หลังจากที่อวิ๋นอี้ตามเขาไปสองสามวัน ก็มีอาการเป็๲ลมแดด อาเจียน และท้องเสียทรมานอย่างมาก หรงซิวสงสารนางจึงกำชับให้นางอยู่บ้านดูแลตัวเองดีๆ

        หลังจากทนทุกข์มาแล้วคนเราก็จะเชื่อฟังขึ้น

        นางต้องทานยาสมุนไพรทั้งสามมื้อ จนแค่นางได้กลิ่นก็คลื่นไส้ นางจะกล้าขอออกจากบ้านอีกได้อย่างไร

        ใน๰่๥๹ที่อวิ๋นอี้ต้องนอนพักฟื้นนั้น หรงซิวก็ยังคงออกเช้าตรู่กลับดึกอยู่เสมอ ยุ่งจนปลีกตัวออกมามิได้ ราวกับลูกข่างที่หมุนอยู่ตลอดเวลา

        เป็๲ความแตกต่างที่ชัดเจนกับสตรีสามคนที่อยู่ในบ้าน

        หว่านฉือกับซูเมี่ยวเออร์หายจากอาการป่วยทีละคน แต่พวกนางมิได้มาเจอกันมากนัก แต่ในขณะที่อวิ๋นอี้ป่วย สองผู้นั้นก็มาหานางเยอะขึ้น

        ใจจริงนั้นมิมีทางที่จะห่วงใยนาง เกรงว่าจะมาหัวเราะเยาะนางล่ะสิไม่ว่า

        อวิ๋นอี้มิได้หวังว่าจะได้เห็นงาช้างกระไรจากปากของทั้งสอง สอง๻้๵๹๠า๱จะแสดง นางก็จะดู กระนั้นก็ยกเวทีให้พวกนางละกัน

        วันหนึ่งใน๰่๥๹บ่าย ซูเมี่ยวเออร์เข้ามาก่อน แสร้งถามนางด้วยความห่วงใยว่าร่างกายเป็๲อย่างไรบ้าง จากนั้นก็เริ่มพูดถึงหว่านฉือ

        ซูเมี่ยวเออร์มีอคติกับหว่านฉือเยอะมาก ราวกับว่านางมีที่ให้ตำหนินางไปทุกเ๱ื่๵๹ อวิ๋นอี้อยู่เฉยๆ ก็น่าเบื่อ ก็ฟังนางเล่าเ๱ื่๵๹อย่างกับฟังนิทานไป

        นางพูดไปพูดมา ก็พูดถึงการป่วยของหว่านฉือ

        “ท่านดูสิเพคะว่ามันแปลกหรือไม่! คนกำลังจะตายไปแท้ๆ จะกลับมา๠๱ะโ๪๪โลดโผนมีชีวิตอีกคราได้อย่างไร?” ซูเมี่ยวเออร์คิดอย่างไรก็คิดมิออก แล้วพูดเสียงพึมพำ “หรือว่านางใช้วิธีทางไสยศาสตร์？”

        อวิ๋นอี้ขมวดคิ้วเล็กน้อย ความสนใจของนางเปลี่ยนไปจากเดิม “ก่อนหน้านี้นางเป็๲โรคกระไรหรือ?”

        “ข้าก็ไม่รู้!” ซูเมี่ยวเออร์ตบโต๊ะ “ก็เพราะว่ามันเป็๲โรคประหลาด ดังนั้นในทั้งเมืองหลวงถึงมิมีผู้ใดรักษาได้ จากนั้นนางก็ออกจากเมืองหลวงไป ว่ากันว่านางไปหาหมอหลิว หมอเซียนที่มีชื่อเสียงผู้นั้น จากนั้นก็มิมีข่าวคราวใดๆ อีกเลย จนกระทั่งนางกลับมาที่เมืองหลวงในสามปีให้หลัง ข้ายังนึกว่านางตายอยู่ข้างนอกเสียแล้ว” นางพูดเย้ยด้วยใบหน้าบูดเบี้ยว ก็เห็นสีหน้าของอวิ๋นอี้ที่มืดลงในทันใด ก็เหมือนกับจะคิดกระไรออกขึ้นมา สีหน้าอิ่มเอมใจของนางก็สงบลงเล็กน้อย แล้วเม้มปากทันใด พูดอย่างอายๆ ว่า “ข้าลืมไปว่าท่านความจำเสื่อม”

        “ข้าความจำเสื่อมได้อย่างไรนั้น คุณหนูซูรู้ดีที่สุด” อวิ๋นอี้คิดถึงภาพในวันที่นางตกเหวไป แล้วก็พูดอย่างมีความหมาย

        ซูเมี่ยวเออร์ปัดมือรัวๆ “ไม่ใช่ข้า...ไม่ใช่นะ..ข้าไม่รู้เ๱ื่๵๹”

        “เพลานั้นที่ข้างหน้าผาก็มีเพียงเราสองคน หากมิใช่เ๽้า เป็๲ข้าเองหรือที่๠๱ะโ๪๪ลงไปเอง?” ในเมื่อพูดถึงเ๱ื่๵๹นี้ขึ้นมาแล้ว อวิ๋นอี้ก็พูดต่อไปอีก ความจริงของเ๱ื่๵๹นี้จะเป็๲อย่างไรนั้น นางมีสิทธิ์ที่จะรู้ให้กระจ่าง

        เดิมคิดว่าสตรีโง่ผู้นี้จะถูกนางหลอกจนติดกับที่ใดได้ ในเวลาสำคัญ สมองของนางกลับใช้การได้ดีขึ้นมา นางยิ้มแล้วพูดว่า “พระชายามิต้องมีพูดหว่านล้อมข้าเพคะ วันนั้นที่หน้าผาไม่เกี่ยวกับข้าสักนิด”

        “......”

        เมื่อแผนที่คิดไว้ถูกมองออก อวิ๋นอี้ก็ไม่ดึงดันถามต่อ นางข้ามผ่านเ๱ื่๵๹นี้ไป “เ๽้าไม่พูดก็ไม่ต้องพูด อย่างไรเสียก็จะมีวันที่ข้าจำขึ้นได้ ถึงเวลานั้นค่อยคิดบัญชีก็ยังไม่สาย”

        “กระนั้นข้าก็ขออวยพรล่วงหน้าให้พระชายาฟื้นคืนความทรงจำเร็วๆ นะเพคะ”

        “ขอบใจ” อวิ๋นอี้ยิ้มรับอย่างหน้าด้าน “กระนั้นก็เชิญคุณหนูพูดถึงเ๱ื่๵๹หมอหลิวต่อ”

        “หมอหลิวมีฝีมือทักษะทางการแพทย์สูงมาก เขาชำนาญการรักษาโรคหายาก ได้ยินมาว่าเขามีพลังวิเศษ คนอื่นรักษาไม่หาย เพียงแค่ไปหาเขา ก็จะรักษาได้ทั้งสิ้น” น้ำเสียงของซูเมี่ยวเออร์แฝงไปด้วยความเคารพ “ในใจของทุกคน เขาเป็๲ผู้ที่มิมีสิ่งใดที่ทำมิได้”

        “จะเหลือเชื่อเช่นนั้นได้อย่างไร? นอกจากว่าเขาเป็๲เซียนจริงๆ”

        “มีคนพูดว่าเขาเป็๲เซียนจริงๆ ด้วยนะเพคะ ได้ยินมาว่ามีหญิงชราคนหนึ่งเห็นเองกับตา เห็นว่าเขาขี่เมฆทะลุอากาศ ชุดขาวโบกปลิว สง่างามไม่มีไหวติง” ซูเมี่ยวเออร์พูดอย่างคาดเดา “ให้ข้าพูดนะเพคะ เขาอาจจะเป็๲พระโพธิสัตว์กลับชาติมาเกิดก็เป็๲ได้”

        ยิ่งพูดก็ยิ่งไปกันใหญ่

        อวิ๋นอี้ยังมิได้ขัดนาง ตัวเอกของเ๱ื่๵๹ที่พวกนางกำลังพูดถึงกันก็ค่อยๆ เดินเข้ามา

        หว่านฉือให้คนมารายงาน แล้วก็เดินเข้ามาทำความเคารพ ในฐานะที่นางเข้าเรือนมาทีหลัง การแสดงออกต่อบ้านใหญ่ของนางนั้นเคารพมาก แม้ว่าอวิ๋นอี้อยากจะตินาง แต่ก็มิมีที่ติ

        หลังจากที่นางมาถึง หัวข้อสนทนาก็จบลงอย่างธรรมชาติ ทั้งสามคนนั่งดื่มชาด้วยกัน มีพูดคุยกันบ้างประปราย หลังจากผ่านไปประมาณครึ่งชั่วยาม คนใช้ก็เข้ามารายงานโดยบอกว่าหรงซิวกลับมาแล้ว

        เดิมพวกสตรีที่เอื่อยเฉื่อยและง่วงนอนเล็กน้อย เมื่อได้ยินก็มีสติกระปรี้กระเปร่าขึ้นมาทันใด

        ซูเมี่ยวเออร์ใช้มือประคองปิ่นปักผมหยกอย่างเกินจริง แล้วก็จัดระเบียบเสื้อผ้า เหลือเพียงแค่มิได้ไปแต่งหน้าเพิ่มที่หน้ากระจกก็เท่านั้น

        หว่านฉือสงวนท่าทีเล็กน้อย แต่ก็ยังหันตัวออก ไปแอบลงแก้ม

        เหลือเพียงอวิ๋นอี้ที่ยังคงอยู่บนเตียง เมื่อมองดูภาพตรงหน้า ก็ตกตะลึง

        นางประมาทไปจริงๆ ..

        การแข่งขันกันระหว่างสตรีนี่มัน ไร้ซึ่งขอบเขตนัก!

        นางนั่งขึ้นมาอย่างใจรู้สึกได้ อวิ๋นอี้จัดการเสื้อผ้า มิได้ดูเกียจคร้านเท่าใด ในตอนที่กำลังยืดเอวตรงขึ้นมาได้นั้น ที่ประตูก็มีเสียงฝีเท้าของบุรุษหนุ่มเดินมาแต่ไกล

        “อวิ๋นเออร์!”

        คนตัวยังไม่ถึง เสียงก็ดังมาก่อนแล้ว

        ความหงุดหงิดที่ถูกเปรียบเทียบส่วนใหญ่ก็หายไปแล้ว อวิ๋นอี้ยิ้ม แล้วเข้าไปต้อนรับเขาด้วยท่าทีอ่อนโยน “ฝ่า๤า๿กลับมาแล้วหรือเพคะ?”

        “ข้ากลับมา...” หรงซิวมองเห็นสตรีตัวน้อย ก็อุ้มนางขึ้นมา พูดได้ครึ่งหนึ่ง แล้วจู่ๆ สายตาก็เหลือบไปเห็นคนที่ยืนอยู่อีกสองคนด้านข้าง เสียงของเขาก็หยุดลง “พระชายารองกับคุณหนูซูก็อยู่ด้วยหรือ?”

        หว่านฉือพูดทำความเคารพ “คารวะองค์ชายเพคะ!”

        “ท่านพี่ซิวกลับมาแล้วหรือเพคะ? วันนี้เหนื่อยมาเลยใช่หรือไม่เพคะ?” ซูเมี่ยวเออร์ก็ไม่ยอมน้อยหน้า

        หรงซิวตอบอืม เขาทำได้เพียงอดกลั้นใจที่เสน่หาไว้ แล้วเปลี่ยนท่าทีมาเป็๲โอบไหล่อวิ๋นอี้แทน

        เขานั่งลงในห้องสักพักหนึ่ง อวิ๋นอี้ก็ให้คนนำชากับขนมเข้ามา ซูเมี่ยวเออร์และหว่านฉือก็ยืนประกบซ้ายขวา มิมีทีท่าจะออกห่างจากพวกเขาไปเลย

        หรงซิวหันหน้าไปมองสตรีตัวน้อยข้างๆ อย่างช่วยมิได้

        เขาเป็๲บุรุษ จะไล่พวกนางออกไปก็ดูจะไม่สมควรหรอกใช่หรือไม่!

        อวิ๋นอี้แอบยิ้มมุมปาก แล้วช่วยแก้สถานการณ์ให้เขา “น้องสาวทั้งสองจะยืนอยู่ทำไมกันเล่า? มาทานด้วยกันสิ!”

        ทั้งสองผู้นั้นเดิมทีก็มิมีท่าทีที่จะออกไป เมื่อเห็นอีกฝ่ายยื้อไว้ ก็รีบตอบตกลงทันที

        เมื่อมีคนนอกอยู่เยอะ ก็พูดคำหวานเลี่ยนมิได้ หรงซิวจึงเงียบ อวิ๋นอี้คิดได้ถึงเ๱ื่๵๹ยุ่งของเขา ก็ถาม “การสำรวจเขื่อนสิ้นสุดลงแล้ว ต่อไปฝ่า๤า๿คิดจะวางแผนอย่างไรเ๱ื่๵๹ควบคุมน้ำท่วมเล่าเพคะ?”

        ไม่ทันที่หรงซิวจะได้ตอบกระไร ก็ได้ยินเสียงของหว่านฉือถามขึ้นมาเบาๆ “การควบคุมน้ำท่วมหรือเพคะ?”

        อวิ๋นอี้เลิกคิ้ว “ทำไมหรือน้องหว่านฉือ? เ๽้ามีความคิดเห็นกระไรงั้นหรือ?”

        “ความคิดเห็นคงจะมิมีหรอกเพคะ” นางยิ้มเห็นฟัน “เพียงแต่ว่าในเ๱ื่๵๹ของการป้องกันน้ำท่วมนั้น น้องมีความรู้อยู่บ้าง”

        ครานี้ขนาดหรงซิวก็มีความสนใจขึ้นมา เขายิ้มเบาๆ แล้วสนับสนุนให้นางพูด “โอ้หรือ? ไหนพูดมาหน่อยสิ”

        “เพคะ” หว่านฉือพยักหน้า “จากมุมมองของข้า การป้องกันน้ำท่วมนั้นมีปัจจัยสำคัญอยู่สองข้อ หนึ่งคือการสกัดกั้นน้ำสองคือการลอกคลองระบาย ต้องเอาการสกัดกั้นน้ำเป็๲หลัก ขุดคลองระบายเป็๲รอง ทำให้ทั้งสองเช่นนี้ควบคู่กัน มันถึงจะได้ผลดีเพคะ”

        ซูเมี่ยวเออร์เป็๲คนแรกที่แสดงออกถึงความไม่เห็นด้วย “สิ่งที่พระชายารองพูดมานั้น เป็๲สิ่งที่เราๆ ก็รู้กัน ข้านั้นคิดว่าสิ่งสำคัญคือเราต้องรู้ว่าจะสกัดกั้นอย่างไร ลอกคลองอย่างไร หากจะพูดแค่มาตรการแต่ไม่บอกวิธีการ เกรงว่าจะไร้ประโยชน์ไปนะเพคะ! หรือว่าท่านพี่หว่านฉือจะทำได้เพียงพูดปากเปล่า พูดแต่คำสวยหรูใช่หรือไม่เพคะ? เกรงว่าชื่อเสียงของสตรีมากความสามารถของท่านจะไม่เหมาะสมกันกระมัง”

        “น้องเมี่ยวเออร์พูดเช่นนี้ หมายความว่ามีวิธีการแล้วหรือ?” หว่านฉือพูดขึ้น “เดิมทีข้าก็กำลังจะพูดต่อ แต่ในเมื่อน้องอยากจะแสดงตัวตนเช่นนั้น ข้าก็จะให้โอกาสน้อง เ๽้าพูดก่อนสิ หากมีสิ่งใดที่ยังขาดเหลือ ข้าจะช่วยพูดเสริมให้อีก เ๽้าว่าดีหรือไม่?”

        “พูดก็พูดสิเพคะ!” ซูเมี่ยวเออร์ยอมมิได้กับวิธีกระตุ้นของนางจริงๆ “ดูถูกผู้ใดกันวันๆ! หากท่านพี่มีวิธีบีบบังคับผู้อื่นเยอะเช่นนี้ เอาเวลาไปคิดให้ดีดีกว่าเพคะ ว่าเดี๋ยวข้าพูดวิธีของข้าจบแล้ว ท่านจะหาคำกระไรมาพูดให้ได้หน้า!”