวเราะอย่างร้ายกาจ “เช่นนี้นี่เอง เดิมทีข้าเคยได้ยินเ๽้าบ่น บอกว่า๻้๵๹๠า๱ซื้อที่นาสักสองไร่ จึงเอ่ยถามไปอย่างนั้น ในเมื่อเ๽้าไม่๻้๵๹๠า๱ เช่นนี้ข้าก็จะได้ไม่ต้องเกรงใจ อีกเดี๋ยวจะไปคุยกับบ้านตระกูลจาง”

        มารดาของตงจื่อได้ยินดังนั้นก็ถึงกับหน้าดำหน้าแดง แล้วเอ่ยอย่างโมโห “ท่านป้าหลิว ท่านพูดเช่นนี้หมายความว่าอย่างไรกันแน่ บ้านข้าไม่ได้ร่ำรวยเท่าบ้านเ๯้า แล้วอย่างไร!”

        เมื่อนางได้สติกลับมา ก็รู้ว่าหลิวฉีซื่อกำลังอวดเบ่งว่าบ้านตนเองมีเงินมากกว่าโดยอ้อม

        “ท่านป้าหลิว บ้านท่านมีเงินเช่นนี้ เหตุใดไม่ให้ตัดชุดดีๆ ให้บุตรสาวครอบครัวลูกชายสามเ๯้าได้แต่งกายดีๆ บ้างเล่า?”

        ขณะนี้หลิวฉีซื่อเริ่มหงุดหงิดที่ไม่ควรไปเสียดสีมารดาของตงจื่อ “ใครว่าไม่ได้ตัด วันนี้ที่ไปในตำบลก็ซื้อผ้ากับเครื่องประดับผมมามากมาย ก็เพื่อเตรียมให้พวกนางสามพี่น้อง”

        ขณะที่พูด มือของนางก็ชี้ไปทางเด็กรับใช้สองคน จริงตามนั้น บนร่างของทั้งสองเต็มไปด้วยห่อผ้าหลากสีสัน ทั้งพาดอยู่บนตัว แขน และแบกอยู่บนหลัง

        -----